Η νέα μεγάλη ευρωπαϊκή ιδέα: Θέλουν να φτιάξουν «Σπιναλόγκες» για μετανάστες εκτός συνόρων των της Ε.Ε.: Επεκτείνεται το μοντέλο Μελόνι και Ράμα

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Αξιοποίησε την ψήφο σου: Για να μην αποφασίσουν άλλοι για σένα»: Παρότρυνση σε 733 εκατομμύρια ευρωπαίους πολίτες για τις Ευρωεκλογές του Ιουνίου [video]

Με κομμένη την ανάσα: Μετά από 10 χρόνια δουλειάς η Ευρώπη εκτοξεύει τον Ariane 6-Ενα μεγάλο στοίχημα για την ανεξαρτησία της ηπείρου στο διαστημικό τομέα [videos]

Στο Ντουμπάι η έδρα του ευρωπαϊκού οργανωμένου εγκλήματος, σύμφωνα με τη Europol: Αλβανοί στην κεντρική Ευρώπη, Τούρκοι και Ουκρανοί σε όλες τις υπόλοιπες

Η ιδέα της αποστολής αιτούντων άσυλο σε άλλες χώρες κερδίζει έδαφος στην Ευρώπη, σημειώνει η δημοσιογράφος Anne Rovan στη Le Figaro  τονίζοντας, ότι αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά σημεία του προγράμματος της ευρωπαϊκής δεξιάς, ενόψει των εκλογών του Ιουνίου 2024.

Κατά την ίδια, πρόκειται και για το πιο αμφιλεγόμενο επίσης, αφού οι σοσιαλδημοκράτες και οι φιλελεύθεροι του Renew έχουν ήδη γνωστοποιήσει την αντίθεσή τους να το δουν να περιλαμβάνεται στη συμφωνία του συνασπισμού, που πιθανότατα θα συναφθεί μεταξύ των τριών κομμάτων, μετά τις ευρωεκλογές.

Υπογραμμίζει, την πρόταση του ΕΛΚ για εξωτερική ανάθεση της διαχείρισης των διαδικασιών ασύλου, που συμπεριλήφθηκε στο μανιφέστο, που εγκρίθηκε στις αρχές Μαρτίου, κατά το συνέδριο του κόμματος στο Βουκουρέστι, σημειώνοντας, ότι στο έγγραφο αναφέρεται: «Όποιος ζητά άσυλο στην ΕΕ θα μπορούσε επίσης να μεταφερθεί σε μια ασφαλή τρίτη χώρα και να υποβληθεί στη διαδικασία ασύλου εκεί. Σε περίπτωση θετικού αποτελέσματος, η ασφαλής τρίτη χώρα θα παράσχει προστασία στον αιτούντα επιτόπου». Kατά την δ/φο, μετά την ανάθεση της διαχείρισης των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ – που ανατέθηκε στην Τουρκία από το 2016 και πιο πρόσφατα στην Τυνησία και την Αίγυπτο – αυτό είναι ένα περαιτέρω βήμα προς αυτό το φρούριο Ευρώπη, που καταγγέλλουν οι ΜΚΟ.

Ωστόσο, όπως σημειώνει, ότι η ιδέα της αποστολής αιτούντων άσυλο σε άλλες χώρες δεν είναι νέα, καθώς η Αυστραλία πρωτοστάτησε πριν από μια δεκαετία, με τη δημιουργία υπεράκτιων κέντρων κράτησης στο νησί Manus στην Παπούα Νέα Γουινέα και στο Ναούρου στον Νότιο Ειρηνικό, με την ιδέα, τονίζει, τώρα να κερδίζει έδαφος στην Ευρώπη. Επισημαίνοντας, ότι τα αιτήματα ασύλου και οι παράτυπες αφίξεις εκτινάσσονται – αντίστοιχα 1,14 εκατομμύρια και 380.000 το 2023, υπογραμμίζει, ότι τα κράτη μέλη αγωνίζονται να οργανώσουν επιστροφές, εξ ου και αυτή η επιλογή απομάκρυνσης ατόμων, που ζητούν προστασία από την Ένωση.

Ο Καγκελάριος της Αυστρίας, Karl Nehammer, δικαιολογήθηκε ως προς αυτό -σημειώνει η δημοσιογράφος- πρόσφατα στη Le Figaro, αναφέροντας, ότι «μια οικογένεια προσφύγων που ξεκίνησαν, πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να επωφεληθούν από μια διαδικασία ασύλου στη Βόρεια Αφρική, σε ένα ασφαλές περιβάλλον, που τους αποφεύγει να κάνουν το επικίνδυνο ταξίδι στη Μεσόγειο».

• Αρκετές χώρες της ΕΕ πρόκειται να κάνουν το βήμα ή το έχουν ήδη κάνει, με αντικρουόμενα αποτελέσματα και μερικές φορές πισωγυρίσματα, τονίζει, αναφερόμενη στη συμφωνία των Δανών σοσιαλδημοκρατών με τη Ρουάντα, την οποία μιμήθηκαν οι Βρετανοί συντηρητικοί, με κόστος πολλαπλών νομικών περιπλοκών, αλλά και στην πρόσφατη συμφωνία της Giorgia Meloni, με την Αλβανία.

Κατά την άποψή της, απόδειξη, ότι η ιδέα κερδίζει έδαφος, είναι η εμφάνιση αυτής της λύσης και στο σύμφωνο μετανάστευσης και ασύλου που αποτέλεσε αντικείμενο ψηφοφορίας την Τετάρτη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η οποία προβλέπει, ότι ένα κράτος μέλος μπορεί να επιστρέψει έναν αιτούντα άσυλο σε τρίτη χώρα, που θεωρείται «ασφαλής», υπό τον όρο ωστόσο, ότι υπάρχει «σύνδεση» μεταξύ αυτού και αυτής της τρίτης χώρας, είτε επειδή έχει ήδη ζήσει εκεί είτε επειδή έχει οικογένεια εκεί. Σημειώνεται, ότι η εν λόγω διάταξη δεν ήταν μέρος της αρχικής πρότασης της Επιτροπής, αλλά προστέθηκε υπό τη σουηδική προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ, κατόπιν αιτήματος πολλών χωρών, συμπεριλαμβανομένης της Αυστρίας.

Αρκεί να πούμε, ότι έχει αυξηθεί η πίεση στο ΕΛΚ. «Όταν οι Σοσιαλδημοκράτες και το ECR πιέζουν προς αυτήν την επιλογή, το κόμμα μας δεν μπορεί να μην το υιοθετήσει επίσης», ​​παραδέχεται ένα μέλος του ΕΛΚ, ενώ ο Antonio Tajani, ο οποίος βρίσκεται στον κυβερνών συνασπισμό στη Ρώμη και ζητά προσέγγιση μεταξύ της Giorgia Meloni και του ΕΛΚ, ήταν υπεύθυνος για τη μεταναστευτική πτυχή του μανιφέστου και ζήτησε το μοντέλο της Ρουάντα, τη μαξιμαλιστική εκδοχή, παρατηρεί η δ/φος.

Ο Jean-Louis De Brouwer, δ/ντής του προγράμματος ευρωπαϊκών υποθέσεων στο Ινστιτούτο Egmont, διευκρινίζει, ότι «εάν το άτομο λάβει εθνική προστασία στη Ρουάντα, παραμένει σε αυτή τη χώρα», προσθέτοντας: «Οι Ιταλοί κατάφεραν να επιτύχουν ένα είδος εξωεδαφικοποίησης, διότι τα αιτήματα θα διεκπεραιωθούν στην Αλβανία αλλά στο πλαίσιο των ιταλικών και ευρωπαϊκών δικαιωμάτων. Εάν η απόφαση είναι θετική, το άτομο θα επιστρέψει πίσω στην Ιταλία».

Ο Antonio Tajani κατάφερε να πείσει τα μέλη του κόμματος να προχωρήσουν, συμπεριλαμβανομένων των Ιρλανδών, που είναι πιο επιφυλακτικοί στο θέμα, αλλά και της Ursula von der Leyen, υποψήφιας για δεύτερη θητεία με τα χρώματα του ΕΛΚ, τονίζει η Anne Rovan, υπογραμμίζοντας, ότι η κόκκινη γραμμή του «VDL» είναι ο σεβασμός του διεθνούς δικαίου, ως προς το οποίο το ΕΛΚ δίνει εγγυήσεις, διευκρινίζοντας στο μανιφέστο του: «Tα κριτήρια για ασφαλείς τρίτες χώρες πρέπει να συνάδουν με τις θεμελιώδεις υποχρεώσεις της Σύμβασης της Γενεύης για τους Πρόσφυγες και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Aυτές οι δύο συμβάσεις δεν προβλέπουν το δικαίωμα ελεύθερης επιλογής της χώρας προστασίας. »

Πέρα από τη δυσκολία εύρεσης στέρεων νομικών βάσεων, η εξωτερική ανάθεση αιτήσεων ασύλου έχει επίσης πολλά όρια, σημειώνει η δ/φος, με τον Jean-Louis De Brouwer να εκτιμά, ότι «εάν εφαρμοστούν τέτοιες συμφωνίες, θα αφορούν μόνο σχετικά περιορισμένο αριθμό αιτούντων άσυλο», προσθέτοντας, ότι «και οι χώρες που επιθυμούν να επιλέξουν το ιταλοαλβανικό μοντέλο θα πρέπει επίσης να βρουν χώρες που να αποδέχονται την αρχή της εξωεδαφικότητας, που μπορεί να θεωρηθεί από αυτές τις τρίτες χώρες ως απώλεια κυριαρχίας.»

Ο Jérôme Vignon, σύμβουλος στο Ινστιτούτο Jacques Delors, συμφωνεί επίσης, ως προς αυτό, αναφέροντας: «Η εξωτερική ανάθεση των διαδικασιών ασύλου μπορεί ίσως να κατευνάσει την κοινή γνώμη, αλλά ποτέ δεν θα επιτρέψει στην ΕΕ να διαχειριστεί τις ροές των αιτούντων για πρώτη φορά, που ανέρχονται σε 600.000 έως 700.000 ετησίως».

Le figaro [L’externalisation des demandes d’asile fait son chemin au sein de la droite européenne]

«Για να μην οδηγηθούμε σε πόλεμο ΝΑΤΟ – Ρωσίας πρέπει να κερδίσει η Ουκρανία» λέει από το Φόρουμ Δελφών ο Ben Hodges, πρώην στρατιωτικός διοικητής των ΗΠΑ στην Ευρώπη