Αποκάλυψη: Αγνοήθηκε τελείως από τη Δύση, πρωτίστως από τις ΗΠΑ, η πρόταση του Ερντογάν να γίνει μεσολαβητής μεταξύ της Χαμάς και του Ισραήλ… Δεν ήθελε ο Μπάιντεν!

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ; «Όλες οι πλευρές συμφωνούν να επιστρέψουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για εκεχειρία στη Γάζα» μεταδίδουν τα αιγυπτιακά ΜΜΕ

Αμερικανική αποδοκιμασία στην τακτική του Τελ Αβίβ: «Απαράδεκτο το Ισραήλ να κλείνει σημεία εισόδου της βοήθειας στη Γάζα» λέει ο Λευκός Οίκος

«Δεν θα υπάρξει συμφωνία για εκεχειρία αν συνεχιστεί η επίθεση του Ισραήλ» προειδοποιεί αξιωματούχος της Χαμάς

Η δεξαμενή σκέψης IRIS (Institut des Relations Internationales et Stratégiques) δημοσιεύει στην ιστοσελίδα της άρθρο το οποίο υπογράφει ο αναπληρωτής διευθυντής του Ινστιτούτου, Didier Billion.

Παραθέτουμε στα ελληνικά το πλήρες κείμενο του άρθρου:

Οι θέσεις του προέδρου (της Τουρκίας) Ταγίπ Ερντογάν (Erdoğan) σχετικά με τον πόλεμο της Γάζας έχουν εξελιχθεί σημαντικά τις τελευταίες εβδομάδες και διαπιστώνουμε μια σταδιακή σκλήρυνση των θέσεων του.

Λαμβάνοντας υπόψη τους πραγματικούς δεσμούς που υπάρχουν μεταξύ της Άγκυρας, της Παλαιστινιακής Αρχής και της Χαμάς αφενός και με το κράτος του Ισραήλ αφετέρου, η επιθυμία ήταν προφανής, σε έναν πρώτο χρόνο, να επιβληθεί ως δυνητικός διαμεσολαβητής.

Πρόταση που αγνοήθηκε τελείως από τις δυτικές δυνάμεις, πρωτίστως τις ΗΠΑ, με τον Πρόεδρο Τζο Μπάιντεν (Joe Biden) να μην κρίνει χρήσιμη μια στάση στην Άγκυρα κατά την επίσκεψή του στην περιοχή στις 18 Οκτωβρίου.

• Πρέπει να θυμίσουμε ότι η Τουρκία διατηρεί από παλιά σχέσεις με το εβραϊκό κράτος από τη στιγμή που ήταν η πρώτη μουσουλμανική, από πολιτιστικής άποψης, χώρα που το αναγνώρισε από το 1949. Έκτοτε, στιγμές στενών συνεργασιών εναλλάσσονται κυκλικά με στιγμές κρίσεων και εντάσεων.

Στην πρώτη κατηγορία, θυμόμαστε, για παράδειγμα, τις συμφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών τον Φεβρουάριο και τον Αύγουστο του 1996.

Στη δεύτερη, το επεισόδιο με το Στόλο της Ελευθερίας, που οργανώθηκε τον Μάιο του 2010 από τουρκικές ΜΚΟ προσκείμενων στο κυβερνών κόμμα και με στόχο να σπάσουν τον αποκλεισμό της Γάζας.

Η επιχείρηση αυτή έληξε τραγικά με τον θάνατο 9 Τούρκων υπηκόων μετά από επέμβαση κομάντο του ισραηλινού στρατού σε διεθνή ύδατα, η οποία προκάλεσε πολύ ισχυρές εντάσεις μεταξύ των δύο χωρών, μέχρι τη στιγμή που ο Μπενιαμίν Νετανιάχου (Benyamin Nétanyahou) ζήτησε συγγνώμη.

Αδύνατο να εξαντλήσουμε το θέμα εδώ, αλλά αυτά τα παραδείγματα απεικονίζουν την πολύ συγκρουσιακή πορεία της διμερούς σχέσης, με τον R. T. Erdoğan να μη διστάζει να χαρακτηρίσει, σε πολλές περιπτώσεις, ως κρατική τρομοκρατία την πολιτική που ακολουθεί το Ισραήλ κατά του παλαιστινιακού πληθυσμού.

Πέρα από αυτές τις επαναλαμβανόμενες εντάσεις, δεν πρέπει ωστόσο να υποτιμάται ότι οι οικονομικές σχέσεις μεταξύ των δύο κρατών έχουν τελικά υποφέρει ελάχιστα από επαναλαμβανόμενες διενέξεις και έχουν, μάλιστα, βαθύνει τα τελευταία χρόνια. Η συνάντηση με τον B. Nétanyahou στα τέλη Σεπτεμβρίου φαινόταν, εξάλλου, να επισφραγίζει την εξομάλυνση μεταξύ των δύο χωρών.

Όσον αφορά το παλαιστινιακό εθνικό κίνημα, υπάρχουν καλές σχέσεις εδώ και πολύ καιρό. Θυμόμαστε έτσι ότι ήταν κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης του ίδιου του Yasser Arafat στην Άγκυρα τον Οκτώβριο του 1979 που άνοιξε γραφείο της Οργάνωσης της Παλαιστίνης στην τουρκική πρωτεύουσα μετά από συνομιλίες με τον πρωθυπουργό εκείνης της εποχής, Bülent Ecevit.

Έκτοτε, οι σχέσεις διατηρήθηκαν πάντα, όχι μόνο με αυτό που θα γινόταν η Παλαιστινιακή Αρχή, αλλά και με τη Χαμάς, της οποίας οι εξωτερικοί ηγέτες γνωρίζουμε ότι ήταν συχνά φιλοξενούμενοι της Τουρκίας και ότι ένα γραφείο της οργάνωσης άνοιξε στην Κωνσταντινούπολη το 2012.

• Η Τουρκία προσπάθησε εξάλλου πολλές φορές να συμβάλει σε μια προσέγγιση μεταξύ των δύο κύριων πολιτικών πτερύγων του παλαιστινιακού εθνικού κινήματος.

Για να επιστρέψουμε στην τρέχουσα κατάσταση, στη φάση κατά την οποία ο Recep Tayyip Erdoğan προσφέρεται να αναλάβει το ρόλο του διαμεσολαβητή μεταξύ του Εβραϊκού Κράτους και της Χαμάς, είναι αρκετά γρήγορα – η αλλαγή του τόνου τοποθετείται τη στιγμή του βομβαρδισμού του νοσοκομείου Al-Ahli, στις 17 Οκτωβρίου – που οι δηλώσεις του Τούρκου προέδρου γίνονται πιο ριζοσπαστικές και ότι οι επικρίσεις που ασκούνται κατά του Τελ Αβίβ γίνονται πιο καυστικές, για να γίνουν εν τέλει αμετάκλητες καταδίκες της πολιτικής αδιάκριτων βομβαρδισμών κατά του άμαχου πληθυσμού της Γάζας.

Τρεις τύποι λόγων μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε αυτές τις εξελίξεις. Προκύπτουν από την εθνική, περιφερειακή και διεθνή δυναμική.

Ο πρώτος απηχεί την παραδοσιακή ενσυναίσθηση μεγάλου μέρους των Τούρκων πολιτών απέναντι στο παλαιστινιακό ζήτημα. Θεωρούμενοι ως αδελφός λαός που είναι στόχος της μη εφαρμογής του διεθνούς δικαίου, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι οι Παλαιστίνιοι επωφελήθηκαν, για δεκαετίες, από την υποστήριξη, τουλάχιστον την εκπεφρασμένη, ολόκληρου του τουρκικού πολιτικού φάσματος. Ανάλογα με τις ιδεολογικές σχέσεις, οι λόγοι για την υποστήριξη του αγώνα του παλαιστινιακού λαού είναι διαφορετικοί, αλλά αναμφισβήτητα συγκλίνουν.

Η επιτυχία της συγκέντρωσης της 28ης Οκτωβρίου για την υποστήριξη των Παλαιστινίων στη Γάζα που διοργανώθηκε από τον R. T. Erdoğan, με αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες παρευρισκόμενους, το επιβεβαιώνει και με το παραπάνω.

Ο δεύτερος είναι μέρος των αραβικών και μεσανατολικών περιφερειακών εξελίξεων. Ο Recep Tayyip Erdoğan συνεχίζει το σχέδιό του για τη διεκδίκηση μιας υποθετικής ηγεσίας της Τουρκίας και έχει απολύτως κατανοήσει ότι, δεδομένου του πόσο ευαίσθητο είναι το θέμα του παλαιστινιακού στις καρδιές εκατομμυρίων πολιτών στην περιοχή, η ακλόνητη υποστήριξή του δεν θα μπορούσε παρά να αποβεί ευνοϊκή για τον ίδιο.

Θυμάται καλά ότι, για παράδειγμα, μετά την έντονη διαμάχη μεταξύ του ίδιου και του Shimon Peres κατά τη διάρκεια του Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός τον Ιανουάριο του 2009, είχε, για μια μακρά περίοδο, επωφεληθεί από ένα ισχυρό κύρος στην περιοχή. Γι’ αυτό εμφανίζεται ως ένας ισχυρός άνδρας που δεν μασάει τα λόγια του και δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει το σημασιολογικά φορτισμένο θρησκευτικό λόγο.

Έτσι, κατά τη συγκέντρωση της 28ης Οκτωβρίου, επέπληξε τις δυτικές δυνάμεις κατηγορώντας τις ότι δημιουργούν μια «ατμόσφαιρα σταυροφοριών». Τρεις ημέρες αργότερα, την 1η Νοεμβρίου, δέχτηκε επιδεικτικά τον Ιρανό υπουργό Εξωτερικών, Hossein Amir Abdollahian, για να συζητήσουν, κυρίως, την κατάσταση στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη.

• Ωστόσο, ο τελευταίος προκάλεσε ψυχρολουσία όταν ανέφερε την ανάγκη για μποϊκοτάζ των οικονομικών σχέσεων μεταξύ του Ισραήλ και των αραβικών και μουσουλμανικών χωρών, αναφερόμενος στην αποστολή πετρελαίου από το Αζερμπαϊτζάν στο Ισραήλ μέσω της Τουρκίας.

Το τρίτο επίπεδο, τέλος, παραπέμπει στη διεθνή διάσταση και εντάσσεται στη διαδικασία αποδυτικοποίησης του κόσμου. Η Τουρκία είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα κρατών που διεκδικούν τώρα τη δυνατότητα να κάνουν τις δικές τους επιλογές διεθνούς πολιτικής χειραφετούμενα από την κηδεμονία των δυτικών δυνάμεων.

Αρκεί να παρατηρήσει κανείς έναν παγκόσμιο χάρτη για να διαπιστώσει το εύρος του αριθμού των χωρών που καταδικάζουν έντονα την ισραηλινή πολιτική και υποστηρίζουν το παλαιστινιακό ζήτημα. Ο Recep Tayyip Erdoğan έχει ξεκάθαρα ενσωματώσει αυτήν την παράμετρο και αποτελεί πλήρως μέρος σε αυτή τη διαδικασία.

Όπως επαναλαμβάνει συχνά, ο κόσμος δεν μειώνεται στους 5 – ως αναφορά στον αριθμό των μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ – και πλέον αυτό αφορά, σύμφωνα με τον ίδιο, στην αλλαγή τάχιστα των κανόνων λειτουργίας του.

Έτσι, εκτός από τις πιθανές εσωτερικές πεποιθήσεις του Τούρκου προέδρου, οι θέσεις που παίρνει παραπέμπουν σε μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα που στόχο έχει να τον βάλει στο επίκεντρο ενός πολιτικού παιχνιδιού.

Κάνοντας αυτό, απομακρύνεται από τον ρόλο του διαμεσολαβητή που υποστήριζε ότι ήθελε να παίξει στην αρχή του πολέμου της Γάζας. Η επιλογή είναι μάλλον καλά μελετημένη και σε κάθε περίπτωση απόλυτα αποδεκτή.

ΠΗΓΗ: IRIS – Recep Tayyip Erdoğan, la Turquie et la guerre de Gaza – [Ο Recep Tayyip Erdoğan, η Τουρκία και ο πόλεμος της Γάζας]

Ο Ελπιδοφόρος διαλύει την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής για να διασωθεί: Απαιτεί από οργανώσεις να στείλουν στο Φανάρι «επιστολές συμπαράστασης» για να παραμείνει Αρχιεπίσκοπος!!!