Η ελληνική πλευρά (στην Κύπρο) ούτε έχει τη βούληση, ούτε την ισχύ για επανατοποθέτηση του κυπριακού, λέει ο Αχιλλέας Αιμιλιανίδης: Δικοινοτισμός δεν υπάρχει σε κάποιο άλλο σύστημα διακυβέρνησης
Ο καθηγητής νομικής Αχιλλέας Αιμιλιανίδης. Φωτογραφία via Φιλελεύθερος
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Όταν το “κομμουνιστικό” ΑΚΕΛ διαδήλωνε εναντίον των βρετανικών βάσεων και συγχρόνως αποφάσιζε ότι, ως εξουσία, δεν θα ενοχλήσει τους Εγγλέζους ποτέ…
Ο πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου τηλεφώνησε στον Χριστοδουλίδη: Συζήτησαν για το Κυπριακό και τις περιφερειακές εξελίξεις, αναγνώρισε την αξία της Κύπρου
«Η επίσημη θέση της ελληνοκυπριακής πλευράς είναι επιστροφή στο τι είχε συμφωνηθεί στο Κραν Μοντανά, δηλαδή στο σημείο που η τουρκοκυπριακή πλευρά είχε ήδη εξασφαλίσει όσα ζητούσε ως προς την εσωτερική πτυχή χωρίς να έχει δώσει οποιοδήποτε αντάλλαγμα ουσίας»
«Η επιμονή πως η λύση θα πρέπει να συνάδει με το αξιακό πλαίσιο της ΕΕ στην οποία η Κυπριακή Δημοκρατία είναι μέλος είναι προς την ορθή κατεύθυνση»
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟ
Ο καθηγητής νομικής Αχιλλέας Αιμιλιανίδης με πλούσιο ερευνητικό έργο, μελέτες για το Κυπριακό και εμπλοκή στη διαπραγματευτική ομάδα, σημειώνει εν πολλοίς πως το εθνικό θέμα βρίσκεται σε τέλμα.
Ο κ. Αιμιλιανίδης περιγράφοντας τη σημερινή κατάσταση, αναφέρει πως από τη μια η δημιουργία ενός προτεκτοράτου με μια λύση που θα κατέρρεε σε σύντομο χρονικό διάστημα αφήνοντας την Κυπριακή Δημοκρατία άνευ κρατικής υπόστασης σε αναζήτηση προστάτη, θα ήταν μια καταστροφική επιλογή.
Αλλά από την άλλη, συνεχίζει, σήμερα στο τραπέζι δεν υπάρχει σχέδιο λύσης, η τ/κ πλευρά επιμένει για κυριαρχική ισότητα, δεν υπάρχει εναλλακτική στρατηγική και η πάροδος του χρόνου, ο οποίος περνά ανεκμετάλλευτος οπωσδήποτε δημιουργεί συγκεκριμένα αρνητικά δεδομένα.
Σε ό,τι αφορά τη διαμόρφωση μιας νέας στρατηγικής θα πρέπει αυτή να μπορεί να υποστηριχθεί από τη συντριπτική πλειονότητα των Ελληνοκυπρίων και να εφαρμοστεί αποτελεσματικά με στήριξη τρίτων κρατών. Αυτό δεν ισχύει.
Ο Αχιλλέα Αιμιλιανίδης απαντά και τη δυνατότητα μονομερούς καταγγελίας των Συνθηκών αλλά και για τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Όπως σημειώνει, «διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα» είναι μια ορολογία που χρησιμοποιήθηκε αποκλειστικά για την Κύπρο και εισήχθη στον διάλογο μετά από απαίτηση της τουρκικής πλευράς.
- -Έχετε μελετήσει τις συζητήσεις για τη σύσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας προκύπτουν διάφορα ζητήματα. Για παράδειγμα το σύστημα εγγυήσεων επιτρέπει στις εγγυήτριες χώρες να επέμβουν στρατιωτικά, όπως έπραξε το 1974 η Τουρκία;
-Το άρθρο IV της Συνθήκης Εγγυήσεως προβλέπει ότι σε περίπτωση παράβασης των διατάξεων της η Ελλάδα, η Τουρκία και το Ηνωμένο Βασίλειο θα συνεννοούνται ως προς τα διαβήματα ή μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν προς διασφάλιση και σεβασμού των διατάξεών της. Εντούτοις προβλέπεται περαιτέρω ότι στο μέτρο που αυτό δεν θα ήταν δυνατό, εκάστη δύναμη επιφυλάσσει στον εαυτό της το δικαίωμα να ενεργήσει με σκοπό την αποκατάσταση της τάξης.
Η τουρκική αντιπροσωπεία είχε επιμείνει όπως αναφερθεί ρητά στη Συνθήκη Εγγυήσεως πως οι διατάξεις της ήταν σύμφωνες με τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ, αλλά αυτό δεν έγινε δεκτό λόγω της σθεναρής άρνησης του Ζήνωνα Ρωσσίδη. Ενόψει της μελλοντικής υποβολής αίτησης από την ΚΔ για ένταξη στον ΟΗΕ, ο ΟΗΕ ζήτησε εσωτερικά γνωμάτευση επί του κύρους της Συνθήκης Εγγυήσεως.
Η γνωμάτευση, την οποία ετοίμασε στις 12.5.1959 ο Χανς Κέλσεν ένας από τους πιο φημισμένους νομικούς και διεθνολόγους, αναφέρει πως ζήτημα στρατιωτικής επέμβασης ως αυτοάμυνας θα ήταν νοητό μόνο αν γινόταν ένοπλη επέμβαση κατά των στρατευμάτων της εν λόγω εγγυήτριας δύναμης που βρίσκονταν σταθμευμένα στην Κυπριακή Δημοκρατία.
Αντίθετα σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση οι παράγραφοι 3 και 4 του άρθρου 2 του Καταστατικού Χάρτη καθίσταντο οι κυρίαρχες νομικές παράμετροι του ζητήματος και δεν θα ήταν νοητό να ερμηνευθεί η Συνθήκη με τρόπο που να παρέχει στις εγγυήτριες δυνάμεις μονομερές δικαίωμα για χρήση ένοπλης βίας ενόψει της θεμελιώδους αρχής για καταφυγή σε μέσα ειρηνικής επίλυσης των διαφορών.
Η πιο πάνω ερμηνεία έχει στην ουσία της γίνει αποδεκτή από το σύνολο της κοινότητας των διεθνολόγων (Soskice, Brownlie, McDonald, Wolfe κοκ). Η Τουρκία επιμένει μέχρι και σήμερα πως η Συνθήκη της παρέχει μονομερές δικαίωμα επέμβασης χωρίς βέβαια η θέση της αυτή να έχει γίνει δεκτή από τη διεθνή κοινότητα.
- -Θα μπορούσε η Κυπριακή Δημοκρατία να καταγγείλει το Σύστημα Εγγυήσεων; Θα επηρεασθεί η συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατία;
-Δεν τίθεται ζήτημα επηρεασμού της συνέχειας της Κυπριακής Δημοκρατίας από οποιεσδήποτε ενέργειες καταγγελίας Συνθηκών. Το ζήτημα όμως είναι πρωτίστως πολιτικό, εκτός από νομικό. Ήδη από το 1964 ο τότε Γενικός Εισαγγελέας Κρίτων Τορναρίτης, με τη σύμφωνη γνώμη του Μακαρίου, είχε εκφράσει τη θέση πως οι διατάξεις της Συνθήκης Εγγυήσεως ήταν άκυρες διότι αντιστρατεύονταν αρχές διεθνούς αναγκαστικού δικαίου που προβλέπονταν στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ.
Ο Σπύρος Κυπριανού είχε μάλιστα εκφράσει, σε μεταγενέστερο χρόνο, τη βούληση καταγγελίας της Συνθήκης ως Υπουργός Εξωτερικών. Εντούτοις, κατόπιν πιέσεων των Αγγλοαμερικανών αυτό αποφεύχθηκε. Η Βρετανία δεν επιθυμούσε αμφισβήτηση της Συνθήκης Εγγυήσεως, θεωρώντας πως αυτή είναι τμήμα του πακέτου των Συνθηκών που είχαν συμφωνηθεί το 1959 και ότι κατ’ επέκταση οποιαδήποτε αμφισβήτησή της Συνθήκης θα έθετε σε κίνδυνο πολιτικά λεπτές ισορροπίες, ενώ θα ήταν αρνητική εξέλιξη και για τα δικά τους συμφέροντα στη νήσο.
Σε κάθε περίπτωση η Συνθήκη Εγγυήσεως έχει περιληφθεί στο κυπριακό Σύνταγμα ως θεμελιώδες άρθρο που δεν υπόκειται σε τροποποίηση. Συνεπώς, οποιαδήποτε προσπάθεια μονομερούς καταγγελίας της θα προϋπέθετε και παράκαμψη της παγιωμένης πολιτικής θέσης ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν επιθυμεί να μεταβάλει μονομερώς θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος ενόψει των διαπραγματεύσεων για λύση του κυπριακού.
- -Παρακολουθείτε το Κυπριακό εδώ και χρόνια και συμμετέχετε και στη διαπραγματευτική ομάδα. Το βασικό στοιχείο των συζητήσεων είναι η δικοινοτική διάσταση. Υπάρχουν «δικοινοτικά» συστήματα διακυβέρνησης στον κόσμο;
-Το κυπριακό Σύνταγμα του 1960 ήταν δικοινοτικό. Οι διατάξεις του στηρίζονταν στη λογική της ύπαρξης δύο, πληθυσμιακά ανισομερών, κοινοτήτων που θα συμμετείχαν, άλλοτε εξίσου και άλλοτε με ποσοστώσεις στη διακυβέρνηση του κράτους. Δικοινοτισμός με την έννοια που εννοούμε στην Κύπρο δεν υπάρχει σε κάποιο άλλο σύστημα διακυβέρνησης.
Βέβαια η δικοινοτικότητα στην περίπτωση λύσης του κυπριακού συνδέεται με τη διζωνικότητα και την πολιτική ισότητα. Η «διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα» είναι μια ορολογία που χρησιμοποιήθηκε αποκλειστικά για την Κύπρο και εισήχθη στον διάλογο μετά από απαίτηση της τουρκικής πλευράς. Διαχωρισμός με βάση το κριτήριο της εθνικής διαφοροποίησης υπήρξε πάντως σε διάφορα κράτη, συχνά ως προσπάθεια επίλυσης συγκρούσεων.
Οι προσπάθειες να βρεθούν λύσεις σε παρόμοια προβλήματα δεν είναι καθόλου απλές και αυτό το βλέπουμε με άλλα κράτη που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα.
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα σύγχρονου κράτους σε αντίστοιχο πλαίσιο στην Ευρώπη είναι η Βοσνία και Ερζεγοβίνη, στην οποία ήδη εδώ και χρόνια το ΕΔΔΑ έχει κρίνει στη γνωστή υπόθεση Sejdic and Finci πως θεμελιώδεις συνταγματικές διατάξεις που αφορούν στο δικαίωμα εκλογής έρχονται σε αντίθεση με θεμελιώδη δικαιώματα, αλλά η απόφαση δεν εφαρμόζεται λόγω του φόβου πως αν εφαρμοστεί θα καταρρεύσει το όλο συνταγματικό πλαίσιο που είχε συμφωνηθεί και το οποίο εφαρμόζεται στην πράξη με τεράστιες δυσκολίες.
- -Σχεδόν πενήντα χρόνια από το πραξικόπημα και την εισβολή και δεν υπήρξε εξέλιξη προς την κατεύθυνση της επίτευξης συμφωνίας. Αντίθετα εδραιώνονται τα κατοχικά δεδομένα. Υπάρχουν δυνατότητες ανατροπής της σημερινής κατάστασης πραγμάτων;
-Η ελληνοκυπριακή πλευρά είχε προσπαθήσει μετά τα τραγικά γεγονότα της εισβολής του 1974 να προβεί σε οδυνηρούς συμβιβασμούς, έτσι ώστε να καταλήξει σε μια γρήγορη λύση. Η Τουρκία όμως παρέμεινε αμετακίνητη και απλώς άλλαζε κάθε φορά το πλαίσιο των απαιτήσεών της στο οποίο η ελληνοκυπριακή πλευρά υποχωρούσε.
Με τον τρόπο αυτό ο αρχικός τουρκικός στόχος μετατράπηκε από ύστατη υποχώρηση της ε/κ πλευράς σε στρατηγικό της στόχο και αφετηρία διαλόγου. Το ζήτημα είναι πως η ε/κ πλευρά διαπραγματευόταν πλέον σε ένα πλαίσιο που ακόμα και αν γινόταν αποδεκτό ήταν εξαιρετικά αμφισβητήσιμο αν θα εγκρινόταν σε δημοψήφισμα (και πράγματι το 2004 απορρίφθηκε με μεγάλη πλειοψηφία) ή αν θα μπορούσε στην πράξη να λειτουργήσει.
Η τ/κ πλευρά βέβαια τώρα ζητά ουσιαστικά την αποδοχή από την ε/κ πλευρά ότι η λύση θα είναι συνομοσπονδιακή. Με βάση την έμπνευση του Λόρδου Χάνεϊ για «εποικοδομητική ασάφεια» στα σχέδια λύσης των τελευταίων 25 ετών υπάρχουν στοιχεία που υποστηρίζουν τη συνέχεια και στοιχεία που υποστηρίζουν την ασυνέχεια του νέου κράτους, ώστε η κάθε πλευρά να μπορεί να επικαλείται το δικό της αφήγημα.
Τώρα η τ/κ πλευρά έχοντας εξασφαλίσει εδώ και χρόνια την «εποικοδομητική ασάφεια» προχώρησε στο επόμενο στάδιο και απαιτεί ρητή αναγνώριση «κυριαρχικής ισότητας», ότι δηλαδή το νέο κράτος θα είναι συνομοσπονδιακό και ότι θα δημιουργείται από δύο προϊσχύοντα κράτη, δηλαδή την Κυπριακή Δημοκρατία και την «ΤΔΒΚ».
Προφανώς, αυτό δεν μπορεί να το αποδεχθεί η ε/κ πλευρά οπότε οι διαπραγματεύσεις δεν προχωρούν. Από την άλλη και η επίσημη θέση της ε/κ πλευράς είναι επιστροφή στο τι είχε συμφωνηθεί στο Κραν Μοντανά, δηλαδή στο σημείο που η τ/κ πλευρά είχε ήδη εξασφαλίσει όσα ζητούσε ως προς την εσωτερική πτυχή χωρίς να έχει δώσει οποιοδήποτε αντάλλαγμα ουσίας.
Οπότε εκ των πραγμάτων το κυπριακό βρίσκεται σήμερα σε αδιέξοδο.
- -Λέγεται πολλές φορές ότι θα πρέπει να αλλάξει η γραμμή πλεύσης. Για νέα στρατηγική. Υπάρχει τέτοια δυνατότητα; Και προς ποια κατεύθυνση;
-Είχα προβεί σε πάρα πολλές εισηγήσεις κατά τη διάρκεια των ετών. Νομίζω όμως πως αξιολογώντας όλα τα δεδομένα δεν υπάρχει σήμερα ρεαλιστική δυνατότητα για νέα στρατηγική.
Εκείνο που εννοώ είναι πως τα μεγάλα κόμματα είναι διαχρονικά εναντίον αλλαγής στρατηγικής, υπάρχει ένα κεκτημένο διαπραγματεύσεων και επιλογών, η Ελλάδα είναι σαφές πως δεν ενδιαφέρεται να εμπλακεί σε οποιαδήποτε νέα στρατηγική στο κυπριακό, στις εκλογικές αναμετρήσεις ο υποψήφιος που υποστηρίζει την ανάγκη «νέας στρατηγικής» υποστηρίζεται από ένα αμελητέο ποσοστό του εκλογικού σώματος, η Τουρκία ως ο ισχυρός που κατέχει την κυπριακή γη πιέζει την ε/κ πλευρά ως την πλευρά που δικαιολογημένα επιθυμεί λύση το γρηγορότερο.
Για να μπορεί να υπάρξει νέα στρατηγική θα πρέπει αυτή να μπορεί να υποστηριχθεί από τη συντριπτική πλειονότητα των Ελληνοκυπρίων και να εφαρμοστεί αποτελεσματικά με στήριξη τρίτων κρατών. Αυτό δεν ισχύει. Επανειλημμένα έχει καταστεί σαφές ότι η ε/κ πλευρά ούτε έχει τη βούληση, ούτε την ισχύ για επανατοποθέτηση του κυπριακού και ούτε, πέραν λεκτικών διακηρύξεων, έχει γίνει οτιδήποτε προς αυτή την κατεύθυνση ώστε να τίθεται ρεαλιστικά ζήτημα παρόμοιας συζήτησης.
Εκ των πραγμάτων δεν είμαι αισιόδοξος για την πορεία του κυπριακού. Από τη μια η δημιουργία ενός προτεκτοράτου με μια λύση που θα κατέρρεε σε σύντομο χρονικό διάστημα αφήνοντας την Κυπριακή Δημοκρατία άνευ κρατικής υπόστασης σε αναζήτηση προστάτη, θα ήταν μια καταστροφική επιλογή.
Αλλά από την άλλη σήμερα στο τραπέζι δεν υπάρχει σχέδιο λύσης, η τ/κ πλευρά επιμένει για κυριαρχική ισότητα, δεν υπάρχει εναλλακτική στρατηγική και η πάροδος του χρόνου, ο οποίος περνά ανεκμετάλλευτος οπωσδήποτε δημιουργεί συγκεκριμένα αρνητικά δεδομένα.
- – Η Ε.Ε. θα μπορεί να εμβολιάσει το περιεχόμενο της λύσης;
-Ως θέση αρχής είναι οπωσδήποτε ορθή προσέγγιση. Αλλά η συμμετοχή της ΕΕ στις διαπραγματεύσεις υπήρξε διαχρονικά επικουρική και αμελητέα και δεν νομίζω πως αυτό θα αλλάξει. Η τ/κ πλευρά δεν αποδέχεται συμμετοχή της ΕΕ, ενώ δεν πρέπει να παραγνωρίζεται πως και η ΕΕ είναι ένας υπερεθνικός οργανισμός, οπότε είναι άλλο η συμμετοχή σε πολιτικό επίπεδο και άλλο σε επίπεδο ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων της.
Αν πάρουμε τις αρχές της ΕΕ και προσπαθήσουμε να τις εφαρμόσουμε καλόπιστα σε μια λύση του κυπριακού, προφανώς πολλά από τα προβλήματα θα επιλύονταν. Αυτή ήταν και η πρόταση διεθνούς επιτροπής εμπειρογνωμόνων ήδη εδώ και 18 χρόνια για «ευρωπαϊκή λύση στην Κύπρο», πλην όμως η πρόταση αγνοήθηκε από το σύνολο σχεδόν της πολιτικής ηγεσίας από την ίδια ημέρα που κατατέθηκε και δεν προωθήθηκε ποτέ.
Για αυτό λέω πως δεν είμαι αισιόδοξος σε ό,τι αφορά αλλαγή στρατηγικής. Σε επίπεδο πάντως αρχών, η επιμονή πως η λύση θα πρέπει να συνάδει με το αξιακό πλαίσιο της ΕΕ στην οποία η Κυπριακή Δημοκρατία είναι μέλος είναι προς την ορθή κατεύθυνση. Θεωρώ όμως ότι στην πράξη η τ/κ πλευρά δεν θα αποδεχθεί κάτι τέτοιο και ότι η πολιτική ηγεσία δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για να προωθήσει, πέραν από λεκτικές αναφορές, μια παρόμοια πρόταση.
Πρόγραμμα «Διαφάνεια» με υποχρέωση δημοσίευσης όλων των αποφάσεων
- – Να περάσουμε σε ένα άλλο θέμα. Πώς μπορεί να καταπολεμηθεί η διαφθορά και η διαπλοκή; Μόνο με νομικά εργαλεία; Παλαιότερα είχατε αναφερθεί σε μια ιστορία που οι Βρετανοί πλήρωναν όσους παρουσίαζαν νεκρές ακρίδες. Αναγκάστηκαν να το σταματήσουν επειδή οι Κύπριοι το έκαναν επάγγελμα. Είναι και θέμα νοοτροπίας; Φταίνε και οι πολίτες;
-Σίγουρα η διαφθορά και η διαπλοκή είναι θέμα και νοοτροπίας. Οι θεσμοί υπάρχουν για να βοηθούν κοινωνίες και κράτη που το επιθυμούν να ζουν καλύτερα. Αλλά πρέπει να υπάρχει βούληση. Η νοοτροπία επομένως είναι κεντρική έννοια σε κάθε συζήτηση. Όπως συνηθίζω να λέω, κατά πόσο κάποιος θα μου δείξει τον δρόμο όταν έχω χαθεί, κατά πόσο θα φερθεί ευγενικά κοκ δεν είναι θέμα νομικής υποχρέωσης.
Οι νόμοι θέτουν πλαίσιο, δεν προσδιορίζουν κάθε αναγκαία συμπεριφορά που βελτιώνει την κοινωνία. Αλίμονο αν η κοινωνία βασιζόταν αποκλειστικά στους νόμους. Οι νόμοι, ένα καλό θεσμικό πλαίσιο, είναι αναγκαία προϋπόθεση για την ύπαρξη κοινωνίας, αλλά δεν είναι η μόνη. Και δεν πρέπει να αναγάγουμε όλα τα θέματα σε νομικά ζητήματα. Ούτε και από την άλλη η νομική επιστήμη είναι απλώς ζήτημα ερμηνείας των νόμων.
Για τη διαφθορά έχω προτείνει επανειλημμένα βήματα ανοικτής διακυβέρνησης όπως π.χ. πρόγραμμα «Διαφάνεια» με υποχρέωση δημοσίευσης όλων των αποφάσεων των δημόσιων φορέων σε ένα κεντρικό ιστότοπο ως προϋπόθεση για την εκτέλεσή τους και αντίστοιχη δημοσίευση όλων των γνωματεύσεων της Νομικής Υπηρεσίας κοκ, παροχή ανακριτικών εξουσιών στην Αρχή Διαφάνειας και σε άλλες αρχές με αντίστοιχες αρμοδιότητες (όπως της Επιτροπής Δεοντολογίας και Προστασίας του Αθλητισμού), καθιέρωση επιτροπών ελέγχου (π.χ. για το πόθεν έσχες) αποτελούμενων από μέλη πλήρους απασχόλησης περιλαμβανομένου και δικαστικού, απαίτηση για ουσιαστική λογοδοσία όσων έχουν εξουσία και θέσπιση επιτροπής ελέγχου πολιτικής ευθύνης. Για τα πιο πάνω έχω κατά καιρούς προβεί σε ολοκληρωμένα πλαίσια εισηγήσεων.
- – Όλες οι συζητήσεις που γίνονται για αλλαγές, ανατροπές περιστρέφονται λίγο-πολύ γύρω από την ανάγκη της μεταρρύθμισης στα Δικαστήρια. Όντως είναι τόσο κομβικής σημασίας αυτό το ζήτημα;
-Οπωσδήποτε είναι διότι σε κράτη χωρίς αποτελεσματικό σύστημα απονομής της δικαιοσύνης, τη δικαιοσύνη ασκεί ο υπόκοσμος ή τα κυκλώματα παραδικαστικών δραστηριοτήτων. Χωρίς δικαιοσύνη αποτελεσματική, γρήγορη και σε ψηλή υπόληψη, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη του πολίτη προς το κράτος του, κίνητρο για επενδύσεις ή δυνατότητα να θέσει κανείς προσωπικούς στόχους για το μέλλον του με ασφάλεια.
Όσα και να λέμε για την ανάγκη αύξησης των μηχανισμών εξωδικαστηριακής επίλυσης διαφορών, όλα ξεκινούν από την ύπαρξη αποτελεσματικών δικαστηριακών μηχανισμών. Δημοκρατική πολιτεία που να λειτουργεί αποτελεσματικά χωρίς αποτελεσματικό δικαστικό σύστημα είναι ουτοπία. Ψηφίστηκε μια μεγάλη μεταρρύθμιση τα τελευταία δύο χρόνια, η οποία άλλοτε ήταν προς την ορθή κατεύθυνση και άλλοτε όχι.
Η ουσία όμως είναι ότι ψηφίστηκε και πρέπει πλέον να υλοποιηθεί και κρίσιμο συστατικό είναι η αλλαγή νοοτροπίας. Χωρίς αυτή καμιά μεταρρύθμιση δεν πρόκειται να υλοποιηθεί.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ
ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE