Προεδρικές Εκλογές 2023, πρωτιές, υπερβάσεις και ελπίδες; Όταν ο Αβέρωφ χώθηκε στην αγκαλιά του “προδότη” και “αποστάτη” Νίκου Χριστοδουλίδη

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΗΛΙΑΔΗ

Οι προεδρικές εκλογές στην Κύπρο τέλειωσαν με την ανάδειξη του Νίκου Χριστοδουλίδη στην Προεδρία, στον Β’  γύρο  των εκλογών στις 12/02/2023 νικώντας τον ανθυποψήφιο του Ανδρέα Μαυρογιάννη (52% vs 48% αντίστοιχα)

Σ΄ αυτές τις εκλογές καθώς και στην προεκλογική περίοδο, καταγράφονται αρκετές «πρωτιές» που υπό προϋποθέσεις μπορούν να σηματοδοτήσουν μια νέα σελίδα για την Κυπριακή Δημοκρατία:

• Πρώτη φορά υπήρξε τόσο μακράς διάρκειας προεκλογικός αγώνας (σχεδόν δύο χρόνια!). Ο προεκλογικός αγώνας άρχισε ουσιαστικά αμέσως μετά τις βουλευτικές εκλογές (2021), όταν ο πρόεδρος του κυβερνώντος ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου, άρχισε προεκλογικού τύπου επισκέψεις σε επαγγελματικά υποστατικά και κοινωνικούς φορείς, ώστε να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια της διαβλεπόμενης υποψηφιότητας του δημοφιλούς, τότε ΥΠΕΞ Νίκου Χριστοδουλίδη.
• Για πρώτη φορά παρουσιάστηκε τέτοιος συνωστισμός υποψηφίων (αρχικά 15 και τελικά 14 μετά από μια απόσυρση).
• Για πρώτη φορά παρουσιάστηκε υποψήφιος από το δημοκρατικό τόξο (Γ. Κολοκασίδης, ο οποίος σκόπιμα δεν επεδίωξε στήριξη από κάποιο κόμμα), που κατέθεσε πρόταση απαλλαγής από την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (ΔΔΟ), δηλαδή την λύση που ο Κίσινγκερ πλάσαρε στον Ετσεβίτ τον Αύγουστο του 1974 και που από τότε έγινε δυστυχώς «λάβαρο» της Κυπριακής Δημοκρατίας!
• Για πρώτη φορά παρουσιάστηκαν γυναίκες υποψήφιοι για την προεδρία της Δημοκρατίας (δύο τον αριθμό) άνκαι δυστυχώς και οι δύο κινήθηκαν στα όρια του φαιδρού ευτελίζοντας την υποψηφιότητα τους.
• Για πρώτη φορά ένας υποψήφιος, και μάλιστα της νέας γενιάς (49 χρόνων) δημιούργησε τέτοια προσωπική δυναμική που τελικά προσέλκυσε κόμματα, αυτά του λεγομένου «ενδιάμεσου χώρου». Ο Νίκος Χριστοδουλίδης σωστά «διάβασε» την από δεκαετίας συνεχή φθορά των δύο μεγάλων κομμάτων, ΔΗΣΥ (από 35% σε 27%) και ΑΚΕΛ (από 32% σε 22%), και την αποστροφή προς τα προβεβλημένα πρόσωπα του κομματικού και κοινωνικού κατεστημένου (ιδίως προς τον Αβέρωφ Νεοφύτου) που ταυτίστηκαν με φαινόμενα διαπλοκής – διαφθοράς. Το γεγονός αυτό άφηνε χώρο για την προβολή της δικής του ανεξάρτητης υποψηφιότητας εκμεταλλευόμενος την διαχρονική και διακομματική δημοφιλία του λόγω των χαμηλών του τόνων –  παρόλο που υπήρξε κυβερνητικός αξιωματούχος κατά την δεκαετή προεδρία Αναστασιάδη (Κυβερνητικός Εκπρόσωπος και ΥΠΕΞ) – αλλά όχι κομματικός αξιωματούχος του ΔΗΣΥ από τον οποίο προέρχεται, και δεν ταυτίστηκε με φαινόμενα διαφθοράς που στιγμάτισαν την 10ετή προεδρία Ν. Αναστασιάδη και κατ΄ επέκταση τον ΔΗΣΥ.
• Για πρώτη φορά παρατηρήθηκε το φαινόμενο κόμματα να δηλώνουν υποστήριξη προς κάποιο ανεξάρτητο υποψήφιο (Ν. Χριστοδουλίδης) μετά που αυτός εξήγγειλε την υποψηφιότητα του, όπως έγινε με τα λεγόμενα κόμματα του «ενδιάμεσου χώρου» (ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΔΗΠΑ, Αλληλεγγύη).
• Για πρώτη φορά, υποψήφιος ενός από τα δύο μεγάλα κόμματα (ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ) δεν πέρασε στον Β΄ γύρο των εκλογών. Το σπριντ του Ανδρέα Μαυρογιάννη τις 2-3 βδομάδες πριν τον Α΄ γύρο (05/02/2023) των προεδρικών εκλογών άφησε τον πρόεδρο του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου καταϊδρωμένο στην 3^η θέση με 26% έναντι 29% του Α. Μαυρογιάννη και 32% του Ν. Χριστοδουλίδη.
• Για πρώτη φορά ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα (ΔΗΣΥ) βρέθηκε στο δίλημμα να επιλέξει μεταξύ δύο υποψηφίων του Β γύρου από τον οποίο ο δικός του υποψήφιος αποκλείστηκε. Δύο μέρες μετά τον 1^ο γύρο των εκλογών, το πολιτικό γραφείο του ΔΗΣΥ αποφάσισε την ψήφο κατά συνείδηση σημειώνοντας ταυτόχρονα ότι ανεξαρτήτως αποτελέσματος θα είναι στην αντιπολίτευση και δεν θα συμμετέχει στην νέα κυβέρνηση (πράγμα που κατ’ ακρίβεια θα έπρεπε να προκρίνει το λευκό). Παρόλα αυτά, μερίδα της ηγεσίας του ΔΗΣΥ, πρόβαλε έντονα την υποστήριξη στον Α. Μαυρογιάννη στον Β΄ γύρο.
• Για πρώτη φορά σε πολιτειακές εκλογές υπήρξε ανυπακοή της κομματικής βάσης του ΔΗΣΥ ως προς την ολοφάνερη προτίμηση της πλειοψηφίας της κομματικής ηγεσίας του κόμματος προς Α. Μαυρογιάννη – ΑΚΕΛ στον Β΄ γύρο. Το 30% της βάσης του ΔΗΣΥ είχε ήδη ψηφίσει Ν. Χριστοδουλίδη από τον Α΄ γύρο (γυρίζοντας την πλάτη στην υποψηφιότητα του Α.Ν.) ενώ στον Β΄ γύρο των εκλογών, ένα συνολικό ποσοστό 70% των ψηφοφόρων του ΔΗΣΥ ψήφισαν Ν. Χριστοδουλίδη (συμπ. ενός 52% όσων ψήφισαν Αβέρωφ Νεοφύτου στον Α ΄γύρο).

Σηματοδοτούν αυτές οι πρωτιές κάποια αλλαγή του πολιτικού σκηνικού; 

ΔΗΣΥ

Το για 10 χρόνια κυβερνόν κόμμα και ο Αβέρωφ Νεοφύτου είναι οι μεγάλοι χαμένοι της εκλογικής αναμέτρησης αφού για πρώτη φορά παρέμειναν εκτός Β΄ γύρου.

Πέραν της αδυναμίας να διαγνώσουν έγκαιρα την μη δημοφιλία του Αβέρωφ Νεοφύτου όχι μόνο στην ευρύτερη κοινωνία αλλά και μεταξύ των ίδιων των ψηφοφόρων του ΔΗΣΥ, το κόμμα υπέκυψε στην προσωπική φιλοδοξία του Αβέρωφ Νεοφύτου ο οποίος έχοντας την σιγουριά του απόλυτου ελέγχου του κομματικού μηχανισμού, ταμπουρώθηκε πίσω από τις πρόνοιες του καταστατικού μη αφήνοντας χώρο για οποιαδήποτε άλλη γόνιμη συζήτηση.

Το κόμμα δεν διέγνωσε την βαθιά κοινωνική απέχθεια προς το κομματικό κατεστημένο γενικά αλλά και προς τον Α. Νεοφύτου ειδικά ως ένα από τους κατεξοχήν εκπροσώπους αυτού του κατεστημένου – συνώνυμου με την διαφθορά και την διαπλοκή,  πράγμα που εξ αντιδιαστολής υποδήλωνε και η δυναμική της υποψηφιότητας του Ν. Χριστοδουλίδη.

Άνκαι η ευθύνη βαρύνει κατά κύριο λόγο προσωπικά τον Αβέρωφ Νεοφύτου, η πολιτική ευθύνη ανήκει συλλογικά στην ηγεσία του ΔΗΣΥ αφού κανένα στέλεχος δεν ζήτησε προηγουμένως την διεξαγωγή διαλόγου, την στιγμή που τα πάντα βοούσαν ότι η υποψηφιότητα του Α. Νεοφύτου «δεν τραβούσε» και ότι στην καλύτερη των περιπτώσεων ίσως να τα κατάφερνε να περνούσε στον Β’ γύρο αλλά τίποτα περισσότερο.

Το κατά πόσο η βουβαμάρα αυτή οφειλόταν σε δειλία των μεγαλοστελεχών, ή σε σκοπιμότητα (προκειμένου να ανοίξει η κούρσα διαδοχής μετά την διαφαινόμενη ήττα της υποψηφιότητας του Α.Ν.) είναι κάτι που παραμένει αδιευκρίνιστο επι του παρόντος.  

• Κατά την προεκλογική περίοδο, ο ΔΗΣΥ έκαψε τις γέφυρες με όλους: χαρακτήριζε τον Ν. Χριστοδουλίδη σαν «προδότη» και «αποστάτη»  νομίζοντας ότι έτσι διεγείρει τον κομματικό πατριωτισμό των ψηφοφόρων του ΔΗΣΥ, ενώ ταυτόχρονα ειρωνευόταν τον «αχταρμά» των κομμάτων που υποστήριζαν την υποψηφιότητα Ν. Χριστοδουλίδη (ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΔΗΠΑ), κόμματα τα οποία είχε αρχικά ο ίδιος προσεγγίσει για να υποστηρίξουν την δική του υποψηφιότητα!

Ταυτόχρονα υπενθύμιζε ειρωνικά σε όλους τους τόνους την οικονομική καταστροφή της πενταετίας Χριστόφια και του ΑΚΕΛ που θα επέστρεφε αν ο Ανδρέας Μαυρογιάννης νικούσε.

Τη νύχτα της ήττας του Α΄ γύρου (05/02/2023) ο Αβέρωφ Νεοφύτου έδειξε τον χειρότερο εαυτό του, αφού αντί με σεμνότητα να αναλάβει τις ευθύνες του για την ήττα, παραιτούμενος από την προεδρία του ΔΗΣΥ, εξαπέλυσε βιτριολικές επιθέσεις όχι μόνο εναντίον του «αποστάτη» και «προδότη» Ν. Χριστοδουλίδη, αλλά και ενάντια στους διάφορες «Ιούδες» μέσα στο κόμμα που υπέσκαπταν την υποψηφιότητα του κατά την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας.

Ταυτόχρονα, σε μια προσπάθεια να μην αφήσει χώρο για αμφισβήτηση του, ανήγγειλε εκλογές ανάδειξης νέου προέδρου του ΔΗΣΥ (στις οποίες φυσικά θα είναι ξανά υποψήφιος) μόλις ένα μήνα μετα τις προεδρικές εκλογές (11/03/2023) και χωρίς να έχει διεξαχθεί οποιαδήποτε συζήτηση για τις αιτίες της ήττας.

Πάρα την απόφαση του Π.Γ. για κατά ψήφο συνείδηση, τόσο ο ίδιος ο Αβέρωφ Νεοφύτου, όσο και άλλα πρωτοκλασάτα στελέχη υπέδειξαν ανοικτά προτίμηση στην υποψηφιότητα του Α. Μαυρογιάννη την οποία προηγουμένως «πυροβολούσαν» σαν υποστηριζόμενη από το «κομμουνιστικό» ΑΚΕΛ το οποίο διαχρονικά πολεμούσαν με λιγότερο ή περισσότερο αντί-κομμουνισμό.

Τέτοια στελέχη (Αβέρωφ Νεοφύτου, Ιωάννης Κασουλίδης κ.α.), εκτός από την καθαρή εκδικητικότητα προς τον Ν. Χριστοδουλίδη προέβαλαν και τη σύγκλιση έως ταύτιση θέσεων με το ΑΚΕΛ στο Κυπριακό (υποστήριξη στην ΔΔΟ, «πλαίσιο Γκουντέρες» κλπ.), για να υποστηρίξουν την υποψηφιότητα Α. Μαυρογιάννη στον Β΄ γύρο. Είναι έτσι η  πρώτη φορά που ο ΔΗΣΥ (αλλά και το ΑΚΕΛ) παραδέχονται ανοιχτά την ταύτιση των απόψεων τους για το κλείσιμο του Κυπριακού μέσα από την αποδοχή ΔΔΟ με όλες τις δουλείες που συσσωρεύτηκαν (παραμονή στρατευμάτων-εγγυήσεων, προτεραιότητα «χρήστη» – κλεπταποδόχου επι των Ε/Κ περιουσιών στα κατεχόμενα κλπ.).

Καλούσαν έτσι ανοικτά τους ψηφοφόρους του ΔΗΣΥ να κάνουν την «υπέρβαση» και να ψηφίσουν τον Α. Μαυρογιάννη που υποστηριζόταν από το «κομμουνιστικό» ΑΚΕΛ!

Η ανοιχτή αυτή παραδοχή δημιουργεί νέες συνθήκες που από τώρα και στο εξής θα επιτρέπουν στα δύο μεγαλύτερα κόμματα ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ να συνεργάζονται πιο ανοικτά για την μετατροπή της Κύπρου σε τουρκικό προτεκτοράτο ΔΔΟ πράγμα που δεν προμηνύει κάτι καλό, αν βέβαια οι αντίστοιχες κομματικές τους βάσεις δεν αντισταθούν με βάση τα παλαιότερα φανατικά στερεότυπα (Αριστερά – Δεξιά) που οι ίδιες οι ηγεσίες ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ καλλιέργησαν διαχρονικά.

Η διαφαινόμενη πιθανή ενδυνάμωση του λεγόμενου «απορριπτικού» μεσαίου χώρου ίσως να λειτουργήσει αντίρροπα σε μια τέτοια μεγαλύτερη ώσμωση (την ονομάζουν «υπέρβαση») των δύο «μεγάλων» – ιδίως σε ό,τι αφορά στο Κυπριακό.

Επίσης, η διαρροή ψηφοφόρων του ΔΗΣΥ προς τον Ν. Χριστοδουλίδη, παρά τις προτροπές της «υπερβασικής» ηγεσίας του ΔΗΣΥ περί του αντιθέτου, ίσως σταθεί ανάχωμα στις προσπάθειες σύμπηξης μετώπου ΔΗΣΥ – ΑΚΕΛ για το Κυπριακό (κάτι αντίστοιχο που συνέβηκε με την ηγεσία του ΑΚΕΛ όταν η βάση του διαισθάνθηκε την προτίμηση της ηγεσίας του κόμματος προς το «Ναι» στο δημοψήφισμα του 2004).

Δύο από τους κατά τον Α.Ν. εσωκομματικούς «Ιούδες» έχουν εντωμεταξύ υποβάλει επίσημα υποψηφιότητα για την προεδρεία του ΔΗΣΥ: Χάρης Γεωργιάδης (Αντιπρόεδρος) και Δημήτρης Δημητρίου (εκπρόσωπος τύπου).

• Σε μια προσπάθεια αντιστροφής του ρεύματος και οι δύο δελφίνοι προτείνουν την ακύρωση των διαγραφών των μελών του ΔΗΣΥ που υποστήριξαν υποψηφιότητα άλλη από αυτή του Αβέρωφ Νεοφύτου (συμπεριλαμβανομένου και του «προδότη» Νίκου Χριστοδουλίδη). Τέλος, ο πετυχημένος πρώην Υπουργός Υγείας Γιώργος Παμπορίδης (που πολέμησε ενάντια στο ίδιο του το κόμμα για την εισαγωγή του ΓΕΣΥ), σκέφτεται επίσης να κατέβει υποψήφιος.

Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν οι δύο νέες υποψηφιότητας θα φέρουν αλλαγή πορείας αφού εκ των υστέρων εντοπίζουν λάθη και ευαγγελίζονται «ανασυγκρότηση» του ΔΗΣΥ, «απαλλαγή από οποιαδήποτε σκιά διαπλοκής» κλπ.

Οι δύο δελφίνοι αποτελούν κορυφαία ηγετικά στελέχη και ως εκ τούτου είναι και οι δύο συμμέτοχοι στην συλλογική ευθύνη για την ήττα. Αλλαγή προσώπων και στυλ ίσως, αλλαγή πορείας μάλλον όχι αφού ο ΔΗΣΥ δεν αναμένεται να ξεκαθαρίσει το κοινωνικό-πολιτικό του στίγμα που του επέτρεπε μέχρι τώρα να συστεγάζει αποκλίνουσες ομάδες συμφερόντων και προσανατολισμών σε οικονομία και Κυπριακό:

• Από την λαϊκή δεξιά και τους συνδέσμους αγωνιστών της ΕΟΚΑ, την μεσαία τάξη, τους μεταπράτες μεγαλοαστούς, και τους οπαδούς της «όποιας λύσης» που δημιουργούν πλατφόρμες τύπου «Λύση Τώρα» μαζί με του ομογάλακτους τους του ΑΚΕΛ.

Η συγκόλληση των διάφορων αντίρροπων κοινωνικών – πολιτικών ομάδων είναι  δυνατή προ συγκεκριμένου κινδύνου (π.χ. οικοδόμηση του ΔΗΣΥ το 1975 προσφέροντας στέγη στους τότε πανταχόθεν βαλλόμενους υποστηρικτές του πραξικοπήματος, συστεγάζοντας τους με την παραδοσιακή αντι-Μακαριακή δεξιά), ή σε συνθήκες ευημερίας και οικονομικής ανάπτυξης (περίοδος ανασυγκρότησης της δεκαετίας του 1980 και μετά, όπου όλοι χωρούσαν), αλλά δεν μπορεί να διαιωνίζεται επ΄ άπειρο και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης. 

Όλα τα πιο πάνω συνθέτουν μια εικόνα περιδίνησης και όχι απλά κρίσης του ΔΗΣΥ.

Περιδίνησης που θα επιδεινωθεί γιατί (α) δεν διαφαίνεται αλλαγή πορείας ακόμα και με πιθανή αλλαγή ηγεσίας, και (β) πιθανές επιτυχίες της κυβέρνησης του Ν. Χριστοδουλίδη (διαφάνεια, αξιοκρατία, καταπολέμηση της διαπλοκής, της διαφθοράς και του πελατειακού κράτους, θεσμικές αλλαγές για κατοχύρωση του κράτους Δικαίου κλπ.), θα οδηγήσουν αναγκαστικά σε σύγκριση με τα πεπραγμένα της δεκαετίας Αναστασιάδη – ΔΗΣΥ και θα επιβεβαιώσουν αν όχι επιταχύνουν την διαρροή ψηφοφόρων.

Τέλος, ο Αβέρωφ Νεοφύτου αντιλαμβανόμενος την ζημιά που έκανε στον εαυτό του, έκανε μια Οβιδιακή μεταμόρφωση και συνάντησε τον εκλελεγμένο πλέον Πρόεδρο της Κ.Δ. Νίκο Χριστοδουλίδη με αγκαλιές, χαμόγελα και υποσχέσεις για εποικοδομητική αντιπολίτευση και υποστήριξη στο έργο της κυβέρνησης του! Θεαματική «κωλοτούμπα» αλλά «η τάτσα[1]» έμεινε!

• ΑΚΕΛ

Η ηγεσία του ΑΚΕΛ νοιώθει ανακουφισμένη γιατί η απρόσμενη επιτυχία του Α. Μαυρογιάννη (29% στον Α΄ γύρο και 48% στον Β΄ γύρο) του επιτρέπει να βάλει τα προβλήματα της ιστορικής καθίζησης του στον πάγο, μέχρι νεοτέρας.

Μετά την πενταετία Χριστόφια, το ΑΚΕΛ έχασε το 1/3 περίπου της εκλογικής του δύναμης στις βουλευτικές του 2021 (από το 32% στο 22%), η επιτυχία όμως της υποψηφιότητας Α. Μαυρογιάννη επιτρέπει στην ηγεσία του κόμματος να βάλει τα προβλήματα κάτω από το χαλί προβάλλοντας την σχεδόν καθολική συσπείρωση των ψηφοφόρων του ΑΚΕΛ (95%).

Αυτό είναι μεν σωστό, αλλά η συσπείρωση αυτή αναφέρεται στο ιστορικά χαμηλό ποσοστό του 22% των τελευταίων βουλευτικών εκλογών κάτι που φυσικά παραβλέπεται από τις σχετικές αναλύσεις του ΑΚΕΛ.

Εκείνο που όμως είναι αδιαμφησβήτητη επιτυχία του Α. Μαυρογιάννη, είναι ότι στον Α’ γύρο των εκλογών, κατάφερε να προσελκύσει ποσοστό 29% δηλαδή αρκετά πέραν από εκείνο του ΑΚΕΛ (22%) και στον Β΄ γύρο των εκλογών προσέλκυσε και το 40% των ψηφοφόρων του Αβέρωφ Νεοφύτου από τον Α΄ γύρο (αυτών που έκαναν την «υπέρβαση» να ψηφίσουν υποψήφιο από το «κομμουνιστικό» ΑΚΕΛ).

Δεδομένου ότι μετά την ήττα του ο Α. Μαυρογιάννης έχει δηλώσει ότι παραμένει μεν ενεργός πολίτης αλλά δεν ενδιαφέρεται να αναμιχθεί στην πολιτική, παραμένει να εξακριβωθεί αν οι εκτός ΑΚΕΛ ψήφοι κυρίως του Α’ γύρου θα παραμείνουν στο ΑΚΕΛ, ή αν θα καταφύγουν σε άλλους  προς ίδρυση νεοφυείς πολιτικούς σχηματισμούς της «όποιας λύσης» όπως το εξαγγελθέν σχήμα του Αχιλλέα Δημητριάδη (2%) το οποίο πιθανόν να μην επιλέχθηκε στην λογική της «χαμένης ψήφου».

• Ταυτόχρονα, το επίσης το παρεμφερές «Νέο Κύμα» του Κ. Χριστοφίδη (1.6%) θα μπορούσε να αποτελέσει δυνητικό πόλο έλξης των οπαδών της «λύση ναναι κι ό,τι ναναι» που έλκονται από την δύναμη του ΑΚΕΛ για να προωθεί την λύση – διάλυση της ΔΔΟ.

Το ΑΚΕΛ έχει και αυτό κάνει την «υπέρβασή» του ερωτοτροπώντας με το κατά τα άλλα «φασιστικό» ΔΗΣΥ την εβδομάδα μεταξύ του Α΄ και του Β΄ γύρου των εκλογών. Η χαλάρωση των δογματικών ιδεολογημάτων κρίθηκε αναγκαία ώστε να επιτρέψει την ώσμωση και την προσέλκυση όσων ψήφισαν Αβέρωφ Νεοφύτου στον Α΄ γύρο για να ψηφίσουν τον Α. Μαυρογιάννη στον Β΄ γύρο. 

Η αρθρογραφία  της «Χαραυγής» (εκφραστικού οργάνου του ΑΚΕΛ) κατά το μεσοδιάστημα μεταξύ των δύο γύρων, ιδιαίτερα δε της Κυριακής του Β΄ γύρου μόνο σαν ερωτοτροπία προς το κατά τα άλλα «φασιστικό» ΔΗΣΥ μπορεί να χαρακτηριστεί.

Δυστυχώς για το ΑΚΕΛ μόνο το 40% των ψηφοφόρων του Αβέρωφ Νεοφύτου έσπευσε να πράξει τούτο ενώ οι υπόλοιποι κινήθηκαν προς υποστήριξη του Ν. Χριστοδουλίδη – πράγμα που έδωσε και την νίκη στον τελευταίο.

Είναι ενδεικτικό ότι μέλος του Π.Γ. του ΑΚΕΛ, εκμυστηρεύτηκε σε συγγενικό του πρόσωπο αρκετά πριν τον Α΄ γύρο, ότι σε περίπτωση που οι Αβέρωφ Νεοφύτου και Νίκος Χριστοδουλίδης περνούσαν στον Β΄ γύρο  (πράγμα που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις δεν αποκλειόταν), το ΑΚΕΛ θα «προτιμούσε» τον Αβέρωφ Νεοφύτου γιατί «είναι του χεριού του στο Κυπριακό».

Έτσι η «υπέρβαση» από μέρους του ΑΚΕΛ ήταν ήδη διαγραφόμενη σε περίπτωση που ο Α. Μαυρογιάννης δεν περνούσε στον Β΄ γύρο.  Το γεγονός ότι ο Α. Μαυρογιάννης πέρασε τελικά στον Β΄ γύρο απάλλαξε μεν  την ηγεσία του ΑΚΕΛ για άγχος – άγος για ανοιχτό κάλεσμα σε «υπέρβαση – κωλοτούμπα» προς τον υποψήφιο του ΔΗΣΥ,  επιτρέποντας έτσι μια πιο διακριτική προσέγγιση που διασώζει (;) τα προσχήματα μεν, είναι όμως ευδιάκριτη δε.

• Νίκος Χριστοδουλίδης

Γράψαμε ήδη για τα «συστατικά» της επιτυχίας Ν.Χ. και το γιατί αυτό σηματοδοτεί μια νέα εποχή, που διακρίνεται από την στροφή των ψηφοφόρων προς νέους και άφθαρτους πολιτικούς, εκτός κομματικών κατεστημένων, με διακομματική και πολυσυλλεκτική κοινωνική απήχηση. Αυτό αντικατοπτρίζεται και στο ότι τα ποσοστά του Α΄ γύρου (32%) υπερβαίνουν κατά πολύ το άθροισμα των κομμάτων που τον στήριξαν.

Το μήνυμα του για ενίσχυση των θεσμών με συγκεκριμένα μέτρα για καταπολέμηση της διαφθοράς – διαπλοκής, του πελατειακού κράτους  και για ενίσχυση της διαφάνειας αλλά και της λογοδοσίας – τιμωρίας, θεωρείται ειλικρινές αφού προέρχεται από κάποιον που παρόλη την κομματική του καταγωγή κατάφερε να μείνει άφθαρτος, και δημιουργεί τεράστιες προσδοκίες στην βάση των οποίων θα κριθεί.

Οι υποσχέσεις του για επιλογή υπουργών –  τεχνοκρατών με πολιτικό βάθος αλλά όχι κομματικών στελεχών και πρώην υπουργών αποτελεί νεωτερισμό. Μόνο κριτήριο θεωρείται η αφοσίωση στην υλοποίηση του προγράμματός του. Αυτό δημιουργεί ήδη τριβές με κάποια από τα κόμματα που τον στήριξαν και τα οποία συνηθισμένα στην διαχρονική νομή της εξουσίας σαν «λάφυρο» επιμένουν σε «δικές τους» υπουργοποιήσεις.

Η κατάρτιση του Υπουργικού Συμβουλίου θα αποτελέσει την πρώτη μεγάλη δοκιμασία του νέου Προέδρου της ΚΔ, στο κατά πόσον θα ανταποκριθεί στις ελπίδες της κοινωνίας για αλλαγή νοοτροπίας των κυβερνώντων.

Στο Κυπριακό, παρόλο που ο Ν. Χριστοδουλίδης προβάλλει την λύση της ΔΔΟ, οι τοποθετήσεις του στο παρελθόν (διαφωνία του στην υπογραφή ενδιάμεσης συμφωνίας στο Κραν Μοντάνα το 2017), και διαφωνία του με κάποια από τα έξι σημεία του  «πλαισίου Γκουντέρες» (στρατεύματα, εγγυήσεις προτεραιότητα «χρήστη» έναντι νόμιμων ιδιοκτητών κλπ.) δημιουργούν ελπίδες για το μέλλον αλλά και αφορισμούς από τους φανατικούς της «όποιας λύσης».

Παρόλο που στο άμεσο μέλλον δεν προβλέπεται κινητικότητα στο Κυπριακό, ο Ν.Χ. φαίνεται να προκρίνει την προάσπιση και συνέχιση της Κυπριακής Δημοκρατίας και όχι τη διάλυση της σε ένα μόρφωμα τύπου Ανάν.

Είναι ακριβώς αυτές οι θέσεις του που από το 2017 επέφεραν την οργή του ΑΚΕΛ  ενάντια στον «απορριπτικό» Ν. Χριστοδουλίδη, που επέτρεψαν σε άτομα και σχηματισμούς που δεν ασπάζονται την λύση ΔΔΟ  να τον υποστηρίξουν, όσο και αν αυτό φαίνεται αντιφατικό λόγω της διακηρυγμένης θέσης του Ν.Χ. για επιδίωξη λύσης στην βάση της ΔΔΟ. Αν η πρότερη στάση του για υπεράσπιση – συνέχιση της ΚΔ, επιβεβαιωθεί και στο μέλλον, τότε σίγουρα αυτό θα σημαίνει την επίδειξη ικανοτήτων σχοινοβασίας, άσκηση στην οποία ούτως ή άλλως σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, σχεδόν όλοι οι Πρόεδροι της ΚΔ επιδίδονται από το 1974 και μετά.

• Συνοπτικά θα λέγαμε σχετικά με την εκλογή του Νίκου Χριστοδουλίδη:

–       Η δημοφιλία του και η οριζόντια κοινωνική – διακομματική απήχησή του δημιουργούν ελπίδες για αλλαγή νοοτροπίας στην εσωτερική διακυβέρνηση. Σίγουρα δεν υπάρχουν οι ίδιες συνθήκες του 1960 που επέτρεψαν την ανάδειξη «Βοναπαρτιστικών» πολιτικών προσωπικοτήτων τόσο στην Κύπρο όσο και αλλού, η διεισδυτικότητά όμως του μηνύματος του Ν.Χ. στο σύνολο του κοινωνικού – πολιτικού φάσματος, είναι αδιαμφησβήτητη. Μένει να διακριβωθεί η μακροβιότητα της.

–       Παρόλο την επίκληση της ΔΔΟ, η διαφωνία του στην ενδιάμεση συμφωνία στο Κραν Μοντάνα το 2017 και σε σημεία του «πλαισίου Γκουντέρες» δημιουργούν συγκρατημένη αισιοδοξία σε σχέση με την υπεράσπιση – συνέχιση της Κυπριακής Δημοκρατίας, του νομικού αυτού κελύφους που επέτρεψε μέχρι σήμερα την επιβίωση του Ελληνισμού στην Κύπρο.

–       Οι δύο πυλώνες της εθελοδουλίας (ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ), εξακολουθούν να βρίσκονται σε κρίση με πιο εμφανή στην παρούσα συγκυρία αυτή στον ΔΗΣΥ, ενώ το ΑΚΕΛ κατάφερε να βάλει (προσωρινά;) τα προβλήματα κάτω από το χαλί, μέχρι τις επόμενες βουλευτικές σε δύο χρόνια.

–       Οι διάφορες «υπερβάσεις» και η ώσμωση μεταξύ των ηγεσιών του ΔΗΣΥ – ΑΚΕΛ, με πρόταγμα μάλιστα την συμφωνία τους στο Κυπριακό σε λύση ΔΔΟ – τύπου Ανάν, γράφει υποθήκες για μελλοντικά πιο ανοιχτή μεταξύ τους συνεργασία, χωρίς τα ταμπού και τα μεταξύ τους αφοριστικά ιδεολογήματα του παρελθόντος. Αυτό θα τους επιτρέψει την άσκηση πιέσεων για αποδοχή απαράδεκτης λύσης ή ενδιάμεσης συμφωνίας στο Κυπριακό. Η εγρήγορση του Δημοκρατικού – Πατριωτικού χώρου θα πρέπει να είναι αυξημένη.

[1] Τάτσα = Λεκές. Πρόκειται για παλαιότερη ρήση του ίδιου του Αβέρωφ Νεοφύτου.

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ

ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ

Οι άριστοι και το κομματικό πελατολόγιο: Ο αγώνας των κομματικών στελεχών στην Κύπρο “δικαιώνεται” μέσα από την υπουργοποίηση;

Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE