Οι σπιθαμιαίοι ηγέτες ωρύονται, αυτοθυματοποιούνται, και γαντζώνονται στην καρέκλα χωρίς να αντιλαμβάνονται πόσο γελοιοποιούνται…
Ο Πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού (ΔΗΣΥ) κ. Αβέρωφ Νεοφύτου με τη σύζυγό του Μαρία. Φωτογραφία via Facebook, (Αβέρωφ Νεοφύτου – Averof Neofytou)
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του ΧΑΡΙΔΗΜΟΥ Κ. ΤΣΟΥΚΑ*, Φιλελεύθερος
Υποθέτω ότι ο «υπέροχος κόσμος του ΔΗΣΥ», εκτός από κολακευμένος με τόσο γλείψιμο, θα πρέπει να αισθάνεται ευχαριστημένος που του δόθηκε η δυνατότητα να ψηφίσει «κατά συνείδηση». Είναι χρήσιμο να σου θυμίζουν ότι έχεις ατομική συνείδηση, όχι μόνο εξαργυρώσιμη ψήφο!
Η φιλόσοφος Χάνα Αρέντ γράφει ότι ο άνθρωπος ενεργοποιεί τη συνείδησή του όταν εμπλέκεται σε εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό του – όταν δεν εθελοτυφλεί, όταν αρνείται την αυταπάτη, όταν επιμένει να αναστοχάζεται. Είναι το μόνο που δεν κάνει η ηγεσία του ΔΗΣΥ!
Πρώτον, μετά από μια ιστορική ήττα, ο πρόεδρός του έδειξε ότι δεν είχε το θάρρος να παραιτηθεί. Όχι να θέσει τον εαυτό του υπό κρίση στις επερχόμενες εσωκομματικές εκλογές, αλλά να παραιτηθεί. Η εκ νέου υποψηφιότητά του δοκιμάζει την κρίση των άλλων. Η παραίτησή του, όμως, θα αποκάλυπτε τη δική του ευθυκρισία.
- Με την κολοσσιαία ήττα που υπέστη, έχασε την πολιτική ζαριά που έριξε. Η στρατηγική που επέβαλλε στο ΔΗΣΥ για τις προεδρικές εκλογές κατατροπώθηκε. Καθότι ο κ. Χριστοδουλίδης αποδείχθηκε ότι είχε μεγαλύτερη απήχηση στην κοινή γνώμη από τον κ. Νεοφύτου, το ορθολογικό θα ήταν να ήταν αυτός ο υποψήφιος του κόμματος, όχι ο κ. Νεοφύτου.
Αν το ΔΗΣΥ ήταν ένα ορθολογικό κόμμα (όπως ήταν κάποτε οι Βρετανοί Συντηρητικοί, που δεν δίστασαν να εκδιώξουν τη λαοπρόβλητη Θάτσερ), θα αφουγκράζονταν εγκαίρως την κοινωνία, δεν θα σύρονταν πίσω από τη φιλοδοξία του προέδρου του. Αν ο κ. Νεοφύτου ήθελε το καλό του κόμματος και του τόπου, όπως δακρύβρεχτα διακηρύττει, δεν θα επέλεγε να είναι υποψήφιος. Οι πάντες γνώριζαν ότι, δικαίως ή αδίκως, είναι αντιδημοφιλής.
Θυμίζω ότι η πολιτική παράδοση στην Ευρώπη θέλει τον ηγέτη του ηττηθέντος κόμματος αυτονοήτως να παραιτείται. Άφθονα τα παραδείγματα, παραπέμπω σε μερικά οικεία. Στην Ελλάδα, Σημίτης, Σαμαράς, Καραμανλής, Βενιζέλος. Στη Βρετανία, Μέητζορ, Μπράουν, Κόρμπιν, Μέη. Όπως ο ηγέτης πιστώνεται τη νίκη, έτσι χρεώνεται την ήττα.
Γιατί; Διότι, επωμιζόμενος την ήττα, η ηγέτης γίνεται εθελοντικά ο αποδιοπομπαίος τράγος, στον οποίο πρέπει να φορτωθεί το άγος της ήττας προκειμένου να επέλθει η κάθαρση. Δεύτερον, παραιτούμενος, απαλλάσσει το κόμμα του από το εξουθενωτικό δίλημμα ‘αφοσίωση στον αρχηγό ή στο κόμμα;’, συμβάλλοντας έτσι στην ενότητα του κόμματος. Τρίτον, υπενθυμίζοντας ότι ουδείς αναντικατάστατος, αφενός συμβάλλει στην ωρίμανση του κόμματος ως θεσμού, αφετέρου δίνει την ευκαιρία στο κόμμα να ανανεωθεί, χωρίς τη δική του συνθλιπτική παρουσία.
Δεύτερον, ο κ. Νεοφύτου, σε δηλώσεις του, προβάλλει την ανώτερη συμπεριφορά του («μη με συγχύζετε με άλλους»). Οταν οι άλλοι αναξιοπρεπώς κυλίονται στην πολιτική λάσπη, αυτός κινείται στα υψίπεδα της ηθικής. Αυτοχαρακτηρίζεται ως ο άνθρωπος των «διαρκών υπερβάσεων» που το μόνο που τον ενδιαφέρει, λέει, είναι «το συμφέρον του τόπου». Η ευγένεια μας επιτρέπει μόνο να αναρωτηθούμε.
- Εφόσον η «πατρίδα είναι πάνω απ’ όλα», δεν θα έπρεπε να κάνει τον ιστορικό συμβιβασμό και να συνταχθεί με τον υποψήφιο που υποστηρίζει (και) η Αριστερά, καθότι έχει ταυτόσημες αντιλήψεις μαζί του στο Κυπριακό – το κατ’ εξοχήν υπαρξιακό θέμα της χώρας;
Επιπλέον, σε συγκυβέρνηση με το ΑΚΕΛ, δεν θα μπορούσε να διεκδικήσει το υπουργείο Οικονομικών, όχι «για την καρέκλα», αλλά για να εγγυηθεί τη συνετή διαχείριση της οικονομίας που τόσο τον (και μας) ενδιαφέρει;
Ο ηγέτης με ανάστημα επιχειρεί αυτό που οι πολλοί θεωρούν αδιανόητο. Κι αν δεν έχει το κουράγιο να κάνει τα τεράστια άλματα τύπου Ντε Κλερκ και Μαντέλα στη Νότιο Αφρική, συμμαχεί, τουλάχιστον, με τον αντίπαλό του, όπως οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία, όταν αυτό επιβάλλει το συμφέρον της χώρας.
Οι μεγάλοι ηγέτες υπερβαίνουν τα εσκαμμένα – δημιουργούν το πλαίσιο, δεν κινούνται απλώς εντός του υπάρχοντος πλαισίου. Οι σπιθαμιαίοι ηγέτες ωρύονται, αυτοθυματοποιούνται, και γαντζώνονται στην καρέκλα χωρίς να αντιλαμβάνονται πόσο γελοιοποιούνται.
(*) Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου (www.htsoukas.com)
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ
ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE