Στοιχειώνει τον Πούτιν ο Τσάρος Νικόλαος A: Κριμαϊκός Πόλεμος τότε, Ουκρανία τώρα * Όλεθρος και ατιμωτικό τέλος για τους “πατερούληδες” [videos]

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Οι Ρώσοι έχουν απαγάγει 19.000 παιδιά από την Ουκρανία: Ο 11χρονος Ιλία ξέφυγε και κατέθεσε στη Χάγη – Τι δήλωσε στην DW [video]

Από το bromance, στην απαξίωση: Γιατί ο Πούτιν έστειλε σπίτι του τον Σοϊγκού – Τα λάθη, οι κατηγορίες Πριγκόζιν και ο άπειρος αντικαταστάτης [videos]

Ρωσική επέλαση στην περιοχή του Χάρκοβο: Το δρόμο της προσφυγιάς παίρνουν χιλιάδες κάτοικοι της περιοχής, υπό ασφυκτική πίεση οι Ουκρανικές δυνάμεις [βίντεο]

Ο  Βλαντιμίρ Πούτιν αρέσκεται να εξορύσσει την ιστορία της χώρας του, οικειοποιούμενος νεκρούς τσάρους και άλλες επιφανείς προσωπικότητες για να εμπλουτίσει το εθνικό του αφήγημα  — και οι επιλογές του μπορεί να είναι αρκετά χαρακτηριστικές, αναφέρει σε δημοσίευμά του το POLITICO, αναλύοντας ομοιότητες του νυν Ρώσου προέδρου με τα ολέθρια φαντάσματα του τσαρικού παρελθόντος της ρωσικής αυτοκρατοτίας.

Ο Μέγας Πέτρος, ο οποίος πολέμησε τους Σουηδούς για την κυριαρχία της Κεντρικής Ευρώπης, και ο εξαιρετικά αντιδραστικός Αλέξανδρος Γ’ είναι δύο από τους αγαπημένους του. 

Πηγαίνοντας ακόμη πιο πίσω, υπάρχει ο πρίγκιπας Αλέξανδρος Νιέφσκι, διάσημος για την απόκρουση ξένων εισβολέων και αγιοποιημένος από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία το 1547.

Και ολοκληρώνει τη λίστα, φυσικά, ο ειδωλολάτρης και μετέπειτα Χριστιανός Βλαδίμηρος ο Μέγας, του οποίου το βάπτισμα το 988 και μετέπειτα ο μαζικός προσηλυτισμός του λαού του έχει αναφερθεί από τον Πούτιν ως απόδειξη του άρρηκτου δεσμού μεταξύ Ρώσων και Ουκρανών.

• Ωστόσο, παραδόξως, ο Ρώσος ηγέτης δεν επικαλείται ποτέ τον Νικόλαο Α’, ο οποίος βασίλεψε από το 1796 έως το 1855 – τον τσάρο στον οποίο αναμφισβήτητα μοιάζει περισσότερο.

Είναι μια εντυπωσιακή παράλειψη, ιδίως λαμβάνοντας υπόψη τη σειρά εντυπωσιακών στρατιωτικών νικών του Νικολάου, την κατάληψη εδαφών στον Καύκασο από την Περσία, τη βοήθεια των Ελλήνων στην απόσχιση από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τη συντριβή των εξεγέρσεων κατά της αυστριακής κυριαρχίας τόσο στην Πολωνία όσο και στην Ουγγαρία – τις λαϊκές εξεγέρσεις επί των ημερών του — τις οποίες, όπως ο Πούτιν, φοβόταν ότι θα μπορούσαν να γίνουν μεταδοτικές και να εξαπλωθούν στη Ρωσία.

Ο Νικόλαος αγκάλιασε την ιδέα ενός διεθνικού ρωσικού πολιτισμού, όπως κάνει σήμερα ο Πούτιν. Ένας πολιτισμός που ενώνει εθνοτικούς Ρώσους και ρωσόφωνους, που αποτελείται από έναν πυρήνα πολιτισμού, παραδόσεις και Ορθοδοξία — ένα μυστικιστικό γεωθρησκευτικό όσο και γεωπολιτικό όραμα.

Και τόσο η Αγία Ρωσία των τσάρων όσο και η Russkiy Mir [Ρωσική Ειρήνη] του Πούτιν — ή ο Ρώσικος Κόσμος — συνδυάζουν τη θρησκεία, τον εθνικισμό και την υπεράσπιση των συντηρητικών αξιών σε ένα τοξικό, θολό μείγμα.

• Ο Νικόλαος «είδε τον εαυτό του ως τον υπερασπιστή της ορθόδοξης πίστης», σύμφωνα με τον ιστορικό Orlando Figes, ενώ η Δύση και οι κοσμικές, φιλελεύθερες αξίες της αντιπροσώπευαν κίνδυνο για τη ιδιαιτερότητα της Ρωσίας.

Έτσι, διαμόρφωσε μια νέα εθνική ιδεολογία για να αντιμετωπίσει αυτές τις δυτικές ιδέες και τη διάβρωση των παραδοσιακών και χριστιανικών αξιών. Εν τω μεταξύ, ο υπουργός Παιδείας του, Σεργκέι Ουβάροφ, έδωσε εντολή στα σχολεία της Ρωσίας να διδάσκουν «Ορθοδοξία, Αυτοκρατορία και Εθνικότητα».

• Ο Πούτιν τάσσεται με παρόμοιο τρόπο ενάντια σε αυτό που θεωρεί ως ανατρεπτική παρακμή των δυτικών δυνάμεων.

«Επιδίωξαν να καταστρέψουν τις παραδοσιακές μας αξίες και να μας επιβάλουν τις ψεύτικες αξίες τους που θα διαβρώσουν εμάς, τους ανθρώπους μας από μέσα», είπε στην ομιλία του, ανακοινώνοντας τη λεγόμενη «ειδική στρατιωτική επιχείρηση», δηλαδή την εισβολή στην Ουκρανία. Για τον τρόπο σκέψης του, τα δικαιώματα LGBTQ+, ο φεμινισμός και η πολυπολιτισμικότητα είναι εξευτελιστικά και αντίθετα με την ανθρώπινη φύση. αποτελούν υπαρξιακή απειλή για τη Ρωσία.

Και σαν τις οδηγίες του Ουβάροφ, φέτος, το Κρεμλίνο του Πούτιν ξεκίνησε το λεγόμενο πρόγραμμα σπουδών «Η χώρα μου», προσφέροντας μια άκρως επιλεκτική και γλαφυρή ιστορική αφήγηση, η οποία τονίζει ότι οι μαθητές του έθνους πρέπει να διδάσκονται την «αγάπη για την Πατρίδα» και πώς «Δεν είναι τρομακτικό να πεθάνεις για τη Ρωσία».

Οι σκέψεις και οι διαμαρτυρίες του Πούτιν για τις δυτικές δυνάμεις που εξευτελίζουν το έθνος του, η κατηγορία του ότι θέλουν να διαλύσουν τη Ρωσική Ομοσπονδία και να διαλύσουν την Ουκρανία απηχούν επίσης στενά τις απόψεις του Νικολάου.

Ο τσάρος επιτίθετο έντονα κατά των δυτικών δυνάμεων για αυτό που θεωρούσε άδικη μεταχείριση – γεγονός που επιβεβαιώθηκε από τα σχόλια που έγραψε στο περιθώριο ενός μνημονίου του 1853 που σκιαγραφούσε τις σχέσεις μεταξύ της Ρωσίας και των ευρωπαϊκών δυνάμεων. Γράφτηκε για αυτόν από τον καθηγητή Ιστορίας Μιχαήλ Πογκοντίν, προς μεγάλη χαρά του τσάρου, το πόνημα κατακεραύνωνε τα “δυο μέτρα και δύο σταθμά” των Ευρωπαίων.

«Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να επέμβει» όταν η Γαλλία ή η Αγγλία προσαρτούν εδάφη ή κηρύσσουν πόλεμο στην Κίνα, αλλά «η Ρωσία είναι υποχρεωμένη να ζητήσει άδεια από την Ευρώπη εάν διαπληκτιστεί με τη γείτονά της», σημείωνε ο Πογκόντιν. «Δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από τη Δύση παρά μόνο τυφλό μίσος και κακία», πρόσθετε. Και στο περιθώριο, ο Νικόλαος είχε σημειώσει: «Αυτό είναι το όλο θέμα».

Λοιπόν, δεδομένων όλων αυτών των παραλληλισμών και ομοιοτήτων στη σκέψη και τη συμπεριφορά, γιατί ο Νίκολας δεν φιγουράρει στο πάνθεον του Πούτιν;

Ίσως επειδή τελικά χρησιμεύει ως προειδοποιητικό αφήγημα έναντι μιας αυτοκρατορικής υπερβολή και ως μάθημα αποτυχίας, κάτι που ο Πούτιν —που δεν συμπαθεί ποτέ έναν ηττημένο— δεν θέλει να του το θυμίζουν και σίγουρα δεν θέλει να θυμίζει σε εκείνους που κυβερνά.

Μετά από χρόνια σ’ αυτήν την πορεία, ο Νικόλαος τελικά υποτίμησε την αποφασιστικότητα των δυτικών δυνάμεων και εκτίμησε εσφαλμένα την οθωμανική αποφασιστικότητα να αντισταθεί στο αίτημά του να τεθούν υπό την προστασία του οι Ορθόδοξοι υπήκοοι του σουλτάνου και οι Ρωσικές Ορθόδοξες αρχές να ελέγχουν τα ιερά εδάφη στην Παλαιστίνη — αντί των καθολικών. Διέταξε εισβολή στη Μολδαβία και τη Βλαχία που διοικούνταν από τους Οθωμανούς, στέλνοντας άλλες δυνάμεις να προχωρήσουν προς την Κωνσταντινούπολη, πυροδοτώντας τον Κριμαϊκό πόλεμο.

Ωστόσο, η Αγγλία και η Γαλλία επενέβησαν, οι Σλάβοι στα Βαλκάνια απέτυχαν δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά του για εξέγερση κατά του σουλτάνου και ο στρατός του Νικολάου χτυπήθηκε θανάσιμα.

Ο πόλεμος ήταν μια καταστροφή για τη Ρωσία που άμεσα ομολόγησε την ήττα, αποκαλύπτοντας τις πολλές αδυναμίες της χώρας, συμπεριλαμβανομένης, σύμφωνα με το Figes, «της διαφθοράς και της ανικανότητας της διοίκησης, της  τεχνολογικής υστέρησης του στρατού και του ναυτικού . . . της αδυναμίας της οικονομίας να διατηρηθεί σε πολεμική κατάσταση έναντι των βιομηχανικών δυνάμεων, της αποτυχίας της απολυταρχίας».

Ο Νικόλαος πέθανε κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου, σύμφωνα με πληροφορίες, μετανιωμένος.

Ο διάδοχός του αναγκάστηκε να υπογράψει μια ταπεινωτική συνθήκη και η Ρωσία έμεινε να θρηνεί 250.000 νεκρούς, με έναν από τους αξιωματούχους του Νικόλαου να αναρωτιέται: «Τι νόημα είχαν όλα αυτά;»

Αναρωτιέται κανείς αν υπάρχουν αξιωματούχοι του Κρεμλίνου που κάνουν σήμερα παρόμοια ερώτηση στον Πούτιν.

Με πληροφορίες από POLITICO

Ο Ζελένσκι είναι για τη Δύση ένας ήρωας: Για τους Ουκρανούς;