Ποια Τουρκία; Την Türkiye, θα αντιμετωπίσουμε το καλοκαίρι του 2023… Ας εξετάσουμε το γεωστρατηγικό μας αντίπαλο

Του ΙΩΑΝΝΗ ΖΕΡΒΑ*

Ο κόσμος είναι πολύ πιο περίπλοκος από το πώς ο ελληνικός δημόσιος λόγος, που φαντασιώνεται σιωνιστικά τραπέζια παγκόσμιου ελέγχου, με είχε κάνει να πιστεύω. Αυτό ήταν το πρώτο μου μάθημα ως τότε νεαρός φοιτητής διεθνών σχέσεων.

Η αλήθεια είναι ως συνήθως κάπου στη μέση. Η «διεθνής σκακιέρα» τέμνεται μεταξύ κρίσιμων αποφάσεων των ισχυρών λίγων και ενός χαώδους, άναρχου (χωρίς παγκόσμια κυβέρνηση δηλαδή) συστήματος κρατών που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ελεγχθεί πλήρως από καμία υπερδύναμη, πόσο μάλλον μία απλή χώρα.

Είναι σε αυτό το εξαιρετικά δύσβατο τοπίο που οι κυβερνώντες των κρατών καλούνται να πάρουν δύσκολες αποφάσεις πάντα με γνώμονα την ειρήνη, την ευημερία και τα θέλω των λαών τους.

Είναι με βάση τα παραπάνω που δυστυχώς αναγκάζομαι και εγώ να προσθέσω τη φωνή μου στο στρατόπεδο όσων πιστεύουν ακράδαντα πως η πολεμική αναμέτρηση με την γείτονα Τουρκία έρχεται και είναι αναπόφευκτη.

• Σκοπός της παρακάτω «υπόθεσης εργασίας» ας την ονομάσουμε (λόγω μεγέθους), είναι να προσδιορίσω τους παράγοντες που καθιστούν αυτή την αναμέτρηση σίγουρη, ώστε ακόμα και οι πλέον «άπιστοι» που ακόμα και σήμερα ονειρεύονται μία «δυτική στροφή» και μια μετά-ερντογανική εποχή για τη γείτονα, να πεισθούν.

Επειδή λοιπόν η πραγματικότητα είναι πολυπαραγοντική, ας δούμε το πλήθος παραγόντων- τα λεγόμενα «φυτίλια» που ακούγονται στα ειδησεογραφικά δελτία από καιρό εις καιρού- που συντείνουν στην τρομακτική κατάσταση που έρχεται καταπάνω μας με τη δύναμη της ίδιας της Ιστορίας.

Όλοι γνωρίζουμε πως δεν είναι η Ελλάδα αυτή που θέλει τη σύγκρουση αυτή που έρχεται. Είμαστε όμως, ομολογουμένως, συνιδιοκτήτες του λάκκου τον οποίο η Τουρκία σκάβει για λογαριασμό μας. Πληρώνουμε τα «λάθη των Ιμίων» και των ρήσεων «οι θάλασσες δεν έχουν σύνορα».  Πληρώνουμε την 30ετή διπλωματική αδράνειά μας. Πληρώνουμε την εσωτερική και αέναη διαφθορά που διασπάθισε το δημόσιο πλούτο σε τέτοιο βαθμό ώστε να αλληθωρίζει ο κρατικός προϋπολογισμός για 2 μοίρες Rafale. Πληρώνουμε και δυστυχώς θα πληρώσουμε.

Αρκετά όμως με την αυτοκριτική. Ας εξετάσουμε το γεωστρατηγικό μας αντίπαλο και δυστυχώς σύντομα εχθρό μας, ιδιαίτερα τους παράγοντες που τον ωθούν με μαθηματική πλέον ακρίβεια σε μετωπική σύγκρουση με τον ελληνισμό.

• 1) Πολιτισμικός Παράγων

Η Τουρκία έχει παράδοση εξαγωγής κρίσεων. Πρόκειται για σουλτανικό-αυτοκρατορικό κατάλοιπο όπου ο απόλυτος μονάρχης βλέπει το ζωτικό του χώρο εντός της χώρας ως «επαρχίες με πληθυσμούς» με βάση τη φυλή και το θρήσκευμα και όχι ως ξεχωριστούς πολίτες με δημοκρατική εξουσία και αγοραστική δύναμη. Ως εκ τούτου τους διαχειρίζεται με τις δύο παραδοσιακές τεχνικές του «διαίρει και βασίλευε» ή, σε πιο απαιτητικές καταστάσεις, σε συνδυασμό με την εξίσου πεπατημένη «κατασκευή εξωτερικής απειλής».

Πρόκειται για δύο τακτικές βαθιά ριζωμένες και θεμελιωμένες στην τουρκική συνείδηση και κοινωνία όπου βρίσκουν απήχηση και πλέον γαλουχούν γενιές. Αν είσαι 18 ετών Τούρκος, μεγαλωμένος σε «ερντογανική» οικογένεια, γνωρίζεις ουσιαστικά έναν κόσμο κατασκευασμένο από τον νυν τούρκο Πρόεδρο. Είναι απλά μαθηματικά και όποιος τα αγνοεί συνήθως υποφέρει. Μην έχουμε επομένως όνειρα ότι το περίφημο πέριξ του 30% της δημοτικότητας του Ερντογάν θα μειωθεί περαιτέρω. Πρόκειται για τη βάση του που είναι πλέον κανονική κουλτούρα για τα δεδομένα της Τουρκίας.

Όταν ο Ταγίπ το αποφασίσει, η εξαγωγή της εσωτερικής κρίσης που ο ίδιος δημιούργησε προς τον Ελληνισμό θα βάλει όπλα σε πρόθυμα χέρια που καμία σχέση δε θα έχουν με τα ανάλογα ρωσικά που αυτή την περίοδο καλούνται ουσιαστικά να διαπράξουν γενοκτονία σε έναν λαό-αδελφό.

Η κρίση που ο Ερντογάν «μαγειρεύει» για να παγιδεύει τον Ελληνισμό σε μια σύγκρουση όπου εκείνος θα έχει το πάνω χέρι έχει τα εξής στοιχεία:

α) Η Ελλάδα να φανεί ως ο επιτιθέμενος και αυτό θα επιτευχθεί μέσω δημιουργίας τετελεσμένων. Ο Ερντογάν δε το έχει σε τίποτα να χάσει 5 λέμβους ή 2 F-16. Όπως ανέφερα παραπάνω, η σουλτανική- αυτοκρατορική οπτική βλέπει πιόνια απλωμένα σε χάρτες και όχι 20χρονους με όνειρα και ελπίδες για το μέλλον. Εμείς αναγκαστικά θα αμυνθούμε «ωσάν να είμαστε στον αυτόματο πιλότο». Οι διαταγές προς τα στρατιωτικά Σώματά μας είναι σαφέστατες. Δε θα υπάρξουν νέα Ίμια. Δε θα υπάρξει ξανά «γκριζάρισμα.» Ο πρωθυπουργός το ξεκαθάρισε με τη φράση «τα νερά της Ελλάδας είναι γαλάζια, όχι γκρίζα.» Ο πόλεμος θα είναι απόλυτος και την πρώτη σφαίρα θα τη ρίξουμε εμείς.

β) Η Τουρκία να φανεί ο αμυνόμενος, ο δίκαιος και νομιμόφρων παίκτης που «άδικα αποκλείστηκε από το ενεργειακό μέλλον της Μεσογείου» και «δεν του επετράπη από την ελληνική πλευρά η διπλωματική λύση». Μία λύση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της Τουρκίας φυσικά, με όλα τα θέματα στο τραπέζι. Ο υπολογισμός πίσω από αυτή την τακτική είναι ο ίδιος αλλά απαρχαιωμένος- ψυχροπολεμικού τύπου: «η Δύση θα επιλέξει εμένα που είμαι αναντικατάστατος παίκτης σε αντίθεση με την Ελλάδα. Δε θα ρισκάρει κανείς σώφρων δυτικός ηγέτης την κατάρρευση της ανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ για 2-3 μικρά νησιά.»

Τα δύο παραπάνω στοιχεία ΔΕΝ έχουν να κάνουν με τη διεθνή εικόνα που η Τουρκία επιθυμεί να πλάσει. Η τουρκική κυβέρνηση ξέρει πολύ καλά (για αυτό και δεν ανέφερε τίποτα στον ΟΗΕ προσφάτως) ότι η «διπλωματία- ακαθαρσίες στον ανεμιστήρα» δεν έχει, ούτε πρόκειται ποτέ να βρει απήχηση στο διεθνές ακροατήριο.

Ο πραγματικός στόχος του τούρκου Πρόεδρου είναι να «στρατολογήσει» υπέρ του τα αμόρφωτα ακροατήρια μουσουλμάνων ανά την υφήλιο των οποίων πιστεύει ότι μπορεί να ηγηθεί ώστε να επεμβαίνει σε ξένα κράτη- πρώην αποικίες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που ονειρεύεται να επαναφέρει. Η Τουρκία πρέπει πάση θυσία να καταστεί το «πρωτοπαλίκαρο» του ακραίου και πολιτικού Ισλάμ που μόνο επιτυχίες μπορεί να πραγματώσει για το μουσουλμανικό κόσμο που «δοκιμάζεται».

Επομένως η εξαγωγή κρίσης είναι κάτι όχι μόνο συνηθισμένο αλλά και αναμενόμενο από τους γείτονες. Όμως πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι όντως είμαστε εμείς αυτή τη φορά στόχος τους;

Η κρίση του 2020, την οποία προσωπικά την έζησα από τη Λέσβο, έληξε με την γενοκτονική επιχείρηση «Κλάδος Ελαίας ΙΙ» παρά τις πολεμικές ιαχές από την άλλη πλευρά του Αιγαίου που σαφέστατα στόχευαν εμάς. Τα γεωτρύπανα έμειναν εντός των χωρικών υδάτων της Τουρκίας και το αίμα που ο Ταγίπ είχε υποσχεθεί στο λαό του το γεύτηκε το Αφρίν και όχι η Αθήνα.

• Τι έχει αλλάξει από τότε; Μα φυσικά η έλλειψη εναλλακτικών στόχων για τον Ερντογάν πέραν της Ελλάδας. Ας δούμε προσεκτικά παρακάτω:

α) Η Συρία πλέον έχει τελειώσει λίγο-πολύ ως πεδίο δράσης για τον Ερντογάν με διαταγή Πούτιν ο οποίος με τη σειρά του έχει υποσχεθεί στον Άσαντ και την οικογένειά του μία «ζωή χαρισάμενη» στη νότια Συρία. Με τα τεκταινόμενα στην Ουκρανία, το τελευταίο πράγμα που απασχολεί τον «Τσάρο» είναι τα άγχη του τούρκου Προέδρου αναφορικά με τις συριακές- κουρδικές πολιτοφυλακές που του στέλνουν κάθε δεύτερο μήνα φέρετρα στις πόρτες των ψηφοφόρων του. Ο Ερντογάν δε μπορεί επομένως να εξάγει εκ νέου μια κρίση προς τα νότια.

β) Το αυτό ισχύει και για τα ανατολικά του. Το Αζερμπαϊτζάν δεν έχει τελειώσει ακόμα την αντεπίθεσή του προς το αρμενικό κράτος το οποίο όμως βρίσκεται επίσης υπό την σχετική προστασία των Ρώσων οι οποίοι ως τώρα έχουν επιλέξει να δράσουν κατευναστικά. Ακόμα μία «βαλβίδα αποσυμπίεσης» επομένως παραμένει κλειστή για τον Ερντογάν.

γ) Η Λιβύη παραμένει προνομιακό πεδίο για τον Ταγίπ καθότι εγγυάται την ασφάλεια της μετάβασης στην δημοκρατία με την «στρατιωτική εισβολή- πρόσκληση» που η πρώην κυβέρνηση «του ζήτησε». Παρόλα αυτά η διεθνής κοινότητα, με πρωτοστάτη τη Γαλλία που έχει ζωτικά συμφέροντα στη Λιβύη, δε πρόκειται να αφήσει στους Τούρκους μεγάλο πεδίο δράσης και θα απαντήσει όταν νιώσει ότι όντως απειλείται εκεί. Ακόμα εξάλλου ψάχνονται οι γείτονές μας για το ποια Rafale (πιθανότατα) εξάλειψαν την αεράμυνα τους επί λιβυκού εδάφους τον Ιούνιο του 2020. Επομένως ούτε στη Λιβύη μπορεί να δράσει ο Ερντογάν με έναν τρόπο επιθετικό ώστε να το «πουλήσει» όπως θέλει στο εσωτερικό του ακροατήριο.

δ) Τέλος το Ισραήλ αποτελεί και το «guilty pleasure” του τούρκου Προέδρου καθότι αρκούν και πάντα θα αρκούν απλές δηλώσεις- κορώνες που θα υπόσχονται στο δύστυχο παλαιστινιακό λαό ελευθερία, λόγω κοινού θρησκεύματος. Ανοησίες ολκής φυσικά. Η Τουρκία ξέρει πως η οποιαδήποτε ουσιαστική απειλή ενάντια στο ισραηλινό λαό θα τελειώσει με ραδιενεργά «μανιτάρια» σε μεγάλες τουρκικές πόλεις. Η Τουρκία με άλλα λόγια δε βλέπει ούτε η ίδια δυνατότητα σύγκρουσης πέραν των νότιων συνόρων της.

Ποιος έχει μείνει; Μα φυσικά η Κύπρος και η Ελλάδα, τα μόνα δύο κράτη με τα οποία η τουρκική κυβέρνηση έχει επιλέξει να βρίσκεται, και να συντηρεί με ανησυχητική επιμονή και οργάνωση, σε διαρκή διπλωματική κρίση που σιγά- σιγά οδεύει σε υπαρξιακή αντιπαράθεση. Τα ειδησεογραφικά πρακτορεία το λένε ορθά- ο τούρκος Πρόεδρος έχει επιλέξει την αποκλιμάκωση στο σύνολο των σχέσεων της Τουρκίας με τα γειτονικά κράτη πλην ημών.

Αυτό φυσικά είναι μέρος του γενικότερου σχεδιασμού του και αποτελεί μορφή ενός παράδοξου μιμητισμού της δικής μας θέσης όπου π.χ με την Αλβανία, την Ιταλία και την Αίγυπτο ορίσαμε τις Α.Ο.Ζ μας ειρηνικά και «με καλή πίστη». Ο Ερντογάν αυτή τη στιγμή κατασκευάζει την εικόνα μιας Τουρκίας που έχει «λύσει τα προβλήματά της με τους γείτονες» και μόνο ένα «πραγματικό» πρόβλημα έχει ουσιαστικά: Τον Ελληνισμό. Η προετοιμασία αυτή είναι για μετά την σύγκρουση όπου θα αποπειραθεί να ζητήσει «άφεση αμαρτιών» από τους εν λόγω γείτονες για την ανοησία του, όποια και αν είναι η έκβαση αυτής.

Σε αυτό επιβάλλεται να προσθέσουμε και ολίγη ιστορία. Είναι σημαντικό να ξέρουμε πώς ο αντίπαλος μας βλέπει. Για την Ελλάδα οι Τούρκοι πάντα θα έχουν την εικόνα του λαού που «τους ξέφυγε» από την οθωμανική κυριαρχία και «πρωταγωνίστησε στη διάλυσή της» γιατί «βοηθήθηκε από τη Δύση» η οποία φυσικά «χρησιμοποίησε την Ελλάδα για να καταστρέψει την Οθωμανική Αυτοκρατορία».

Αυτή η οπτική δεν είναι κάτι το καινούργιο και επιβεβαιώνεται από την πρόσφατη αλληλουχία γεγονότων. Οι τουρκικές κυβερνήσεις πάντα δηλώνουν «να τα βρούμε μεταξύ μας» και «χωρίς ξένους ανάμεσά μας». Για την Τουρκία «καλή πίστη» στις διεθνείς σχέσεις με τον Ελληνισμό σημαίνει η Ελλάδα να βρίσκεται στο ρόλο που η ιστορία της «είχε αρχικά δώσει» ως «Μιλέτ» της Οθ. Αυτοκρατορίας, χωρίς κρατική υπόσταση και συμμάχους «που τη βάζουν ενάντια στην Τουρκία και την παραπλανούν.»

Όταν ο Ερντογάν είδε τόσο από τον Αλέξη Τσίπρα το 2018 όσο και από τον Κυριακό Μητσοτάκη το 2020 ότι εν τέλει η Ελλάς έχει συνολικό και σταθερό στρατηγικό σχεδιασμό που δεν αλλάζει για τα μάτια καμίας μικροπολιτικής ατζέντας και διαπίστωσε ότι α) ο Ελληνισμός παραμένει και θα παραμείνει το ιστορικό «αγκάθι στο πέλμα» των αυτοκρατορικών ονείρων της Τουρκίας και β) ότι οι συμμαχίες που δημιουργήσαμε και δημιουργούμε είναι εξίσου ισχυρές με εκείνες του τότε απελευθερωτικού αγώνα, αντιλήφθηκε ότι α) η διπλωματική πίεση είναι ανώφελη γιατί β) η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν αντιληφθεί το σχέδιό του για τον αποκλεισμό τους από τον ενεργειακό πλούτο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Το αποτέλεσμα ήταν η εκκίνηση μιας 4ετούς διεθνούς προπαγάνδας σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου. «Τα κακομαθημένα παιδιά» που δεν ακούν τη «μαμά-Τουρκία» που θέλει να έχει τον έλεγχό τους σε γεωστρατηγικό επίπεδο. Η εν λόγω κατάσταση διογκώθηκε φέτος με το «Μητσοτάκης Γιοκ» που έφτασε στο αποκορύφωμα «η Ελλάδα δεν είναι ισάξια συνομιλητής μας». Επομένως η πολιτισμική βάση της Τουρκίας είναι ξεκάθαρα δοσμένη στο να θεωρεί τον Ελληνισμό υποδεέστερο. Έναν μελλοντικό «δορυφόρο» μιας νέας Οθ. Αυτοκρατορίας που ο Ταγίπ Ερντογάν ευαγγελίζεται.

2. Οικονομικός Παράγων

Φτάνουμε λοιπόν αισίως στο δεύτερο παράγοντα: Αυτή τη στιγμή η τουρκική οικονομία είναι μια ανάσα πριν την ολική κατάρρευση. Το μόνο που χρειάζεται είναι μία δήλωση από κάποιο θεσμό με πραγματική εξουσία (βλέπε Λευκό Οίκο) για να ανατινάξει την ήδη φλεγόμενη από τον πληθωρισμό, την ακρίβεια και τη φτώχεια χάρτινο πύργο του Σουλτάνου.

Η οικονομική επιστήμη δεν είναι η ειδικότητά μου και για αυτό δε θα μακρηγορήσω όπως παραπάνω. Όμως είναι σαφές ότι ο Ερντογάν χρειάζεται μία νίκη οπουδήποτε προκειμένου να κρατήσει το λαό του απασχολημένο. Ακόμα και αν είναι λίγα τετραγωνικά μέτρα ελληνικού βράχου.

Η φτωχοποίηση του πληθυσμού, ιδιαίτερα της μεσαίας τάξης θα αποκτηνώσει σύντομα τον τουρκικό πληθυσμό και τη στιγμή που θα χρειαστεί, η τουρκική κυβέρνηση θα μπορέσει εύκολα να τον κατευθύνει προς τον πλέον γνωστό του (λόγω συνεχούς και ανηλεούς προπαγάνδας) στόχο. Στις σημερινές εποχές, ένας λαός  που είναι αρκετά τυχερός για να ζει σε ένα ισχυρό, ευνομούμενο και πλούσιο κράτος σπανίως επιλέγει το αίμα και προτιμά τη διπλωματία.

Για τον Ερντογάν η διπλωματία (όπως αυτός την εννοεί) φαίνεται να έχει τελειώσει. Και η Τουρκία  ούτε ευνομούμενη, ούτε ισχυρή, ούτε πλούσια είναι.

3. Παράγων – Διεθνές Δίκαιο.

Παρά όμως όλα τα παραπάνω, Η\η Τουρκία αποπειράται αυτή τη στιγμή να καταστεί Μεγάλη Δύναμη, τουλάχιστον σε επίπεδο εικόνας (για την ώρα). Αυτή την εικόνα η Ελλάδα και η Κύπρος την καταστρέφουν de facto και μόνο με την ύπαρξή τους ως κράτη με σύνορα και ΑΟΖ. Ο «Εθνικός Όρκος» των Τούρκων ο οποίος και έληξε ανεπισήμως με τη Συνθήκη της Λωζάνης (η οποία επίσης έθαψε και τη δική μας «Μεγάλη Ιδέα») αντικαταστάθηκε από διάφορα νεότερα δόγματα όπως «Τα σύνορα της καρδιάς μας» για τη ξηρά (βλέπε Δυτική Θράκη) και η γελοιωδέστατη «Γαλάζια Πατρίδα» για τη θάλασσα.

Να μην αυταπατάται όμως κανείς αναγνώστης από τα φαραωνικά πυροτεχνήματα που συνοδεύουν αυτές τις «διαφημιστικές καμπάνιες» του τούρκου Προέδρου ωσάν αυτά να έχουν στόχο μόνο το εσωτερικό της Τουρκίας. Έχουν σα βάση τους τη φιλοσοφία του «Στρατηγικού Βάθους», του βιβλίου του πλέον πολιτικά «εξόριστου» Νταβούτογλου αλλά και για πολλά χρόνια συναγωνιστή του Ερντογάν. Αποτελούν διαχρονικές και πολύ καλά μελετημένες στρατηγικές επιδιώξεις που πρέπει πάντα να παίρνουμε σοβαρότατα υπόψη.

Ο Ερντογάν είχε το μοναδικό θράσος να απαιτήσει το 2018 στην Αθήνα ενώπιων του τότε πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα την επαναδιαπραγμάτευση της Συνθήκης της Λωζάνης. Σήμερα, 4 χρόνια αργότερα, η κυβέρνηση του πρώτου ουρλιάζει σχεδόν καθημερινά ότι δε δεσμεύεται πλέον από το εν λόγω χαρτί. Η πρόφαση; Μα φυσικά τα Δωδεκάνησα που δικαίως, και έχοντας απέναντί τους την ειδικά δομημένη τουρκική αποβατική δύναμη «Στρατιά του Αιγαίου» παραμένουν και θα παραμείνουν στρατιωτικοποιημένα, πάντα με βάση την αρχή της αυτοάμυνας, η οποία ξεπερνά σε σημασία την νομική έκταση της Συνθήκης.

Η Συνθήκη της Λωζάνης, θέλουμε δε θέλουμε, ήταν μια εξαιρετική στιγμή για τις σχέσεις των δύο λαών. Ο κάθε ικανός διπλωμάτης ή καθηγητής διπλωματίας μπορεί να το επιβεβαιώσει: Μια συμφωνία που αφήνει και τις δύο πλευρές σχετικά απογοητευμένες θα μακροημερεύσει.

Ποτέ κανένα κράτος όμως δεν μπόρεσε ουσιαστικά να δεχτεί την υπογραφή μιας κάκιστης για το ίδιο συμφωνίας. Θα επιδιώξει, εν τέλει, να αλλάξει το status quo που επιβλήθηκε στο λαό του, αμφισβητώντας το με κάθε δυνατό τρόπο. Το απέδειξε πρόσφατα η αλβανική κυβέρνηση που παρέπεμψε την τελική συμφωνία για την οριοθέτηση της ΑΟΖ της με τη δική μας στη Χάγη. Ήταν τόσο υπέρ ημών η αρχική συμφωνία που πετύχαμε που δε μπορούσε να γίνει δεκτή από την αλβανική βουλή. Και λογικότατο.

Η Τουρκία απλά δε μπορεί να δεχθεί την ύπαρξη του Ελληνισμού όπως αυτός ορίζεται από τη Συνθήκη της Λωζάνης. Η εν λόγω συμφωνία αποτελεί διπλωματική και ταπεινωτική ήττα κατά τους Τούρκους. Όμως είναι μια σχεδόν 100χρονη συμφωνία «μεταξύ κυρίων» που αμφότεροι είδαν, πριν έναν αιώνα, ιδιαίτερα μετά την καταστροφή της Σμύρνης, ότι οι δύο λαοί τους κυριολεκτικά θα πάλευαν ως την πλήρη εξόντωση του άλλου από το πρόσωπο της Γης. Αυτό το κακό έπρεπε και δικαίως σταμάτησε. Ο Ταγίπ Ερντογάν φαίνεται ότι αγνοεί αυτή την πραγματικότητα και οδεύει προς κάτι που δε θα μπορέσει διόλου εύκολα να ελέγξει άπαξ και το ξεκινήσει.

Το ερχόμενο καλοκαίρι, λοιπόν, η Τουρκία μας ξεκαθαρίζει, ήδη από τώρα, ότι ο Ελληνισμός στην σημερινή εδαφική του υπόσταση δεν αναγνωρίζεται όπως η Συνθήκη της Λωζάνης επιτάσσει. Εμείς οι Έλληνες θα «φταίμε» που θα υποστούμε στρατιωτική επέμβαση (!) καθότι «αρνηθήκαμε να ανανεώσουμε τη Συνθήκη» όταν ο Ταγίπ το ζήτησε από τον Τσίπρα το 2018.

Μα θα πει κανείς, δε δεσμεύει μόνο τις δύο μας χώρες η Λωζάννη! Γαλλία, Η.Β, Ιταλία, Ιαπωνία, Ρουμανία και Γιουγκοσλαβία επίσης έβαλαν τις υπογραφές τους στο ίδιο χαρτί! Άντε σε εμάς που σύμφωνα με πρόσφατες δηλώσεις του Ταγίπ δε μας θεωρεί «ισάξιους συνομιλητές» ως έθνος, τουλάχιστον απέναντι στους λοιπούς υπογράφοντες δε δεσμεύεται η Τουρκία;

• Το ερώτημα είναι αν δεσμεύεται από τη Λωζάνη η Türkiye, όχι η Τουρκία!!! Βλέπετε φίλοι αναγνώστες, το «παιγνίδι» δεν παίζεται μόνο με μοίρες Rafale και υπογραφές ΑΟΖ αλλά και στα λεγόμενα «ψιλά γράμματα». Η Τουρκία θεωρεί ότι δεσμευόταν από τη Συνθήκη ως “Turkey” και όχι ως «Türkiye»!

Πρόκειται φυσικά για νομικό τερτίπι το οποίο έγινε με την αθώα, ομολογουμένως, ιδέα ότι “turkey” είναι η αγγλική λέξη για τη γαλοπούλα, το πτηνό, με αποτέλεσμα να γίνεται περίγελως η χώρα του Ερντογάν- και άρα χρειαζόταν μία αλλαγή «τυπική». Ήταν όμως εν τέλει ένα εξαιρετικά καλά προετοιμασμένο νομικό έρεισμα!

Αν δείτε προσεκτικά την ημερομηνία κατά την οποία η Τουρκία άλλαξε την επίσημή της ονομασία θα ανακαλύψετε την 1^η Ιουνίου αυτού του χρόνου, ένα δηλαδή έτος παρά 23 ημέρες της 24/07/2023 όπου και περνάει ένας αιώνας από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης!

Έτσι από τον Ιούνιο του 2023 και μετά  η «νέα» Türkiye θα μπορέσει, αν καταφέρει να δημιουργήσει εν τέλει τετελεσμένα οπουδήποτε, να δηλώνει ευθαρσώς και πάντα κατά τη δική της αυθαίρετη ερμηνεία του Διεθνούς Δικαίου, ότι ήταν η Turkey εκείνη που υπέγραψε τη Συνθήκη της Λωζάνης και όχι η Türkiye, η οποία (τότε πλέον) θα είναι ένα «νέο» κράτος εδώ και ένα και παραπάνω έτος που δε θα δεσμεύεται από την Συνθήκη αυτή για να καθορίσει τα σύνορά του!

Πρέπει να γίνει λοιπόν σαφές ότι δεν έχουμε απέναντί μας την Τουρκία αλλά την Türkiye. Και η Türkiye θέλει να γίνει μια Μεγάλη Δύναμη με έναν Ελληνισμό υποταγμένο και «δορυφοροποιημένο». Με τα παραπάνω δεδομένα πότε λοιπόν η Türkiye θα κάνει την κίνησή της εναντίον μας;

4. Παράγων- Υψηλή Στρατηγική

Η παγίδα του Θουκυδίδη είναι ο τελευταίος και καθοριστικότερος παράγοντας που θα κρίνει το παραπάνω κατά την ταπεινή μου γνώμη. Πρέπει καταρχάς να καταλάβουμε ότι η δημοκρατική διαδικασία στην Türkiye έχει πλέον αποβιώσει. Ο Ερντογάν δε θα φύγει παρά μόνο με αίμα. Έχτισε ένα παλάτι για να μένει ο ίδιος και η γενιά του και όχι ο επόμενος νικητής των εκλογών. Πρέπει να καταστεί σαφές σε όλους ότι έχουμε να κάνουμε όχι με ένα κράτος αλλά ένα κρατικό αναθεωρητικό μόρφωμα που προσπαθεί να επεκταθεί για να επιβιώσει από την καταστροφική διαχείρισή του από τους κυβερνώντες του.

Όσοι πιστεύουν ότι οι επερχόμενες εκλογές στην Türkiye θα αλλάξουν κάτι, αν γίνουν τελικά, ζει σε μια παράλληλη πραγματικότητα. Η παγίδα του Θουκυδίδη για όσους δε γνωρίζουν είναι το φαινόμενο όπου μία μεγάλη δύναμη βλέπει μία άλλη να αναπτύσσεται και εν τέλει να φτάνει να τείνει να καταστεί σχεδόν ισάξιά της σε ισχύ. Έτσι «παγιδεύεται» σε ένα δίλημμα: να επιτεθεί στην αναδυόμενη δύναμη τώρα που ακόμα είναι η ίδια ισχυρότερη ή να ρισκάρει να την αντιμετωπίσει πιο μετά όταν εκείνη θα είναι εξίσου ισχυρή ή ισχυρότερή της;

Τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα ήδη από το 2018, η Ελλάδα έχει επιδοθεί σε έναν πραγματικό διπλωματικό μαραθώνιο που έχει αρχίσει επιτέλους να παράγει καρπούς. Με τη στρατηγικής σημασίας αμυντική υπεράσπιση της χώρας μας από τη Γαλλία, τα εξοπλιστικά προγράμματα και την αναβάθμιση της Αλεξανδρούπολης ως το νέο κόμβο που θα ενώνει εμπορικά και ενεργειακά τη Δύση με τον υπόλοιπο κόσμο εξ’ ανατολών, παρακάμπτοντας τα Στενά του Μαρμαρά, οι Τούρκοι θεωρούν ότι σύντομα θα βρίσκονται «παγιδευμένοι δια παντός» στα σύνορα που τους «επιβλήθηκαν» στη Λωζάννη πριν 100 χρόνια.

Βλέπουν μία Ελλάδα που σύντομα θα είναι ο πρωταγωνιστής του παιγνιδιού της Μεσογείου. Δεν πρόκειται να το δεχθούν ποτέ. Αν δε μας επιτεθούν τώρα, δε θα μπορέσουν να υλοποιήσουν ίσως για την επόμενη 100ετία, ίσως και ποτέ ξανά, τις απειλές σε βάρος μας με τις οποίες γαλούχησαν τόσες γενιές τους.

Το μεγαλύτερό όμως λάθος της κυβέρνησης Ερντογάν είναι ότι δέσμευσε το όραμά της για μια ισχυρή και ευημερούσα Τουρκία στην υπόσχεση για αίμα και όχι στο σεβασμό για το Διεθνές Δίκαιο και το όραμα για έναν κόσμο με γνώμονα την ειρήνη και όχι τον πόλεμο. Και τώρα ζυγιάζει η ώρα που θα πρέπει να «ταΐσει» 80.000.000 τουρκικές ψυχές κάτι από όσα το λειψό του το μυαλό σκαρφίστηκε.

Αν πρόκειται εν τέλει για ελληνικό αίμα, όπως το δικό μου το ημιμαθές και ίσως αφελές -λόγω νεότητας και απειρίας- μυαλό πιστεύει, το «τάισμα» θα γίνει κατά πάσα πιθανότητα όχι εντός του 2022 αλλά κατά το καλοκαίρι του 2023, όταν και η Συνθήκη της Λωζάνης διαβαίνει το σημαντικότερο, ίσως, ιωβηλαίο της και ο Ρετζέτ Ταγίπ Ερντογάν θα θεωρεί ότι έχει την Ιστορία με το μέρος του.

Η δική μας απάντηση βέβαια δεν άλλαξε εδώ 2.502 χρόνια.

Ελάτε να τα πάρετε.

*ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΕΡΒΑΣ
ΧΕΙΡΙΣΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ ΑΣΥΛΟΥ
Διεύθυνση Αττικής
Ελληνική Υπηρεσία Ασύλου
Γενική Γραμματεία Μεταναστευτικής Πολιτικής
Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ

ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ

Φωνάζει ο Πρόεδρος Αναστασιάδης για τους ξένους, ο ίδιος όμως τι κάνει; Τα εξαπτέρυγα των ΜΟΕ και η Ε.Ε. των κυρώσεων!

Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE