ΣΚΙΤΣΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΓΚΟΥΜΑ
Η Αμμόχωστος είναι ξανά το κύριο θέμα της πολιτικής επικαιρότητας. Όλοι προσπαθούν να την σώσουν από την Τουρκική βουλιμία. Τα μέσα όμως που χρησιμοποιούν είναι εντελώς αναποτελεσματικά.
Ο (υπουργός Εξωτερικών) κ. Κασουλίδης προτάσσει τα ΜΟΕ και θεωρεί ότι θα φέρει αποτέλεσμα. Άλλοι διατείνονται, ότι πρέπει να καταβάλουμε όλες τις προσπάθειες και να πάρουμε όλες τις πρωτοβουλίες για επανέναρξη των συνομιλιών «από κει που έμειναν» στο Γκρανς Μοντανά. Ισχυρίζονται αφελώς, ότι εκεί φτάσαμε ένα βήμα πριν τη λύση και όμως δεν απλώσαμε το πόδι μας να κάνουμε αυτό το βήμα.
Οι Τούρκοι μας περίμεναν, λένε, αλλά εμείς το χαβά μας. Άμα λοιπόν επαναρχίσουν οι συνομιλίες «από εκεί που έμειναν», θα κάνουμε κι εμείς το επόμενα βήμα, θα λυθεί το Κυπριακό και θα σώσουμε την Αμμόχωστο. Τις άλλες πόλεις και τα χωριά μας…. Άστα να πάνε.
Οι Τούρκοι απλώς νιώθουν ικανοποίηση με την αφέλειά μας. Απορούν γιατί να έχουμε την ψευδαίσθηση, ότι θα μας επιστρέψουν το Βαρώσι, δηλαδή το μικρό κομμάτι της περίκλειστης πόλης.
Πολλοί πιστεύουν εν τη αφελεία τους, ότι χάσαμε την Αμμόχωστο από δικά μας λάθη. Μας την πρόσφεραν, λένε, κι εμείς αρνηθήκαμε να την πάρουμε. Μερικοί δεν έχουν κατανοήσει, ότι η Αμμόχωστος χάθηκε το 1974, ως αποτέλεσμα της προδοσίας της χούντας, που συμφώνησε με τους Αμερικανούς μια λύση διπλής ένωσης.
Οι Τούρκοι όμως, όταν είδαν την ανυπαρξία αντίστασης, κυρίευσαν τα εδάφη, που πάντα ήταν στα σχέδιά τους για διχοτόμηση της Κύπρου. Η Αμμόχωστος ήταν έξω από το διχοτομικό τους χάρτη. Οι Τούρκοι ανέμεναν να σταματήσουν έξω από την πόλη, όπου θα ήταν η αμυντική γραμμή της Ε.Φ.
Όμως ενώ εμείς θεωρούσαμε ότι η Ε.Φ. εγκλωβίστηκε στην Καρπασία, τα προκεχωρημένα τμήματά της ήταν ήδη στην αμυντική γραμμή του Αλεθρικού. Η πόλη δεν είχε φρουρά. Ούτε και κατοίκους, επειδή έντρομοι την εγκαταλείψαμε για να γλυτώσουμε από τις αεροπορικές επιθέσεις, τους βομβαρδισμούς και τα τουρκικά άρματα, που προήλαυναν χωρίς αντίσταση.
Όταν οι Τούρκοι πραγματοποίησαν τον στόχο τους, ανακάλυψαν ότι η πόλη ήταν έρημη, ήταν αφύλακτη και… αποστρατιωτικοποιημένη. Προχώρησαν από τα δυτικά της πόλης, όπου ήταν η βάση Αγίου Νικολάου, υπερφαλάγγισαν την πόλη και έφτασαν στην Κάτω Δερύνεια.
Θυμάμαι τα πρώτα χρόνια τη μαύρη αυτή επέτειο της κατάληψης της πόλης τις εκδηλώσεις μας. Δεκάδες χιλιάδες Αμμοχωστιανοί και κάτοικοι της περιοχής μαζευόμαστε στο οδόφραγμα της Δερύνειας και απαιτούσαμε δικαιοσύνη και επιστροφή της πόλης στους κατοίκους της. Η αποφασιστικότητα για αντίσταση ήταν μεγάλη και το ηθικό για αγώνα και δικαίωση ακμαιότατο.
Τώρα δεν υπάρχει απόφαση για αντίσταση, ούτε προθυμία για διεκδίκηση του δικαίου και επιστροφή της πόλης. Οι μόνοι που διαμαρτύρονται και διεκδικούν ακόμη είναι οι μοτοσικλετιστές, που τιμούν την μνήμη των ηρώων Ισαάκ και Σολωμού, που έδωσαν τη ζωή τους διαμαρτυρόμενοι για την κατοχή της Αμμοχώστου.
Τώρα το οδόφραγμα της Δερύνειας είναι ανοικτό. Και αντί να βλέπουμε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και αγώνα για επιστροφή, βλέπουμε αυτοκίνητα με επιβάτες που κάνουν ουρά, να δείξουν την ταυτότητά τους στον κατακτητή για να τους επιτρέψει να πορευτούν προς την Αμμόχωστο, αναζητώντας φτηνή βενζίνη, ή άλλα φτηνά προϊόντα.
Πολλοί επισκέπτονται τα σπίτια τους ως τουρίστες ή ταξιδεύουν στην κατεχόμενη περιοχή της Κύπρου ή πορεύονται νοσταλγικά στους δρόμους της περίκλειστης, αλλά και της εποικισμένης πόλης.
Την Αμμόχωστο δεν την ξεχνούμε. Στην Αμμόχωστο θα γυρίσουμε μόνο, αν απελευθερωθεί η Κύπρος, αν εφαρμοστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα για όλους τους νόμιμους κατοίκους της Κύπρου και αν εφαρμοστεί το ευρωπαϊκό κεκτημένο σε ολόκληρη την επικράτεια της Κ.Δ.
Τα ΜΟΕ και τα παρακάλια για επανέναρξη των συνομιλιών «από εκεί που έμειναν», δεν ελευθερώνουν την Αμμόχωστο. Απλώς ενισχύουν την τουρκική αδιαλλαξία.
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE