Το βρετανικό Chatham House προσπαθεί να δικαιολογήσει τις αντισυμμαχικές πράξεις του Ταγίπ Ερντογάν
FILE PHOTO: US President, Joe Biden (2-L), chats with Turkish President, Recep Tayyip Erdogan (L), next to British Prime Minister, Boris Johnson (R), and NATO’s Secretary General, Jens Stoltenberg (2-R), shortly before they attend a meeting during the first day of the NATO Summit at IFEMA Convention Center, in Madrid, Spain, 29 June 2022. EPA, Juan Carlos Hidalgo
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Οι ειρωνείες του υπουργού Άμυνας της Τουρκίας για τα μαχητικά F-35 που αγοράζει η Ελλάδα: Τι λέει ο Γιασάρ Γκιουλέρ για το Κυπριακό και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις
Ο νεοσουλτάνος επιχειρεί να πλήξει την ισραηλινή οικονομία, διακόπτει όλες τις εμπορικές συναλλαγές: “Εμείς κερδίζουμε και αυτοί χάνουν”, απαντά η Ιερουσαλήμ…
Άρθρο του Galip Dalay, με τον ως άνω τίτλο, στη δεξαμενή σκέψης Chatham House, συνοψίζει τη γεωπολιτική θέση της Τουρκίας μετά την υιοθέτηση της νέας Στρατηγικής Αντίληψης του ΝΑΤΟ στη Σύνοδο Κορυφής της Μαδρίτης στις 29 Ιουνίου 2022.Το άρθρο υποστηρίζει ότι η Τουρκία έχει μια περίπλοκη σχέση τόσο με το ΝΑΤΟ όσο και με τη Ρωσία.
Η Τουρκία προσπαθεί να διατηρήσει μια στενή σχέση ασφαλείας με μέλη του ΝΑΤΟ, όπως οι ΗΠΑ,και να ενθαρρύνει περισσότερες συζητήσεις για την ευρωπαϊκή ασφάλεια σε επίπεδο ΝΑΤΟ και όχι σε επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.).
Παράλληλα καταφέρνει να αποσπάσει παραχωρήσεις από τη Σουηδία και τη Φινλανδία. Το άρθρο επισημαίνει ότι η Άγκυρα είχε ως στόχο να διασφαλίσει ότι το θέμα της τρομοκρατίας θα παραμείνει σημαντικό μέρος της Στρατηγικής Αντίληψης του ΝΑΤΟ και το γεγονός ότι το κατάφερε, αποτελεί νίκη για την Τουρκία.
Με την ενταξιακή υποψηφιότητα της Σουηδίας και της Φινλανδίας, την παρουσία των ηγετών της Αυστραλίας, της Νέας Ζηλανδίας, της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας στη Σύνοδο της Μαδρίτης και την έμφαση στον συστημικό ανταγωνισμό με την Κίνα στη Στρατηγική Αντίληψη, το ΝΑΤΟ έχει γίνει πιο ‘ευρωπαϊκό’ όσον αφορά στα μέλη του, αλλά περισσότερο ‘παγκόσμιο’ όσον αφορά τους στόχους του, δημιουργώντας περισσότερους δεσμούς μεταξύ της ασφάλειας της περιοχής του Ευρωατλαντικού και της περιοχής Ασίας-Ειρηνικού.
Μια τέτοια παγκοσμιοποίηση του ΝΑΤΟ είναι πιθανό να δημιουργήσει περισσότερη ανάγκη για έναν ισχυρότερο ευρωπαϊκό πυλώνα εντός ΝΑΤΟ, επομένως αυξάνει την ανάγκη για έναν πανευρωπαϊκό διάλογο για την ασφάλεια μεταξύ των ευρωπαϊκών δυνάμεων εντός και εκτός ΕΕ.
Ως εκ τούτου, ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι οι συζητήσεις για την ευρωπαϊκή ασφάλεια θα πρέπει να διεξαχθούν σε επίπεδο ΝΑΤΟ και να περιλαμβάνουν τις απόψεις μελών του ΝΑΤΟ που δεν είναι μέλη της ΕΕ, ειδικά των ΗΠΑ, του ΗΒ και της Τουρκίας, επειδή αυτές οι χώρες παρείχαν πυραύλους και μη επανδρωμένα αεροσκάφη στην Ουκρανία στις αρχές του πολέμου.
Υποστηρίζεται ότι ο εποικοδομητικός διάλογος μεταξύ Τουρκίας- ΕΕ για την ευρωπαϊκή ασφάλεια και ο ουσιαστικότερος ρόλος των κρατών μελών της ΕΕ είναι απαραίτητος, ειδικά υπό το πρίσμα του πολέμου στην Ουκρανία αλλά και την πιθανότητα ενός άλλου Αμερικανού προέδρου κατά τα πρότυπα του Ντόναλντ Τραμπ, γεγονός που σημαίνει ότι η δέσμευση των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ και στην ευρωπαϊκή ασφάλεια δεν μπορεί πλέον να θεωρείται δεδομένη.
Επισημαίνεται ότι η Ρωσία εντάσσεται αναμφισβήτητα στην κατηγορία των εχθρών στο κείμενο της Στρατηγικής Αντίληψης, γεγονός που μπορεί να ασκήσει πίεση στη σύνθετη σχέση της Τουρκίας με τη Ρωσία, καθώς οι δύο χώρες έχουν αναπτύξει μια ανταγωνιστική συνεργασία.
Μια ρήξη στις ρωσοτουρκικές σχέσεις θα είχε σημαντικό κόστος για την Άγκυρα. Μετά το μεγάλο κόστος που υπέστη η Τουρκία με την αγορά των ρωσικών πυραυλικών συστημάτων S-400 – που προκάλεσαν επίσης τις κυρώσεις των ΗΠΑ και την απομάκρυνση της Τουρκίας από το πρόγραμμα μαχητικών αεροσκαφών F-35 – η Άγκυρα επενδύει στην άμυνα από χώρες του ΝΑΤΟ, όπως αεροσκάφη F-16 από τις ΗΠΑ και συστήματα αεράμυνας SAMP/T από την Ιταλία και τη Γαλλία.
Παρά την αγορά όπλων από χώρες του ΝΑΤΟ και την παροχή όπλων στην Ουκρανία, η Τουρκία απέσπασε παραχωρήσεις από τη Σουηδία και τη Φινλανδία ως τίμημα για να δεχτεί την αίτησή τους για ένταξη στο ΝΑΤΟ. Οι ανταλλαγές μεταξύ του Ερντογάν και του Μπάιντεν βελτίωσαν τις σχέσεις Τουρκίας-ΝΑΤΟ/ΗΠΑ, συνέβαλαν στη συμφωνία που θα επιτρέψει στη Σουηδία και τη Φινλανδία να ενταχθούν στη συμμαχία και ανέδειξαν την ενότητα του ΝΑΤΟ.
Ωστόσο, όλη αυτή τη ιστορία σχετικά με την απειλή βέτο της Τουρκίας πιθανότατα κόστισε στην Άγκυρα την απώλεια καλής θέλησης από πλευράς Στοκχόλμης και Ελσίνκι, δύο πρωτεύουσες που υποστήριξαν την προσπάθεια ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ. Και το ζήτημα της εφαρμογής είναι στενά συνδεδεμένο με το ζήτημα της ερμηνείας της συμφωνίας.
Η Στοκχόλμη και το Ελσίνκι πιθανότατα θα υιοθετούσαν μια μινιμαλιστική ερμηνεία της συμφωνίας, ενώ η Άγκυρα θα προτιμούσε μια μαξιμαλιστική εκδοχή. Ο Ερντογάν έχει ήδη ισχυριστεί ότι η Σουηδία δεσμεύτηκε να εκδώσει 73 άτομα με κατηγορίες για τρομοκρατία, αλλά η Στοκχόλμη το αρνήθηκε, λέγοντας ότι για οποιοδήποτε αίτημα έκδοσης πρέπει να τηρηθούν οι απαραίτητες νομικές διαδικασίες.
Αν και η απειλή του βέτο της Τουρκίας στην προσπάθεια ένταξης και των δύο χωρών δεν υπάρχει πλέον, περισσότερα παζάρια και διαφωνίες μεταξύ της Τουρκίας και των δύο σκανδιναβικών χωρών, και επομένως περισσότερες καθυστερήσεις, είναι πιθανό να παραμείνουν στον ορίζοντα έως ότου η Στοκχόλμη και το Ελσίνκι επιτέλους αποκτήσουν την πλήρη ένταξη τους στο ΝΑΤΟ.
ΠΗΓΗ: Chatham House
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE