Οι ανήθικοι πόλεμοι, τα αυταρχικά καθεστώτα, οι εκβιασμοί του Ερντογάν και ο διάλογος που ζητά η Άρντερν

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Αναμένουν φόρμουλα από την Μαρία Άνχελα στη Λευκωσία, αποκαλύπτει ο Φιλελεύθερος: Μετά το Πάσχα οι όποιες εξελίξεις στο Κυπριακό -αν υπάρξουν τελικά…

Αισχρός ο υπουργός Άμυνας της Τουρκίας: Δεν υπάρχει πια θέμα για συνομοσπονδία ή ομοσπονδία στην Κύπρο, τελείωσε, “μόνο δύο κράτη”, απειλεί ο Γιασάρ Γκιουλέρ

Η ισραηλινή κυβέρνηση προσφεύγει στον ΟΟΣΑ κατά του εμπορικού μποϊκοτάζ της Τουρκίας: «Αντισημίτης δικτάτορας» ο Ερντογάν, λέει το Ισραήλ

Του ΠΑΝΙΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

Στο διεθνές πολιτικό σκηνικό υπάρχουν ορισμένοι ηγέτες (μικρών, μεσαίων και μεγάλων κρατών) των οποίων η άποψή τους είναι βαρύνουσα ή αξιοπρόσεκτη επειδή έχουν καταφέρει με το κύρος, το ήθος και τις καινοτόμες επιλογές τους να αποκτήσουν παγκόσμια αποδοχή.

Σε αρκετές περιπτώσεις δεν έχει σημασία το μέγεθος ή η στρατιωτική ισχύς της χώρας τους, αλλά η δική τους προσωπική στάση και ο αγώνας τους για δικαιοσύνη και ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Οι πολίτες διψούν για ηγέτες που νοιάζονται για τα καθημερινά προβλήματα, που αφουγκράζονται τις αγωνίες τους, χωρίς να προτάσσουν ποικιλόμορφα οικονομικά ή κομματικά συμφέροντα. Ηγέτες που να πασκίζουν συνεχώς για τον τόπο τους και τον πλανήτη. Τις πλείστες φορές όμως, ακόμα και εκείνοι οι ελάχιστοι πολιτικοί, πάνω στους οποίους ο κόσμος «επενδύει» για να δώσουν μια αλλιώτικη διάσταση στην εξουσία, διαψεύδουν τις προσδοκίες του.

Κι όταν βρεθούν κάποια πρόσωπα που δείχνουν να έχουν μια φρέσκια ματιά για τα προβλήματα που ταλανίζουν τους πολίτες, όχι λόγω ηλικίας αλλά νοοτροπίας και διάθεσης, τότε ξεχωρίζουν. Με την παρουσία τους σημειώνουν ότι υπάρχουν ακόμα οι εξαιρέσεις και δεν είναι όλοι το ίδιο, τουλάχιστον έως την ημέρα που επιμένουν να στέκονται με ειλικρίνεια και εντιμότητα απέναντι στους λαούς τους.

• Σύμφωνα με όσα έχουν καταγραφεί και σχολιαστεί μέχρι σήμερα, ένα τέτοιο πρόσωπο, που, φαίνεται ότι ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία, είναι η 41χρονη πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας, Τζασίντα Άρντερν.

Αφορμή για να αναφερθούμε στην Νεοζηλανδή πολιτικό αποτελεί η πρόσφατη ομιλία της στην Αυστραλία και η οποία έτυχε ευρείας προβολής από διεθνή ΜΜΕ.

Η κ. Άρντερν υποστήριξε ότι ο κόσμος όλος έγινε άνω-κάτω και βασικά βρίσκεται «υπό διάλυση» εάν συνεχιστεί η σημερινή πόλωση και η προσέγγιση των συγκρούσεων μέσα από την παγιωμένη αντίληψη των πραγμάτων δια του άσπρου-μαύρου.

Στο επίκεντρο της κριτικής της βρέθηκε ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών όχι μόνο για το γεγονός ότι δεν κατάφερε να αποτρέψει τα όσα τραγικά συνέβησαν στην Ουκρανία, αλλά και γενικότερα για τον τρόπο που λειτουργεί και αντιμετωπίζει τις συγκρούσεις και την παραβίαση του διεθνούς δικαίου.

Όσον αφορά την ρωσική εισβολή τόνισε ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί στις πραγματικές διαστάσεις της, υποστηρίζοντας ότι δεν θα πρέπει να παρουσιάζεται ως πόλεμος της Δύσης εναντίον της Ρωσίας ή της δημοκρατίας κατά του αυταρχισμού. Έδωσε έμφαση στην άμεση αναγκαιότητα για επιστροφή στον διάλογο και για να μην αγνοηθεί η τεράστια απειλή της κλιματικής αλλαγής.

Ενώ υπογράμμισε τη χρησιμότητα των πολυμερών θεσμών, ταυτόχρονα έδωσε έμφαση στην πλήρη αποτυχία του ΟΗΕ. Σημείωσε το αρνητικό δεδομένο για το δικαίωμα στην άσκηση βέτο από τη Ρωσία με αποτέλεσμα να χρησιμοποιήσει την έδρα της στο Συμβούλιο Ασφαλείας για να επιβάλει μια «ανήθικη θέση έπειτα από έναν ανήθικο και παράνομο πόλεμο», όπως είπε.

Φυσικά, το ίδιο δικαίωμα έχουν τα άλλα τέσσερα μόνιμα μέλη και σε άλλες περιπτώσεις το χρησιμοποίησαν για να επιβάλουν «ανήθικες θέσεις» για άλλους «ανήθικους πολέμους». Δυστυχώς, αυτή είναι η κατάντια του Συμβουλίου Ασφαλείας!

Η Νέα Ζηλανδία επιλέγει την «αδέσμευτη εξωτερική πολιτική», σύμφωνα με την πρωθυπουργό της, αλλά στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη εμφανίστηκε έντονα επικριτική κατά της Μόσχας και του Πεκίνου. Παρά το γεγονός ότι η χώρα της εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την Κίνα στον τομέα του εμπορίου, ανέφερε ότι «η Κίνα έχει γίνει πιο επιθετική κατά το πρόσφατο χρονικό διάστημα, επιθυμώντας να αμφισβητήσει τα προβλεπόμενα και τους κανόνες του διεθνούς δικαίου».

Από τη μία, λοιπόν, ανέδειξε την ανάγκη για διάλογο και από την άλλη έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου όσον αφορά τις επιθετικές και αυταρχικές πολιτικές της Μόσχας και του Πεκίνου.

Σε αυτή την πραγματικότητα – διαπίστωση περικλείεται όλη η ουσία που αφορά τον τρόπο αντιμετώπισης ηγετών και καθεστώτων (πάσης μορφής και ιδεολογίας) που παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο και διαπράττουν εγκλήματα και γενοκτονίες.

Και το βασικό ερώτημα που τίθεται και πάλι είναι:

• Πώς μπορεί να υπάρξει διάλογος με αυταρχικά καθεστώτα που έχουν καταλύσει το κράτος δικαίου και επιχειρούν να εκμεταλλευτούν κάθε διάθεση για συνεννόηση, με πρωταρχικό στόχο τους να νομιμοποιήσουν αντιδημοκρατικές πολιτικές ή να προωθήσουν επεκτατικές επιδιώξεις;

Πρόκειται για ένα διαχρονικό ερώτημα και όσα επιχειρήματα παρουσιαστούν για να στηρίξουν την κάθε άποψη, η ιστορική εμπειρία αποδεικνύει ότι κάθε φορά που καταβλήθηκε προσπάθεια καλοπιάσματός τους ή υπήρξαν «γενναίες παραχωρήσεις» προς τους παραβάτες της νομιμότητας, προέκυψε το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.

Ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αποτελεί το τουρκικό ισλαμοφασιστικό καθεστώς και ο τρόπος που αντιμετωπίζεται έως τώρα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον ΟΗΕ. Ο Ταγίπ Ερντογάν τους εκβιάζει συνεχώς για μια σειρά ζητημάτων κι αυτοί τον ανταμείβουν με δώρα.

«Εάν σας άρεσε η παράσταση που δίνει εδώ και μήνες ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ένας εγκληματίας πολέμου και κατ’ επάγγελμα παραβάτης, που ονειρεύεται την ανασύσταση της ΕΣΣΔ, θα λατρέψετε την επερχόμενη συνέχεια με τον Ταγίπ Ερντογάν που, όπως και ο Ρώσος ομόλογός του, σκοπεύει να ακολουθήσει μέχρι τέλους τις φαντασιώσεις του προσπαθώντας να αναδημιουργήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία» αναφέρθηκε ενδεικτικά σε δημοσίευμα της γαλλικής εφημερίδας Le Point, ενώ σε κύριο άρθρο της New York Times επισημάνθηκε ότι «υπό τον Ερντογάν, η Τουρκία έχει γίνει τα τελευταία χρόνια ολοένα και μεγαλύτερο πρόβλημα που χρήζει διαχείρισης».

Σύμφωνα με τη «φωνή της λογικής», όπως η κ. Άρντερν, πάντα παραμένει ως επιτακτική ανάγκη η προώθηση του διαλόγου και της συνεννόησης. Άλλωστε, αυτός είναι ο δρόμος της ειρήνης και της αποτελεσματικής δράσης για τη διασφάλιση της σταθερότητας, του διεθνούς δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Πώς μπορεί όμως να υπάρξει προοπτική προς αυτή την κατεύθυνση, συζητώντας με τους διάφορους κατακτητές, τους άπληστους, τους αυταρχικούς και τους κάθε λογής εξουσιαστές διεφθαρμένων συστημάτων, σε Ανατολή και Δύση;

Αν η ανθρωπότητα δεν βρει τους τρόπους να εξαλείψει την ασχήμια και να πετάξει όλη αυτή τη «σαβούρα» από τον πλανήτη, δεν υπάρχει καμία ελπίδα.

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ

Η διαχρονική εμμονή τους να δικαιολογούν με παραπλανητικά διλήμματα την Τουρκία έχει διαρκές κόστος για τον Ελληνισμό