Ζουν με το όνειρο της επιστροφής: Η δική τους Ουκρανία είναι ένα νησί στην άκρη της Μεσογείου. Και λέγεται Κύπρος…

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Αφίχθη και στη Μεγαλόνησο το Άγιο Φως από τα Ιεροσόλυμα: Ξεκίνησε η μεταφορά του από τους μοτοσικλετιστές σε όλες τις περιοχές της ελεύθερης Κύπρου

Σήμερα, επιστρέφουμε στις πηγές της πίστης μας και της παράδοσής μας, για να αντλήσουμε δύναμη (για την Κύπρο μας): Το Πασχαλινό μήνυμα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας

Κοιτάξτε υπουργό Εξωτερικών χώρας-μέλους του ΝΑΤΟ… Φωτογραφίζεται σαν χάνος μπροστά στο απαράδεκτο σύνθημα “Γ….ται το Ισραήλ, ο Καπιταλισμός και το ΝΑΤΟ”!!!

Της ΜΑΝΙΑΝΑΣ ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΗ, ΕΡΤ

Οι ιστορίες Ελληνοκυπρίων που – παρά τον πόνο ψυχής που ήξεραν ότι θα βιώσουν – επισκέφθηκαν κατεχόμενες σήμερα περιοχές για να δουν την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι περιουσίες τους, είναι χιλιάδες.

Άνθρωποι που θέλησαν να μεταβούν στο σπίτι που οι ίδιοι έχτισαν, ή εκεί όπου μεγάλωσαν, ή στην γειτονιά που ακόμη κουβαλά τις αναμνήσεις και τις στιγμές που πάγωσαν το καλοκαίρι του ’74, βρέθηκαν ίσως περισσότερες από μια φορές στον τόπο που – βουτηγμένος στο παρελθόν – έχει ριζώσει βαθιά μέσα τους. Και αποτελεί ένα φορτίο δεμένο με το σώμα τους και την ψυχή τους. Δεμένο με το οικογενειακό – γενεαλογικό τους δέντρο και τις ρίζες τους. Δεμένο με όλο τους το είναι.

Χιλιάδες άνθρωποι, όχι μόνο έχουν αναγνωρίσει το σπίτι τους, στα κατεχόμενα, αλλά έχουν δει να κατοικεί σήμερα σε αυτό κάποιος άλλος – κατά κύριο λόγο έποικος, ο οποίος παρουσιάζεται ως ο ιδιοκτήτης του, αγνοώντας την ιστορία του χώρου και των ανθρώπων του.

• Σε άλλες περιπτώσεις, χιλιάδες άνθρωποι έχουν οδηγηθεί και μόνο από το ένστικτό τους στα εγκαταλελειμμένα σήμερα σπίτια τους, που παρά την αμείλικτη επέλαση του χρόνου και της φύσης, προσμένουν καρτερικά τις φωνές και το άγγιγμα όσων αναγκάστηκαν να τα εγκαταλείψουν μέσα σε λίγες ώρες για να σωθούν.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που βρεθήκαμε στην περίκλειστη περιοχή των Βαρωσίων και περπατώντας ανάμεσα σε σπίτια, ακούγαμε πόρτες και παράθυρα να χτυπούν εξαιτίας του αέρα, δημιουργώντας την αίσθηση ότι κάποιος θα εμφανιστεί πίσω από το ξεφτισμένο πατζούρι ή τη σκουριασμένη καγκελόπορτα. Αλλες φορές, τα συνθήματα στους τοίχους των κτιρίων μας μαρτυρούσαν πως κάποτε σε αυτά τα σημεία, άνθιζε το εμπόριο, η οικονομία, οι τέχνες, η κοινωνική ζωή. Ο Ελληνισμός. Αλλά σήμερα, σιωπή.

Αυτή είναι μόνο μια πτυχή του αποτελέσματος του Εθνικού προβλήματος της Κύπρου σήμερα. Είναι όμως αυτή η ανθρώπινη, η κοινωνική, αυτή που πονάει ίσως πολύ περισσότερο από άλλες.

Παρά τις επαναλαμβανόμενες πολιτικές θέσεις που έχουν εκφραστεί κατά καιρούς σε συναντήσεις, άτυπες ή επίσημες και τις στιγμές που πραγματικά Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι ήρθαν κοντά σε λύση (σ.σ. Χριστόφιας – Ταλάτ, αλλά και άλλες), η Κύπρος, 48 χρόνια μετά βλέπει σε απόλυτη επανάληψη την εισβολή μιας δύναμης έναντι μιας – φαινομενικά αδύναμης – χώρας με ανατριχιαστικές ομοιότητες να παραπέμπουν στο μαύρο καλοκαίρι της τουρκικής εισβολής.

Χαρακτηρίζοντας την εισβολή ειρηνευτική επιχείρηση που θα λειτουργήσει προς όφελος του τόπου αλλά και της περιοχής, η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία, διεκδικώντας εδάφη, περιουσίες και ό,τι άλλο μέχρι εκείνη την στιγμή ανήκε στον περήφανο λαό του Βολοντιμίρ Ζελένσκι. Το ίδιο ακριβώς – αναλογικά πάντα – συνέβη και στην Κύπρο.

Εν μία νυκτί, χιλιάδες άνθρωποι άφησαν τα σπίτια τους και έγιναν πρόσφυγες, μένοντας στο δρόμο, σε σκηνές, ή σε προσφυγικούς καταυλισμούς, με την ελπίδα ότι σε λίγες ώρες, μέρες ή εβδομάδες θα καταφέρουν να επιστρέψουν. Και γιατί άλλωστε με την βία να φύγουν από τον τόπο τους… Κλήθηκαν όμως να ξεκινήσουν από την αρχή. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στην Κύπρο.

Πολιτικά δημιουργήθηκε ένα πολύπλοκο και δύσκολο προς επίλυση σκηνικό, με καμια από τις δύο βασικές εμπλεκόμενες πλευρές να μην κάνει πίσω, προβάλλοντας και προτάσσοντας τα δικά της επιχειρήματα για την θέση που υπερασπίζεται. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στην Κύπρο.

• Από τότε μέχρι σήμερα, πέρασαν 48 χρόνια.

48 χρόνια μετά, η Κύπρος, ένας τόπος με ιστορία, πολιτισμό, νόμους και αξιοζήλευτη παράδοση, δεν βιώνει μόνο την τουρκική εισβολή, αλλά και μια συνεχιζόμενη κατοχή εδαφών της. Οι ομοιότητες με την Ουκρανία πολλές. Αλλά δυστυχώς, πολλές και οι διαφορές με την περίοδο της εισβολής, κυρίως σε επίπεδο ΕΕ, αλλά και των υπερ δυνάμεων της εποχής.

Κι αν σήμερα, με την παρούσα κατάσταση, η λύση του Κυπριακού φαντάζει πιο δύσκολη από ποτέ, σε κάθε περίπτωση, οι Ελληνοκύπριοι ζούσαν και ζουν για την δικαίωση και την επιστροφή όσων στερήθηκαν.

Και γι αυτούς η δική τους Ουκρανία είναι ένα νησί στην άκρη της Μεσογείου. Και λέγεται Κύπρος. Και αν κάθε επόμενη λύση είναι χειρότερη από την προηγούμενη, για πολλούς, ακόμη υπάρχει ελπίδα. Ας είναι το Ουκρανικό μια – ακόμη – ευκαιρία και για την Κύπρο.

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. 

ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ
ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΕΔΩ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ και τα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ

Μάστιγα η αναπαραγωγή της τουρκικής προπαγάνδας στην Ελλάδα και την Κύπρο: Καμία συμφωνία με το Ισραήλ έως τώρα…