Η τεχνητή αφορμή που ανακάλυψε η Ρωσία για να εισβάλει στην Ουκρανία: Από την Κριμαία στην Κερύνεια…

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Αντικαθίσταται ο τούρκος υφυπουργός Εξωτερικών ‘Ακτσαπαρ, υπεύθυνος για τον πολιτικό διάλογο με την Ελλάδα- Αλλαγές και σε άλλα κρίσιμα πόστα

Εύσημα φον ντερ Λάιεν στην Κύπρο: Είναι πολύ σημαντικό κράτος -μέλος από τη γεωγραφική της θέση* Εκπληκτικό αυτό που έχει πετύχει με το θαλάσσιο διάδρομο

Κάθε βήμα και δώρο ζητά η Τουρκία, χωρίς να δίνει αντί-δωρα: «Πολιτικές αποζημιώσεις» ζητά από Ε.Ε. επειδή δεν έχει ενταχθεί, θέλει το ταμείο χωρίς αποδείξεις και ανταλλάγματα

Του ΘΕΟΦΑΝΗ ΙΩΑΝΝΟΥ*

Το καυτό ζήτημα στην Ουκρανία έχει τραβήξει τα βλέμματα όλων μας και για πολλούς από εμάς θέλοντας και μη γίνεται η συσχέτιση με τα οδυνηρά γεγονότα του Αττίλα και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Ποιες λοιπόν οι ομοιότητες της Ρωσίας και της Τουρκίας και ποιες οι διαφορές του 1974 και του 2022.

Για να κατανοήσουμε πως φτάσαμε στο ουκρανικό θα πρέπει πρώτα να αντιληφθούμε τις επιδιώξεις της κάθε πλευράς. Ακριβώς λοιπόν όπως και η Τουρκία, η Ρωσία αποτελεί την εξέλιξη μιας αυτοκρατορίας και επομένως όποιος και να βρίσκεται στην εξουσία υπάρχει συγκεκριμένη στρατηγική η οποία μάλιστα εκδηλώνεται με απόλυτη προβλεψιμότητα.

Ο κ. Πούτιν είχε θέση τις κόκκινες γραμμές της Ρωσίας ενώπιον μας. Για όσους από μάς αγνοούν απλά υπενθυμίζω τον πόλεμο στην Γεωργία το 2008 για ακριβώς τον ίδιο λόγο με σήμερα. Αντίθετα η δύση προτίμησε να τις αγνοήσει περικυκλώνοντας την Ρωσία προσπαθώντας να εντάξει τις χώρες της Βαλτικής στο ΝΑΤΟ και εγκαθιστώντας στρατιωτικές βάσεις και εξοπλισμό σε απόσταση αναπνοής από την Αγία Πετρούπολη ακόμα και την ίδια την Μόσχα.

• Μάλιστα δεν ήταν λίγες οι στρατιωτικές ασκήσεις που πραγματοποιήθηκαν ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας. Ακολουθήθηκε μια ολοένα αυξανόμενη αντιρωσική πολιτική σε τέτοιο βαθμό που κατά αντιστοιχία θα μπορούσε να πει κανείς, ότι είναι λες και η Ρωσία πραγματοποιούσε κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με το Μεξικό και την Κούβα έξω από την Φλόριντα και το Τέξας.

Όλο αυτό το σκηνικό σε συνεργασία με την άμεση εμπλοκή και της Ευρώπης για εγκατάσταση όχι απλά φιλοδυτικής αλλά αντιρωσικής κυβέρνησης στην Ουκρανία οδήγησε το 2014 στην απόσχιση της Κριμαίας και την αυτονόμιση κάποιων ανατολικών περιοχών της χώρας, υποκινούμενες πάντα από την ίδια την Ρωσία. Κάτι παρόμοιο είχαν πραγματοποήσει και οι Τούρκοι με τις λεγόμενες “δικοινοτικές” ταραχές το 1963 στην Κύπρο.

Οι τουρκόφωνοι του νησιού εξοπλισμένοι και χρηματοδοτούμενοι απ την Τουρκία αποσχίστηκαν από το επίσημο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στην προσπάθεια λοιπόν της Κύπρου να διατηρήσει την κυριαρχία και την ακεραιότητά της η Τουρκία βρίσκει αφορμή να εισβάλει για να προστατέψει δήθεν τους τουρκους του νησιού.

Ακριβώς η ίδια τεχνική χρησιμοποιήθηκε και τώρα από την Ρωσία. Με αφορμή την απόσχιση των ρωσσοφώνων εισβάλει σε μια ξένη χώρα και αυτοαποκαλεί τις επιχειρήσεις αυτές ειρηνευτική δύναμη. Ότι δηλαδή έλεγε και η τουρκία για τον Αττίλα το 1974.

Όπως η Κερύνεια ήταν το προγεφύρωμα της Τουρκίας έτσι και η Κριμαία για τους Ρώσους. Όπως οι Τούρκοι προχώρησαν και κατέλαβαν το μισό νησί έτσι και οι Ρώσοι κατέλαβαν την μισή Ουκρανία. Όπως οι Έλληνες αντιστάθηκαν μαχόμενοι έξω από την πρωτεύουσα Λευκωσία έτσι και οι Ουκρανοί στο Κίεβο.

Αντικειμενικός στόχος της Ρωσίας πλέον είναι να αντικαταστήσει την κυβέρνηση της Ουκρανίας με μια φιλορωσική ηγεσία, να αποκτήσει έλεγχο μιας τεράστιας επιφάνειςας που θα έχει στόχο να χρησιμοποιηθεί ως διαπραγματευτικό χαρτί. Σκοπός της διπλωματίας του θα είναι η ουδετεροποίηση τόσο της Ουκρανίας κατά το μοντέλο της Φινλανδίας όσο και των υπόλοιπων χωρών στα σύνορά του.

• Πιθανότατα να μείνει ανατολικά του Δνείπερου ποταμού ελέγχοντας όμως τα νότια παράλια που της δίνουν τον πολυπόθητο έλεγχο της Μαύρης θάλασσας. Επίσης θα αποκοπεί απ την Ευρώπη και θα στραφεί στην αγκαλιά της Κίνας.

Απ την άλλη η δύση προφανέστατα και δεν θα ερχόταν σε ανοιχτή πολεμική σύγκρουση με την αρκούδα καθώς το δόγμα τις τελευταίες δεκαετίες έχει αλλάξει. Είναι πολύ πιο πρακτικό οι εντάσεις να εκτονώνονται απ τους άλλους είτε λαούς, είτε οργανώσεις κι απλά να πωλούνται όπλα και εξοπλισμοί δισεκατομμυρίων για την εξασφάλιση ιδίων συμφερόντων.

Το ξεπάγωμα της Ρωσικής απειλής και το Ουκρανικό δίνει την τέλεια αφορμή στην Αμερική να ηγεμονεύσει και πάλι στην Ευρώπη. Επαναφέρει την ανάγκη ισχυροποίησης του δυτικού συνασπισμού και επιβάλλει κυρώσεις που ουσιαστικά δεν πλήττουν πραγματικά την Ρωσία παρα μόνον διακόπτουν την ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από αυτήν. Ποιος λοιπόν είναι καταλληλότερος νέος προμηθευτής της Ευρώπης τόσο ενεργειακά αλλά και εμπορικά από την ίδια την Αμερική.

Το Ουκρανικό ζήτημα είναι απλά μια ακόμη υπενθύμιση για τα όσα έχουμε περάσει σαν ελληνισμός. Να μας υπενθυμίσει ότι οι εθνικοί στόχοι δεν επιτυγχάνονται με κούφιες υποσχέσεις κι ότι ο κάθε λαός πρέπει να στηρίζεται αποκλειστικά στις δικές του δυνατότητες.

Τα γεγονότα στην Ουκρανία όμως δεν μοιάζουν απλά με τα γεγονότα του Κυπριακού. Υπάρχουν σημεία τα οποία η Τουρκία μπορεί να εκμεταλλευτεί από τις κινήσεις των Ρώσων και κατά αναλογία να εφαρμόσει στα Ελληνοτουρκικά.

Ποιος για παράδειγμα εγγυάται ότι το μοντέλο αποστρατικοποίησης και ουδετερότητας που θα προτείνει η Μόσχα δεν θα το προτείνει και η Άγκυρα για τα νησιά του Αιγαίου και την Κύπρο. Για ποιο λόγο να μην χρηματοδοτήσει (που ήδη το κάνει) και να μην εξοπλίσει τους μουσουλμάνους της Θράκης με σκοπό να αποσχιστούν και σε μεταγενέστερο χρόνο να προσαρτηθούν στην Τουρκία.

• Σήμερα όπως και σε κάθε κρίση το κενό που προκαλείται μπορεί να εξελιχθεί με τις σωστές ενέργειες σε ευκαιρία. Προφανώς ως ελληνισμός οφείλουμε να καταδικάσουμε απερίφραστα τις παράνομες ενέργειες της Ρωσίας να στηρίξουμε τον ουκρανικό λαό και παράλληλα όμως να τις συνταυτίσουμε με τις ανάλογες τουρκικές ούτως ώστε να διεθνοποιήσουμε και πάλι το Κυπριακό.

Δίνεται επίσης η ευκαιρία στην Ελλάδα να ασχοληθεί επιτέλους με την ισχυρή ελληνικότατη μειονότητα της περιοχής και να την αξιοποιήσει μέσω του ανθρωπιστικού της χαρακτήρα για να αναδειχθεί ως χώρα διαμεσολαβητής για την ειρήνη στην περιοχή, τόσο για χάρη τον ομοεθνών όσο και για τις καλές σχέσεις που έχει η Ελλάδα και με τις δυο χώρες.

Επιπλέον στην φάση απαγκίστρωσης της ενεργειακής εξάρτησης της Ευρώπης από την Ρωσία η Ελλάδα έχει την δυνατότητα να καταδείξει την ύψιστη σημασία της πραγματοποίησης του EastMed.

Ο δε πόλεμος βίαιος διδάσκαλος έστιν.
Θουκυδίδης

Ιωάννου Θεοφάνης
Φοιτητής Ιατρικής Σχολής
Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ

Επιχειρεί να ισορροπήσει σε δύο βάρκες: Tο “αλά Τούρκα” κλείσιμο των Στενών δεν θα βγει σε καλό στον Ερντογάν