Η ηγεσία της Ρωσίας επιτίθεται στην ανθρωπότητα: Ζητείται επειγόντως οδικός χάρτης ειρηνικής ανάσχεσης και οικοδόμηση νέας, ισχυρής ευρω-ατλαντικής συνεργασίας
People protest and unite and rally for peace after the Russian invasion of Ukraine; in San Francisco, California, USA, 06 March 2022. EPA, JOHN G. MABANGLO
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Η βάναυση, απρόκλητη, ατεκμηρίωτη και εγκληματική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία – μια ειρηνική χώρα, με πολλά προβλήματα και δυσλειτουργίες πάντως, και μακράν από το να μπορεί να χαρακτηριστεί σύγχρονη δημοκρατία – συνδυασμένη με επίσης απρόκλητες ωμές απειλές κατά της ανθρωπότητας, όπως η επίκληση πιθανής χρήσης πυρηνικών όπλων, σε συνδυασμό με την ακραία επικίνδυνη επίθεση και κατάληψη του θηριώδους πυρηνικού εργοστασίου στην Ζαπορίζια από τον ρωσικό στρατό, έφερε όχι μόνο την Δύση, αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα, σε λίγες μόνο ημέρες, αντιμέτωπη με ένα τελείως απρόσμενο τοπίο:
Ένα τοπίο που παράγει ακραίο ανθρώπινο πόνο, με ωμές σφαγές από βομβαρδισμούς αμάχων, διογκούμενο, πρωτοφανές κύμα προσφυγιάς και, ακραίες εξελίξεις για την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια οικονομία, που οδεύουν προς επισιτιστική κρίση (τα σιτηρά σε τρελή κούρσα τιμών – https://tradingeconomics.com/commodities- , με την τιμή τους στο χρηματιστήριο εμπορευμάτων στο Σικάγο να έχει ανεβεί κατά 75% το τελευταίο διάστημα, λόγω της τεράστιας συμμετοχής Ρωσσίας και Ουκρανίας στην παγκόσμια παραγωγή και εμπορία) και δυναμικές άμεσου εκτροχιασμού, ιδίως για την υπερχρεωμένη ήδη από την πολυετή κρίση του Ευρώ και από την πανδημία Ευρώπη, καθώς τα καύσιμα βρίσκονται επίσης σε ξέφρενη πορεία, εκτοξεύοντας τις προοπτικές του πληθωρισμού.
- Αυτή η εξέλιξη-σοκ, του οποίου οι συνέπειες δεν έχουν ακόμη διαμορφωθεί ούτε βέβαια έχουν βιωθεί από τις κοινωνίες και τις οικονομίες, ιδίως της Ευρώπης, δεν διαφαίνεται πώς θα μπορούσε να αρθεί σύντομα ή έστω και μέχρι το φθινόπωρο.
Όλα τα σενάρια για την εξέλιξη της εισβολής που παρουσιάζουν στον διεθνή τύπο έγκυροι αναλυτές είναι μαύρα. Εξαιρείται το σενάριο της πτώσης του καθεστώτος Πούτιν, με εξέγερση του ρωσικού λαού, κάτι το οποίο καθόλου δεν πρέπει να αποκλείεται, αλλά το καθεστώς, προκειμένου να επιβιώσει, ήδη σκληραίνει βίαια, ποινικοποιώντας βαρύτατα ακόμη και τις ήπιες και λογικές αντιδράσεις, ακόμη και την απλή αναφορά ειδήσεων που αποκλίνουν από εκείνα που εκπέμπει επισήμως η κυβερνητική προπαγάνδα.
- Το μεγάλο ιστορικό φορτίο της Ρωσίας και η ευθύνη της απέναντι στην ανθρωπότητα
Ας κάνουμε μια μικρή στάση σε αυτό το σημείο. Η Ρωσία δεν ήταν και δεν είναι έθνος παρίας. Ο ρωσικός λαός έχει σπουδαία κουλτούρα και πολιτισμό και είναι απίθανο να ανέχεται τις ωμότητες που διαπράττει σήμερα το καθεστώς του Πούτιν.
Κάποια στιγμή θα ξεσπάσει με οργή απέναντι στο σύστημα εξουσίας που ως πρόσφατα ήταν αυταρχικό, με κάποια επίφαση δημοκρατίας, αλλά τώρα μετατρέπεται ταχέως σε ολοκληρωτικό καθεστώς. Και σίγουρα, τα ολοκληρωτικά καθεστώτα έχουν ημερομηνία λήξης. Ας ελπίσουμε όχι πολύ μακρινή.
Επιπλέον, οι Ρώσοι είναι ένα ιστορικό έθνος, μια από τις ισχυρές δυνάμεις που στον 19ο αιώνα συνετέλεσε (μαζί με την Γαλλία και την Βρετανία) στο να απελευθερωθούν από την δυναστεία της οθωμανικής αυτοκρατορίας η Ελλάδα και οι βαλκανικές χώρες. Εν συνεχεία, με την Ρωσική Επανάσταση, η Ρωσία έδωσε ελπίδα στην ανθρωπότητα ότι θα μπορούσε να χαράξει η εποχή του ανθρώπου, να εξαλειφθεί η ζούγκλα του χωρίς ρύθμιση και κοινωνικό συμβόλαιο καπιταλισμού και η βάναυση εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Δυστυχώς, οι άνθρωποι που ανέλαβαν να υλοποιήσουν αυτά τα ευγενή οράματα αποδείχθηκαν άλλοτε πολύ μικροί και ακατάλληλοι και άλλοτε εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας, όπως, με τεκμήρια έχει αποδειχθεί ιδίως για τον Στάλιν. Κορυφαία συμβολή της Ρωσσίας (παραδόξως υπό την ηγεσία του Στάλιν, που αρχικώς συνεργάστηκε με τον Χίτλερ, αλλά η ιστορία ως γνωστόν έχει ανατροπές) ήταν η τεράστια θυσία του λαού της -οπως και άλλων λαών που συμμετείχαν στην Σοβιετική Ένωση- προκειμένου να σταματήσουν τον καλπασμό της ναζιστικής θηριωδίας.
Τα κατάφεραν, μαζί με τους Αμερικανούς και τους Βρετανούς, αλλά πλήρωσαν ένα ασύλληπτο τίμημα, είκοσι εκατομμυρίων θυμάτων πολέμου! Χωρίς την ανεπανάληπτη αυτή θυσία του ρωσικού λαού, η ανθρωπότητα είναι αμφίβολο αν θα είχε γλιτώσει από την μηχανή ολοκαυτωμάτων που ο Χίτλερ επιδίωκε να εφαρμόσει παντού.
Τέλος, στην μεταπολεμική εποχή, ιδίως μετά τον Στάλιν και ακόμη περισσότερο μετά την άνοδο στην εξουσία του Γκορμπατσόφ και εν συνεχεία με την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, η Ρωσία αποτέλεσε έναν στιβαρό πυλώνα του διεθνούς συστήματος ασφαλείας (μεταξύ άλλων και ως μόνιμο μέλος του Σ.Α. του ΟΗΕ) και ο κανόνας ήταν η καλή συνεργασία και η αμοιβαία αποδοχή των θέσεων με την Δύση.
- Το διαρκές πρόβλημα στις διεθνείς σχέσεις: η ισχύς, που συνήθως επικρατεί του δικαίου
Φυσικά, αν λεπτολογησουμε όλη αυτήν την ιστορική περίοδο θα εντοπίσουμε περιόδους οξυνσεων, ώμων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, οπως η σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν, η ρωσική εισβολή στην Γεωργία κοκ.
Ωστόσο, ας μην ξεχνάμε και τις ανάλογες πράξεις της Δύσης, με την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ και το Αφγανιστάν (αν και ιδίως η επέμβαση στο Αφγανιστάν υπήρξε καλά τεκμηριωμένη και με την πλατιά στήριξη της ΓΣ του ΟΗΕ, καθώς η χώρα αυτή ήταν η φωλιά της Αλ Κάιντα που διέπραττε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας με τις τρομοκρατικές ενέργειες, όπως η 11η Σεπτεμβρίου), παλαιότερα την κατοχή μέρους του Βιετνάμ, τον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία κοκ.
Ας μην μείνουμε εδώ σε ιστορικές αποτιμήσεις και συγκρίσεις για το ποιο μέρος ήταν περισσότερο ή λιγότερο παράνομο, ποιος έχει τα περισσότερα εγκλήματα πολέμου, διότι δεν θα βγει άκρη. Ας υπενθυμίσουμε μόνο ότι εγκλήματα πολέμου έχουν κάνει, δυστυχώς, και οι ΗΠΑ, που δεν δικάστηκαν ποτέ, μιας και οι ΗΠΑ δεν έχουν αναγνωρίσει την δικαιοδοσία του Διεθνούς Ποινικού Δδικαστηρίου της Χάγης για εγκλήματα πολέμου. Φυσικά, ούτε η Ρωσία έχει δικαστεί για τα δικά της που δεν είναι και λίγα, αλλά ούτε και μικρότερου μεγέθους δυνάμεις, όπως η Τουρκία, με τεράστιο φάκελο εγκλημάτων πολέμου στην Κύπρο, στην Συρία και στις κουρδικές περιοχές, ούτε η Σαουδική Αραβία, με όσα κάνει κατά της Υεμένης.
Ούτε η Κίνα, με όσα έκανε στο Θιβέτ και όσα κάνει εδώ και χρόνια ενάντια στους Ουιγούρους στη κινεζική επαρχία Ξιν Γιανγκ. Αυτό το ζήτημα αποτελεί μια τεράστια εκκρεμότητα για την διεθνή κοινότητα και μια μεγάλη μαύρη τρύπα στο διεθνές δίκαιο. Τόσο μεγάλη που εύλογα μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι αν είχε με κάποιον τρόπο επιβληθεί το δίκαιο σε όλες αυτές τις περιπτώσεις και είχε αποδοθεί δικαιοσύνη για τα τόσα πολλά εγκλήματα πολέμου, ενδεχομένως η Ρωσία του Πούτιν να μην τολμούσε να διαπράττει τα σημερινά εγκλήματα πολέμου στην Ουκρανία.
Ας μην μας διαφεύγει όμως το πολύ σοβαρό ζήτημα της μη αναγνώρισης της δικαιοδοσίας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης από τις τρεις υπερδυνάμεις: ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα. Σωστότερα, η Ρωσία αναγνώριζε το δικαστήριο μέχρι το 2016 όταν αποσύρθηκε καθώς το δικαστήριο έκρινε ότι η προσάρτηση της Κριμαίας αποτέλεσε πράξη ξένης κατοχής εδάφους ανεξάρτητης χώρας (https://amp.theguardian.com/world/2016/nov/16/russia-withdraws-signature-from-international-criminal-court-statute).
Σε κάθε περίπτωση πάντως, η διεθνής κοινότητα δεν διδάχθηκε επαρκώς από την ανεπανάληπτη θηριωδία του Β’ΠΠ και παρά το τεράστιο επίτευγμα της ίδρυσης διεθνικών οργανισμών όπως ο ΟΗΕ και η ΕΕ, δεν έγινε δυνατόν να αλλάξει ο βασικός κανόνας στις διεθνείς σχέσεις, ότι δηλαδή -δυστυχώς- η ισχύς επικρατεί του δικαίου.
- Αυτή η διαπίστωση, φυσικά, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι χώρες όπως η Ελλάδα, που ανήκουν στην κοινότητα των ελεύθερων και δημοκρατικών χωρών, οφείλουν να διακατέχονται από ρεαλισμό και να φροντίζουν για την διασφάλιση της μέγιστης δυνατής αποτρεπτικής αμυντικής ισχύος και να συμμετέχουν στα στρατόπεδα των δημοκρατικών και ελεύθερων χωρών, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, όπως βέβαια, πολύ σωστά έχει επιλέξει να κάνει η χώρα μας.
Το μέλλον έχει γίνει δυσοίωνο. Να κινητοποιηθούν άμεσα όλες οι δυνάμεις της διεθνούς κοινότητας με στόχο την ειρήνη
Ως προς τα σενάρια εξέλιξης της βάναυσης εισβολής στην Ουκρανία, αυτό που προβληματίζει τους πάντες σήμερα είναι ότι δεν διαφαίνεται προς το παρόν κάποια όδευση προς την απεμπλοκή. Αντιθέτως, και καθώς η Ρωσία διαθέτει τεράστια στρατιωτική μηχανή, αρχίζει να γίνεται πιθανό να απειλήσει με στρατιωτικες ενέργειες μικρές και μεγαλύτερες χώρες, και πάντως μεταξύ αυτών τα μέλη εδώ και 27 χρόνια της ΕΕ, Φινλανδία και Σουηδία.
Η διαχωριστική γραμμή την οποία η Ρωσία φαίνεται ότι δεν πρόκειται να διαβεί – διότι θα σημάνει πόλεμο με τις ΗΠΑ και ένας τέτοιος πόλεμος πολύ δύσκολα θα μείνει μόνο σε συμβατικά όπλα- είναι οι χώρες που είναι μέλη του ΝΑΤΟ. Η ιδιότητα του μέλους της ΕΕ δεν μοιάζει να απασχολεί το σύστημα Πούτιν, και ας υπάρχει στις ευρωπαϊκές συνθήκες ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής σε περίπτωση επίθεσης σε κράτος- μέλος.
Η ρήτρα δεν φαίνεται πιθανό όμως να ενεργοποιηθεί από κανένα κράτος μέλος της ΕΕ με ενεργό αμυντική συνδρομή σε περίπτωση επίθεσης της Ρωσίας στην Φινλανδία ή την Σουηδία. Οι μόνες χώρες με πραγματικά αξιόμαχο στρατό σήμερα στην ΕΕ είναι η Γαλλία, η Πολωνία και η Ελλάδα.
Η Ελλάδα δεν θα τα βάλει με την Ρωσία. Ουδείς Έλληνας πολιτικός θα έκανε ένα τέτοιο στρατηγικό σφάλμα που θα μπορούσε να έχει ισοπεδωτικά αντίποινα κατά της χώρας μας, ενώ θα αδυνάτιζε δραματικά την άμυνα μας σε μια εποχή μεγάλης γεωπολιτικής ρευστότητας και καιροσκοπισμού, με την δηλωμένα νεοϊμπεριαλιστική Τουρκία να καραδοκεί να επιτεθει στην Ελλάδα.
Η Πολωνία θα μπορούσε να σπεύσει σε βοήθεια των Σκανδιναβών γειτόνων τους, αλλά δεν θα το έπραττε, αφού ολόκληρη η Δύση πλέον θα ενίσχυε την Πολωνία ως προκεχωρημένο φυλάκιο της και τα σύνορα της Πολωνίας με την Ρωσία θα απαιτούσαν τεράστιες επενδύσεις σε ανθρώπινο δυναμικό και όπλα προκείμενου να γίνουν ένα νέο σιδηρούν παραπέτασμα, το οποίο θα αξιώνει ολόκληρη η Ευρώπη.
- Τέλος, η Γαλλία δεν θα εμπλεκόταν σε σύγκρουση με την Ρωσία επειδή είναι πυρηνική δύναμη και πιθανή κλιμάκωση μιας σύγκρουσης θα έφερνε αμέσως στο προσκήνιο την ζοφερή πιθανότητα ενός πυρηνικού πολέμου.
Αυτές οι πιθανές εξελίξεις δεν αποτελούν προϊόν καταστροφολογιας, ούτε εντάσσονται στον γνωστό σαδισμό των ΜΜΕ διεθνώς να μαυρίζουν τις ψυχές των ανθρώπων με δυσοίωνα και αποτρόπαια σενάρια. Αντιθέτως, βασίζονται στην ανάλυση της -σε υπερθετικό βαθμό- δυσανάλογης αντίδρασης της Ρωσίας, με αφορμή μια εύλογη ευαισθησία -ουτε καν ανησυχία- για πιθανή ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Όταν μάλιστα λίγες ημέρες πριν την εισβολή, ο καγκελάριος της Γερμανίας είχε σαφώς δηλώσει -υπονοώντας ότι η Γερμανία δεν θα έδινε το πράσινο φως- ότι για τα επόμενα αρκετά χρόνια η Ουκρανία δεν θα γίνει μέλος του ΝΑΤΟ….
Συνεπώς, οι ενέργειες των Ρώσων, που δεν μπορούν ακόμη να αποτιμηθούν επαρκώς, αν αποτελούν συνέπεια επεισοδίου συλλογικής παράνοιας της ηγεσίας της, λόγω αδικαιολόγητα υπέρμετρης ανασφάλειας ή αν γίνονται στο πλαίσιο ενός ψυχρού σχεδιασμού, που δεν ενδιαφέρεται αν θα διαλυθεί το παρόν παγκόσμιο σύστημα ασφάλειας και συνεργασίας, και ο οποίος αποσκοπεί στην αλλαγή-σοκ της παγκόσμιας γεωπολιτικής δυναμικής (φυσικά με επακόλουθη συνέπεια την πυροδότηση αλυσιδωτών συγκρούσεων σε μια νέα, τραγική επερχόμενη εποχή πολέμων), παράγουν την μεγαλύτερη διεθνή ανασφάλεια εδώ και εξήντα χρόνια, από την κρίση των πυραύλων της Κούβας.
Με κυριότερα χαρακτηριστικά ότι δεν είναι εφικτό να δει σήμερα ο δημοκρατικός και φιλειρηνικος κόσμος ποιες μπορεί να είναι οι επόμενες κινήσεις της Ρωσίας και ποια η κλίμακα των απειλών και τι, συνεπώς, θα μπορούσε να γίνει προς αποτροπή της οποιασδήποτε κλιμάκωσης.
Σε αυτό το πλαίσιο και ενώ η Δύση, που κινείται με πολύ μεγάλη προσοχή και υπευθυνότητα προκειμένου να αποφύγει την άμεση εμπλοκή και ακολούθως κλιμάκωση με έναν πυρηνικό γίγα όπως η Ρωσία, δεν έχει πλέον αρκετά εργαλεία μεσολάβησης, και διαλόγου (με ευθύνη της Ρωσίας που συνεχίζει να επιτίθεται κατά αμάχων με σφοδρότητα) αναδύεται μια ιστορική στιγμή για την Κίνα να αναλάβει ρόλο μεσολαβητή και ειρηνοποιού.
Η Κίνα φυσικά είναι ένα αυταρχικό καθεστώς, πολύ πιο αυταρχικό από την Ρωσία, ωστόσο έχει κι αυτή μεγάλη ιστορία και πολιτισμό, και, κυρίως, στην μεταπολεμική εποχή αποτελεί έναν από τους βασικούς πυλώνες του παγκόσμιου συστήματος ασφαλείας, ως μόνιμο μέλος τουΣυμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Η Κίνα είναι σε θέση να απαιτήσει από την Ρωσία έναν οδικό χάρτη απεμπλοκής και να της ζητήσει πλαίσιο εγγυήσεων και αποτροπής που θα μπορούσε να εξασφαλίσει μια επόμενη ημέρα με ειρήνη.
Η πολύπλευρη επένδυση της διεθνούς κοινότητας στην απεμπλοκή της Ρωσίας από την επέλαση στην Ουκρανία, η άμεση διασφάλιση κατάπαυσης του πυρός και η δέσμευση για απόλυτο σεβασμό των αμάχων, μαζί με εγγυήσεις για την ανάσχεση περαιτέρω κυμάτων προσφύγων, πλήρη παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας και στήριξη της συνέχισης της οικονομικής δραστηριότητας στην Ουκρανία είναι άμεσα ζητούμενα, μαζί με την παροχή ισχυρών εγγυήσεων για την ασφαλή λειτουργία των πυρηνικών της εργοστασίων.
- Η στάση της Ελλάδας: σφοδρή εναντίωση στον ρωσικό Αττίλα και η ανάγκη σφυρηλάτησης ενός νέου ευρω-ατλαντισμού
Ο κόσμος αλλάζει μετά την εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία και περνά σε μία μεταβατική φάση ρευστότητας. Σε αυτήν την συγκυρία, η Ελλάδα ως μέλος των δύο σημαντικότερων συνασπισμών της Δύσης, πράττει ορθά, με συναίσθηση της ευθύνης που οφείλει να έχει ως μέρος του δυτικού κόσμου και των αξιών του, αλλά και επειδή το στοιχειώδες εθνικό συμφέρον επιβάλλει να πει η Ελλάδα ένα βροντερό όχι στην Ρωσία, που επαναλαμβάνει ακριβώς αυτό που έκανε η Τουρκία στην Κύπρο το 1974: επιβάλλοντας κυρώσεις στην Ρωσία και στέλνοντας – όπως σχεδόν κάθε κράτος της ΕΕ- μία κυρίως συμβολική βοήθεια σε όπλα στους Ουκρανούς (κατασχεθέντα Καλάσνικωφ, πιθανότατα χωρίς σφαίρες και χωρίς έλεγχο αν μετά από τόσα χρόνια αποθήκευσης λειτουργούν – κατασχέθηκαν το 2013 από ουκρανικό πλοίο που τα πήγαινε στην Λιβύη…) για να βοηθηθούν στον μοναχικό αγώνα αντίστασης που δίνουν -αφού επέλεξαν θαρραλέα το δικαίωμα στην εθνική άμυνα αντί της παράδοσης- απέναντι σε μια γιγαντιαία στρατιωτική μηχανή, όπως είναι η ρωσική.
Βέβαια, να σημειώσουμε ότι η Δύση στέλνει όπλα στην Ουκρανία με μεγάλη αργοπορία, καθώς η πορεία των πραγμάτων φαινόταν εδώ και μήνες. Ωστόσο, για να φτάσει η ρωσική ηγεσία στην εισβολή στην Ουκρανία, προηγήθηκαν, επι δεκαετίες, σοβαρά σφάλματα των χωρών του δυτικού κόσμου: η Γερμανία παρήγγελνε τον έναν μετά τον άλλον τους αγωγούς φυσικού αερίου από την Ρωσία -παρά που αυτή διατηρούσε ένα καθεστώς αυταρχικής ημι-δημοκρατίας, με ανύπαρκτο κράτος δικαίου για τους πολιτικούς αντιφρονούντες-, καταφέρνοντας να εξαρτήσει ενεργειακά την ΕΕ από το ρωσικό αέριο.
Η Βρετανία, η Ιταλία, η Αυστρία, το Βέλγιο, η Κύπρος, η Μάλτα και άλλες χώρες άνοιγαν επί δεκαετίες διάπλατα τις πόρτες στους κλεπτοκράτες Ρώσους ολιγάρχες και μαφιόζους, ξέπλεναν το βρώμικο χρήμα τους, τους άφηναν να αποκτούν μεγάλες και ιστορικής αξίας οικονομικά στοιχεία (πχ ο Αμπράμοβιτς την ιστορική Τσέλσι) και τους ανέχονταν σε σιχαμερές επιδείξεις του παράνομου υπερ-πλούτου τους, αντί να τους παραδώσουν στην Ιντερπόλ και να δικαστούν για τα εγκλήματα που έχουν κάνει (κάθε είδους λαθρεμπόριο κοκ).
Επίσης, παραμελούσαν πλήρως τα ζητήματα άμυνας και ασφάλειας, υπονομεύοντας στην ουσία το ΝΑΤΟ. Και οι ΗΠΑ όμως έκαναν σοβαρά λάθη, ιδίως επί της προεδρίας του επικίνδυνου και ανοικονόμητου Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος – μένει να αποδειχθεί και δικαστικώς, αλλά οι ενδείξεις βοούν- πιθανώς είχε ειδικές σχέσεις με Ρώσους ολιγάρχες αλλά και με το ίδιο το σύστημα του Πούτιν.
Στο τέλος της ημέρας όμως, παρά τις ρητορείες και τα θυμωμένα λόγια των Ευρωπαίων ενάντια στο σύστημα Πούτιν, η Ευρώπη έχει ως ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ να στραφεί στις ΗΠΑ για την μεγάλη γεωπολιτική επάνοδο τους στην Γηραιά ‘Ηπειρο, μιας και χωρίς τους Αμερικανούς η Ευρώπη θα είναι μετέωρη από άποψη ασφάλειας και χωρίς ενεργειακή ανεξαρτησία.
Αυτή η επιστροφή των ΗΠΑ στο γεωπολιτικό πεδίο και η όδευση προς την αναβίωση της ενότητας του δυτικού κόσμου, αν και προκύπτει ως παράπλευρη ωφέλεια από την επιθετικότητα της Ρωσίας, είναι ευχής έργον ότι συντελείται στην σημερινή συγκυρία, με την προεδρία Μπάιντεν – Χάρις, μία ηγεσία που μπορεί να εγγυηθεί την σφυρηλάτηση μιας έντιμης ισχυρότερης σχέσης ΗΠΑ – ΕΕ.
Μία σχέση που θα μπορούσε και πρέπει να μην μείνει μόνο στο πεδίο της αμυντικής και στρατηγικής συνεργασίας αλλά να επεκταθεί και σε μια οικονομική ένωση, στην βάση της εξαιρετικής προσπάθειας που ξεκίνησε ο Μπάρακ Ομπάμα με την συμφωνία TTIP, που δυναμίτισε προσωπικά ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας Ολάντ, με την φτηνή δικαιολογία περί του ανταγωνισμού που θα είχαν τα γαλλικά κρασιά από τα εξαιρετικά καλιφορνέζικα…
Ήδη, ο πρόσφατα εκλεγμένος καγκελάριος της Γερμανίας, σοσιαλδημοκράτης Όλαφ Σολτς, που από την αρχή της θητείας του έδειξε με σαφέστατο τρόπο την αλλαγή ρότας της Γερμανίας, από το εθνικιστικό και ιμπεριαλιστικό μέσω οικονομικής επέκτασης στις ευρωπαϊκές οικονομίες πολιτικό μοντέλο των Μέρκελ-Σόιμπλε (που πέτυχαν σε ένα κενό προβλέψεων της ευρωπαϊκής νομοθεσίας για την λειτουργία του ευρώ να πατήσουν κάτω την Ελλάδα, πλησιάζοντας σε αυτό που πιθανώς ήταν ο διακαής τους πόθος, την διάλυση του Ευρώ και πιθανότατα της ΕΕ και την υποκατάστασή της από μία γερμανοκίνητη ένωση κρατών του ευρωπαϊκού βορρά και τον νότο σε χάος), προς ένα μοντέλο υψηλού ευρω-ατλαντικού συνεταιρισμού, που θα διασφαλίζει την γεωπολιτική σταθερότητα και την ασφάλεια της Ευρώπης και θα συνεχίζει την οικοδόμηση της μοναδικής επιλογής που ανέκαθεν είχε η Δύση, της στρατηγικής και πολιτικής προοπτικής ενοποίησης ΗΠΑ και ΕΕ σε μια ενιαία Δυτική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία.
Ο Σολτς, αμέσως μετά την εξαγγελία της μεγάλης στροφής της Γερμανίας υπέρ της πρόσφατης θεαματικής ενίσχυσης των αμυντικών της δαπανών με 100 δις Ευρώ, έσπευσε να ξεκαθαρίσει την πολιτική κατεύθυνση των μελλούμενων δαπανών, οι οποίες θα αφορούν κυρίως την μεγάλη ενίσχυση μιας κοινής αμυντικής στρατηγικής με τις ΗΠΑ, καθώς ήδη δήλωσε ότι “το F-35 εξετάζεται για τις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις” (https://www.capital.gr/story/3619332/germania-ti-simainei-i-apofasi-solts-gia-100-dis-euro-exoplismous).
Φυσικά, η κατεύθυνση των συντηρητικών και εθνικιστικών δυνάμεων της Γερμανίας δεν είναι αυτή και οι Λίντνερ (που εξ ανάγκης συγκυβερνά, καθώς έπρεπε να σχηματιστεί κυβέρνηση μετά τις εκλογές του φθινοπώρου στην Γερμανία) και Μέρτς (που ανέλαβε πρόσφατα την ηγεσία των χριστιανοδημοκρατών), και από το παρασκήνιο πλέον οι Σόιμπλε και Μέρκελ θα ψάχνονται για δημιουργία ισχυρού στρατού της Γερμανίας με την ευκαιρία.
Αυτό, επειδή αποτελεί ένα διαρκές μεγάλο αγκάθι για όλον τον κόσμο, δεδομένου του παρελθόντος της Γερμανίας (ας φανταστεί ο αναγνώστης μία όδευση της Γερμανίας προς μια πανίσχυρη αμυντική μηχανή, με προοπτική την απόκτηση πυρηνικών όπλων ‘προς αποτροπή’, κάτι δηλαδή, που -ευτυχώς- όσο εγγυώνται την ΕΕ η Γαλλία και το ΝΑΤΟ οι ΗΠΑ, απλώς ΠΟΤΕ δεν θα συμβεί), το έχει κλείσει ήδη ο Σολτς: όσο θα κυβερνάει η στρατηγική επιλογή της Γερμανίας θα είναι η αναβίωση μιας ισχυρής ευρω-ατλαντικής σχέσης.
Ας μην μας διαφεύγει ότι ο Σολτς τοποθέτησε, για πρώτη φορά στην ιστορία της Γερμανίας, ξένη, Αμερικανίδα υπήκοο ως υφυπουργό εξωτερικών στην γερμανική κυβέρνηση, την Τζένιφερ Μόργκαν, επικεφαλής μέχρι πρότινος της διεθνούς Greenpeace , αλλά και ενεργό μέλος των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ!
Η Γερμανία είναι βέβαια δευτερεύων ή και τριτεύων παράγων στην άμυνα της Ευρώπης και της Δύσης. Οι δυνάμεις που έχουν τεράστια σημασία είναι η Γαλλία και η Βρετανία. Η Βρετανία, ακόμη παραζαλισμένη από το brexit και χωρίς πυξίδα μέχρι στιγμής για το μέλλον της συμμετέχει βέβαια στο ΝΑΤΟ, ωστόσο, οι περιστάσεις απαιτούν να αναβιβαστεί σε έναν πολύ υψηλότερο ρόλο και να επιδιώξει την επανένωσή της με την ΕΕ, ακόμη και αν από την ΕΕ απαιτηθεί η δημιουργία μιας νέας συνθήκης ή η σύνδεση της Βρετανίας με ειδικό καθεστώς.
Η Γαλλία είναι άψογη υπό την προεδρία του Μακρόν, και παρά τις κατα καιρούς φιλικές ‘αψιμαχίες’ με τους Αμερικανούς υπηρετεί απολύτως την ιδέα της ενότητας του δυτικού κόσμου και έμπρακτα μάλιστα, αποστέλλοντας μεγάλες ενισχύσεις τις τελευταίες ημέρες στην Ρουμανία, μία χώρα μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ που νιώθει την ανάσα της γιγαντιαίας ρωσικής στρατιωτικής μηχανής πολύ κοντά της. Και η Ελλάδα δεν έχει καμία άλλη επιλογή βέβαια από το να βρίσκεται παγίως, εντός του στρατοπέδου της Δύσης.
Σε αυτήν την μεταβατική, ρευστή κατάσταση, η Τουρκία, θεωρητικά θα μπορούσε να είναι έτοιμη τώρα για τυχοδιωκτικές επιθετικές κινήσεις σε βάρος της εδαφικής κυριαρχίας της Ελλάδας. Ωστόσο, η ακραία και επικίνδυνη πόλωση Δύσης-Ρωσίας που δημιουργείται δεν της αφήνει το παραμικρό περιθώριο: είναι μονόδρομος για την ηγεσία της Τουρκίας να συνταχθεί με το δυτικό στρατόπεδο και να συμμετάσχει στην στρατηγική ανάσχεσης της επικίνδυνης για ολόκληρη την ανθρωπότητα επιθετικότητας της Ρωσίας. Διαφορετικά η οργή των μεγάλων δυνάμεων της Δύσης, των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Βρετανίας θα είναι σφοδρότατη και χωρίς προηγούμενο εναντίον της.
Το τι θα γίνει εντέλει μόνον οι ιστορικοί του μέλλοντος το γνωρίζουν.
* Ο Γιάννης Σακιώτης, είναι Πολιτικός Επιστήμων, διεθνολόγος, ειδικευμένος σε πολιτικές αειφόρου ανάπτυξης
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLEΗ Ανάσταση της ΑΟΖ της Ελλάδας μας! H μεγάλη ανατροπή στη θέση της ελληνικής κυβέρνησης