Ο λεβέντης Πανίκος Δημητρίου (αριστερά). Δεξιά στιγμιότυπο από την κηδεία του. Φωτογραφίες Αρχείου
Με νωπά τα γεγονότα της εισβολής, της κατοχής, με τους πρόσφυγες να βρίσκονται ακόμη σε αντίσκηνα, τις μαυροφορεμένες μάνες να αναζητούν τα παιδιά τους, οι Έλληνες Κύπριοι έβγαιναν στους δρόμους σε μαζικές διαδηλώσεις.
Σε εκείνη τη μαχητική διαδήλωση των μαθητών στη βάση του Ακρωτηρίου, 17 Ιανουαρίου 1975, το τεθωρακισμένο παρέσυρε, κτύπησε και σκότωσε τον 17χρονο μαθητή του Λανιτείου, Πανίκο Δημητρίου, πρόσφυγα από την Αμμόχωστο.
Εκείνες τις ημέρες οι διαδηλώσεις στις Βάσεις ήταν καθημερινές ως αντίδραση στην απόφαση των Βρετανών να στήσουν αερογέφυρα για να μεταφερθούν στην τουρκική ενδοχώρα (και από εκεί στα κατεχόμενα) οι Τουρκοκύπριοι που παρέμεναν στις ελεύθερες περιοχές. Υπολογίζονταν 12.000 και ένας μεγάλος αριθμός είχαν μετακινηθεί για… προστασία στις βρετανικές Βάσεις.
«Ο λαός απαιτεί, το Ακρωτήρι να καεί», φώναζαν οι μαθητές. Η μεταφορά έγινε με λεωφορεία, φορτηγά, ημιφορτηγά και μόνα όπλα, εκτός από το πάθος και την αποφασιστικότητα, οι μαθητές είχαν ξύλα. Πέτρες βρέθηκαν επί τόπου όταν η «πομπή» από τη Λεμεσό έφθασε στο Ακρωτήρι.
Απέναντι στη μαζική παρουσία των νέων, οι Βρετανοί παρέταξαν το στρατό τους, αλλά και τεθωρακισμένα. Οι οδηγοί των τεθωρακισμένων φαινόντουσαν βυθισμένοι στις θέσεις τους. Κάποιοι είχαν κλείσει το μπροστινό μέρος και έβλεπαν από μια στενή λωρίδα. Στο χώρο υπήρχε ένταση. Μύριζε μπαρούτι. Οι μαθητές άρχισαν να ρίχνουν πέτρες στα τεθωρακισμένα και όσοι πλησίαζαν τα κτυπούσαν με ξύλα.
Μια εικόνα, που δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει ήταν η φωνή, που αμέσως έσμιξε με περισσότερες, που έμοιαζαν με κραυγές: «Τον κτύπησαν, τον κτύπησαν». Η μνήμη επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο:
Ποιος ήταν ο Πανίκος; Πώς βρέθηκε εκεί; Ο Πανίκος Δημητρίου, μαθητής του Λανιτείου από τον Άγιο Μέμνονα Αμμοχώστου, ήταν ο νέος ο οποίος έχασε τη ζωή του. Ένας ακόμη μαθητής νεκρός. Η οικογένεια του στην προσφυγιά, κουβαλούσε τις εμπειρίες του πολέμου. Έφυγε από την πόλη και προσφυγοποιήθηκε στη Λεμεσό. Ένα χρόνο μετά έχανε το παιδί τους.
Είναι η ιστορία, η μοίρα αυτού του νησιού, αυτού του τόπου. Γεμάτη ανηφοριές και νεκρούς. Μαχητικές διαδηλώσεις και αγώνες. Σήμερα, βέβαια, όλα αυτά είναι ξεχασμένα και ξεπερασμένα καθώς θριαμβεύει το χρήμα και η δόξα.
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE