Θα αποκτήσει η χώρα αντιπολίτευση; Από την ημέρα που ανέλαβε την εξουσία η Ν.Δ. μέχρι σήμερα παίζει δίχως αντίπαλο

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Πέθανε στα 88 του ο πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Φοίβος Ιωαννίδης: Όπως είχε επιλέξει θα κηδευθεί στη γενέθλια πόλη του Σητεία

Πασχαλινό μήνυμα Ανδρoυλάκη: Χρειάζεται πολιτική βούληση για να ξεβαλτώσει η αγοραστική δύναμη του ελληνικού λαού από την τελευταία θέση στην ευρωζώνη…

Συνελήφθη μέλος της φρουράς του Γενικού Προξένου της Ελλάδας, στα Ιεροσόλυμα: Στον Πανάγιο Τάφο από στρατιώτες του ισραηλινού στρατού, ο Σύριζα ζητά ενημέρωση (video)

Του ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ Γ ΤΣΙΣΛΙΑΝΗ*

Από την ημέρα που έγραψα το 1^ο μου άρθρο μέχρι και σήμερα ουδέποτε ασχολήθηκα με την εσωτερική πολιτική σκηνή. Δεν με άφηνε ποτέ αδιάφορο αλλά τόσο η ειδίκευσή μου όσο και η πεποίθηση ότι η (επιτυχής) υψηλή πολιτική αποτελεί την προϋπόθεση για ευδαιμονία στο εσωτερικό, ποτέ δεν αναφέρθηκα σε πολιτικές παρατάξεις.

Σήμερα όμως νιώθω την ανάγκη να το πράξω και θα εξηγήσω τους λόγους κατωτέρω.

Από την ημέρα που ανέλαβε τα ηνία της εξουσίας η ΝΔ μέχρι και σήμερα ουσιαστικά παίζει δίχως αντίπαλο. Δεν είναι μόνον οι δημοσκοπήσεις που το δείχνουν αλλά η ίδια η κοινωνία που φέρεται να εκφράζει την προτίμησή της προς την Κυβέρνηση παρά τα προβλήματα και τις παλινωδίες.

Τούτο γίνεται φανερό από το γεγονός ότι δεν υπάρχει ουσιαστικά καμία οργανωμένη και πολύ περισσότερο σοβαρή αντίδραση από τους ίδιους τους πολίτες απέναντι στις πολιτικές της Κυβέρνησης.

Θεωρώ ότι τούτο το κοινωνικό φαινόμενο εξηγείται από 2 τουλάχιστον λόγους:

• α) το γεγονός ότι η Αριστερά απομυθοποιήθηκε πλήρως στη συνείδηση των περισσότερων ψηφοφόρων (για κάποιους εξευτελίστηκε εντελώς) κατά τα 4,5 χρόνια  του ΣΥΡΙΖΑ δείχνοντας ουσιαστικά το ανέφικτο του σοσιαλισμού και
• β) από το γεγονός ότι η παρούσα Κυβέρνηση είναι καλύτερη από την προηγούμενη διότι δείχνει σεβασμό στη Δημοκρατία, στους Θεσμούς και προσπαθεί να τηρείται ο νόμος αν και όχι με πολύ μεγάλη επιτυχία…

Είναι βέβαια σε κάποιο βαθμό λογικό τα ανωτέρω να συμπαρασύρουν και το ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ και την ιδέα της κεντροαριστεράς.  Ας μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου ομιλούσε για σοσιαλισμό άσχετα αν ποτέ δεν τον εφάρμοσε στην πράξη.

Εν συνεχεία παρατηρήσαμε την μεταστροφή του ΠΑΣΟΚ στο λεγόμενο εκσυγχρονισμό του Κώστα Σημίτη για να καταλήξουμε στον Γεώργιο Παπανδρέου και τα «λεφτά υπάρχουν» που μας οδήγησαν κατευθείαν στο ΔΝΤ και στη σχεδόν πολιτική εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ!

Την Κυριακή, έλαβαν χώρα οι εκλογές στο ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ και σήμερα ήδη έχουμε τους νικητές και τους χαμένους. Θα ασχοληθώ όμως περισσότερο με τους νικητές.

Σε κάθε Δημοκρατία υπάρχουν διάφορες παρατάξεις των οποίων σκοπός είναι ο έλεγχος και η άσκηση κριτικής απέναντι στις πράξεις της κάθε Κυβέρνησης. Σκοπός της ύπαρξης ισχυρής και σοβαρής αντιπολίτευσης είναι η παραγωγή πολιτικών που θα πιέσουν και θα αναγκάσουν σε βελτίωση την Κυβέρνηση προς όφελος της χώρας και του λαού της.

Η Ελλάδα όμως είναι μια πιο ιδιόρρυθμη περίπτωση: αποτελεί την μοναδική χώρα στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ που απειλείται και μάλιστα δια νόμου (!) με πόλεμο εάν τολμήσει να ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά της που απορρέουν από τη Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας, από ένα κράτος παρία – τρομοκράτη του Διεθνούς Συστήματος, δηλαδή την Τουρκία!

Πιο σουρεάλ κατάσταση δε γίνεται… Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα ανέμενε κάποιος καλόπιστος ότι όλες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου θα μπορούν να έρχονται σε μια ελάχιστη συνεννόηση όχι μόνον για τα λεγόμενα Εθνικά Θέματα αλλά και για τα σοβαρά εσωτερικά οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα. Βέβαια, όπως προανάφερα, η χώρα είναι ιδιόρρυθμη. Τονίζει ότι είναι ευρωπαϊκή χώρα αλλά στην πραγματικότητα παραμένει βαθιά βαλκανική  με επιρροές όμως από την Ευρώπη χάρη στην μακροχρόνια παραμονή της στην Ε.Ε..

Το αποτέλεσμα είναι ότι οι πολιτικές δυνάμεις σπανίως διαθέτουν μια ελάχιστη κατανόηση που πρόσφατα είδαμε ότι δεν υπάρχει ούτε στα Εθνικά Θέματα για λόγους καθαρά μικροκομματικούς (π.χ. απόρριψη από τον ΣΥΡΙΖΑ της Ελληνογαλλικής Συμφωνίας με ανυπόστατο λόγο…). Αντίθετα, το ΠΑΣΟΚ την υπερψήφισε διότι θεώρησε ότι η συμφωνία αυτή είναι προς όφελος της πατρίδας ή είδε ότι κερδίζει πόντους από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Την Κυριακή λοιπόν αναδείχθηκαν οι δυο νικητές στις εκλογές του ΚΙΝΑΛ: από την μία ο θεωρητικά άφθαρτος και άγνωστος Νικόλαος Ανδρουλάκης και από την άλλη ο Γεώργιος Παπανδρέου. Μεγάλος χαμένος ο Ανδρέας Λοβέρδος.

• Όλοι πλέον θεωρούν ως φαβορί τον Ανδρουλάκη αλλά ο μηχανισμός του βαθέως ΠΑΣΟΚ μπορεί να του εναντιωθεί και να υπάρξουν εκπλήξεις. Τον Ανδρουλάκη τον γνώρισα στα φοιτητικά μου χρόνια όντας αυτός φοιτητής στην Ξάνθη και εγώ στην Κομοτηνή. Αν θυμάμαι καλά (διότι έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια) ήταν τότε Γραμματέας της ΠΑΣΠ και μάλιστα ανήκε στο μπλόκ των εκσυγχρονιστών. Ήταν δηλαδή «Σημιτικός» και «Βενιζελικός».

Ως Γραμματέας είχε το δικό του κομματικό στρατό τον οποίο προσπάθησε να μεγαλώσει και εν τέλει τα κατάφερε όταν στις εκλογές του ΠΑΣΟΚ  το 2011 υποστήριξε τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος στη συνέχεια του το ανταπέδωσε το 2013 αν θυμάμαι καλά ορίζοντάς τον Γραμματέα του ΠΑΣΟΚ! Είπαμε, δικό του παιδί ήταν.  Τόσο άφθαρτος είναι πολιτικά…

Αποτελεί καθαρόαιμο παιδί του κομματικού σωλήνα που δίχως κόπο διεκδικεί την Προεδρία του ΚΙΝΑΛ και πληρώνεται για αυτό. Δίχως να έχει αρθρώσει πολιτικό λόγο. Δίχως να έχει παρουσιάσει κάποιο προσωπικό του έργο και πιθανά να μην έχει εργαστεί ποτέ του! Πάτησε στην νεαρή ηλικία του και υποτίθεται ότι θα φέρει το καινούργιο ενώ πρεσβεύει το…τίποτα.

Στην πραγματικότητα είναι πιο παλιός και από το παλιό. Επενδύει στην καταδικασμένη πολιτική του εκσυγχρονισμού και την πολιτική του κατευνασμού του θηρίου απέναντι στην Τουρκία που από κοινού με τον έτερο σύντροφο Γεώργιο Παπανδρέου φωνάζουν για οδυνηρούς συμβιβασμούς!

Όσο όμως τραγικό και αν ακούγεται αυτό άλλο τόσο τραγικό είναι το γεγονός ότι υπήρξε πράγματι κόσμος που τους ψήφισε. Οι μεν τον ψήφισαν είτε ως νέο που θα φέρει την αλλαγή (πράγμα που δεν συνεπάγεται αυτοδικαίως το ένα το άλλο) είτε με τον γνωστό κομματικό μηχανισμό (που είχα την ατυχία να βιώσω) οι δε ψήφισαν ΓΑΠ διότι πιστεύουν στο κληρονομικό χάρισμα!

Πιστεύουν ότι αδικήθηκε και τον έφαγε το κύκλωμα! Είναι απολύτως βέβαιο ότι ο τελευταίος δεν θα είχε πολιτική πορεία αν δεν ήταν παιδί του Ανδρέα. Έτσι, έχουμε την εξής ατμόσφαιρα: Από την μία ο Νικόλαος Ανδρουλάκης, που πλασάρεται ως νέος και άφθαρτος, ως ο άνθρωπος που δεν κουβαλάει στις πλάτες του τα εγκλήματα του παρελθόντος και από την άλλη ο ΓΑΠ, ο οποίος θέλει να πάρει τη ρεβάνς νιώθοντας αδικημένος από τον άδικο ντουνιά…

Είναι ολοφάνερο από τα ανωτέρω ότι οι εκλογές του ΚΙΝΑΛ παρά το γεγονός ότι έλαβαν την έγκριση της βάσης και διαθέτουν δημοκρατική νομιμοποίηση δεν φέρουν απολύτως τίποτα το καινούργιο. Ο ένας διακρίνεται χάρη στην ικανότητά του να συγκροτεί κομματικό στρατό και να φαίνεται ως…κάτι και ο άλλος εκμεταλλεύεται το κληρονομικό χάρισμα.

• Δεν θα αργήσει πιστεύω η ώρα που όλοι θα νιώθουν ότι τίποτα δεν άλλαξε στο ΚΙΝΑΛ και κατ’ επέκταση στην αντιπολίτευση της χώρας. Όποιος και αν αναδειχθεί νικητής στο δεύτερο γύρο θα επαναφέρει τις γνωστές πολιτικές που απέτυχαν παταγωδώς και καταδικάστηκαν από τον ελληνικό λαό.

Οι εκλογές αυτές όμως δείχνουν και κάτι άλλο πολύ σημαντικό. Ότι ο ελληνικός λαός μετά από 10 χρόνια μνημονίων δεν έχει βάλει μυαλό. Εξακολουθεί και ψηφίζει με αντιλήψεις του ’80 και του ’90 και αυτό μόνο κακή κατάληξη θα έχει. Αρέσκεται στους δήθεν και στο θεαθήναι. Επιβραβεύει την τεμπελιά, το βόλεμα, τις γνωριμίες, τη διαφθορά και την διαπλοκή διότι αποτελούν κατά βάθος όνειρό του. Είναι τα γνωστά καρκινώματα της ελληνικής κοινωνίας για τα οποία δεν έχει βρεθεί ακόμη θεραπεία.

Επειδή συνηθίζω να λέω ότι η ελπίδα πεθαίνει πρώτη και όχι τελευταία και με τον ΣΥΡΙΖΑ να παραμένει σε εσωστρέφεια και σε χαμηλού επιπέδου αντιπολίτευση προβλέπω η χώρα να μην αποκτά σοβαρή αντιπολίτευση για αρκετά χρόνια ακόμα. Το μεγάλο κακό σε αυτήν την ιστορία είναι το γεγονός  ότι η Κυβέρνηση θα συνεχίσει ανενόχλητη όχι μόνο το έργο της αλλά και την απραξία της.

Η μη πολιτική σε σειρά θεμάτων –  αφού αν δεν πειράζεις δεν σε πειράζουν – οδηγεί σε αδιέξοδα. Η Ελλάς δεν έχει την πολυτέλεια να καταλήγει σε αδιέξοδα όταν δίπλα της έχει έναν επιθετικό γίγαντα.

Πρέπει πάντοτε να εκμεταλλεύεται κάθε υλικό και ανθρώπινο πόρο ώστε να διαθέτει ανάπτυξη και να μπορεί να χρηματοδοτεί τρία βασικά πράγματα: το ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό λόγω υπογεννητικότητας, τα εξοπλιστικά προγράμματα και την εξωτερική της πολιτική ώστε να μην καταλήξει δορυφόρος της Άγκυρας…

*Δικηγόρος – Διεθνολόγος

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ

Υπό ισχυρή πίεση ο Σουλτάνος: Τα «ανοίγματα» του Ερντογάν και το πάζλ των σχέσεων με χώρες της ευρύτερης περιοχής