Το εργαστήρι ξερολιθιάς στην Αμοργό, οι αργαδιές της Κάσου κι η σιωπή της καρπάθικης πέτρας

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ιστιοφόρο με 90 μετανάστες ανοικτά της Αμοργού εξέπεμψε sos: Περισυνελέγησαν από σκάφος του λιμενικού μεταφέρθηκαν στη Λέρο

«Επίμονο» ρομπότ ανάμεσα Αμοργό και Σαντορίνη: Ψάχνει τα ίχνη των 7,5 Ρίχτερ του 1956 και του τσουνάμι που έφτασε στην Τουρκία [photos]

Ελληνογαλλική αποστολή χαρτογράφησης των υποθαλάσσιων ρηγμάτων μεταξύ Αμοργού και Σαντορίνης

Από την Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία «Το Μιτάτο της Αμοργού» διοργανώθηκε από τις 11 έως 15 Οκτωβρίου το Εργαστήριο Ξερολιθιάς «Η Αμοργιανή Μαστοριά». Σκοπός του εργαστηρίου είναι η ανάδειξη της τέχνης της ξερολιθιάς
μέσα από την εμπειρία των ντόπιων μαστόρων, η διδασκαλία της σε νεότερους επαγγελματίες αλλά και η παρουσίασή της στο ευρύτερο κοινό.

Επρόκειτο για ένα εργαστήριο που έφερε κοντά τρεις παλιούς τεχνίτες, τους Μιχάλη και Δημοσθένη Θεολογίτη και τον Αντώνη Βλαβιανό, με ομάδες όπως το Μπουλούκι, που θέλουν να διατηρηθεί η τέχνη, και ειδικούς όπως η καθηγήτρια στο τμήμα Γεωγραφίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, Θεοδώρα Πετανίδου, η οποία πρόσφατα εξέδωσε το βιβλίο «Αναβαθμίδες καλλιέργειας –μια περιήγηση στα χωράφια του πολιτισμού του Αιγαίου, της Μεσογείου» γράφει η Μαργαρίτα Πουρνάρα στην εφημερίδα «καθημερινή».

Εμείς πάλι δε γίνεται να μην γράψουμε για την προσπάθεια που έκαναν όλο τον περυσινό χειμώνα στην Κάσο! Με αφορμή τις αργαδιές που έκαναν στην Κάσο έγραψε ο καλός φίλος και πατριώτης Ηλίας Μαστροπαύλος:

«Οι παλιοί Κασιώτες αυτοί που δεν κοίταξαν προς την θάλασσα, οι γεωργοί και οι κτηνοτρόφοι που η μοίρα τους ήταν δεμένη με την γή γρήγορα κατάλαβαν ότι μόνο με πνεύμα αλληλοβοήθειας και συνεργασίας θα επιβιώσουν. Η ανάγκη της από κοινού επιβίωσης, το κοινό αίσθημα της σύμπνοιας και της συνεργασίας γέννησαν το έθιμο της αργαδιάς. Το γενικό καλό προηγείται του ατομικού οφέλους.

Η αργαδιά συναντάται σε πολλές πτυχές της αγροτικής ζωής του νησιού. Στο κτίσιμο των ξεροτρόχαλων τοίχων, τις λεγόμενες ξερολιθιές, στο μάζεμα της ελιάς, στη σπορά και το θέρισμα των χωραφιών, στο σκάψιμο και στο κλάδεμα των αμπελιών. Στο τέλος κάθε αργαδιάς ακολουθούσε φαγητό και γλέντι».

Οι προσπάθειες των Κασιωτών είναι γνήσιες, φιλότιμες κι ουσιαστικές, δυστυχώς κάτι αντίστοιχο έχει πολλά χρόνια να γίνει στην Κάρπαθο. Το νησί έχει μεγάλη ιστορία σε πρωτομάστορες της πέτρας και λατόμους. Κι αυτό που σίγουρα θα θέλαμε να δούμε είναι πρωτοβουλίες από τον Δήμο και την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, τέτοιες που μέσα από τις ξερολιθιές και τα μαθήματα λάξευσης και χτισίματος πέτρας να αναδείξουν όχι μόνο αυτή την τέχνη, που σβήνει, αλλά και την ιστορία των δεινών Καρπάθιων μαστόρων, που μέχρι σήμερα παραμένει μονάχα στην μνήμη των παιδιών και των απογόνων τους. Πρόκειται για μια σπουδαία κληρονομιά που είναι αδήριτη ανάγκη να την αναζητήσουμε και να την κρατήσουμε έστω και με μικρές ανάσες ζωντανή.

Με πληροφορίες από Καρπαθιακά Νέα ,Μανώλης Δημελλάς 

Μενδώνη: «Τα Χανιά αποκτούν έναν επιπλέον χώρο πολιτισμού και ψυχαγωγίας»