Ο ισλαμιστής υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Μεβλούτ Τσαβούσογλου με τον ομόλογό του της Βενεζουέλας, στην Άγκυρα. Φωτογραφία via Twitter, Mevlüt Çavuşoğlu, @MevlutCavusoglu
Όσοι βουλευτές της Κυπριακής Δημοκρατίας τον γνώριζαν από την υπηρεσία του στο Συμβούλιο της Ευρώπης όπως και άλλοι αξιωματούχοι που είχαν κατά περιόδους τότε, αλλά και μετά που έγινε υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, μαζί του συναντήσεις, με ασπασμούς και χαρές, θα έπρεπε να αντιδράσουν στην όλη για χρόνια και πρόσφατη στάση του.
Άλλωστε πρέπει ο ίδιος να γνωρίζει καλά ότι, με όσα κατά καιρούς προβάλλει μετά την υπηρεσία του ως ανώτατος αξιωματούχος στο Συμβούλιο της Ευρώπης, ως απαράδεκτες κατά το δίκαιο θέσεις της Τουρκίας, συγκρούονται άμεσα με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Όλοι αυτοί οι αξιωματούχοι, οφείλουν να απευθυνθούν στον «φίλο» και συνάδελφο τους και να του παραθέσουν αφ’ ενός τη διαφωνία τους για τις απόψεις που προωθεί και αφ’ ετέρου να του υποδείξουν την αντίφαση των θέσεών του με ό,τι η Σύμβαση προβλέπει για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Παράλληλα και κύρια πρέπει να απολογηθούν στον Κυπριακό λαό για έλλειψη στρατηγικής πρόβλεψης περί το τί είναι η πραγματική και συνεπής επιθυμία της Τουρκίας σε βάρος της Κύπρου.
Όμως ο κ. Τσαβούσογλου εφαρμόζει την τακτική να παρουσιάζει την Τουρκία, ταυτόχρονα, ως φίλο και εχθρό των ΗΠΑ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Γαλλίας και της Ρωσίας και να κατηγορεί Ελλάδα και Κυπριακή Δημοκρατία ότι παραβιάζουν δήθεν, το διεθνές δίκαιο, απλώς γιατί όντως είναι μια μεγάλη σε στρατιωτική δύναμη χώρα που έμπρακτα δε σέβεται ως δείγμα αλαζονείας το διεθνές δίκαιο.
Όμως, η εφαρμογή της θεωρίας του «εκκρεμούς», δεν μπορεί να «διευκολύνει» συνεχώς την Τουρκία, κάποτε θα πρέπει να υπάρξει αντίδραση. Άλλωστε δεν είναι το μόνο σημείο που συντελεί στην προκλητική αυτή συμπεριφορά της Τουρκίας.
Κύρια οι Τούρκοι αξιωματούχοι έχουν καλή και επιβεβαιωμένη από χρόνια γνώση ότι, η έλλειψη κοινού μετώπου και στόχων από πλευράς των Κομματικών οργάνων σε Ελλάδα και Κύπρο, αποτελεί τη μεγαλύτερη αδυναμία της κάθε δίκαιης διεκδίκησης μας.
Μάλιστα όταν ο ΟΗΕ από ασπίδα προστασίας με τα ψηφίσματα του από το 1964, δεν προστατεύει πλέον με την ίδια αποφασιστικότητα αρχές δικαίου απόλυτα σχετικές με βάση πάντα την ίδια αφορμή, την αυθαίρετη και κατά παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου επιθυμία της Τουρκίας να επικυριαρχήσει στη νήσο ολόκληρη, τα πράγματα γίνονται διπλά δύσκολα.
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης το είπε καθαρά (και έχει δίκαιο) για ένα Γενικό Γραμματέα διστακτικό στο να μιλήσει με βάση την αλήθεια και τις αρχές δικαίου για τη συνεχή ευθύνη της Τουρκίας. Τούτο γιατί επιλέγει, κατά την καλύτερη εκδοχή, τη διπλωματική αβρότητα να μη θίξει την Τουρκία, ενώ όμως γνωρίζει ή τουλάχιστο πρέπει να γνωρίζει όλο το ιστορικό της συνεχιζόμενης αδιάκοπα, επεκτατικής Τουρκικής πολιτικής που αρχίζει με την Τουρκανταρσία του 1963-64.
Γνωρίζει καλά ποίος προκλητικά εμφανίζεται με θέσεις (λύση δύο Κρατών) αντίθετες και έξω από το περιεχόμενο των ψηφισμάτων του ΟΗΕ. Το να μην προβεί στην όποια δήλωση μετά το άτυπο δείπνο με τους δύο ηγέτες, για τα όσα ελάχιστα συμφώνησαν για τον νέο Αντιπρόσωπο του ΟΗΕ στην Κύπρο, ήταν γιατί ο ίδιος ήταν «βέβαιος» ότι, η Άγκυρα διαφωνούσε με ό,τι συμφώνησε ο Τουρκοκύπριος ηγέτης!
Ανεξάρτητα τούτων από πλευράς Τουρκίας, η νέα έντονη μορφή και απειλή κρίσης, δεν είναι παιγνίδι εντυπώσεων.
Μόνο η συντονισμένη και ομόγνωμη αντίδραση μας με τη μεγαλύτερη δυνατή συμπαράταξη του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα μπορεί να διακόψει την επιτάχυνση και γιατί όχι, να ανατρέψει τους σχεδιασμούς που η Τουρκία προωθεί αυθαίρετα.
*Δικηγόρος – Πρώην Βουλευτής
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE