Φιλιώ Πυργάκη: Πέθανε η τραγουδίστρια – θρύλος των πανηγυριών της ελληνικής υπαίθρου

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η Φωνή της Ελλάδας γιορτάζει την 25η Μαρτίου με συναυλία: Η Επανάσταση του ’21 μέσα από το δημοτικό τραγούδι

Πώς το αθάνατο δημοτικό τραγούδι «πυροδότησε» την επανάσταση του 1821

Πέθανε σε ηλικία 82 ετών η σημαντική εκπρόσωπος του δημοτικού τραγουδιού, Φιλιώ Πυργάκη.

Η γνωστή τραγουδίστρια τα τελευταία χρόνια έδινε μάχη με τον καρκίνο.

Τον Μάιο, η Φιλιώ Πυργάκη είχε χάσει από την ίδια αιτία και τον σύζυγό της.

Την είδηση του θανάτου της κοινοποίησε μεταξύ των πρώτων η τραγουδίστρια Μαρία Γιαννακά, με ανάρτησή της στο Facebook.

Η Φιλιώ Πυργάκη γεννήθηκε στον Ασπρόκαμπο Σικυωνίων Κορινθίας στις 11 Οκτωβρίου 1939 και άρχισε να τραγουδάει από 14 ετών.

Στα 17 της χρόνια κυκλοφόρησε τον πρώτο της δίσκο και εκτιμάται ότι κατά τη διάρκεια της καριέρας της ηχογράφησε περισσότερους από 200, ενώ το όνομά της συνδέθηκε με το δημοτικό τραγούδι και τα πανηγύρια.

«Ήμουν ένα χωριατοκόριτσο από την Πελοπόννησο. Φτώχια πολλή, πήγαινα με τα πρόβατα στο βουνό και τραγουδούσα», είχε δηλώσει σε παλιότερη συνέντευξή της στη LiFO.

«Όταν με πήρε μαζί του ο θείος μου να τον συνοδέψω σε ένα γάμο, ήμουνα έτοιμη. Δεν χρειαζόμουν ούτε δάσκαλο ούτε σχολή. Είμαι αυτοδίδακτη. Ό,τι κατεβάζει ο εγκέφαλος το τραγουδάει η Πυργάκη. Από 14 χρονών με έπαιρνε μαζί του, εκεί ψήθηκα, πάνω στη δουλειά. Στα 17 αποφάσισα να ανέβω στην Αθήνα, δεν με σήκωνε το χωριό. Τότε έκανα τον πρώτο μου μικρό δίσκο: Ε, και μετά προέκυψαν το ένα κοντά στο άλλο τα μικρά δισκάκια. Μικρούς και μεγάλους έχω κάνει πάνω από 200 δίσκους συνολικά!», έλεγε το 2007.

Πέρα από τις αναρίθμητες εμφανίσεις της στην Ελλάδα, η Φιλιώ Πυργάκη έκανε και πολλές στο εξωτερικό- στις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Αυστραλία, τη Σκανδιναβία- ενώ συνεργάστηκε με σπουδαίους μουσικούς του χώρου.

«Το αγαπάω αυτό που κάνω, είναι η ζωή μου όλη. Έχω πάει σε όλα τα μέρη της Ελλάδας και του κόσμου κι έχω περάσει πολύ ωραία. Στο Σίδνεϊ στην Αυστραλία ήταν δέκα χιλιάδες κόσμος σε μια μεγάλη αλάνα και με αποθέωσαν, εκεί να δεις μεγαλεία. Έχω πάει στον Καναδά, στην Αμερική, στη Γερμανία, όπου υπάρχει ελληνισμός», είχε πει στη συνέντευξη στη LiFO.

Εχει πει:

Για το ξενύχτι στα πανηγύρια

«45 χρόνια ξενύχτισσα, δεν έχω κανένα παράπονο απ’ τη δουλειά μου παιδί μου. Ο κόσμος στην περιφέρεια –ειδικά εδώ στην περιοχή- με λατρεύει, έρχομαι στα πανηγύρια και ξημερώνομαι (…) Έχω κουραστεί, οπωσδήποτε. Μου αρέσει όμως. Φωνάζω, λέω κουράστηκα, αλλά μόλις ανέβω εκεί πάνω στο παλκοσένικο γίνομαι αλλιώτικος άνθρωπος. Το αγαπάω αυτό που κάνω, είναι η ζωή μου όλη.

Για το τι έχει αλλάξει στον τρόπο που διασκεδάζουν οι άνθρωποι;
Εδώ στην περιφέρεια, στη Λιβαδειά, στη Λοκρίδα, είναι ακόμα όπως παλιά. Κρατούν τις παραδόσεις και ο κόσμος γεμίζει τα πανηγύρια. Αλλού τα πανηγύρια έχουν γίνει συναυλίες, τραγουδάνε με πρόγραμμα. Δεν μου αρέσει αυτό, αλλά τι να κάνουμε, αλλάζουν τα πράγματα, σε αλλάζει η εποχή, συμβαδίζεις μαζί της. Θέλω να βγαίνω στο πάλκο και να τραγουδάω αυθόρμητα ό,τι ορίζει η στιγμή. Παλιά οι άνθρωποι το περίμεναν με λαχτάρα το πανηγύρι, το πόναγαν, δεν ήταν όπως τώρα που έχουν εκδηλώσεις και συναυλίες συνέχεια. Εκείνα τα χρόνια η γιορτή του χωριού ήταν η αφορμή να μαζευτεί το σόι, να ψήσουν, να γίνουν μια παρέα και να χορέψουνε. Σήμερα τα έχουν ξεπεράσει πλέον αυτά. Ποτίστηκε ο κόσμος από το πολύ γλέντι χωρίς λόγο – έχει κάνει μεγάλο κακό η τηλεόραση.

Για τα πρώτα της βήματα

Έχω υποφέρει πολύ, δεν με βοηθούσε κι η εμφάνισή μου, όταν βγήκα δεν μου έδινε κανένας σημασία. Ήμουν ένα αδύνατο κοριτσάκι, καχεκτικό, απ’ το χωριό, έμπαινα στην Columbia και δεν με πρόσεχε κανείς γιατί ήμουν άσχημη. Τότε ήταν στις δόξες τους ο Ζάχος, ο Σκαφίδας, ο Παπασιδέρης, η Τασία, η Βέρα, η Σοφία η Κολητήρη, όλα σπουδαία ονόματα στο δημοτικό. Δόξα τω Θεώ, μπορεί να υπόφερα πολύ, αλλά δικαιώθηκα. Τώρα μαθαίνουν πέντε τραγούδια, ανεβαίνουν στο πατάρι και είναι αλλιώς τα πράγματα. Για να καταλάβεις τι τράβηξα μέχρι να με δεχτούν, σου λέω μόνο ότι όταν ήρθα νύφη εδώ στις Λιβανάτες –μικρό κοριτσάκι- οι γριούλες με τα μισοφόρια και τα μαντίλια ήρθαν στο καφενείο, εδώ παρά πέρα που τραγούδαγα, και σχολίαζαν δυνατά –εγώ να τις ακούω- «έλα μαρή να τη δεις, είναι να σκεπάζεις τα μούτρα της και να μην τη βλέπεις, μόνο να την ακούς». Ήμουν χάλια! Ξέρεις δεν τα ξεχνάω ποτέ όλα αυτά. Είχα το όπλο μου που με έβγαλε ασπροπρόσωπη, τη φωνή μου. Κι έμεινα στο μοτίβο μου, στο στιλ μου, στο δημοτικό. Κι άλλοι έχουν ξεκινήσει δημοτικοί κι έχουν καταντήσει λαϊκοί…

Mε πληροφορίες από LIFO

Υποχρεωτικά τεστ από σήμερα σε ανεμβολίαστους εργαζόμενους σε εστίαση – τουρισμό έξι περιοχών