O Στέφανος Ντούσκος έχοντας διπλα του τον ασημένιο Ολυμπιονίκη τον Νορβηγό Kjetil Borch EPA/FRANCK ROBICHON
Κάθε φορά το ίδιο, αλλά πάντα διαφορετικό: Η στιγμή που ένας Ελληνας αθλητής ανεβαίνει στο βάθρο και η γαλανόλευκη κυματίζει στον υψηλότερο ιστό με τον εθνικό ύμνο να παιανίζει, η περηφάνεια είναι η συγκλονιστικά απαράλλαχτη.
Αυτό που ίσως αλλάζει είναι ότι, όσο μεγαλώνουμε, σε τέτοιες στιγμές, γινόμαστε πιο εύθρυπτοι. Πως να το πούμε, «λυγίζουμε» κάπως πιο εύκολα.
Πήραμε το πρώτο μας χρυσό μετάλλιο στους φετινούς Ολυμπιακούς και νιώθω μια κάποια συγκίνηση που ακούστηκε ο εθνικός μας ύμνος 🇬🇷🥇🏅🇬🇷
pic.twitter.com/29HqDXfrD8— Μαρία. (@suhosbunny) July 30, 2021
Μάλλον επειδή κατανοούμε ότι αυτό που μετράει περισσότερο είναι η μοναχική θυσία των παιδιών αυτών, ο καθημερινός τους μόχθος, οι άνθρωποι που τους παραστέκονται καρτερικά. Οπως πολύ ωραία τα είπε η θαυμάσια μητέρα του Στέφανου, Μαρία.
Συγχαρητήρια και πάλι στον αθλητή μας και σε κάθε αθλητή που εκπροσωπεί την Ελλάδα στους Αγώνες του Τόκιο.
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη ΝΕWS GOOGLE
Μαρία Ντούσκου, μια περήφανη μητέρα με σπουδαία μηνύματα: Είναι ο κόπος αυτών των παιδιών…