Αγάλματα στην Κρήτη “φόρεσαν” χειρουργικές μάσκες: Το μήνυμα πίσω από την πρωτοβουλία

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα»: Το μοιρολόι της Παναγίας που «ήρθε» από τη Μικρά Ασία στη Νέα Αλικαρνασσό και ψάλλεται από τις γυναίκες με δάκρυα στα μάτια [βίντεο]

Συναγερμός στο Ηράκλειο της Κρήτης μετά την επίθεση με καλάσνικοφ σε 23χρονο: «Βεντέτα» για τα μάτια μιας γυναίκας βλέπουν οι αρχές

Γάζωσαν αυτοκίνητο με καλάσνικοφ μέρα μεσημέρι στο Ηράκλειο: Στο νοσοκομείο τραυματισμένος ένας 23χρονος

Μια δράση με τίτλο “Το κοινωνικό μου αποτύπωμα” έκανε η Ομάδα Ψυχολογικής Ενδυνάμωσης της Κοινότητας Αλληλεγγύης Ηρακλείου “Δημήτρης Κορνάρος”.

Τι θα έλεγαν τα αγάλματα της πόλης αν είχαν μιλιά; Αυτό ήταν το σκεπτικό της δράσης και τα αγάλματα της πόλης φόρεσαν… μάσκες!

Οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται προέρχονται από τη δράση, που έγινε την Πρωτομαγιά, ενώ συνοδεύτηκαν και από κείμενο, αποσπάσματα του οποίου δημοσιεύουμε:

«Μια μέρα όλα άλλαξαν στα ξαφνικά. Οι δρόμοι άδειασαν, ούτε άνθρωποι κυκλοφορούσαν πια, ούτε αυτοκίνητα. Τα μαγαζιά έκλεισαν, οι φωνές, τα γέλια, οι καβγάδες γύρω μου σταμάτησαν. Τα παιδιά δεν περνούσαν πια μπροστά μου για να γυρίσουν σπίτι μετά το σχόλασμα. Ερημιά… δεν καταλάβαινα… Πού εξαφανίστηκαν όλοι; Τι απέγιναν;

Κάθε μέρα, στις 6 μ.μ., άκουγα από τα ανοιχτά παράθυρα των απέναντι πολυκατοικιών κάποιον να μιλάει. Μιλούσε και έδινε οδηγίες, και η φωνή του αντηχούσε από κάθε κλειστό σπίτι, από κάθε τηλεόραση ανθρώπου σιωπηλού και φοβισμένου. Έκανα να ρωτήσω κάποιους άστεγους που συχνά-πυκνά ξαποσταίνουν στα πόδια μου, μήπως και γνωρίζουν τι απέγιναν όλοι και πώς εκείνοι μπορούν ακόμη και είναι έξω; Είδα αστυνομικούς να ρωτούν ανθρώπους ποιοι είναι, πού πηγαίνουν και γιατί, κι αυτό μου θύμισε αλλοτινές εποχές, ανελεύθερες, κι αναστέναξα. Έτρεμα μην ξαναγυρίζαμε σε αυτές.

(…) Εγώ, το πραγματικό άγαλμα, είδα τους ανθρώπους να #μένουν_σπίτι, και να είναι ακίνητοι.

Και έμοιαζαν να έχουν ξεχάσει τι σημαίνει υγιής επικοινωνία και συζήτηση. Δούλευαν εξ αποστάσεως, απολύονταν εξ αποστάσεως, μιλούσαν εξ αποστάσεως. Πάντως δεν επικοινωνούσαν, δε δημιουργούσαν, δεν ερωτεύονταν. Δεν έβρισκαν λύσεις στα προβλήματά τους, ούτε απαντήσεις στις ερωτήσεις τους. Ακόμη κι αν καταλάβαιναν πως κάποιος άλλος ευθύνεται για όσα συμβαίνουν, δεν ήξεραν ποιος ήταν. Ακόμη κι αν ήξεραν ποιος φταίει, ένιωθαν ότι δεν τα ακούει κανένας. Ήθελαν να ουρλιάξουν αλλά δεν μπορούσαν, επειδή απαγορευόταν.

Εγώ, το πραγματικό άγαλμα, είδα τους ανθρώπους να #μένουν_σπίτι και να είναι αμίλητοι.

(…) Εγώ, το πραγματικό άγαλμα, είδα τους ανθρώπους να #μένουν_ασφαλείς, και να είναι αγέλαστοι.

Είναι άραγε πράγματι οι άνθρωποι σαν κι εμένα; Αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα και αγέλαστα; Όχι. Ήρθαν ορισμένοι άνθρωποι κι έβαλαν μάσκες σ’ εμάς, τα πραγματικά αγάλματα. Ήρθαν μέχρι εμάς, σε μια προσπάθεια να ακουστεί η φωνή τους και να μεταδοθεί το χαμόγελό τους μέσα από εμάς. Το χαμόγελο κάτω από τη μάσκα παραμένει χαμόγελο και είναι σημαντικό να συνεχίσει να υπάρχει, ακόμη κι αν η αφορμή του είμαστε εμείς, τα “μόνιμα αγάλματα” και τα καλυμμένα στόματά μας. Για πόσο καιρό μπορούν οι άνθρωποι να παριστάνουν τα αγάλματα; Για πόσο καιρό μπορούν να αντέξουν να μην εκφράζονται, να μην αγκαλιάζουν, να μην αισθάνονται; Όσο κι αν άλλαξαν οι ζωές τους, όσο κι αν έχασαν δικούς τους ανθρώπους ή κομμάτια του εαυτού τους, οι άνθρωποι παραμένουν άνθρωποι και εμείς παραμένουμε τα αγάλματα.

(…) Ακόμη κι εμείς, τα πραγματικά αγάλματα, ξέρουμε πως οι άνθρωποι μπορούν να σπάσουν τον φόβο και να στήσουν κοινότητες αντίστασης στην απομόνωση και την ντροπή».

Με πληροφορίες από neakriti.gr

Ανοικτό το ενδεχόμενο για λειτουργία των καταστημάτων εστίασης νωρίτερα, αφήνει ο Γεωργιάδης