Στιγμιότυπο από τελετή κηδείας Τούρκου συνταξιούχου Ναυάρχου. Photo via Twitter, @tcsavunma
Σε ένα επικίνδυνο δίλημμα, «κατευνασμός και δορυφοροποίηση ή πόλεμος», προσπαθεί να εγκλωβίσει την Ελλάδα η Τουρκία, θέλοντας να κατοχυρώσει τα τετελεσμένα και να αποτρέψει τις άλλες επιλογές που έχει στη διάθεσή της η χώρα μας.
Γιατί, άλλες διαθέσιμες επιλογές δημιουργούν ανάχωμα στις διεκδικήσεις του Ταγίπ Ερντογάν, με τρόπο που στηρίζεται απολύτως στο Δίκαιο της Θάλασσας και τις Διεθνείς Συνθήκες και τον αφήνουν έξω από ένα πλαίσιο συμμαχιών και συνεργασιών που διαμορφώνουν μια διαφορετική και πολυσύνθετη αρχιτεκτονική ασφαλείας στην περιοχή.
Από την άλλη πλευρά, οι φωνές -ευτυχώς λίγες- που ακούγονται στο εσωτερικό, «βυθίσατε το… ”Yavuz”» σε ένα ριμέικ του «Βυθίσατε το ”Χόρα”», προφανώς θέλουν να αγνοούν τις σημαντικές αλλαγές από τη δεκαετία του ’70, και ακόμη περισσότερο δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται τι θα σήμαινε για την Ελλάδα μια έστω και μικρής κλίμακας στρατιωτική σύγκρουση με την Τουρκία.
Η αποτρεπτική ισχύς των Ενόπλων Δυνάμεων είναι ένας παράγοντας που συμβάλλει στην προσπάθεια της Αθήνας να αντιμετωπίσει με διαφορετικό τρόπο την τουρκική επιθετικότητα.
Η ανάπτυξη των συμμαχιών, πέραν των τριμερών συνεργασιών στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά ακόμη και των ευκαιριακών με τις χώρες που είναι εχθρικά διακείμενες προς την Τουρκία (Σ. Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ιορδανία, τις δυνάμεις του Χαφτάρ στη Λιβύη κ.ά.), η διαμόρφωση μιας κοινής θέσης της Ε.Ε. που εκφράζει την αλληλεγγύη προς την Ελλάδα (παρά την αδυναμία της Ε.Ε. να στείλει πειστικά μηνύματα στην Άγκυρα), αλλά και οι όλο και πιο ρητές και ξεκάθαρες δηλώσεις της Ουάσινγκτον εναντίον των τουρκικών προκλητικών ενεργειών, είναι όπλα που αξιοποιεί η Ελλάδα. Και πάντως λειτουργούν και αυτά συμπληρωματικά στη διαμόρφωση ενός ισχυρού αποτρεπτικού πλαισίου.
Η παρέμβαση Τραμπ
Δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες.
Η παρέμβαση του Τραμπ προς τον Ερντογάν ήταν όχι για να σταματήσει την επιθετική πολιτική του, αλλά για να υπάρξει «διευθέτηση των διαφορών στην Ανατολική Μεσόγειο». Κανείς δεν πρόκειται να παρέμβει στην Κύπρο προκειμένου να εκδιώξει το τουρκικό γεωτρύπανο ή το ερευνητικό σκάφος που παράνομα διεξάγουν γεώτρηση ή έρευνες εντός της Κυπριακής ΑΟΖ και μάλιστα εντός οριοθετημένων Οικοπέδων που έχουν αδειοδοτηθεί στην κοινοπραξία Total/ENI.
Εάν η Τουρκία επιχειρήσει κάτι τέτοιο (που είναι μάλλον απίθανο, καθώς προτιμά τα «σίγουρα παιχνίδια»), τότε είναι που θα κληθεί η Γαλλία να προστατεύσει τα συμφέροντα του γαλλικού πετρελαϊκού κολοσσού και τότε θα δοκιμαστεί και η αξιοπιστία των σημερινών θερμών λόγων συμπαράστασης.
Απλώς ελπίζει ότι έτσι θα έχει ένα πιο ισχυρό χαρτί σε μια διαπραγμάτευση.
Το ελληνικό «οπλοστάσιο»
Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, αν ο κ. Ερντογάν επιχειρήσει να στείλει ερευνητικό σκάφος στην περιοχή που «οροθετήθηκε» ως τουρκική υφαλοκρηπίδα με το μνημόνιο Ερντογάν – Αλ Σάρατζ, τότε υπάρχουν επιχειρησιακά σχέδια για την παρεμπόδιση αυτής της παραβίασης κυριαρχικών δικαιωμάτων, που και πάλι όμως, όσο κι αν επαναλαμβάνεται, δεν δημιουργεί Δίκαιο, ούτε εμπεδώνει δικαιώματα της Τουρκίας στην περιοχή.
Πρέπει άμεσα να κινηθούν όλες οι διαδικασίες, ώστε να γίνει κλιμακωτά:
– Το κλείσιμο Κόλπων (με άνοιγμα ως 24 ν.μ.), η χάραξη ευθειών γραμμών βάσης (η Τουρκία τα έχει κάνει από το 1964), η επέκταση χωρικών υδάτων σε όλες τις περιοχές που δεν απαιτείται συμφωνία με γειτονικά κράτη και με τρόπο που να διασφαλίζεται η ελευθερία της ναυσιπλοΐας.
– Η θέσπιση Συνορεύουσας Ζώνης ως τα 24 ν.μ. όπως προβλέπει το Δίκαιο της Θάλασσας.
– Η κατάθεση συντεταγμένων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στον ΟΗΕ.
– Η ανακήρυξη ΑΟΖ και η πρόσκληση προς όλα τα γειτονικά κράτη να προσέλθουν σε συνομιλίες για οριοθέτηση.
– Η άμεση διαπραγμάτευση με την Κυπριακή Δημοκρατία και υπογραφή συμφωνίας οριοθέτησης ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών.
«Πρόκληση»
Για μια τέτοια κίνηση ο αντίλογος είναι ότι πιθανόν θα θεωρηθεί ως «πρόκληση» από την Τουρκία, κάτι που βεβαίως δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς τα αναμενόμενα «αντίποινα» έχουν ήδη και… προκαταβολικώς επιβληθεί από την Άγκυρα μέσω του τουρκο-λυβικού μνημονίου.
Όμως μετά τα όσα συνέβησαν με το τουρκο-λυβικό μνημόνιο ίσως είναι αναγκαία η προβολή μαξιμαλιστικών θέσεων και από την Ελλάδα, όπως θα εκφράζονταν με μια συμφωνία οριοθέτησης με την Κυπριακή Δημοκρατία, που θα εφάρμοζε τυπικά και ανελαστικά τις διατάξεις του Δικαίου της Θάλασσας, έχοντας επίγνωση όμως ότι αυτό είναι κάτι που θα αλλάξει σε μια τελική ρύθμιση των θαλασσίων ζωνών στην Ανατολική Μεσόγειο.
Οι κινήσεις αυτές θα ενισχύσουν το ελληνικό «οπλοστάσιο» στην περίπτωση που οι εξελίξεις οδηγήσουν σε διαπραγμάτευση για τις θαλάσσιες ζώνες, ως αποτέλεσμα παρέμβασης και μεσολάβησης τρίτων για την αποκλιμάκωση της έντασης. Διότι δεν θα πρέπει να ξεφεύγει της προσοχής ότι όλες οι δηλώσεις και τοποθετήσεις του διεθνούς παράγοντα αποδοκιμάζουν μεν τις κινήσεις της Άγκυρας, αλλά συγχρόνως καλούν όλα τα μέρη σε ειρηνική επίλυση των διαφορών τους…
(*) Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο