Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης με τον πρόεδρο της Κύπρου Νίκο Αναστασιάδη και τις συζύγους του σε αθηναϊκό εστιατόριο. Φωτογραφία via Πρώτο Θέμα
Εκείνες οι μαυρόασπρες εικόνες από τα αρχεία της κρατικής τηλεόρασης υπενθυμίζουν με έναν τραγικό τρόπο τι έχει συμβεί σε αυτό τον τόπο. Τόσο μακρινά, τόσο επίκαιρα.
Τα πρώτα Χριστούγεννα, η πρώτη Πρωτοχρονιά στην προσφυγιά, υπό κατοχή, το 1974. Στημένα σε σειρά αντίσκηνα, έκρυβαν τον πόνο και την προσδοκία. Λάσπες, νερά παντού και η βροχή που περνούσε μέσα από τα αντίσκηνα. Κι αυτό ίσως να ήταν το λιγότερο εκείνες τις ώρες.
• Μεγάλοι και μικροί, να αναζητούν απαντήσεις. Μέσα σε πέντε ημέρες, πραξικόπημα-εισβολή, χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια όλων. Χάθηκαν άνθρωποί τους, χάθηκε ο βιος τους. Οι απαντήσεις βρίσκονται στους ισχυρούς του πλανήτη, στα συμφέροντα και στους εν Ελλάδι και Κύπρο Εφιάλτες, που παρέδωσαν γη στην Τουρκία.
Η προσφυγιά και οι αγνοούμενοι.
Οι φωτογραφίες στα χέρια των συγγενών, που αναζητούσαν διακαώς μια πληροφορία για παρηγοριά. Και τότε, μέσα στο κλίμα καταστροφής, πλήθαιναν οι φήμες και οι κάθε λογής πληροφορίες. Δεν έφτανε ο πόνος των ανθρώπων, προκαλείτο και η σύγχυση από τις διάφορες πληροφορίες που κάποιοι «απλόχερα» έδιναν. Εκείνες οι φωτογραφίες των αγνοουμένων, μέχρι σήμερα στα χέρια των συγγενών. Γονείς «έφυγαν», αδέλφια, ανίψια πήραν τη σκυτάλη της αναμονής. Στα αρχεία του κράτους, άδειοι φάκελοι, λιγοστές αναφορές, μαρτυρίες. Είναι κι αυτό ένα διαδικαστικό θέμα, ένα γραφειοκρατικό ζήτημα;
Οι περισσότεροι μπορεί να μη γνωρίζουν πως η μάνα είχε πάντα ένα πιάτο στο τραπέζι για το αγνοούμενο παιδί. Ένα πιάτο για τον αγνοούμενο σύζυγο…
Η μνήμη έχει ξεθωριάσει. Οι προτεραιότητες έχουν αλλάξει. Γι’ αυτό και τα ρεπορτάζ, τα ντοκιμαντέρ,όπως το «Χρονογράφημα», είναι επίκαιρα για όσους βίωσαν –έστω και σε μικρή ηλικία– την εισβολή, την κατοχή. Αναβιώνουν στη σκέψη όλες εκείνες οι εικόνες που καθόρισαν τα επόμενά μας χρόνια. Τις εικόνες με τις οποίες μεγαλώσαμε.
Εισερχόμαστε στον 46ο χρόνο από την εισβολή της κατοχικής Τουρκίας στην Κύπρο. Σαράντα έξι χρόνια μετά και ακόμη δεν έχουμε βρει τους βηματισμούς μας.
Συνηθίζεται με τον ερχομό ενός νέου χρόνου να εκφράζονται ελπίδες, προσδοκίες για ένα καλύτερο μέλλον. Επαναλαμβανόμενες ατάκες, αντιγραφή προηγούμενων ευχών και μηνυμάτων, που σβήνουν στη… Βαβυλωνίατων νέων προτεραιοτήτων (τηςχρηματοκρατίας, τηςμίζας, των παθογενειών).
Κτίζοντας στην άμμο, πύργους και περιουσίες, δεν είναι το μέλλον. Το μέλλον είναι η ελευθερία, με την πραγματική έννοια και όχι των στρεβλώσεων, των περιορισμένων δικαιωμάτων που συζητούνται διαχρονικά.
Αντιμετωπίζουν την τουρκική επιθετικότητα με …ατάκες: Οι Τούρκοι μας πήραν χαμπάρι!