File Photo: Ο Νίκος Αναστασιάδης (Α) και ο κατοχικός ηγέτης Μουσταφά Ακιντζί (Δ). Photo via Twitter, @AnastasiadesCY
Αναντίλεκτα οι μέρες που διανύουμε είναι οι πλέον επικίνδυνες από το μαύρο καλοκαίρι του 1974. Και αυτό οφείλεται στην πρωτοφανή επιθετικότητα της Τουρκίας. Η οποία αποφασίζει να μετατραπεί σε μεγάλη, τη μεγαλύτερη, όπως ελπίζει περιφερειακή δύναμη στην περιοχή μας και ολόκληρη τη Μεσόγειο.
Εκμεταλλευόμενη την ανοχή ή και ενθάρρυνση ενίοτε των πραγματικά ισχυρών της Γης και την αδυναμία έως παραλυσία της Ευρωπαϊκής ΄Ένωσης σε θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Την ίδια ώρα και αντιμετωπίζοντας την κρίση που δημιουργεί στον περίγυρο μας η κατοχική δύναμη, στο ερώτημα πως αποφεύγουμε την κρίση, δίνεται η απάντηση με την λύση. Λογική απάντηση, αφού για να υπάρξει λύση θα πρέπει να συμφωνήσει και ο ταραξίας της περιοχής μας, δηλαδή η Τουρκία.
Το ερώτημα που προκύπτει όμως για μένα δεν είναι απλώς αν η λύση που εμείς – οι κύπριοι – θα θέλαμε, αν η λύση αρχών που προνοείται από αποφάσεις και ψηφίσματα διεθνών οργανισμών και διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου και η λύση που επιθυμεί η Τουρκία είναι, του ιδίου περιεχομένου. Προφανώς και όχι. Προφανώς και δεν συμφωνεί, και το λέει, με κατάργηση των εγγυήσεων, αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων από την Κύπρο και άλλα, τα οποία διαλαλεί καθημερινά. Και βεβαίως οι δικές της παραμέτροι της λύσης δεν οδηγούν σε ένα φυσιολογικό, κανονικό κράτος.
Εκείνο το οποίο εμένα συνεχώς απασχολεί είναι το κατά πόσον η Τουρκία θέλει λύση, τουλάχιστον σ΄ αυτό το στάδιο. Αν θέλει να υπάρξει οποιαδήποτε κατάληξη στο κυπριακό, η οποία δεν θα διασφαλίζει στην ίδια τουλάχιστον δύο πράγματα:
Στην πράξη η Τουρκία προετοιμάζει το έδαφος για μια τέτοια εξέλιξη με πρακτικά βήματα. Η μετατροπή του Λευκονοίκου σε αεροπορική βάση από τη μια και η κατασκευή ναυτικής βάσης ή και βάσεων <Καρπασία – Αμμόχωστο> στα κατεχόμενα τι άλλο είναι από προετοιμασία της μόνιμης στρατιωτικής παρουσίας στην Κύπρο.
Με λύση ή χωρίς λύση του Κυπριακού.
Κατά συνέπεια θεωρώ ότι σήμερα πριν απαντηθεί το ερώτημα τι λύση θέλει η Τουρκία και αν τα δικά της θέλω μπορεί να συντονιστούν, όχι με τα δικά μας, αλλά τη διεθνή νομιμότητα ας απαντήσουμε το ερώτημα, αν θέλει ή όχι λύση. Έχω γράψει και πρόσφατα ότι η απάντηση σ΄ αυτό το ερώτημα, θα καθορίσει και τη δική μας τακτική, μέσον της οποίας θα φτάσουμε στον στρατηγικό στόχο, δηλαδή τη λύση αρχών.
Μεθοδεύει αν είναι δυνατόν μια πρόταση λύσης, ένα σχέδιο το οποίο θα προταθεί να εμπεριέχει πρόνοιες οι οποίες να μην μπορεί να γίνουν αποδεκτές από τους ε/κ. Σ΄ αυτήν την περίπτωση, η ευθύνη απόρριψης θα βαραίνει τους ε/κ με όλες τις θετικές για την Τουρκία επιπτώσεις. Δεύτερον, την βολεύει επίσης, αν από τον φόβο των συνεπειών οι ε/κ, αφού τύχουν και της κατάλληλης επεξεργασίας αποδεκτούν ένα σχέδιο τουρκικών προδιαγραφών.
Γιατί η Τουρκία δεν βλέπει πλέον την Κύπρο σαν ένα ξεχωριστό κρίκο στα θέματα που θεωρεί εθνικής της υπόθεση, αλλά ως ένα κρίκο στην ενωμένη και αδιάσπαστη αλυσίδα των επεκτατικών της σχεδίων. Σχεδίων τα οποία έχουν καθορισθεί μέχρι, χαρτογράφησης στα πλαίσια της νεοσουλτανικής ιμπεριαλιστικής αντίληψης της «Γαλάζιας Πατρίδας». Είναι κατά την άποψη μου αναγκαίο όλα αυτά και άλλα να προβληματίσουν την πολιτική ηγεσία και να τύχουν αντιδράσεων από την ίδια.
Ώρα περίσκεψης για την Κύπρο: Η Τουρκία εκβιάζει όλους, δεν έχει ενδιαφέρον για τη λύση