Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν με τον πρωθυπουργό της Γεωργίας Giorgi Gakharia στην Άγκυρα. EPA, TURKISH PRESIDENTIAL PRESS OFFICE HANDOUT
Του ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ (ΝΤΙΝΟΥ) ΑΥΓΟΥΣΤΗ (*)
Πολύς λόγος γίνεται τελευταίως για τον τρόπο που η Ελλάδα χειρίζεται το θέμα των προσφύγων και των οικονομικών μεταναστών.
Από την μια είναι εκείνοι που εκθειάζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά των Ελλήνων, κυρίως στα νησιά όπου είναι οι πλείστοι χώροι υποδοχής τους, και από την άλλη βρίσκονται κάποιοι λιγοστοί ευτυχώς (η Άγκυρα για την ακρίβεια), που αναφέρονται σε άσχημες συμπεριφορές που φθάνουν μέχρι και την κακοποίηση τους.
Στην Άγκυρα μάλιστα υποστηρίζουν ότι σε αρκετές περιπτώσεις, οι Έλληνες πυροβολούν τις βάρκες των προσφύγων, τις βυθίζουν στο Αιγαίο και τους στέλνουν με τη βία, τραυματισμένους, πίσω στην Τουρκία. Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Μελβούτ Τσαβούσογλου κατά τη διάρκεια κοινής συνέντευξης Τύπου με τον Γερμανό ομόλογό του, Χάικο Μας, κατηγόρησε τις ελληνικές αρχές πως ανοίγουν πυρ κατά λέμβων που εντοπίζονται στο Αιγαίο στις οποίες επιβαίνουν πρόσφυγες. Εξ ιδίων κρίνουν τα αλλότρια, οι Τούρκοι.
Πέραν, ωστόσο, όλων των παραπάνω, η πραγματικότητα λέει πως από την αρχή της προσφυγικής κρίσης, ψαράδες, νοικοκυρές, συνταξιούχοι, δάσκαλοι, εθελοντές, όλοι οι κάτοικοι των νησιών του Αιγαίου… άνοιξαν την αγκαλιά τους και τα σπίτια τους σε πρόσφυγες πολέμου. Οι Έλληνες ακρίτες, με τις πράξεις τους «έπνιξαν» το φόβο και το ρατσισμό (και όχι τους πρόσφυγες) σε ένα κύμα αλληλεγγύης και απέδειξαν ότι σε στιγμές δύσκολες, σε στιγμής κρίσης, οι Έλληνες στεκόμαστε ως μία, ενωμένη ανθρωπότητα. Αυτό το μήνυμα οφείλουμε και πρέπει να καταβάλουμε κάθε προσπάθεια ώστε να ακουστεί σε κάθε γωνιά της υφηλίου και να γίνει παράδειγμα.
Η φιλοξενία είναι μια πράξη που χαρακτηρίζει πρωτίστως τους Έλληνες. Στην Αρχαία Ελλάδα η φιλοξενία εθεωρείτο πράξη αρετής. Τους ξένους προστάτευαν ο Ξένιος Δίας και η Αθηνά η Ξενία, όπως και οι Διόσκουροι Κάστωρ και Πολυδεύκης. Υπήρχε θεία απαίτηση για την περιποίηση των ξένων και εθεωρείτο αμάρτημα η κακή αντιμετώπισή τους. Η φιλοξενία ακολουθούσε μία ιεροτελεστία και παρέχονταν σε κάθε ξένο, ο οποίος ανεξάρτητα από την τάξη που ανήκε, μπορούσε να μείνει σε ειδικό δωμάτιο στον «ξενώνα». Η φιλοξενία είχε σημαντική κοινωνική δύναμη… Η παραπάνω αναφορά, όμως, έχει να κάνει με ξένους που έρχονταν στη χώρα για συγκεκριμένο σκοπό και σίγουρα εντελώς νόμιμα.
Στους Έλληνες, ωστόσο, υπάρχει δικαιολογημένα ο φόβος. Για το άγνωστο, για την ποιότητα αρκετών μεταναστών, για την τρομοκρατία, για τη σύγκρουση μεταξύ των φυλών και πάει λέγοντας. Τα υπόλοιπα είναι όλα ερμηνείες αυθαίρετες με μια συγκεκριμένη πολιτική σκοπιμότητα ή από ενδεχόμενη άγνοια κινδύνου.
Συμπέρασμα: Η φύλαξη των συνόρων είναι αυτονόητη υποχρέωση απέναντι στους Έλληνες και τους υπόλοιπους ευρωπαίους. Αρκεί και η Ευρώπη να αναλάβει το δικό της ρόλο στο πρόβλημα. Αν παρ’ όλα αυτά εξακολουθήσουμε να βλέπουμε το ζήτημα με παρωπίδες, με μικρότητες και επιπόλαια, σίγουρα πολύ σύντομα θα κλαίμε όλοι μαζί, επί των ερειπίων.
Δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή
Αναπλ. καθηγητής Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Από το Μονάγρι Λεμεσού
[email protected]
Το έπος του ’40 και η Κύπρος: Η αντίδραση στο νησί πήρε τη μορφή εθνικού συναγερμού