Πλοίο του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού στο Αιγαίο. Φωτογραφία υπουργείο Άμυνας
Παρουσίασα τον παρακάτω χάρτη στην Ελλάδα πριν 35 χρόνια και οι πάντες τον αγνόησαν. Η κατάσταση άλλαξε λίγο το 2004, όταν ο αείμνηστος Πρόεδρος της Κύπρου Τάσσος Παπαδόπουλος ανακήρυξε την ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, χωρίς να πάσχει από φοβικό σύνδρομο, παρότι διέθετε μόνο τέσσερα τανκς και δυο ελικόπτερα.
Τότε όλο το πολιτικό κατεστημένο της Ελλάδας τον πολέμησε φοβούμενο την αντίδραση της Τουρκίας, αλλά η Τουρκία δεν πήρε χαμπάρι τότε την αξία της κίνησης του Παπαδόπουλου και ξύπνησε πανικοβλημένη χρόνια αργότερα.
Η νέα εθνική στρατηγική μας θα πρέπει να περιλαμβάνει και την Ανατολική Μεσόγειο. Εκεί θα επικεντρωθεί η ελληνοτουρκική αντιπαράθεση τα επόμενα χρόνια και εκεί διαπιστώνονται σοβαρές ελλείψεις. Μέχρι στιγμής η νέα ελληνική κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη όχι μόνο αδυνατεί να επεξεργασθεί μία συγκροτημένη εθνική στρατηγική έναντι της Τουρκίας αλλά, ταυτόχρονα, συνεχίζει την κάκιστη πολιτική που εφάρμοσαν οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις για τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες. Δηλαδή να μην αναλαμβάνουμε καμία πρωτοβουλία, αλλά να αντιδρούμε με καθυστέρηση στις κινήσεις της Τουρκίας. Όπως επαναλαμβάνουν συνεχώς οι Αμερικανοί στην Ουάσιγκτον «You are always reactive and never proactive”.
Η Τουρκία με επιθετικότητα και ασύστολο θράσος συνεχίζει για 40 χρόνια μια επιθετική και επεκτατική πολιτική στο Αιγαίο στην οποία τα τελευταία χρόνια έχει συμπεριλάβει και το σύμπλεγμα του Καστελόριζου, προβάλλοντας συνεχώς αβάσιμες διεκδικήσεις κατά παράβαση όλων των κανόνων του διεθνούς δικαίου. Όπως σημείωνε ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Οικονομίδης, νομικός σύμβουλος του ΥΠΕΞ:
«Η επεκτατική συμπεριφορά της Τουρκίας, η οποία εμφανώς δεν συνάδει με την σύγχρονη εποχή, στηρίζεται κυρίως σε τρεις παράγοντες:
Από την άλλη πλευρά, η χώρα μας, χωρίς σχέδιο και προγραμματισμό, δεν μπορεί παρά να ακολουθεί αμυντική πολιτική, πολλές φορές πυροσβεστικού χαρακτήρα. Μόνιμο χαρακτηριστικό της είναι η ατολμία με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ασκήσει νόμιμα δικαιώματα που της παρέχει το διεθνές δίκαιο και μερικές φορές σ ’αυτήν προστίθεται και η υποχωρητικότητα.»
Όπως έγραψε στην εφημερίδα «Καθημερινή» ο καθηγητής Άγγελος Συρίγος και σήμερα βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας:
Έχω επανειλημμένα γράψει ότι οι Αμερικανοί επιθυμούν το μοίρασμα των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου, διότι δεν θέλουν να χάσουν την Τουρκία και να την ρίξουν στην αγκαλιά της Ρωσίας. Πιστεύουν ότι η συνεκμετάλλευση ή καλύτερα η συνδιαχείριση των υδρογονανθράκων της Ελλάδας, της Κύπρου και της Τουρκίας πρέπει να επιτευχθεί, πάσει θυσία. Οι ΗΠΑ γνωρίζουν ότι η Τουρκία δεν διαθέτει υδρογονάνθρακες, αλλά θέλουν να μοιραστεί τους ανύπαρκτους υδρογονάνθρακές της με την Ελλάδα και την Κύπρο!
Από το 1922 οι Τούρκοι πάντοτε θεωρούσαν ότι είχαν μεγάλες ακτές, αλλά δεν διέθεταν μεγάλη θάλασσα και μετά το 1982 συνειδητοποίησαν ότι η θάλασσά τους περιορίστηκε και άλλο. Έτσι άρχισαν έναν επικίνδυνο ρητορικό πόλεμο, εκτός δύο θερμών εξαιρέσεων (1987 και 1996), αλλά από το 2018 προβάλλουν και παρανοϊκές απαιτήσεις, που σίγουρα θα συνεχιστούν και στο μέλλον.
Ο μόνος τρόπος για να ακυρώσει η Ελλάδα τα σχέδια αυτά είναι, άμεσα και πριν είναι πολύ αργά, να προβεί σε οριοθέτηση της ΑΟΖ της με αυτή της Κύπρου βάσει της μέσης γραμμής, σύμφωνα με τις προβλέψεις της UNCLOS, που θα δίνει πλήρη επήρεια στην νήσο Στρογγύλη, με αποτέλεσμα η Τουρκία να μην έχει θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο κι φυσικά ούτε με την Λιβύη.
Ο δημοσιογράφος Γ. Τετράδης Παπαδόπουλος, σε ένα άρθρο του στην ιστοσελίδα liberal.gr, γράφει :
Οι αυξανόμενες τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο Αρχιπέλαγος, τα σενάρια μυστικής διπλωματίας μεταξύ Αθήνας- Άγκυρας και η αμέλεια των ελληνικών κυβερνήσεων να ανακηρύξουν Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) θέτουν σε κίνδυνο τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα σε μια περίοδο που η Ελλάδα εμφανίζεται τρωτή σε διεθνείς πιέσεις.
Έτσι η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη πρέπει να προβεί σε μερικές σημαντικές κινήσεις όπως:
Β. Σύσφιξη σχέσεων με το Ισραήλ και την Αίγυπτο που θα περιλαμβάνει τις πολιτικές, οικονομικές, ενεργειακές, στρατιωτικές και γεωστρατηγικές σχέσεις.
Δ. Οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ με αυτή της Αιγύπτου και αμέσως μετά με αυτή της Κύπρου. Ετσι μπορούμε να προλάβουμε την οριοθέτηση των ΑΟΖ Τουρκίας και Λιβύης.
Η ιστορία της ΑΟΖ: Όλες οι κυβερνήσεις δεν κατάλαβαν την αξία της για την Ελλάδα