Έτσι όπως τα κάναμε, μόνο οι προσφυγές στη Χάγη μας σώζουν από Τούρκους και Άγγλους
File Photo: Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Νίκος Αναστασιάδης με τον επίτροπο Φωτίου στη δεξίωση προς τιμή των συμμετεχόντων στο Συνέδριο Αποδήμων. Φωτογραφία ΓΤΠ, Σ. ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του ΝΙΚΟΥ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ, HELLAS JOURNAL
Ειδικά το τελευταίο διάστημα, βλέποντας τα όσα διαδραματίζονται γύρω από την Κύπρο και την Ελλάδα, μόνο απογοήτευση θα μπορούσε να νιώσει κάποιος. Δυστυχώς, δεν το λέω μόνο εγώ, αλλά οι περισσότεροι συμπατριώτες μας.
- Η Τουρκία «χορεύει» στο σπίτι μας κι εμείς απλά την βλέπουμε, με την Ελλάδα να μην μπορεί καν να οριοθετήσει την ΑΟΖ της, φοβούμενη την τουρκική αντίδραση (πόσο μάλλον να μας στηρίξει). Ο ΟΗΕ, επίσης, κι αυτός βλέπει, ούτε ασχολήθηκε, έστω με μια παραβίαση της Τουρκίας στις τόσες, πόσο μάλλον να εργαστεί για μια «δίκαιη» λύση. Την ίδια ώρα, ο Άγιος Μαυρίκιος, μας έκανε το καλύτερο δώρο για να ξεφορτωθούμε (και) τους Άγγλους.
Οι φήμες ότι ο Πρόεδρος αποδέχτηκε «δυο κράτη» δίνουν και παίρνουν (είναι ποτέ δυνατόν;). Το ΑΚΕΛ επιμένει στην (όπως να’ ναι) επανέναρξη των συνομιλιών για να βγούμε από το αδιέξοδο με τις συνεχείς παραβιάσεις της Τουρκίας (είναι ποτέ δυνατόν, όπως να’ ναι;). Και το ΔΗΚΟ, ως ο κύριος εκφραστής του Κέντρου, μέσω του Προέδρου του, Νικόλα Παπαδόπουλου, στέλνει το (ορθό) μήνυμα στον Πρόεδρο ότι «η πολιτική των παραβιάσεων πετυχαίνει, να συνεχίσει(;)», προσθέτοντας πως (η ίδια επιστολή του ΠτΔ προς τον ΓΓ του ΟΗΕ) στέλνει και ένα δεύτερο μήνυμα προς την ΕΕ «να σταματήσει τις κυρώσεις προς την Τουρκία, αφού θα τα “βρούμε” μαζί της!».
Με το διασκορπισμένο όμως κέντρο να αδυνατεί να επιβάλει την «τάξη», μιας και του λείπει εκείνη η φωνή, ο παλμός, ακόμη και το πλάνο που θα αφυπνίσει τον κόσμο. Και όλα αυτά, την ώρα που η Τουρκία (πέραν της κατοχής του 40% του εδάφους μας, από το 1974), αλωνίζει τις θάλασσες μας και η Αμμόχωστος χαροπαλεύει στα δόντια των Τούρκων και των κατοχικών αρχών για να ανοίξει(;) υπό την “διοίκηση” του ψευδοκράτους. Με την θηλιά να μας σφίγγει όλο και πιο πολύ για να αποδεχτούμε να αφήσουμε και το ΦΑ στα χέρια της Τουρκίας.
Όλα αυτά όμως αποτελούν το πρόβλημα και όχι τη δημιουργία συνθηκών αντιμετώπισης του προβλήματος. Και πολλοί πολιτικοί μας στην Κύπρο φαίνεται να μην συνειδητοποιούν ότι η συνεχής παρουσία τους στα πάνελ και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με κριτικές, εκατέρωθεν κατηγορίες, ανούσιες απαντήσεις επί απαντήσεων, και πάει λέγοντας, ένα και μόνο αποτέλεσμα επιφέρουν: «Η Τουρκία, όχι μόνο χορεύει αλλά κερδίζει ολοένα και περισσότερα στο διεθνές σκηνικό μιας και εμείς αδυνατούμε να υψώσουμε ανάστημα, να βρούμε λύσεις και να αντιδράσουμε».
- Πόσα πισωγυρίσματα; Θα χάσουμε όλη μας την πατρίδα σε μια νύκτα (αν δεν τη χάσαμε ήδη!). Ευτυχώς που υπάρχει και η Ομογένεια, που κρατά τις ρίζες μας στέρεες και μπαινοβγαίνει στα κέντρα λήψεως αποφάσεων με τσαμπουκά, καταφέρνοντας μέχρι και Αμερικανικό νόμο να “αλλάξει” προς μεγάλο όφελος μας και δημιουργώντας μεγάλους μπελάδες στην Τουρκία (και της τα σέρνουν και από πάνω κάποιοι συμπατριώτες μας “διάνοιες” που σε θέματα στρατηγικής κάνουν μεσάνυκτα).
Θα μου πείτε, πώς γίνεται αυτό! Ο τρόπος είναι απλός αλλά θέλει τρέξιμο, ΑΜΕΣΑ ΠΛΕΟΝ, το έχω γράψει πάμπολλες φορές. Μέσα από τα Διεθνή Δικαστήρια και πιο συγκεκριμένα μέσα από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ΔΔΧ), το οποίο μάλιστα, ιδρύθηκε με απόφαση του ΟΗΕ μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (αν μας λέει κάτι αυτό!). Εδώ ακριβώς είναι που το κράτος χρειάζεται να αντιδράσει (επιτέλους). Η Κυπριακή Κυβέρνηση (αργήσαμε πολύ μεν αλλά), έστω και τώρα, καλείται να στηρίξει, να καθοδηγήσει και να διεκδικήσει, εκ μέρους όλων των προσφύγων, του καθενός ξεχωριστά και όλων μαζί, τα όσα χάσαμε.
Όχι μόνο την περιουσία του κάθε πρόσφυγα αλλά προπάντων τη “στέρηση του δικαιώματος του για ελεύθερη διακίνηση στον τόπο του και το δικαίωμα αξιοποίησης της περιουσίας του” (Βλ. Υπόθεση Τιτίνας Λοϊζίδου). Μόνο οικονομικά-δικαστικά φαίνεται ότι μπορούμε πλέον να «κτυπήσουμε» την Τουρκία και να της φορτώσουμε μέρος από το βάρος που μας τσακίζει από το 1974. Και κάθε φορά που θα κερδίζει και ένας πρόσφυγας, θα προστίθεται και μια στάλα περηφάνιας σε όλο το λαό, ότι πιο σημαντικό έχει ο κάθε λαός. Πόσο μάλλον όταν “κερδίσουν” (αυτά που έχασαν) 180 χιλιάδες κόσμος, δηλαδή το 1/4 του πληθυσμού!
- Η υπόθεση Τιτίνας Λοϊζίδου
Τον Ιούλιο του 1998, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων διέταξε την Τουρκία να καταβάλει, πριν από τις 28 Οκτωβρίου 1998, αποζημίωση (συμπεριλαμβανομένων δικαστικών και άλλων εξόδων). Η κυρία Λοϊζίδου είχε στερηθεί το δικαίωμα «κατοχής και ειρηνικής απόλαυσης της περιουσίας της στην κατεχόμενη πόλη της Κερύνειας, λόγω της Τουρκικής εισβολής, το 1974». Πέντε χρόνια αργότερα, η Τουρκία εκτέλεσε την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων πληρώνοντας στην κα Λοϊζίδου ένα εκατομμύριο δολάρια για τη «δίκαιη ικανοποίηση που είχε επιδικάσει το Δικαστήριο».
Η εκτέλεση της απόφασης έγινε μετά από πέντε χρόνια περιφρόνησης από μέρους της Τουρκίας προς τις αξίες και τις αρχές του Δικαστηρίου και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Βασικών Ελευθεριών και μετά από την υιοθέτηση τεσσάρων ενδιάμεσων ψηφισμάτων που καταδίκαζαν την Τουρκία για την άρνηση της να συμμορφωθεί με την απόφαση του Δικαστηρίου.
Η καθυστερημένη συμμόρφωση της Τουρκίας με την απόφαση του 1998 στην υπόθεση Λοϊζίδου κατά της Τουρκίας ήταν ιστορική για την Κύπρο (δυστυχώς, κοιμόμαστε ακόμη!), καθώς απέδειξε ότι η Τουρκία αποδέχεται την απόφαση του Δικαστηρίου, συγκεκριμένα ότι, η κα Λοϊζίδου, όπως και όλοι οι ιδιοκτήτες που έχουν (έχουμε) στερηθεί τις περιουσίες τους, εξακολουθούν να είναι «οι νόμιμοι ιδιοκτήτες της γης» και ότι η Τουρκία στην πραγματικότητα «ασκεί λεπτομερή έλεγχο σε αυτό το τμήμα του νησιού», αποδεχόμενη ουσιαστικά την ευθύνη της για τη συνεχιζόμενη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των Ελληνοκυπρίων, ως αποτέλεσμα της εισβολής και κατοχής του 40% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Επίσης, κάτι τέτοιο απέδειξε ότι το ψευδοκράτος δημιουργήθηκε με τη βία των όπλων της Τουρκίας. Και υπάρχει και συνέχεια μιας και στις 18 Δεκεμβρίου 1996, σε σχέση με τα ατομικά και γενικά μέτρα, εκκρεμεί απόφαση που καλεί την Τουρκία να εφαρμόσει, ώστε να ικανοποιήσει το δικαίωμα της κας Λοϊζίδου να απολαμβάνει ειρηνικά την περιουσία της στην Κερύνεια. Για όλα αυτά, εδώ στον ΟΗΕ, όσες πιέσεις κι αν ασκήσουμε στον ΓΓ (μέσω του εκπροσώπου του), όσες παραβιάσεις κι αν γίνουν από την Τουρκία, ποτέ δεν παίρνουμε απάντηση. Γι’ αυτό και η πιο πάνω διαδρομή αποτελεί πλέον μονόδρομο.
Τα πιο πάνω σε αριθμούς (οφέλη):
- 1) Όφελος 1 – Προσφυγές
Οι πρόσφυγες από την Τουρκική εισβολή του 1974 ανέρχονται σε περίπου 180,000. Το δικαστήριο ανάγκασε την Τουρκία να πληρώσει ένα εκατομμύρια δολάρια στην κυρία Λοιζίδου. Κατ’ επέκταση, και με απλούς υπολογισμούς:
180 χιλιάδες πρόσφυγες επί 1 εκ δολάρια ισούται με 180 δις δολάρια.
Όφελος 1: Φορτώνουμε την Τουρκία με 180 δις δολάρια χρέος (το λιγότερο, μιας και σ’ αυτά δεν υπολογίζονται οι ζημιές και η φθορά 45 ετών, κ.ά. που μπορούν να εκδικαστούν παράλληλα και να υπερδιπλασιάσουν αυτό το ποσό).
- 2) Όφελος 2 – Πρόσφυγες
Από το ένα εκατομμύριο δολάρια για κάθε πρόσφυγα, μπορεί η κυβέρνηση να ορίσει (για χάριν παραδείγματος) τα εξής: 70% του ποσού να πηγαίνει στον δικαιούχο πρόσφυγα (700 χιλιάδες δολάρια), 35% να μπαίνει στα δημόσια ταμεία (σύνολο κρατικών «εσόδων» 63 δις δολάρια!), και 5% να πηγαίνει σε κάθε δικηγόρο που θα τρέχει την υπόθεση (50 χιλιάδες δολάρια).
Όφελος 2: Τα κρατικά ταμεία θα γεμίζουν ή τουλάχιστον θα δείχνουν ότι έχουν να παίρνουν τεράστια ποσά. Οι πρόσφυγες θα δικαιούνται να πάρουν μεγάλη οικονομική ανάσα όπως και όλη η οικονομία της χώρας (στοιχείο που οι ξένοι πόνταραν για να μας γονατίσουν να αποδεχτούμε την όποια δική τους λύση μετά το ΟΧΙ του 2004).
- 3) Όφελος 3 – Διαπραγματευτικό Χαρτί
Νομίζω δεν χρειάζεται να κατέχει κάποιος πτυχίο πυρηνικής φυσικής για να αντιληφθεί πως το να φορτώσουμε 180+++ δις στην Τουρκία θα μπορούσε να αποτελέσει το μεγαλύτερο μας διαπραγματευτικό χαρτί, και μάλιστα χωρίς καμιά αμφισβήτηση από τους δημιουργούς των Δικαστηρίων (ΟΗΕ και ΕΕ).
- Η Υπόθεση του Αγίου Μαυρικίου
Τέλος, η γνωμοδότηση του Διεθνούς Δικαστηρίου της 25ης Φεβρουαρίου 2019, ξεκαθαρίζει ότι το ΗΒ υποχρεούται να τερματίσει τη διοίκηση του αρχιπελάγους Τσάγκος μιας και η απο-αποικιοποίηση δεν διενεργήθηκε νόμιμα. Η στρατιωτική παρουσία των Βρετανών στον Μαυρίκιο, όπως και στην Κύπρο, με τις στρατιωτικές βάσεις, θεωρείται πλέον παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου. Τη γνωμοδότηση αιτήθηκε η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 22 Ιουνίου 2017 (ψήφισμα 71/292).
Πρόεδρε, με όλο τον σεβασμό που σου τρέφω, κλείσε τα αφτιά σου στις σειρήνες, άνοιξε το βήμα και τρέξε να προλάβεις, να προλάβουμε! Κυβέρνηση του λαού, από το λαό, για το λαό Πρόεδρε (Abraham Lincoln, Gettysburg Address, Pennsylvania, November 19, 1863. Government of the people, by the people, for the people).
*Ο Νίκος Αντωνιάδης είναι Επίκουρος Καθηγητής Επικοινωνίας, Στρατηγικής & Πολιτικού Μάρκετινγκ στο Πανεπιστήμιο St. John’s της Νέας Υόρκης και Συντάκτης στις εφημερίδες ikypros.com και LA Voice – LIKEDIN
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.
Ο κορυφαίος Έλληνας γιατρός του Columbia: Ο Καρμπαλιώτης σώζει καρδιές χωρίς να τις ανοίγει!