Των ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΥΤΣΑΝΤΩΝΗ ΚΑΙ ΜΙΧΑΛΗ ΘΕΟΔΟΣΙΑΔΗ (*)
Aν παρατηρήσουμε με προσοχή τις εξελίξεις, από την ημέρα των αποτελεσμάτων του
δημοψηφίσματος μέχρι και σήμερα, θα διακρίνουμε δύο διαφορετικούς κόσμους και αντιλήψεις να συγκρούονται. Από τη μια η κοσμοθεωρία αυτών που βλέπουν το έθνος ως «υπόσχεση», και από την άλλη η αντίληψη πως το έθνος αποτελεί κάτι το ξεπερασμένο και παρωχημένο, αν όχι μια «καταπιεστική» σύμβαση από την οποία οφείλουμε να απελευθερωθούμε.
Η πρώτη Αγγλία γίνεται ορατή μέσα από τις ζωές και στις συνήθειες των ανθρώπων της επαρχίας, ή ακόμα και απομονωμένων περιοχών στις μεγάλες μητροπόλεις, σε συνοικίες που κοσμούν βρετανικές ή αγγλικές σημαίες, όχι μακριά από τα μέρη που επιλέγουν συνήθως οι ψηφοφόροι του Εργατικού Κόμματος, του Τζέρεμι Κόρμπιν, όπου η μοναδική σημαία που πιθανόν θα δει κανείς είναι αυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πρόκειται για τον ανεστραμμένο πόλο της μεταμοντέρνας αριστερής εμμονής με τις μικροταυτότητες, με τα δήθεν «ανοιχτά σύνορα» και τη «δυτική ενοχή» που οδηγεί σε υπερβολές, και στην οπτική ότι όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας δεν είναι παρά αποτέλεσμα της κυριαρχίας του λευκού δυτικού άνδρα.
Το ένστικτο της ανθρώπινης αυτοσυντήρησης
Αν κοιτάξουμε μόλις τρεις αιώνες πίσω στην ιστορία, θα δούμε το εξής κοσμογονικό γεγονός: η καπιταλιστική εξάπλωση να μετατρέπει πλούσιους γαιοκτήμονες σε προλεταρίους, στοιβάζοντάς τους στις μεγάλες πόλεις, σε άθλιες συνθήκες εργασίας.
Παρομοίως, ο Π. Κονδύλης, στο βιβλίο του «Η Παρακμή του Αστικού Πολιτισμού», σημειώνει πως κάποτε οι hippies που προέρχονταν από τα μεσαία και ανώτερα στρώματα, είχαν στο μυαλό τους την επιστροφή στη φύση, την απόρριψη της τεχνικής και της βίας, καθώς και μια μυστικιστική διεύρυνση της κουλτούρας. Αντίθετα, οι νέοι πληβειακής καταγωγής, όπως οι skinheads και οι hooligans των γηπέδων, προσπαθούσαν να πετύχουν την κατάργηση των αστικών συμβάσεων και την άμεση απελευθέρωση με την ανοιχτή σύγκρουση και με την άσκηση βίας.
Σε κάθε περίπτωση, μπορεί τα διάφορα πρεσβυτέρια των ανοιχτών συνόρων και του ευρωπαϊσμού –έχοντας αποκοπεί πλήρως από καθετί λαϊκό– να υποτιμούν και να λοιδορούν τους ανθρώπους της περιφέρειας και τον ξεχασμένο «νεοπληβείο» στις μεγαλουπόλεις.
Όμως το ένστικτο της ανθρώπινης αυτοσυντήρησης δεν μπορεί να αγνοηθεί, ούτε και να ξεχαστεί. Στην περίπτωση μάλιστα της Βρετανίας η υπενθύμιση έγινε, και το καταληκτικό ερώτημα, που γεννιέται αυθόρμητα, είναι το εξής: τελικά θα επιβληθεί το ενωτικό δόγμα με «ελέω Θεού» βασίλισσα την Ε.Ε. και θύμα έναν βαθιά δημοκρατικό θεσμό;
(*) Απόσπασμα από εκτενές κείμενο με τίτλο «To #Brexit και η “θεολογία” της “απελευθέρωσης” από την οικειότητα και τους δημοκρατικούς θεσμούς», που δημοσιεύθηκε στο διαδικτυακό περιοδικό ResPublica. Αναδημοσίευση, e-dromos
Όχι στο Brexit: Για το καλό της η Βρετανία δεν πρέπει να παραιτηθεί από την Ευρώπη