Μια χώρα, μικρή ή μεγάλη δεν μπορεί να στηρίζεται στα τερτίπια, τα ξεσπάσματα διεθνών ηγετών, όπως για παράδειγμα, του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ.
Μπορεί στις ΗΠΑ να ασχολούνται με τις γκάφες του για τα όσα είπε σε ένα επτάχρονο παιδί για τον Άγιο Βασίλη, ωστόσο, σε εμάς εδώ, για τον ελληνισμό, τα ζητήματα είναι σοβαρότερα. Είναι προφανές πως διαμορφώθηκε μια ολόκληρη πολιτική, καθορίστηκαν τακτικές κινήσεις, στρατηγικές επιλογές στη βάση ενός δεδομένου:
Συνεπώς, όταν διά της απόσυρσης των αμερικανικών δυνάμεων από τη Συρία, ο Τράμπ έκλεισε το μάτι στον άσπονδο φίλο του, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ήλθε… ο κόσμος ανάποδα. Δεν το ανέμεναν σε Αθήνα και Λευκωσία; Θα έπρεπε να το γνώριζαν; Εάν δεν το γνώριζαν, θα έπρεπε να το ανέμεναν να συμβεί κάποια στιγμή. Όσο υποψιασμένοι ή μη είναι κάποιοι δεν θα πρέπει να βάζουν όλα τα αυγά τους στο αμερικανικό καλάθι.
Εάν θα αποκατασταθούν πλήρως οι σχέσεις ΗΠΑ και Τουρκίας αυτό είναι ένα ζήτημα που δεν μπορεί κανείς να το πει με βεβαιότητα. Θα πρέπει, ωστόσο, να λειτουργούμε έχοντας υπόψη όλα τα πιθανά σενάρια, ενδεχόμενα. Άλλωστε όπως έχουμε διαπιστώσει δεν υπήρξε στιγμή- παρά στο ρήγμα στις σχέσεις Ηνωμένων Πολιτειών και Τουρκίας- που σταμάτησαν οι προσπάθειες για να επαναφέρουν στο δυτικό μαντρί την Άγκυρα.
Η βασική παράμετρος στη διαμόρφωση πολιτικών δράσεων, επιλογών είναι η διαμόρφωση σχέσεων στη βάση της αμοιβαιότητας. Και βασική αρχή είναι πως δεν τοποθετούνται «όλα τα αυγά στο ίδιο καλάθι», καθώς κάποτε μπορεί να διαπιστωθεί πως είναι τρύπιο.
Φοβίζει το έργο που εξελίσσεται: Θεατές η Ελλάδα και η Κύπρος ή παράπλευρη απώλεια