Του ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ
Συνεργασία με τις ΑΠΟΨΕΙΣ και την HELLAS JOURNAL
Είμαστε στην αίθουσα του δικαστηρίου στην Λευκωσία. Δικαζόμαστε. Είναι η «δίκης της γελοιογραφίας». Έτσι πέρασε στην ιστορία μας. Το πιο σωστό είναι «κολάζ». Αλλά την λένε είτε γελοιογραφία είτε φωτογραφία. Τι υπάρχει εκεί; Μια ελληνική σημαία. Ένα γυμνό αρχαίο ελληνικό άγαλμα. Και από κάτω ο Ταγγίπ Έρντογαν.
Το άγαλμα ουρεί στο κεφάλι του Έρντογαν! Πήρα αυτό το κολάζ από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το δημοσίευσα στην εφημερίδα μας. Ήταν ανάρτηση ενός Έλληνα του οποίου το όνομα δεν μπορώ να θυμηθώ τώρα. Ακριβώς εκείνη την περίοδο ο Ταγγίπ Έρντογαν είχε επισκεφθεί την Αθήνα και δεν είχαν τύχει και πολύ καλής υποδοχής από τον ελληνικό λαό οι δηλώσεις που έκανε.
Άφησαν μαύρα στεφάνια στην πόρτα μας. Διάβασαν ανακοινωθέντα. Αμέσως μετά από αυτό βάλαμε και εμείς εκείνον τον γνωστό πρωτοσέλιδο τίτλο για το Άφριν και έγινε χαλασμός κόσμου. Και αυτή την φορά ήρθαν να μας λιντσάρουν. Υπό την προστασία της αστυνομίας, ένας οργισμένος φανατικός ισλαμικός όχλος των χιλίων ατόμων περίπου έριξε βροχή από πέτρες στην εφημερίδα μας και ήθελε να μας κάψει. Τι έλεγε ο πρωτοσέλιδος τίτλος μας για το Άφριν; «Άλλη μια επιχείρηση εισβολής από την Τουρκία»! Δηλαδή η Κύπρος το 1974. Και το Άφριν το 2018.
Είμαστε στην δικαστική αίθουσα για την ακρόαση. Ποια στη σειρά ακρόαση είναι αυτή. Η εισαγγελία φέρνει τους μάρτυρές της. Όλοι οι μάρτυρες, εκτός από μερικούς, είναι από την Τουρκία. Οι δύο μάρτυρες που ήρθαν χθες ήταν πιο μορφωμένοι από τους προηγούμενους. Ο ένας ήταν κοσμήτορας της νομικής σχολής σε ένα πανεπιστήμιο εδώ. Ο άλλος επιθεωρητής στο υπουργείο παιδείας. Αυτή η δίκη είναι πολιτική. Και κατά την γνώμη μου, το σημαντικότερο χαρακτηριστικό της είναι το εξής:
Ο δικηγόρος μας δείχνει το κολάζ που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα μας στον κοσμήτορα της νομικής σχολής που βγήκε στο βήμα ως μάρτυρας και ορκίστηκε ότι θα έλεγε την αλήθεια βάζοντας το χέρι στο Κοράνι. Ο μάρτυρας την αποκαλεί «φωτογραφία». «Τι υπάρχει σε αυτή την φωτογραφία», ρωτάει ο δικηγόρος. Ο μάρτυρας περιγράφει:
«Μια ελληνική σημαία, ένα γυμνό αρχαίο ελληνικό άγαλμα και ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ταγγίπ Έρντογαν. Τρέχει ένα υγρό από το γεννητικό όργανο του αγάλματος πάνω στο κεφάλι του Προέδρου της Τουρκίας». Δεν λέει «ουρεί πάνω στο κεφάλι του». Λέει «τρέχει ένα υγρό»! Από το γεννητικό όργανο τρέχει και υγρό, τρέχει και άλλο πράγμα! Δεν γίνεται να πει το όνομά του; Όπως φαίνεται δεν γίνεται! Δεν γυρίζει η γλώσσα του να το πει.
Ρωτάει ο δικηγόρος: «Υπάρχει προσβολή σε αυτήν;» Ο μάρτυρας την κοιτάει, την κοιτάει και ύστερα λέει «όχι, δεν υπάρχει προσβολή σε αυτή». Στην δε άλλη γελοιογραφία είναι ένα σκυλί με το κεφάλι του Έρντογαν. Φοράει ένα περιλαίμιο, στο οποίο αναγράφεται: «Δεν θα γίνουμε το σκυλί του Μπους». Ρωτάει ο δικηγόρος: «Σε αυτήν υπάρχει προσβολή;» «Όχι, δεν υπάρχει», λέει ο μάρτυρας. «Γιατί δεν υπάρχει;» «Διότι γράφει ότι δεν θα γίνουμε το σκυλί του Μπους. Αν έγραφε ότι θα γίνουμε το σκυλί του Μπους, τότε θα ήταν προσβολή»!
Στην επιθεωρήτρια στο υπουργείο παιδείας υποβάλλει παρόμοιες ερωτήσεις ο δικηγόρος μας. Και εκείνη λέει ότι δεν υπάρχει προσβολή στις γελοιογραφίες του Έρντογαν με την γάτα και τον σκύλο. Έκπληξη! Σε εκείνες δεν υπάρχει προσβολή και μόνο στην δική μας υπάρχει; Δηλαδή, το όλο ζήτημα είναι ότι ένας Έλληνας ούρησε στο κεφάλι του Έρντογαν; Και επιπλέον αυτό είναι ένα «υγρό». Θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα!
Κανείς δεν σώζει όποιον δεν θέλει να σωθεί: Όταν ο φυλακισμένος έχει συνηθίσει τη φυλακή…