Όλα γίνονται στο περίπου και κατά τύχη. Μέχρι σήμερα, πρέπει να ομολογήσουμε, δεν πήγε και άσχημα ο… σχεδιασμός. Η πολιτική του κουτουρού κυριαρχεί στη νήσο Κύπρο.
Γίνεται πόλεμος στη γειτονιά μας, καταστροφές, νεκροί, αλλά η συγκυρία ευνοεί τη νήσο Κύπρο οικονομικά. Εταιρείες μεταφέρονται στην Κύπρο, ο εκεί πληθυσμός φέρνει τα πλούτη του εδώ. Ο πόλεμος ήταν και είναι τόσο κοντά μας, αλλά είναι να βρίσκεται πολύ μακριά.
Αλλά και η διαχείριση του Κυπριακού στο ίδιο μοτίβο κινείται. Πέρα από τα συνθήματα, τις ταμπέλες, οι εξελίξεις τυγχάνουν εκ των υστέρων διαχείρισης. Σε τέτοιο βαθμό που οι Τούρκοι άρχισαν να ανησυχούν μήπως και υπάρχει ένα… συνωμοτικό σχέδιο, το οποίο θα ενεργοποιηθεί αιφνιδιάζοντάς τους. Δεν μπορούν να εξηγήσουν διαφορετικά την απάθεια και τον ερασιτεχνισμό των Ελληνοκυπρίων.
Ο παρορμητισμός, η επιδερμικότητα αποτελεί στο τέλος και πλεονέκτημα! Εκνευρίζονται από τη συμπεριφορά και τις απαιτήσεις των Τούρκων και αντί να αναζητήσουν τρόπους αντιμετώπισης, τα ξεσπάσματα είναι επί της ουσίας προσαρμογή στις αξιώσεις τους: «Φτάνει πια, δεν συνεννοούμαστε, να κάνουμε δύο κράτη». Κι αυτό δεν είναι απλά μια εξωτερίκευση θυμού, έπεα πτερόεντα. Καθώς όταν διατυπώνεται ενώπιον της άλλης πλευράς, δεν μπορεί μετά να συμμαζευθεί.
Για να ξεχαστούν όλα αυτά, επανέρχεται στο προσκήνιο ένα σενάριο για ΝΑΤΟ. Αφήνεται να αιωρείται στην ατμόσφαιρα παρόλο που γνώριζαν πως θα ενοχλούσαν τους μέχρι πρόσφατα συμμάχους και υποστηρικτές τους, που, ειρήσθω εν παρόδω, δεν θα τους πείραζε να έμενε «ένας μικρός αριθμός» τουρκικού στρατού και μετά τη λύση. Τους ενοχλούν, όμως, οι νατοϊκές δυνάμεις.
Συνεχίζουν να επενδύουν στη μέχρι σήμερα πορεία, αυτή του κουτουρού, προφανώς γιατί πιστεύουν και τώρα πως θα τους σώσει το αόρατο χέρι ή πως θα κάτσει στο τυχαίο η μπίλια της ρουλέτας στον τυχερό αριθμό. Η πατέντα του κουτουρού είναι πολιτική υψηλού ρίσκου, αλλά εδώ στη νήσο Κύπρο έχουν προφανώς άγνοια κινδύνου.
Απειλεί μεν, αλλά φοβάται δε τους διεθνείς ενεργειακούς κολοσσούς ο Ταγίπ Ερντογάν