Η αναφορά του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη περί «χαλαρής» ή «αποκεντρωμένης ομοσπονδίας» πυροδότησε μεταξύ άλλων μια συζήτηση για την Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία για πολλοστή φορά. Και ένα αστήρικτο παράπονο για την έλλειψη τάχα επιμόρφωσης στα θέματα ομοσπονδίας.
Αυτή η νέα επικέντρωση στο θέμα Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία με οδηγεί να θέσω τα εξής ερωτήματα:
Τι είναι η Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία; Ποιος είναι εκείνος που θα καθορίσει το περιεχόμενο της; Με ποιο κριτήριο; Πως αναγορεύονται διάφοροι ως ειδικοί επί του θέματος όταν δεν υπάρχει κανένα προηγούμενο παγκοσμίως; Κατά συνέπεια το θέμα επικεντρώνεται, κατά τη γνώμη μου στο εξής τρίπτυχο:
* Διζωνικότητα σημαίνει δύο γεωγραφικές περιοχές, έκαστη υπό την διοίκηση της μιας και της άλλης κοινότητας. Σε καμιά όμως περίπτωση δεν σημαίνει ύπαρξη δύο συνιστώντων οντοτήτων με τέτοιες εξουσίες που να μπορεί να οδηγήσουν σε κράτη εντός κράτους.
Όλα αυτά θα πρέπει να καταλήξουν σε ένα φυσιολογικό/κανονικό κράτος του οποίου τα κύρια χαρακτηριστικά απαντώνται σε όλα τα Κράτη του κόσμου. Είτε ενιαία, είτε ομόσπονδα. Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν μπορεί να απουσιάζουν από το Κυπριακό Κράτος. Ένα Κράτος το οποίο θα πρέπει να σέβεται τον εαυτό του, τον λαό του και τις ιδιότητες του Κράτους μέλους του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής ΄Ένωσης. Αυτές οι ιδιότητες συνεπάγονται εφαρμογή ορισμένων αρχών.
Πρώτα απ΄ όλα της Ανεξαρτησίας, Κυριαρχίας και Εδαφικής Ακεραιότητας.
Δεύτερο τον σεβασμό των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων όλων των κατοίκων του.
Τρίτον της εφαρμογή της δημοκρατικότητας και της λειτουργίας Κράτους Δικαίου.
Τέταρτο, τη δημιουργία συνθηκών ειρηνικής ζωής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ανέλιξης κατά τρόπο ισότιμο και παγκύπριο. Όλα αυτά ίσως και άλλα που ο χώρος δεν επιτρέπει να αναφέρουμε εξαντλητικά οδηγούν στην ανάγκη απουσίας επικίνδυνων διαιρετικών και διχοτομικών στοιχείων στην λύση.
Σ΄ αυτό τον τόπο ο οποίος υπάρχει και επιβιώνει για 10.000 χρόνια είτε θα σμίξουμε και θα συνυπάρξουμε, οπόταν και θα ορθοποδήσουμε και ευημερήσουμε, είτε θα ζήσουμε ως σύγχρονοι δούλοι αν δεν χαθούμε.
Απ΄ όλα τα πιο πάνω αβίαστα προκύπτει ότι στην παρούσα φάση του κυπριακού οφείλουμε να ενεργήσουμε αποφασιστικά προς την κατεύθυνση της επανέναρξης των συνομιλιών πάνω σε ξεκάθαρη βάση. Βάση η οποία να δημιουργεί προϋποθέσεις και εχέγγυα για να προκύψει το φυσιολογικό κράτος.
Ο εμπλουτισμός του πλαισίου λύσης και της βάσης των συνομιλιών πρέπει να οδηγεί στην ενίσχυση εκείνων των στοιχείων του κυπριακού τα οποία θα προκαλέσουν την πλήρη εφαρμογή των αποφάσεων του ίδιου του Οργανισμού.
Είναι αδιανόητο οι «νέες ιδέες» να οδηγούν σε μερική ή πλήρη κατάργηση της ουσίας των περί Κύπρου αποφάσεων του ΟΗΕ αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των αρχών και αξιών τους. Γι΄ αυτό τον λόγο είναι απαράδεκτο είτε ελληνοκύπριοι, είτε θεσμοί, είτε λειτουργοί του ΟΗΕ, πολύ περισσότερο η γραμματεία του Οργανισμού, να απαλλάσσουν τον κύριο ένοχο της Κυπριακής τραγωδίας των ευθυνών του και να του αναγνωρίζουν ρόλο και λόγο μετά την λύση του Κυπριακού.
Οι προδοσίες των διανοουμένων ή η «ομάδα που έγλειψε το μελάνι»: Συμβάδισαν, επωφελήθηκαν…