Στην πολιτική σκακιέρα της περιοχής η Κύπρος χρειάζεται νέα στρατηγική για να βγει κερδισμένη
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ο κόσμος αλλάζει καθημερινά με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Η ουσία όμως παραμένει η ίδια. Όπως το σκάκι με την σκακιέρα. Εξηντατέσσερα τετράγωνα, οι πεσσοί 16 άσπροι 16 μαύροι, οι κανόνες σταθεροί. Όμως οι κινήσεις άπειρες.
Στην σκακιέρα της πολιτικής, στην εποχή την δική μας, σίγουρα οι πεσσοί διαφέρουν. Το ίδιο και οι κανόνες. Απλούστατα δεν υπάρχουν! Και ούτε και υπάρχει κάποιος που να μπορεί να ισχυριστεί ότι μπορεί να τους γράψει. Με εξαίρεση το γεγονός ότι το εφικτό είναι αυτό που καθορίζει κάποιες εξελίξεις όλα τα άλλα είναι ένα πείραμα “τύχης”, ικανότητας ( ή ανικανότητας αν προτιμάτε) και κυνισμού!
- Η διαμάχη μεταξύ των Ηνωμένων πολιτειών και της Τουρκίας εμπεριέχει όλα τα πιο πάνω στοιχεία. Στις Η.Π.Α η πολιτική, σίγουρα δεν διαμορφώνεται από ένα άτομο και μόνο. Υπάρχει ένας κυκεώνας συμφερόντων, όμως ο πρόεδρος πάντα αφήνει το στίγμα του ειδικά εάν τον λένε Ντόναλντ Τράμπ. Από την άλλη, στην Τουρκία ο σημερινός της πρόεδρος δεν αφήνει απλώς το στίγμα του, την καθορίζει!
Οι πρόσφατες κινήσεις του Ερτογαν με στόχο την συνεργασία με την Ρωσία, το Ιράν και σε συνδυασμό της ” υποστήριξης” που μπορεί να λάβει από τους Ευρωπαίους (που δεν καλοβλέπουν την πτώση της Λίρας και κατ’ επέκταση την πτώση της Τουρκικής οικονομίας, και αυτό διότι Ευρωπαϊκές τράπεζες έχουν διασυνδέσεις με μεγάλα δάνεια και επενδύσεις στην χώρα αυτή), δημιουργούν ένα ασταθές περιβάλλον στην ευρύτερη περιοχή της μέσης Ανατολής όπως και πιθανούς κινδύνους για την Κύπρο (αλλά ίσως και κέρδη).
- Το ερώτημα είναι εάν οι διάφοροι εμπλεκόμενοι επαναλάβουν την πάγια τακτική τους που είναι ο εξευμενισμός του ” θηρίου”. Που δεν είναι τίποτε άλλο από το να ικανοποιήσουν κάποιους από τους όρους της Τουρκίας ώστε να μείνει στο μαντρί.
Φαίνεται ότι αυτή την φορά οι Η.Π.Α άρχισαν να αντιλαμβάνονται το τι εστί ανατολίτικο παζάρι. Έχουν να αντιμετωπίσουν πλέον ένα εν δύναμη δικτάτορα! Που έχει την δική του θεώρηση για το ποία είναι η Τουρκία του σήμερον αλλά και του αύριο. Ίσως δεν θα ήταν υπερβολή να πει κάποιος ότι η Τουρκία που θέλει, και έναντι οποιουδήποτε κόστους, να είναι η Τουρκία του Έρντογαν!
- Όσο και εάν η εκκαθάριση στελεχών των Τουρκικών ενόπλων δυνάμεων με δικαιολογία το κίνημα Γκιουλέν αποδυνάμωσε θεωρητικά την στρατιωτική ισχύ της Τουρκίας, η παραγωγή στρατιωτικών οπλικών συστημάτων κάνει τον Έρτογαν να νιώθει ότι μπορεί να είναι δυνατός και από μόνος του.
Η “σύσφιξη” των σχέσεων με την Ρωσία (θα το έλεγα λυκοφιλία) τον κάνει να νιώθει ότι μπορεί να εκβιάζει τις Η.Π.Α . Με την μόνη διαφορά ότι ο πρόεδρος Πούτιν κάνει “παιχνίδια” στην πλάτη του.
Επιφέρει κτύπημα στην συνοχή του Ν.Α.Τ.Ο. (έστω και προσωρινό). Με το να του πωλήσει τους S-400. Κάτι φυσικά που εξοργίζει τις Η.Π.Α. και που θα τις σπρώξει ίσως σε αντίμετρα.
Το ερώτημα είναι τι κινήσεις θα κάνει η Λευκωσία, αλλά και η Αθήνα, γι’ αυτό. Νοουμένου ότι η Ρωσία ήταν κατά καιρούς, και για δικούς της λόγους στήριγμα, ειδικά σε κρίσιμες ψηφοφορίες στο συμβούλιο ασφαλείας του Ο.Η.Ε.
- Έτσι όπως διαμορφώνεται η κατάσταση η πολιτική ηγεσία της Κύπρου πρέπει να βρίσκεται προ εκβιαστικών διλημμάτων ή και αμηχανίας ακόμη. Ποία πρέπει να είναι η θέση της; Νοουμένου ότι η Τουρκία “εξάγει” τα προβλήματα της, κάτι που θα την κάνει ίσως και ακόμη πιο αδιάλλακτη.
Ίσως μία επεξεργασία μίας νέας στρατηγικής που να περιλαμβάνει:
- Στρατιωτικές συνεργασίες με το Ισραήλ και την Αίγυπτο
- Αναθεώρηση και σχεδιασμός (στα πλαίσια του εφικτού) των στρατιωτικών δυνατοτήτων της Κύπρου ως δύναμης αποτροπής με ταυτόχρονο στόχο την επιτήρηση των Ενεργειακών πόρων.
Οι ενεργειακοί πόροι που αφορούν την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις Η.Π.Α είναι το τέλειο άλλοθι για μία νέα στρατηγική. Που σκοπό θα έχει να αποδείξει (και να υποδείξει) την επιθετικότητα της Άγκυρας και να μειώσει στο ελάχιστο το επιχείρημα ότι οι πράξεις της στοχεύουν στην ευημερία των Τουρκοκυπρίων.
- Για να γίνει όμως αυτό χρειάζονται οι ικανότητες ενός grand master που μπορεί να εμπνέει και να έχει την αξιοπιστία ότι θα έχει την συνέπεια και την ευθύνη των πράξεων του. Και όλα αυτά με γνώμονα το μέγεθος της Κύπρου, την γεωγραφική της θέση (τα σύνορα της Ευρώπης και την μελλοντική ενεργειακή της θέση στον παγκόσμιο χάρτη).
Αν το σκεφτεί κανείς τι θα μπορούσε να προσφέρει από τα τρία;
Η γεωγραφική της θέση είναι κλειδί. Το ίδιο και τα ενεργειακά της αποθέματα. Το μικρό του μεγέθους της θα μπορούσε να «εξουδετερωθεί» με το γεγονός ότι είναι ισότιμο μέλος της ΕΕ (παρά τις δολοπλοκίες και τα ατομικά συμφέροντα της κάθε χώρας μέλους).
Άρα στη θεωρία θα μπορούσε η Κύπρος με σοβαρότητα ίσως να κερδίσει κάτι. Αλλά όπως είπε και ο Καζαντζάκης:
«Η πιο ιερή στιγμή της θεωρίας είναι η πράξη»…
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας.
Η “γερμανική” εξωτερική πολιτική της Ευρώπης: Το θέατρο του παραλόγου με αφορμή την Τουρκία