Με στόχο την ενίσχυση της θέσης του στο παιγνίδι της Μέσης Ανατολής, στέλνοντας συγχρόνως το μήνυμα ότι ο ίδιος δεν θα αδιαφορήσει στα τεκταινόμενα στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου υιοθετεί την ακραία και «πολεμική» ρητορική, ο Ταγίπ Ερντογάν επιχειρεί να βγει από το αδιέξοδο στο οποίο είχε εγκλωβισθεί, όταν αισθάνθηκε ότι εγκαταλείπεται από τον Πούτιν και μπαίνει σε νέα τροχιά σύγκρουσης με τους Αμερικανούς.
Αυτή η περιπετειώδης διαδρομή των τελευταίων μηνών όμως κάθε άλλο παρά έχει κάμψει η αλλοιώσει τον αναθεωρητισμό που έχει υιοθετήσει ο Ταγίπ Ερντογάν ως επίσημο δόγμα της εξωτερικής πολιτικής του, με εύκολο στόχο ,όπως ο ιδιος πιστεύει, την Ελλάδα και την Κύπρο. Κάτι που αποδεικνύεται με τις τελευταίες δηλώσεις του αλλά και εκείνες του Υπουργού των εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβουσογλου.
Η συνάντηση με τον ρώσο πρόεδρο Πούτιν χθες στο Σότσι, φαίνεται ότι δίνει μια ανάσα στον Τ. Ερντογάν ο οποίος κινδύνευε να βρεθεί στην Β. Συρία εξαρτώμενος από τις διαθέσεις των Αμερικανών την ώρα που ο ίδιος μέχρι τώρα προβάλλονταν ως σύμμαχος του Πούτιν και θανάσιμος εχθρός του καθεστώτος Άσαντ, που όμως υποστηρίζεται από τον Πούτιν αλλά παραμένει στο στόχαστρο των Αμερικανών.
Μέσα σε αυτό το περίπλοκο σκηνικό, που ο Τ.Ερντογάν έχει να αντιμετωπίσει τις συμπληγάδες της οικονομίας που ίσως δεν έχει εντελώς άδικο όταν κατηγορεί τις ΗΠΑ ότι τον «έστησαν» στις αγορές, ο τούρκος ηγέτης λειτουργεί σαν τον «αγρίμι στο κλουβί» αναζητώντας εναλλακτικές επιλογές ,ενώ γίνεται όλο και πιο επικίνδυνος όλο και πιο απρόβλεπτος.
Ο Ερντογάν ο οποίος αντιλαμβάνεται ότι ο ίδιος είναι το πρόβλημα στην αποκατάσταση των σχέσεων με το Ισραήλ και κατ επέκταση με την Ουάσιγκτον γίνεται όλο και πιο επιθετικός με το Τελ Αβίβ, με το οποίο δεν υπάρχει πια κανένας κώδικας επικοινωνίας, πολύ περισσότερο που ο τούρκος ηγέτης αυτοπροβάλλεται ως ο ηγέτης του μουσουλμανικού κόσμου, εναγκαλίζεται τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και την Χαμάς και είναι σύμμαχος του Ιράν.
Την ίδια στιγμή ο Ερντογάν δεν έχει άλλη επιλογή από το να στραφεί παράλληλα και προς την Ε.Ε., έχοντας και εκεί ένα μεγάλο χαρτί: το μεταναστευτικό και σε ότι αφορά την Γερμανία, το μέγεθος των γερμανικών επενδύσεων και οικονομικών- εμπορικών συμφερόντων γερμανικών εταιριών στην Τουρκία.
Η επίσκεψη του στην Γερμανία στο τέλος του μήνα αποτελεί κομβικό σημείο για την προσπάθεια αποκατάστασης των σχέσεων με την Ε.Ε. και κατευνασμού των ξενοφοβικών και πολύ συχνά αντιτουρκικών αισθημάτων στην Ευρώπη.
Σε αυτό το κλίμα θα πρέπει να ερμηνευθούν οι δηλώσεις του Τ.Ερντογάν κατά την επιστροφή του από το Αζερμπαϊτζάν.
Ο κ. Ερντογάν ενόψει των διερευνητικών επαφών για την επανέναρξη των συνομιλιών για το Κυπριακό έσπευσε να τραβήξει κόκκινη γραμμή, δηλώνοντας προκλητικά ότι «όχι μόνο δεν θα μειωθούν τα τουρκικά στρατεύματα στο νησί, αλλά θα αυξηθούν», θέση η οποία δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή ούτε καν ως αφετηρία συζήτησης για την Λευκωσία και την Αθήνα.
Με προκλητικό τρόπο ο κ.Ερντογάν κάνοντας εύκολη επίδειξη δύναμης, δήλωσε ότι δεν χρειάζεται η χώρα του Βάση στα Κατεχόμενα, όπως έχει ζητήσει το τουρκικό Επιτελείο, γιατί όπως είπε «από τα δικά μας εδάφη για να φτάσουμε εκεί, στην Ανατολική Μεσόγειο είναι ζήτημα λεπτών. Για εμάς είναι κοντινή απόσταση. Αλλά για την Ελλάδα δεν είναι τόσο κοντά. Επομένως δεν έχουμε ανάγκη να φτιάξουμε μία βάση εκεί..».
Η απόλυτη σκλήρυνση της τουρκικής στάσης όπως διατυπώθηκε από τον ίδιο τον Ταγίπ Ερντογάν εκδηλώνεται ενώ και ο αμερικανικός παράγοντας ελπίζει ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια νέα πρωτοβουλία στο Κυπριακό, ώστε να απορροφηθούν και εκτονωθούν εντάσεις που θα προκαλέσει το δρομολογημένο πρόγραμμα έρευνας και εκμετάλλευσης ενεργειακών πόρων στην Κυπριακή ΑΟΖ.
Η προσπάθεια Ελλάδας και Κύπρου για διεύρυνση και εμβάθυνση των Συνεργασιών στην περιοχή με Ισραήλ και Αίγυπτο είναι σημαντικές και είναι μια καλή αρχή. Αλλά ακόμη υπάρχει μεγάλη απόσταση να διανυθεί ώστε να μετεξελιχθούν και αναβαθμιστούν σε πραγματική συμμαχική σχέση, που θα αποτελούσε «ασπίδα» για την Ελλάδα. Και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα.
Η μάχη για το Ιντλίμπ ίσως αλλάξει τις συμμαχίες που ξέραμε: Η Τουρκία στο κέντρο της κρίσης