Και τώρα, αφού οι νέοι υπουργοί ορκίστηκαν, παρέλαβαν, ενημερώθηκαν και έλαβαν εντολή από τον πρωθυπουργό να παράγουν έργο πλουσιότερο και αποτελεσματικότερο από εκείνους που αντικατέστησαν, όλα θα γίνουν ομορφότερα.
Για την ακρίβεια, θα φανεί ότι θα γίνουν ομορφότερα προβαλλόμενα στον παραμορφωτικό καθρέφτη της προεκλογικής προπαγάνδας. Διότι επί της ουσίας οι νέοι υπουργοί δεν έχουν και πολλά διαφορετικά να πράξουν από τους αποστρατευθέντες, με απόφαση του Αλέξη Τσίπρα, συναδέλφους τους. Ίσως και να μην προλάβουν να αναπτύξουν τις όποιες (αν έχουν) πρωτοβουλίες τους, αφού ο χρόνος μέχρι να στηθούν οι κάλπες δεν επαρκεί για:
Οπότε τον κυριότερο και βαρύτερο ρόλο έχει το επικοινωνιακό επιτελείο του μεγάρου Μαξίμου, ώστε να πείσει το εκλογικό σώμα ότι τούτη εδώ η σύνθεση είναι καλύτερη από την προηγούμενη και ικανή να σταθεί στο πλευρό του απαλλαγμένου από τις μνημονιακές αλυσίδες πρωθυπουργού. Τερατώδες ψέμα, θεμελιώδες, στο οποίο θα στηριχτούν όλα τα παράγωγα προεκλογικά, έτσι για να θυμηθούν για ακόμα μια φορά οι επαΐοντες την επισήμανση του Ότο Φον Βίσμαρκ ότι οι άνθρωποι ποτέ δεν λένε τόσα ψέματα όσα μετά το κυνήγι, κατά τη διάρκεια του πολέμου και πριν τις εκλογές.
Αυτές και μόνο αυτές έχει κατά νου ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος δεν συμβιβάζεται με την ιδέα ότι μπορεί να χάσει από έναν αντίπαλο της τάξης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Εξάλλου ο,τι θα μπορούσε να κάνει ο πρόεδρος της ΝΔ το έχει κάνει ήδη αυτός εισπράττοντας τα συγχαρητήρια των σκληρότερων εκ των νεοφιλελευθέρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (και τη χλεύη των αριστερών). Γιατί λοιπόν να χάσει την εμπιστοσύνη τους; Δεν την χάνει, εκτός και αν πάψει να είναι ο άνθρωπός τους.
Αλλαγές σε πρόσωπα με κοινωνική αναφορά δεν μπορούσε να κάνει και δεν έκανε, αφού δεν δύναται να εφαρμόσει κοινωνική πολιτική. Από όσους υπουργοποίησε κανένας δεν ξεχώρισε για τη μέριμνά του στα δοκιμαζόμενα κοινωνικά στρώματα όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια.
Μερικές απορίες ωστόσο γέννησε όχι τόσο ως προς τα πρόσωπα τα οποία επέλεξε να βάλει στο κυβερνητικό σχήμα, όσο για κάνα δυο που απέλυσε:
Πέρα απ’ όλα αυτά πάντως δείχνει για πρώτη φορά ότι μάλλον έχει πάρει απόφαση πως με το κόμμα θα χαλαρώσει τις σχέσεις του. Ο ίδιος παραμένει πρόεδρος (και θα παραμείνει όσο ωφελείται και το κόμμα), αλλά οι δικοί άνθρωποι, όπως ο Νίκος Παππάς, δεν έχουν την αποδοχή που θα επιθυμούσε. Έτσι εγκατέλειψε την ιδέα να τον υποδείξει ως υποψήφιο γραμματέα, διότι έτσι και έμπαινε στη δοκιμασία της ψηφοφορίας στην ΚΕ δεν θα περπατούσε.
Παρέδωσε λοιπόν το ΣΥΡΙΖΑ στο στενό κύκλο των κληρονόμων του ΚΚΕ εσωτ. (του 1,8%), οι οποίοι θεωρούν ως ιδανικό εκφραστή τους τον Πάνο Σκουρλέτη. Τον μέχρι πρότινος γραμματέα, τον Παναγιώτη Ρήγα, τον έστειλε στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας σε ρόλο του κομισάριου, στη θέση που κατείχε μέχρι πριν λίγους μήνες ο άλλος πρώην γραμματέας Δημήτρης Βίτσας και μέχρι προχτές ο Φώτης Κουβέλης.
Κομματικές κινήσεις που δεν αφορούν κανέναν άλλον πέρα από τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Το μεγάλο έργο θα παιχτεί στον καθρέφτη τον παραμορφωτικό. Σ’ αυτόν που ανέκαθεν η άλλοτε πτωχή, άλλοτε υπό ανάπτυξη, ή υπό εκσυγχρονισμό και τώρα πτωχευμένη και υπό εποπτεία Ελλάδα μπορεί να ευτυχεί. Μόνο ανά τετραετία και αυστηρά κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.
Και εάν οι Σκοπιανοί αποτύχουν να ψηφίσουν την αλλαγή του Συντάγματος; Θα εκτεθεί η Ελλάδα…