Η μνήμη, αντίδοτο στον πόνο και την παγαποντιά: Οι τραγωδίες ενώνουν τα θύματα…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Μανόλη Δημελλά
Οι τραγωδίες, αυτές ενώνουν τα θύματα, κάνουν λίγο πιο ευαίσθητη την κοινωνία, δείχνουν να είναι οι μόνες που στέκουν κόντρα στον άτρωτο χρόνο. Έτσι και σήμερα, όλοι εμείς, που έτυχε να είμαστε απέξω από το αγιάτρευτο τραύμα, από το θυμό-γέννημα της φωτιά, χάνουμε τα λόγια.
Πνιγόμαστε στα συναισθήματα συμπόνιας, κι έτσι πικραμένοι δεν περιμένουμε «ιδεολόγους σωτήρες» να μας εξηγήσουν το τι σημαίνει αλληλεγγύη.
Όμως αρρωσταίνουμε και μόνο στην ιδέα των ευθυνών, του πολιτικού παιγνιδιού και της τυφλής εξουσίας, που παίζεται στις πλάτες μας.
Η φωτιά δεν έσβησε, εξακολουθεί να σιγοκαίει, να κάνει στάχτη κάθε προσωπική μας προτεραιότητα.
Άραγε τι αξία μπορεί να έχουν οι μικρές ή πιο μεγάλες καθημερινές μας ανάγκες; Όταν, την ίδια στιγμή, γυρνάς το βλέμμα και πνίγεσαι μέσα στα καμένα πλάσματα.
Καταπίνω την ανάσα μου, συνεχίζω, εξακολουθώ να πορεύομαι σκυφτός, σχεδόν αγοραφοβικός, σε έναν τόπο που εκείνοι που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν σήμερα αισθάνονται δικαιωμένοι.
Την ίδια στιγμή δε σταματώ να αναρωτιέμαι, να φτύνω απορίες, δίχως να περιμένω απαντήσεις και σχέδια.
Η κυβέρνηση τσίρκο παλεύει να σταθεί, να περάσει η μπόρα, οι μαριονέτες να γλυτώσουν τα αόρατα σκοινιά, που τους κουνούν χέρια και ποδάρια.
Όμως τέτοια τραύματα δεν ξεθυμαίνουν, κουρνιάζουν μέσα μας και με κάθε ευκαιρία γίνονται θεριά, μας καταπίνουν κι έπειτα φτύνουν μικρά κομμάτια απ’ τις ψυχές μας.
Εκείνα που ξεχνώ, παλεύουν μέσα στους εφιάλτες μου και κάθε τόσο έρχονται πάνω, σαν ένας εμετός του μυαλού μου. Είμαι η γενιά αυτής της τραγωδίας, αν την κάνω στο πλάϊ, αν την εγκαταλείψω, θα με συνοδεύει αιώνια.
Οφείλουμε λοιπόν στους εαυτούς μας, όπως και στις επόμενες γενιές, να αγκαλιάσουμε τις μνήμες μας, να μαζέψουμε υλικό, να φτιάξουμε έναν διαδικτυακό ιστότοπο και κει μέσα να υπάρχει κάθε λεπτομέρεια, από τους ανθρώπους μας, από όλα τα υπόλοιπα πλάσματα που χάθηκαν κι από το τόπο που δεν σταματάμε να βιάζουμε.
- Ένας ιστότοπος μνήμης; είναι αυτό που μας λείπει;
Όπου κι αν σταθώ κουβεντιάζουν φωναχτά την τραγωδία κι όλοι μαζί καταλήγουμε στην ίδια αναπόδραστη σκέψη:
- Σύντομα θα ξεχαστούν κι αυτοί…
Λοιπόν όχι, οι σπουδαίες ιδέες και τα παχιά λόγια σβήνουν στο πρώτο φύσημα της σκέψης. Όμως οι τραγωδίες, αυτές μπορούν να κρατήσουν τη μνήμη, να γεννήσουν τη ζητούμενη ειλικρίνεια, να μας κάνουν να αναμετρηθούμε με την αλήθεια. Και ποιος μπορεί να ξέρει, να μας κάνουν λίγο καλύτερους.
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός
Η Ελλάδα και τα ένοχα μυστικά της: Από το ναυάγιο του “Σαμίνα” στην τραγωδία στο Μάτι