Η απάνθρωπη ομολογία ενός απάνθρωπου δολοφόνου: Στην Τουρκία θεωρείται ποίηση ανδρισμού
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Τι θα γινόταν αν η Δύση δεχόταν να αναστείλει την αποστολή όπλων στο Κίεβο, με αντάλλαγμα μια εκεχειρία; Ο Χριστός, η realpolitik, η πολύπαθη Ουκρανία και η αυταρχική Ρωσία…
Αναμένουν φόρμουλα από την Μαρία Άνχελα στη Λευκωσία, αποκαλύπτει ο Φιλελεύθερος: Μετά το Πάσχα οι όποιες εξελίξεις στο Κυπριακό -αν υπάρξουν τελικά…
Του Χρήστου Ιακώβου
Οι έννοιες της κοινής γνώμης και της πολιτικής κουλτούρας είναι άμεσα συνυφασμένες, παρόλο που στην πολιτική επιστήμη μπορεί κάποιος να βρει μία ευρεία γκάμα ορισμών σχετικά με αμφότερές τις έννοιες.
Αν δεχθούμε ότι πολιτική κουλτούρα είναι οι τρόποι με τους οποίους οι πολίτες εκλαμβάνουν και θεσπίζουν τις σχέσεις τους με την πολιτική ζωή σε συνάρτηση με τον ιστορικό χρόνο και χώρο, καθώς επίσης, και αν δεχθούμε ότι κοινή γνώμη είναι η εκπεφρασμένη άποψη των πολιτών επί των κυρίαρχων θεμάτων του δημοσίου βίου, τότε αναπόδραστα η μεν επηρεάζει τη δε και τανάπαλιν. Αυτό συμβαίνει διότι το ποια θέματα προσελκύουν το δημόσιο ενδιαφέρον σε τρέχοντα χρόνο είναι εξηρτημένο από την ευρύτερη πολιτική παράδοση και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η δημόσια σφαίρα.
Η πρόσφατη παραδοχή του Τούρκου, πρώην αξιωματούχου της ΤΜΤ, Τουρκούτ Γεναγραλί, ήταν απόλυτα ειλικρινής και αντανακλά το ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο μέσα από το οποίο μεγάλη μερίδα των Τουρκοκυπρίων στα κατεχόμενα αντιλαμβάνεται έννοιες που στη δυτική πολιτική κουλτούρα σχετίζονται με τα ανθρώπινα δικαιώματα, την εθνοκάθαρση, το κράτος δικαίου κ.ά.
Αν η δήλωση γινόταν από κάποιο αξιωματούχο του τουρκικού κράτους δεν θα προσείλκυε τόσο ενδιαφέρον. Το να χρησιμοποιεί όμως ατιμωρητί ένας άνθρωπος, δημοσίως και χωρίς τύψεις συνειδήσεως, αυτόν τον αυτάρεσκο και ναρκισσιστικό λόγο ως ποιητική ανδρισμού και εθνικής υπερηφάνειας, πόρρω απέχει από το πνεύμα της Δημοκρατίας και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ευλόγως εγείρεται το ερώτημα: Ποια η ερμηνεία και αξία της ανθρώπινης ζωής στην τουρκοκυπριακή πολιτική κουλτούρα;
Διερωτώμαι ταυτοχρόνως πού είναι εκείνοι οι διανοούμενοι και οι άνθρωποι του πνευματικού χώρου των Τουρκοκυπρίων, οι οποίοι, υποτίθεται, είναι πάντοτε πρωταρχικοί κήρυκες αξιών και υπερασπιστές όλων εκείνων των εννοιών και παραστάσεων που δικαιολογούν και εξωτερικεύουν τον αξιακό τους κώδικα. Ή μήπως η απώλεια ανθρώπινης ζωής τους αφορά μόνο όταν πρόκειται να παρουσιάσουν μόνο Τουρκοκυπρίους νεκρούς. Επιπλέον, όταν μία κοινωνία αποδέχεται και ανέχεται να γίνονται δημοσίως τέτοιες δηλώσεις, τότε τίθενται αμείλικτα ερωτήματα για το πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργεί η δημόσιά της σφαίρα.
- Ο τρόπος με τον οποίο μία κοινωνία αντιλαμβάνεται και αντιδρά στην απώλεια της ανθρώπινης ζωής είναι ιδιαίτερα προσδιοριστικός της πολιτικής της κουλτούρας.
Οι δημόσιες δηλώσεις του Γεναγραλί και η ατιμωρησία δεν είναι ανεξάρτητα από την εξέλιξη της τουρκοκυπριακής μειονότητας κατά τον 20ο αιώνα. Η εξέλιξη υπήρξε συνυφασμένη με τις διαδικασίες του εκσυγχρονισμού και της εθνικής ομογενοποίησης της Τουρκίας.
Οι διαφορές νοοτροπίας Τουρκίας -Δύσης
Με τους κεμαλικούς ο εκσυγχρονισμός ξεκινά από την αρχή ότι ο πολίτης είναι ανώριμος και υποανάπτυκτος και αποστολή του τουρκικού κράτους είναι να τον κατηχήσει στις αρχές του εκσυγχρονισμού και της δυτικοποίησης. Έτσι, ο πολίτης λαμβάνει τον ρόλο του στρατευμένου στην ιερότητα της εθνικής ιδεολογίας, μέσω του οποίου η πειθαρχία στην απόλυτη ισχύ του έθνους είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία. Αυτή την αποστολή ανάμεσα στους Τουρκοκυπρίους ανέλαβε από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 η ΤΜΤ.
Αντίθετα, στη δυτική Ευρώπη, η σύγχρονη κοινωνία ακολούθησε διαφορετική ιστορική εμπειρία. Η σύγχρονη δυτική Δημοκρατία οικοδομήθηκε από κάτω προς τα πάνω και στηρίχθηκε στην αρχή ότι ο πολίτης έχει εξέλθει της ανωριμότητας και της υπανάπτυξης και μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα ως άτομο. Η επίκληση του δυτικού πολιτισμού από την τουρκική και αργότερα από την τουρκοκυπριακή πολιτική ελίτ δεν σημαίνει ταυτόχρονα και αποδοχή του.
Το χαρακτηριστικό αυτής της αλλαγής είναι ότι επιβλήθηκε με τρόπο αυταρχικό από μία ελίτ, την οποία έλεγχε η Άγκυρα και η οποία μπόρεσε να μονοπωλήσει τον έλεγχο των βασικών τομέων συλλογικής δράσης της τουρκοκυπριακής μειονότητας.
- Η επιβολή έγινε από τα πάνω προς τα κάτω και χρησιμοποιήθηκε για να νομιμοποιήσει της τουρκική εθνική ιδεολογία καθώς επίσης και την ΤΜΤ ως τον μόνο φορέα και θεματοφύλακα των αρχών του τουρκισμού στην Κύπρο. Στην ουσία, αυτή η ελίτ ουδέποτε υιοθέτησε τις δυτικές αξίες ως πολιτική πρακτική και η έννοια του δυτικού πολιτισμού παρέμεινε γι’ αυτήν μία αφηρημένη έννοια.
Στη Δύση, «δικαίωμα» δεν είναι κάτι που απλώς διάγει βίο φαντάσματος μέσα στα κεφάλια διανοουμένων ή που ευδοκιμεί στα χείλη προπαγανδιστών. Θεωρητικά, στην ουσία του δικαιώματος ανήκει εξ ορισμού η δυνατότητα να απαιτείται και να επιβάλλεται. Τόσο στην Τουρκία όσο και στο υποτελές της μόρφωμα στην κατεχομένη Κύπρο δεν απαιτείται απλώς επιβάλλεται άνωθεν και είναι κομμένο και ραμμένο σ’ έναν ιδεατό εθνικό τύπο σύμφωνα με την ιδεολογία του τουρκισμού όπως την ορίζουν τα διάφορα καθεστώτα της Άγκυρας.
Γι’ αυτό και η απώλεια ανθρώπινης ζωής μέσα στα πλαίσια προάσπισης του τουρκικού ιδεατού τύπου γίνεται για την τουρκική πολιτική κουλτούρα ποίηση ανδρισμού και εθνικής υπερηφάνειας, και μπορεί να δηλώνεται δημοσίως χωρίς να επιφέρει τιμωρία. Διερωτώμαι αν αυτές οι δηλώσεις εγένοντο από ελληνικά χείλη, τι θα γινόταν σήμερα τόσο στα κατεχόμενα και πώς θα αντιδρούσαν οι νομικοί μηχανισμοί της Κυπριακής Δημοκρατίας.
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.
Η ομολογία του Τούρκου δολοφόνου της ΤΜΤ: Να εκδοθεί από τον εισαγγελέα ένταλμα σύλληψης