Στην αντιηρωική εποχή που ζούμε! Αναμετρήθηκαν με τον κίνδυνο και ρίσκαραν τη ζωή τους
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
Η εποχή μου διανύουμε είναι αντιηρωική. Οι ήρωες, οι ηρωικές πράξεις είναι φαινόμενο ξένο προς τις συνήθειες μιας κοινωνίας με χαρακτηριστικά υπερβολής, ατομικισμού, φιλοκερδίας και ενίοτε μιας αρρωστημένης αυτοπροβολής. Το καθήκον είναι συνυφασμένο με τον μισθό που καταβάλλεται κάθε τέλος του μηνός και οι υποχρεώσεις προσαρμόζονται σε μια λογική που παραπέμπει και περιορίζεται «στην ελάχιστη προσφορά».
Ζούμε στην εποχή της επιδερμικότητας και της απόλυτης επιφάνειας. Υπάρχουν, ωστόσο και εκείνοι που υπερβαίνουν τα συμβατικά και επιλέγουν να αναμετρούνται με τον κίνδυνο. Το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, δύο αστυνομικοί, νέα παιδιά, εν ώρα υπηρεσίας, πήραν κλήση για να ελέγξουν ύποπτες κινήσεις στην περιοχή του Αγίου Συλά, στον Ύψωνα της Λεμεσού. Ένα σήμα για έλεγχο «ύποπτων κινήσεων», μπορεί να σημαίνει τίποτα. Μια υποψία, κενού περιεχομένου. Μπορεί, όμως, να σημαίνει μια επικίνδυνη αποστολή.
Έτσι ακριβώς ήταν και η κλήση που πήραν οι δύο αστυνομικοί το βράδυ του περασμένου Σαββάτου. Όσοι λάμβαναν την κλήση θα πήγαιναν καθηκόντως εκεί. Δεν θα αντιδρούσαν, βέβαια, όλοι με τον ίδιο τρόπο. Αυτό είναι και ανθρώπινο, είναι όμως απόρροια νοοτροπίας. Οι δύο αστυνομικοί όταν δέχθηκαν τις ριπές των εγκληματιών μπορούσαν να ανέπτυσσαν ταχύτητα και να έφευγαν. Ή να έπεφταν στο δάπεδο του περιπολικού μέχρι να αδειάσουν τα αυτόματα όπλα των παράνομων αφήνοντάς τους να διαφύγουν. Επέλεξαν τον δύσκολο και επικίνδυνο τρόπο.
Δέχθηκαν πρώτοι τις ριπές, κτυπήθηκαν αλλά ανταπέδωσαν. Επέλεξαν να ρισκάρουν τη ζωή τους. Δεν σκέφθηκαν τη στιγμή της ανταλλαγής πυροβολισμών αυτά που θα ακολουθούσαν. Όλα αυτά προφανώς τα είχαν σκεφθεί όταν αποφάσιζαν να ενταχθούν στο αστυνομικό σώμα. Για πολλούς είναι μια βολική επαγγελματική στέγη, με διασφαλισμένο το μεροκάματο.
Όσοι σκέφτονται με αυτό τον τρόπο δεν ρισκάρουν τίποτα. Αισθάνονται αγγαρεία τη δουλειά και καταφεύγουν στη λούφα. Στη σιγουράτζα με τη σκέψη στο εφάπαξ και την παχυλή σύνταξη. Οι δύο που έσπευσαν στον Άγιο Συλά, προφανώς και είναι μιας διαφορετικής σχολής. Μια άλλης νοοτροπίας. Και μπορεί ο καθένας να φορτώνει -δικαίως- στην Αστυνομία πολλά και διάφορα. Όταν, όμως, καταγράφεται μια τέτοια αντίδραση, μπορεί να αναθεωρηθούν κάποιες προσεγγίσεις. Φτάνει οι δύο να μην είναι ισχνή μειοψηφία.
Όταν έγινε γνωστό το συμβάν, πολλά είχαν περάσει από το μυαλό όλων μας. Δεν μπορώ να γνωρίζω τι έχει γραφτεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν ενδιαφέρει κιόλας. Μπορεί, όμως, να φανταστεί κανείς πώς αντιμετώπισε το περιστατικό μια μερίδα από αυτούς που αναλώνουν τη ζωή και τη… σκέψη τους στο πεδίο αυτό. Άδειο πεδίο από ψυχή και με αστείρευτο «αφορολόγητο» λόγο.
Η άλλη διάσταση είναι οι βαρύγδουπες, ενίοτε επαναλαμβανόμενες διακηρύξεις από αρμόδιους και μη. Έχουν πάντα έτοιμα τα «θα» «θα» και τα επαναλαμβάνουν σαν ξεκουρδισμένο γραμμόφωνο. Όταν η ζωή τους δεν παίζεται κορώνα γράμματα είναι εύκολο να λένε πολλά και να πράττουν λίγα. Αυτό είναι -φευ- μέρος της κουλτούρας μας. Και αφορά ευρύτερα πολίτες και κοινωνία. Αυτή η προσέγγιση δεν συμβάλλει στην ασφάλεια της κοινωνίας. Ούτε η απάθεια, η αδιαφορία, οι απλουστεύσεις, που είναι το δυνατό μας σημείο, προσφέρουν λύσεις.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Παρακολούθησα την αντεξέταση του υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας, Νίκου Κοτζιά, ενώπιον του δικαστηρίου στη Λευκωσία για το οικόπεδο (ντροπή να σύρεται η Ελλάδα και ο Κοτζιάς στα δικαστήρια). Σημειώνω δύο αναφορές του, απευθυνόμενος προς την πλευρά που εκπροσωπούσε τη Μονή Κύκκου: «Σεβασμός στην Ελλάδα» και «η στρατηγική του χρήματος».
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.
Το παζλ της εγκληματικής δραστηριότητας και η ασφάλεια των πολιτών: Τι συμβαίνει στην Κύπρο;