Η έλλειψη σήριαλ στην τηλεόραση οδήγησε τον κόσμο στο θέατρο, λέει η Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τη Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου να υποδύεται στο θέατρο και την τηλεόραση ρόλους… αυταρχικούς και… σκληρούς, αλλά συζητώντας μαζί της από την πρώτη στιγμή διαπιστώνει κανείς πως ο χαρακτήρας της είναι εκ διαμέτρου αντίθετος. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η δημοφιλής ηθοποιός εξηγεί γιατί κατά τη γνώμη της οι σκηνοθέτες τής δίνουν τέτοιους ρόλους.
Επίσης αναφέρεται στην αγάπη της για το τραγούδι, επισημαίνοντας όμως πως είναι μία ηθοποιός που τραγουδάει κι όχι τραγουδίστρια. Εκφράζει την πεποίθηση πως η μείωση των τηλεοπτικών παραγωγών έχουν ωθήσει περισσότερο κόσμο προς το θέατρο, ενώ μιλάει και για την παράσταση «Ράφτης κυριών» και για τη μεγάλη επιτυχία που σημειώνει.
Ακολουθεί η συνέντευξη της Μαρούσκας Παναγιωτοπούλου στην Νίκο Γιώτη, για το Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων:
Ερ. Υποδύεστε την αυταρχική πεθερά του Αλέξανδρου Μπουρδούμη στον «Ράφτη κυριών», το πρώτο έργο του Ζωρζ Φεντώ…
Απ. Τον βασανίζω αρκετά επί σκηνής τον Αλέξανδρο! Και αυτός όμως δεν κάθεται φρόνιμος έτσι; Να τα λέμε αυτά (γελάει). Εντάξει είναι φάρσα, είναι Φεντώ είναι εξαιρετικός Φεντώ. Είναι το πρώτο έργο του που γράφτηκε το 1887. Όταν κάτι αναφέρεται σε ανθρώπινες σχέσεις είναι πάντα επίκαιρο και διαχρονικό.
Ερ. Είναι όμως τέτοια η πλοκή που κάποια στιγμή ακόμη και οι θεατές μπερδεύονται για το τι συμβαίνει επάνω στη σκηνή, κι αυτό είναι που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού!
Απ. Ο Φεντώ είναι μαέστρος της φάρσας. Το έργο είναι εξαιρετικά δουλεμένο με μία καινούργια πνοή από τον σκηνοθέτη μας Δημήτρη Μυλωνά. Ο Ζεράρ Μουλινό που υποδύεται ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης είναι ένας ατακτούλης γιατρός ο οποίος έχει παντρευτεί την κόρη μου, με την οποία είναι έξι μήνες παντρεμένοι και εκείνος -ο Μουλίνο- έχει αρχίσει ήδη τις… ταρζανιές, γοητεύεται από μία κυρία, παντρεμένη επίσης, κι από κει αρχίζουν τα μπερδέματα. Εγώ είμαι μία δεσποτική αυταρχική πεθερά η οποία είναι πολύ παρεμβατική στη ζωή της κόρης της, την οποία ουσιαστικά έχει «ευνουχίσει» και θέλει να ορίζει τη ζωή του ζευγαριού.
Ερ. Ο «Ράφτης κυρίων» έχει ξεκινήσει με Δευτερότριτα στο «Από Μηχανής Θέατρο» στην Αθήνα με εξαιρετική επιτυχία και τώρα στη Θεσσαλονίκη οι περισσότερες παραστάσεις είναι sold out!
Απ. Όντως ξεκινήσαμε στο συγκεκριμένο θέατρο κάθε Δευτέρα και Τρίτη τις παραστάσεις, και ο κόσμος αγάπησε πάρα πολύ το έργο. Το ενδιαφέρον του κοινού στη Θεσσαλονίκη μας εκπλήσσει θετικά αφού μετά την πρώτη παράταση που πήραμε μέχρι τις 26 Απριλίου, εξετάζουμε τις δυνατότητες που υπάρχουν από το «Θέατρο Αυλαία», για μερικές ακόμη παραστάσεις!
Ερ. Από τον Ιανουάριο, όμως, εσείς ξεκινήσατε παράλληλα κάθε Τετάρτη και Πέμπτη να παίζετε και στην παράσταση «BU21» στο θέατρο «104».
Απ. Σωστά, κάποια περίοδο μάλιστα έπαιζα παράλληλα Δευτέρα και Τρίτη στον «Ράφτη Κυριών», Τετάρτη και Πέμπτη στο «BU21» και Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή σε ένα φεστιβάλ του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης». Συνεπώς όλη τη βδομάδα σε τρεις διαφορετικές παραστάσεις. Όλο αυτό ήταν λίγο σχιζοφρένεια, αλλά αυτή είναι η δουλειά μας. Είμαστε τυχεροί βέβαια να κάνουμε το χόμπι μας δουλειά αλλά είναι και θέμα επιβίωσης.
Ερ. Πότε ξεκουραζόσασταν;
Απ. Αν θέλεις βρίσκεις χρόνο για τα πάντα.
Ερ. Γνωρίζοντάς σας από κοντά κάποιος διαπιστώνει πως είστε ως χαρακτήρας, εκ διαμέτρου αντίθετη από τους ρόλους που υποδύεστε, της «σκληρής και απόμακρης» με το «αυταρχικό στυλ» πολλές φορές, ακόμη και σε τηλεοπτική διαφήμιση. Πώς καταφέρνετε και… μεταμορφώνεστε επί σκηνής;
Απ. Αυτή είναι η δουλειά μας. Έχει να κάνει με το φιζίκ μου, με τη φωνή, με τα εργαλεία δηλαδή ενός ηθοποιού. Έχουν όμως όλοι αυτοί οι ρόλοι τηλεοπτικά και θεατρικά μία τρέλα. Αυτό είναι το στοιχείο που εγώ ως Μαρούσκα έχω πολύ έντονο. Δηλαδή παρά τον αυταρχισμό, και η πεθερά του Φεντώ, και το «Ήρθε κι έδεσε» και άλλες σειρές που έχω κάνει, αλλά και θεατρικά, έχουνε μία δυναμική τρέλα. Αυτό είναι που με ιντριγκάρει και νομίζω πως αυτό αναγνωρίζουν και οι σκηνοθέτες σ΄ εμένα δηλαδή την τρέλα που κουβαλάω και μου δίνουν τους συγκεκριμένους έντονους ρόλους.
Ερ. Αυτό σημαίνει πως είστε ορθολογίστρια και ερμηνεύετε τόσο καλά τέτοιους ρόλους;
Απ. Δεν είμαι καθόλου ορθολογίστρια, είμαι απόλυτα του συναισθήματος. Συνηθίζω όμως να παρατηρώ ανθρώπινους χαρακτήρες, γιατί η παρατήρηση είναι σημαντικό εργαλείο της δουλειάς μας. Εμείς βγαίνουμε στους δρόμους πολλές φορές και μπορεί να πίνουμε καφέ και να παρακολουθούμε το διπλανό τραπέζι, το ζευγάρι, τις αντιδράσεις του… Όλοι οι άνθρωποι είναι ένας ρόλος. Είναι και λίγο σχιζοφρένεια αυτό, αλλά η παρατήρηση είναι πολύ σημαντικό πράγμα για τη δουλειά μας, γιατί ενδεχομένως μπορεί να μας βοηθήσει σε κάποιον ρόλο που ίσως κληθούμε να ερμηνεύσουμε.
Ερ. Στην τηλεόραση δεν σας βλέπουμε τελευταία. Οφείλετε στην οικονομική κρίση εξαιτίας της οποίας μειώθηκαν οι τηλεοπτικές παραγωγές;
Απ. Η κρίση θεωρώ ότι, όπως έχει πλήξει τα πάντα και όλους τους τομείς, δημιουργεί κάποια προβλήματα και στην τηλεόραση. Πιστεύω πάντως πως σ΄ αυτήν τη φούσκα που ζούσαμε πριν, για την ελληνική αγορά υπήρχε υπερπληθώρα τηλεοπτικών σειρών, πολλές παραγωγές για το ελληνικό κοινό. Το ίδιο συμβαίνει και με το θέατρο, αφού υπάρχουν στην Αθήνα πάρα πολλές σκηνές. Κανείς βέβαια δεν μπορεί να καταπνίξει την καλλιτεχνική ανάγκη για έκφραση κανενός.
Ερ. Το θεατρικό κοινό συνεχίζει να πηγαίνει στα θέατρα παρά την κρίση…
Απ. Θεατρικό κοινό υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει στην Ελλάδα, και στην περίοδο της κρίσης το θέατρο έχει μάλλον περισσότερο κοινό. Ο κόσμος έχει στραφεί περισσότερο προς το θέατρο ίσως. Έχει να κάνει και με την μείωση των τηλεοπτικών παραγωγών -δηλαδή κάποια στιγμή η τηλεόραση έκανε «κακό» στο θέατρο- και ο κόσμος έχει στραφεί στο θέατρο. Αυτού του είδους η ψυχαγωγία, η Τέχνη γενικότερα στην περίοδο της κρίσης είναι μία ανάσα, μία διέξοδος. Είναι ένας τρόπος διαφυγής και ένας τρόπος ψυχοθεραπείας. Ο κόσμος βλέπει να διαδραματίζονται στη σκηνή καταστάσεις και χαρακτήρες όπου αναγνωρίζει τον εαυτό του και βλέπει πώς δρα αυτός ο άνθρωπος στην ανάλογη κατάσταση κι αυτό είναι ψυχοθεραπεία.
Ερ. Είπατε πως αυτός είναι κι ένας τρόπος διαφυγής. Για σας το τραγούδι αποτελεί έναν τρόπο διαφυγής; Γιατί σας έχουμε ακούσει να τραγουδάτε εξαιρετικά…
Απ. Ναι είμαι μία ηθοποιός που τραγουδάει. Επειδή στην Ελλάδα το ό,τι δηλώσεις είσαι, εμένα με ενοχλεί λίγο, δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι είμαι τραγουδίστρια, δεν έχω τις σπουδές που χρειάζονται κάποιοι για να υποστηρίξουν το τραγούδι και θεωρούνται τραγουδιστές. Έχω κάνει κάποια πράγματα πάνω στο τραγούδι, αλλά τραγουδίστρια επαγγελματίας δεν είμαι. Είμαι μία ηθοποιός που τραγουδάει καλά,όπως λένε κάποιοι και τους ευχαριστώ. Άλλωστε το τραγούδι είναι και εργαλείο της δουλειάς, αφού υπάρχουν παραστάσεις με τραγούδι και μουσική.
Ερ. Διαβάσαμε ότι τραγουδούσατε παλιότερα και σε ένα κέντρο. Αυτό ήταν απόρροια της οικονομικής κρίσης;
Απ. Ναι έχω τραγουδήσει επαγγελματικά στο μαγαζί ενός φίλου στο Λαύριο που είναι ρεμπετάδικο. Κάποια εποχή που τα πράγματα είχαν σφίξει κάπως, μου έκανε μία πρόταση και τραγουδούσα κάθε Παρασκευή και Σάββατο επί δύο χρόνια. Τραγουδούσα παλιό λαϊκό τραγούδι παράλληλα με τα θεατρικά μου δρώμενα!
22/04/2018 10:30
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Θεσσαλονίκη, Greece