Του Νίκου Κατσουρίδη
Όταν το 1977 υπογραφόταν η συμφωνία Υψηλού Επιπέδου Μακαρίου και Ντενκτάς και μετέπειτα το 1979 η συμφωνία Κυπριανού και Ντενκτάς και όλες οι μετέπειτα συμφωνίες και ανακοινωθέντα των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων ηγετών, η ελληνοκυπριακή πλευρά έχοντας ως βάση λύσης τις αποφάσεις του ΟΗΕ και αργότερα και αυτές τις Ευρωπαϊκής Ένωσης προσδοκούσε σε λύση Ομοσπονδίας λειτουργικής και βιώσιμης, στηριγμένης στις αρχές του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μιας Ομοσπονδιακής λύσης που θα απέδιδε ένα Κράτος Ομοσπονδιακό μεν, ενωμένο δε. Καλύτερα δεν μπορούσε να εκφραστεί αυτή η προσδοκία παρά με τη θέση «Μια Πατρίδα, Ενας Λαός». Θέση που εξέφραζε και διατυπώθηκε πολύ εύστοχα από τις δυνάμεις της τ/κ κοινότητας οι οποίες επιθυμούσαν Ομοσπονδιακή λύση του Κυπριακού.
Θέση η οποία υπήρξε το βασικό σύνθημα σε αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις των τ/κ συμπατριωτών μας. Δυστυχώς όμως, όπως έχει αποδειχτεί στην πράξη, δεκαετίες τώρα, αυτή δεν ήταν και δεν είναι η θέση της Τουρκίας. Η Τουρκία στόχευε πάντα σε περίπτωση που θα υποχρεωνόταν σε λύση, να έχει αυτή η λύση περισσότερο τη μορφή, τα στοιχεία και τα χαρακτηριστικά της Συνομοσπονδίας.
Με αυτά τα δεδομένα, τις αχαλίνωτες φιλοδοξίες του Ερτογάν από τη μια και τις ατέλειωτες ανασφάλειες του από την άλλη, προσπαθεί να θέσει το κυπριακό εκτός παραμέτρων Ο.Η.Ε., όπως άλλωστε έχει προαναγγείλει και ερωτοτροπεί με ιδέες χειρότερες και πέραν ακόμα και αυτής της συνομοσπονδίας. Και αυτό για μας είναι δυστύχημα. Ένα δυστύχημα το οποίο καθίσταται διπλά επικίνδυνο αν αναλογιστούμε ότι με παρόμοιες επικίνδυνες σκέψεις ερωτοτροπούν και δυνάμεις και από τις δύο πλευρές της αιματοβαμμένης γραμμής Αττίλα, που χωρίζει το νησί και την ψυχή μας από το 1974.
Υπο αυτές τις συνθήκες η ε/κ πρέπει να ξεκαθαρίσει κατά τη γνώμη μου, ότι εμμένει σε μια λύση αρχών. Και μια λύση αρχών δεν μπορεί παρά να εδράζεται στο πλαίσιο και στη βάση των αποφάσεων του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου και τις ομόφωνες αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου όπως π.χ. η πιο πρόσφατη τον Σεπτέμβρη του 2009. Να αξιοποιήσει όλο το θετικό υλικό που μέχρι σήμερα έχει συμφωνηθεί στο τραπέζι των συνομιλιών και το οποίο βρίσκεται εντός των προαναφερθέντων πλαισίων, όπως για παράδειγμα η σύγκληση Χριστόφια – Ταλάτ για υδρογονάνθρακες.
Και που όλα αυτά μαζί πρέπει να εκφραστούν σε ένα σχέδιο λύσης το οποίο θα είναι προϊόν συμφωνίας η οποία θα τεθεί ενώπιον του κυρίαρχου Λαού προς έγκριση σε δημοψήφισμα. Το Σχέδιο αυτό πρέπει να αποδίδει λειτουργική και βιώσιμη Ομοσπονδία στα πλαίσια ενός Ενωμένου Κράτους και ενός Λαού χωρίς εγγυητές, ξένους στρατούς και με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και χωρίς οποιασδήποτε μορφής επικυριαρχία.