Η μπάλα κατέληξε στην εξέδρα: Στοχεύουν στον εκφυλισμό της ανακριτικής διαδικασίας για τη Novartis
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ
Λες και το κάνουν επίτηδες οι πολιτικοί αυτού του τόπου, εν μέσω κρίσης οικονομικής και εθνικής, να προκαλούν την κοινωνία με κακόγουστες θεατρικές παραστάσεις που δεν προάγουν ούτε στο ελάχιστο την επίλυση πολιτικών προβλημάτων.
Γιατί μη μου πείτε ότι αυτό που παρακολουθήσαμε στη βουλή προσέφερε έστω και την παραμικρή διαφωτιστική πτυχή στην ουσία του σκανδάλου Novartis. Περαιτέρω συσκότιση επέβαλλε και ασφαλή εγγύηση άσκοπης παράτασης της προκαταρκτικής έρευνας με κοινοβουλευτικό μανδύα αυτή τη φορά.
Και τελικά ο στόχος ποιος είναι; Να διαπιστωθεί πανηγυρικά η παραγραφή κάποιων αδικημάτων. Επομένως για ποιο πράγμα κουβεντιάζουμε; Θα μπορούσα να κλείσω αυτό το άρθρο εδώ με ένα επιμύθιο του τύπου «Είναι ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, βρε ηλίθιε». Όμως η πρόκληση είναι βαθύτερη. Γιατί εκτός από το «σιγουράκι» του κοινοβουλευτικού μπουλκουμέ που είναι βέβαιον ότι θα εκφυλίσει πλήρως την ανακριτική διαδικασία, κάποιοι επιχείρησαν να πουλήσουν και τρέλα.
Πούλησε τρέλα ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Τσίπρας που «σέντραραν» υποτίθεται τους πολιτικούς πρωταγωνιστές του σκανδάλου, αλλά απέφυγαν επιμελώς να εξηγήσουν τι προτίθενται να κάνουν για να ανακτήσουν τμήμα έστω της ζημίας που υπέστη το ελληνικό δημόσιο. Είπε πολλά και βαρύγδουπα ο πρωθυπουργός, αλλά όχι πώς σκοπεύει να κυνηγήσει και τους ηθικούς αυτουργούς του μαζικού εκμαυλισμού, την ηγεσία δηλαδή της γερμανικών συμφερόντων πολυεθνικής. Και κυρίως πώς σκοπεύει να τους υποχρεώσει να αποζημιώσουν το ελληνικό κράτος.
Τρέλα πούλησε και ο Κυριάκος που ξεκίνησε με έναν δεκάρικο περί εθνικών θεμάτων εξ αφορμής του… «διεμβολισμού» ελληνικού σκάφους(σ.σ. Μεγάλε, άλλαξε γρήγορα λογογράφο…) και κατέληξε σε ένα «ναι» για σύσταση προανακριτικής μακράς διαρκείας, γενικώς και αορίστως. Απέφυγε δηλαδή να δώσει γραμμή για πρόσωπα και έβαλε στο ίδιο τσουβάλι τον αξιοπρεπή Σαλμά με τον Στουρνάρα που… μπορεί να τραγουδούσε στα πάρτυ του Φρουζή ντυμένος Μαίρη Πόπινς.
Ακατανόητη ασφαλώς και η τοποθέτηση μικρότερων…πυλώνων του συστήματος όπως η μίνι Πασοκάρα της Φώφης και το Ποτάμι του αρχηγού Σταύρου. Ψηφίζουμε «ναι», αλλά με άκυρο! Το έχετε ξανακούσει πουθενά αυτό; Φοβούμαι πώς δεν αξίζει καν ο κόπος να το αναλύσουμε. Τρικυμισμένη θάλασσα ο νους και το θυμικό των απελπισμένων αυτής της βουλής…
Δυστυχώς περισσότερο ενοχλητική είναι η τρέλα που πούλησαν κάποιοι εκ των φερόμενων ως εμπλεκόμενων στο σκάνδαλο. Με την εξαίρεση του νηφάλιου και ιδιαίτερα εμπεριστατωμένου σε επιχειρηματολογία, τουλάχιστον ως προς τα δικά του πεπραγμένα, Μάριου Σαλμά, οι περισσότεροι πετούσαν με αγανάκτηση την μπάλα στην εξέδρα: «Στα χρόνια μου δεν αυξήθηκε η φαρμακευτική δαπάνη…Στη θητεία μου μειώθηκαν τα έσοδα της Novartis…Εγώ δεν υπέγραψα ούτε μια απόφαση για τα φάρμακα της εταιρείας…».
- Ε, λοιπόν παιδιά κόψτε το καλαμπούρι γιατί η πλάκα έχει και τα όρια της. Στα χρόνια του μνημονίου ασφαλώς και μειώθηκε η φαρμακευτική δαπάνη. Ασφαλώς και έπεσαν οι τιμές πολλών φαρμάκων. Ασφαλώς και το δημόσιο αναγκάστηκε να προασπίσει καλύτερα τα συμφέροντα του, εισάγοντας μέτρα όπως το clawback και rebate που κατέστρεψαν πλειάδα ελληνικών διαγνωστικών κέντρων και θεραπευτηρίων. Όμως αυτά δεν αποτελούσαν…πεφωτισμένες μεταρρυθμίσεις των Σαμαρο-βενιζέλων. Επιταγές των δανειστών ήταν για να αυξήσει τα έσοδα του το ελληνικό δημόσιο. Και εκτελέστηκαν ασμένως.
Επομένως το ερώτημα είναι σε αυτό το ζοφερό για τις φαρμακοβιομηχανίες τοπίο, πώς εξακολουθούσε η Novartis να απολαμβάνει προνομιακή συμπεριφορά έναντι του ανταγωνισμού; Πώς εξακολουθούσε να συντηρεί το μερίδιο της και κυρίως να πληρώνεται στην ώρα της από τα λεγόμενα ληξιπρόθεσμα, ενώ σε πλείστες άλλες περιπτώσεις το ελληνικό δημόσιο σφυρίζει αδιάφορα;
Ε, αυτή ήταν η δουλειά του Φρουζή στην Ελλάδα. Να διασφαλίζει τα κεκτημένα της πολυεθνικής σε χαλεπούς καιρούς. Και εκεί ακριβώς μπορούν να προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες οι πολιτικοί. Χωρίς υπογραφές, αν χρειαστεί. Με ένα κλείσιμο του ματιού στους υφισταμένους τους…
Το ότι δεν έχει ακόμη τεκμηριωθεί η βασιμότητα των καταγγελιών περί χρηματισμού δεν οφείλεται σε αβελτηρία ή προχειρότητα των εισαγγελέων. Δεν οφείλεται ούτε στο ότι αυτές είναι διάτρητες ως προιόν…κακοστημένης σκευωρίας. Οφείλεται πρωτίστως στις άθλιες πρόνοιες του νόμου περί ευθύνης υπουργών που υποχρεώνουν τους δικαστικούς να παγώνουν τις διαδικασίες και να στέλνουν αμελητί τις δικογραφίες στη βουλή όταν σκοντάφτουν σε ονόματα πολιτικών!
- Επομένως αφήστε κατά μέρος την τρέλα και κάντε λίγο υπομονή. Είναι βέβαιον πως θα κάνετε ότι μπορείτε για να ευτελίσετε την διαδικασία, υπάρχουν όμως ακόμη δικαστές στο Βερολίνο, όπως έλεγε και ο μυλωνάς του Πότσδαμ…