Ποια είναι η Τουρκία; Ένα κράτος που η βαρβαρότητά του έκανε όνομα στον κόσμο
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Το μεταναστευτικό, ως τρίτος Αττίλας, απειλεί την εθνική και βιολογική επιβίωση της Κύπρου: Τους εγκληματίες, οι Κύπριοι δικαστές τούς χαϊδεύουν με φυλάκιση 18 ή 24 μηνών!
Μα πόση κοροϊδία τέλος πάντων; Πόσα ψέματα; Πενήντα χρόνια από την τουρκική εισβολή και πενήντα από την κατοχή… Η Κύπρος παραμένει υπό τουρκικό κλοιό… (video)
Γράφει ένας Ελλαδίτης
“Κρατάς μια χώρα υπό κατοχή για 41 χρόνια. Μετά από 41 χρόνια καλείς δημοσιογράφους και κάνεις δηλώσεις λέγοντας: «Δεν μπορεί να συνεχιστεί η διαίρεση στην Κύπρο. Εγώ επιθυμώ πιο πολύ τη λύση»!
Και ο δημοσιογράφος που έχει συνηθίσει να σε κολακεύει πάρα πολύ, να δημοσιεύει με τεράστια γράμματα πρωτοσέλιδα ότι: «Η Τουρκία υποστηρίζει λύση στην Κύπρο».
Τι έκανες για τη λύση μέσα σε 41 χρόνια και τώρα ξεχείλισε η αγάπη σου για λύση; Μας φυλάκισες στο μαντρί για 29 χρόνια. Έκλεισες εμάς στη μια πλευρά και τους Ελληνοκύπριους στην άλλην. Απαγόρευσες και στους δύο να περνούμε από το ένα μισό της πατρίδας μας στο άλλο. Μετέφερες πληθυσμό στο νησί, πληθυσμό πολύ περισσότερο από τον δικό μας. Περιέφραξες με τέλι τις τέσσερις μεριές του νησιού ονομάζοντάς τις στρατιωτική περιοχή. Παρέδωσες στα φίδια το Βαρώσι το οποίο κατέκτησες. Έφτιαξες περισσότερα τζαμιά παρά νοσοκομεία, σχολεία και δρόμους.
Πες, τι άλλο έκανες μέσα σε 41 χρόνια; Πυροβόλησες τον Σολωμού πάνω στον ιστό της σημαίας, έλιωσες το κεφάλι του Ισαάκ, γρονθοκόπησες τις Ελληνοκύπριες γυναίκες πάνω στον λόφο στη Λουρουτζίνα; Πρόσθεσες και εσύ τις κόκκινές σου γραμμές στην πράσινη γραμμή στο νησί. Είπες ότι, τα πήρα με αίμα και δεν τα δίνω στο τραπέζι.
Εφηύρες τη «συνολική λύση». Και έθαψες σε αυτόν τον τάφο το Βαρώσι. Καυχήθηκες ότι «δεν έδωσα έστω και μια σπιθαμή εδάφους, δεν απέσυρα έστω και έναν στρατιώτη». Καταδίωξες όσους αντιτάχθηκαν σε όλα αυτά. Επιχείρησες να τους φιμώσεις. Παρακολούθησες τα τηλέφωνά τους. Τους έβαλες βόμβες. Τους πυροβόλησες. Τους έριξες στη φυλακή. Και τώρα έρχεσαι μπροστά μας και μας λες «εγώ θέλω τη λύση πιο πολύ απ’ όλους».
Ποιος είσαι εσύ; Ένα κράτος που έκανε όνομα στον κόσμο η βαρβαρότητά του. Αφού ακόμα και στους δικούς σου ανθρώπους τάισες σκατά, στους δικούς μας θα ταΐσεις φαγητό; Η ιστορία είναι μόνο ιστορία εγκλημάτων. Δεν έμεινε συγγραφέας, ποιητής και δημοσιογράφος που δεν τον φυλάκισες. Οι επιδόσεις σου στα ανθρώπινα δικαιώματα είναι χειρότερες ακόμα και από τις φυλές της Αφρικής. Ακόμα σαστίζω για το πώς σου έδωσαν τον τίτλο της εγγυήτριας δύναμης στην πατρίδα μας. Μην ανησυχείς όμως. Ο Εγγλέζος δεν είναι κατώτερος από εσένα. Αλλά εκείνος κάνει τη δουλειά με λεπτότητα! Επιπλέον, δεν θεωρεί ότι οι διαμένοντες στο εξωτερικό είναι τόσο άνθρωποι όσο οι δικοί του πολίτες στη χώρα του. Εσύ ούτε αυτό δεν το έχεις. Ούτε τους δικούς σου πολίτες θεωρείς ανθρώπους.
Λες ότι «δεν πεθαίνουν οι πεσόντες, δεν μοιράζεται η πατρίδα». Οι Κούρδοι είναι αποσχιστές επειδή ζήτησαν αυτονομία. Και πρέπει να δολοφονούνται. Ούτε έγκυες γυναίκες άφησες, ούτε παιδιά. Όλους τους δολοφόνησες. Μυρίζεις αίμα και θάνατο. Από τις οθόνες στάζει αίμα, αναδύονται πτώματα.
Κοίτα πόσο υπάκουος είναι και ο ειρηνόφιλος Ελληνοκύπριος αδελφός μου! Κάνει ό,τι μπορεί να σε σέβεται. Μάλιστα κάνει τούμπες μπροστά σου για να συναντηθείς, να συνομιλήσεις μαζί του. Δεν βγαίνει κανείς από αυτούς να σε ρωτήσει το εξής: «Αφού η δική σου πατρίδα δεν μοιράζεται, η δική μου γιατί μοιράζεται; Εσύ δεν δίνεις καν αυτονομία σε είκοσι εκατομμύρια Κούρδους, αλλά απαιτείς εγώ να μοιραστώ τα πάντα με εκατό χιλιάδες Τουρκοκύπριους. Βομβαρδίζεις τους Κούρδους που σκάβουν χαντάκια, ενώ στην Κύπρο χαράσσεις σύνορα και βάζεις τον στρατό σου από πάνω. Ιδρύεις κράτος. Περιμένεις από εμένα να δώσω στη μειονότητα στην Κύπρο περισσότερα δικαιώματα από αυτά που εσύ θεωρείς πως είναι πολλά για τους Κούρδους στην Τουρκία!»
Να είσαι ευχαριστημένος που δεν σου τα λένε αυτά. Και εκτίμησε αυτήν την ευγένεια
Εσύ είσαι ουσιαστικά το χειρότερο παράδειγμα για τη λύση του προβλήματος στην Κύπρο. Διότι υποστηρίζεις την καταπίεση των μειονοτήτων. Είσαι ρατσιστής. Κοίτα, είμαστε και εμείς μειονότητα στην Κύπρο. Το ένα τέταρτο του πληθυσμού. Εσύ είσαι αυτός που άναψε το πράσινο φως για να μην μας αναγνωριστούν ίσα δικαιώματα με την πλειονότητα. Εσύ είσαι που διατάζεις να συνθλιβούν οι μειονότητες. Εσύ είσαι που κάνεις Τούρκους με τη βία όσους δεν είναι Τούρκοι. Να είμαστε ευχαριστημένοι με το χάλι μας; Να θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς επειδή οι Ελληνοκύπριοι φανατικοί δεν μας έκαναν αυτά που εσύ έκανες εκεί και δεν μας ανάγκασαν να γίνουμε Έλληνες;
Αν θες να μας κάνεις ένα καλό μετά από 41 χρόνια, σήκω και φύγε από πάνω από το κεφάλι μας! Και μην ανησυχείς. Θα τα καταφέρουμε μόνοι μας…”.
Αναρωτιέται κανείς ποιος φανατικός εθνικιστής έγραψε το παραπάνω αιμοσταγές παραλήρημα.
Μα όχι! Είναι του γνωστού στην Κύπρο δημοκράτη Τουρκοκύπριου δημοσιογράφου Σενέρ Λεβέντ που πρόσφατα η αγωνιστική φωνή του γνώρισε για πολλοστή φορά την “περιποίηση” των εγκαθέτων της Άγκυρας που προκάλεσαν ζημιές στα γραφεία της εφημερίδας του “Αφρίκα” που εκδίδει στα κατεχόμενα και απευθύνεται στους μετριοπαθείς καταπιεσμένους από τον τουρκικό στρατό κατοχής συμπατριώτες του.
Ή μήπως όχι; Μήπως είναι σε εμάς που απευθύνεται; Και λέγοντας εμάς εννοώ όλους τους σαγηνευμένους από τις ομιχλώδεις πομφόλυγες του κοσμοπολιτισμού και της επαναπροσέγγισης Κύπριους και Ελλαδίτες που εδώ και δεκαετίες προσπαθούν με κάθε μέσο να αντιστρέψουν τη λογική, να συγκαλύψουν τις πραγματικότητες και να αποδομήσουν τις πατριωτικές και αγωνιστικές φωνές. Τους υποστήκαμε κατά κόρον την περίοδο της διακυβέρνησης Βασιλείου με την ανάδειξη ανιστόρητων θεωριών περί φοινικικής καταγωγής, κυπριακής γλώσσας και όχι διαλέκτου κλπ. Είναι τότε που ο σύζυγος της Αντρούλας παριφερόταν στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες επαιρόμενος ότι δήθεν για πρώτη φορά Κύπριος πρόεδρος ενημέρωνε εις βάθος τους ξένους για το Κυπριακό που ως τότε αγνοούσαν τις πτυχές του. Μια ολόκληρη 5ετία πέρασε έτσι ώσπου το 1993 βάσισε την προεκλογική του εκστρατεία στην αφίσα με την ονομαστική αναφορά των λίγων χωριών και κωμοπόλεων των κατεχομένων που δήθεν θα μας επέστρεφε το σχέδιο του τότε Γ.Γ. του Ο.Η.Ε. Μπούτρος Γκάλι.
Τα χρόνια περάσανε, κυβερνήσεις εδώ στη μητροπολιτική Ελλάδα και στην Κύπρο ανεβοκατέβηκαν και λύση καμιά. Από την καταγγελία της εισβολής φτάσαμε στις “διακοινοτικές” συνομιλίες, από τον κακό και εθνικιστή αλήστου μνήμης Ντενκτάς μας προέκυψαν “αριστεροί” τύπου Ταλάτ και Ακιντζί, ο Ρουβάς τραγούδησε στην Πράσινη γραμμή με αναλόγου βεληνεκούς Τούρκο αοιδό, περιστέρια απελευθερώθηκαν στους ουρανούς, ο ΓΑΠ χόρεψε ζεϊμπέκικα με τον Τζεμ και…
Ούτε βήμα πίσω δεν έκανε η γειτονική μας χώρα. Κεφαλαιοποιώντας κάθε φορά την ανεξάντλητη υποχωρητικότητα της Ελληνικής πλευράς, πέτυχε τις συμφωνίες στο Ελσίνκι και στη Μαδρίτη, την οιονεί θεσμοθέτηση των “γκρίζων ζωνών” στο Αιγαίο, το σχέδιο Αννάν και πρόσφατα τις προτάσεις των συνομιλιών στα περιώνυμα Ελβετικά θέρετρα, ή πιο σωστά φέρετρα, με τόσες συμφωνίες-μαχαιριές-υποχωρήσεις στο κορμί του Ελληνισμού που φιλοξένησαν(βλ. Λωζάνη, Ζυρίχη, Γενεύη, Νταβός, Κραν-Μοντανά κλπ.).
Φτάσαμε έτσι στο έσχατο σκαλί της ταπείνωσης να συζητιέται επί διακυβέρνησης του υπευθύνου για το έγκλημα στο Μαρί Χριστόφια και του εκ των λαβόντων τον πακτωλό των δολλαρίων που διατέθηκαν για την εξαγορά συνειδήσεων το 2004 για την υποστήριξη του σχεδίου Αννάν που θα ενταφίαζε την Κυπριακή Δημοκρατία Αναστασιάδη, να συζητάμε για εκ περιτροπής προεδρία, σταθμισμένη ψήφο, νομιμοποίηση της αρπαγής των Ε/Κ περιουσιών από τους κουβαλητούς του Αττίλα και τόσα άλλα που κάνουν τις συμφωνίες της Ζυρίχης-Λονδίνου, που εκ των υστέρων έγκυροι ξένοι συνταγματολόγοι κατήγγειλαν ως εξ υπαρχής μη λειτουργικές, να φαντάζουν σαν απαύγασμα σοφίας.
Είδαμε ένα δικηγόρο, όπως ο νυν πρόεδρος, να αποδέχεται την κατάπτυστη πρόνοια της λήψης απόφασης με κλήρωση από το δικαστήριο του νέου μορφώματος, σε περίπτωση ισοψηφίας των μελών του! Τον είδαμε στην Ελβετία να εξευτελίζεται πίσω από την τάχα τιμητική ταμπέλα του “εξοχότατου” αντί να απαιτήσει αυτήν του νομίμου προέδρου της Δημοκρατίας, ώστε να μην αντιδράσει ο άλλος “εξοχότατος” κατοχικός ηγέτης. Αποδέχθηκαν ο ίδιος και το κυβερνών ΔΗΣΑΚΕΛ την έσχατη εθνική ταπείνωση της επιβολής από τον εγκάθετο της Άγκυρας σε βάρος της κατά τα λοιπά κυρίαρχης Βουλής των Αντιπροσώπων της υποχρέωσης ανατροπής της απόφασης για την ολιγόλεπτη αναφορά στο Ενωτικό Δημοψήφισμα του 1950. Τότε που ο αδούλωτος Έλληνας της Κύπρου εξέφρασε για πρώτη φορά τη βούλησή του να αποκαταστήσει την ιστορική πραγματικότητα και να δικαιώσει τα οράματά του.
Είναι αυτό ακριβώς το πνεύμα, προσαρμοσμένο στα κατοπινά δεδομένα, που συνήγειρε και 54 χρόνια μετά τους απογόνους εκείνων να αψηφήσουν απειλές όλων των ξένων, κινδυνολογίες ημετέρων και μη, κουτοπόνηρες σκέψεις για μελλοντική οικονομική επιβολή που θα ισοστάθμιζε τα όποια αρνητικά και οδήγησε στο περήφανο ΟΧΙ στο κατάπτυστο σχέδιο. Ήταν κινητήριος μοχλός ο άνθρωπος που -αγαθή τύχη- βρέθηκε τότε στο πηδάλιο της Κύπρου, ο αείμνηστος Τάσος που το φορτισμένο συναισθηματικά διάγγελμά του και τα βουρκωμένα μάτια του πότισαν το δέντρο της εθνικής αξιοπρέπειας του Ελληνισμού.
Είναι σε αυτού του ανθρώπου το μνημόσυνο που το Δεκέμβριο του 2016 που η ομιλία του Ελλαδίτη καθηγητή Συρίγου προκάλεσε την κατάπτυστη αντίδραση του νυν προέδρου που θυμίζω ότι ξεστόμισε: “Θα ήθελα να παρακαλέσω τους επισκέπτες εξ Ελλάδος να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι το δικό τους χωριό, η δική τους κωμόπολη, η δική τους πόλη που είναι υπό κατοχή. Ας μην μας πουλούν λοιπόν πατριωτισμό από καθ’ έδρας”. Ο ίδιος όμως προχθές απένειμε στον εαυτό του το δικαίωμα να αυτοαποκληθεί το κράτος των Σκοπίων “Βόρεια Ελλάδα” και κανένας δεν πρέπει και δε θα βρεθεί να του απαντήσει με τα δικά του λόγια. Γιατί;
Γιατί ανήκουμε στο ίδιο έθνος.
Γιατί βιώνουμε τους ίδιους κινδύνους.
Γιατί μας απειλεί ο ίδιος εχθρός.
Γιατί οι τύχες μας συνδέονται αδιάλειπτα.
Γιατί όπως ο Συρίγος και πολλοί άλλοι πονούν την Κύπρο πολύ περισσότερο από τον ίδιο, τους ΔΗΣΑΚΕΛικούς, τους νεοκύπριους, τους ενδοτικούς και τα παρόμοια φρούτα, έτσι και ο Φτωχόπουλος και πολλοί άλλοι πονούν την Ελλάδα πολύ περισσότερο από τους ενταύθα ακκιζόμενους προοδευτικούς θιασώτες της παγκοσμιοποίησης.
Γιατί ως γόνων προσφύγων της Θράκης και του Πόντου κλίνω το γόνυ με σεβασμό στους πρόσφυγες που γνωρίζω ότι είπαν ΟΧΙ στο σχέδιο Αννάν και αρνούνται και σήμερα τα υπαγορευόμενα από τη βούληση των νεοσουλτάνων σχέδια παράδοσης της ελεύθερης Κύπρου στις ορέξεις τους.
Είναι για τους λόγους αυτούς που κατά την ταπεινή μου γνώμη θα πρέπει να στηριχτεί με αποφασιστικότητα την Κυριακή η υποψηφιότητα του Νικόλα Παπαδόπουλου.
- Όχι μόνο γιατί είναι φανερό ότι του μεταβιβάστηκαν τα γονίδια του πατέρα του, αλλά και γιατί την υποψηφιότητά του στηρίζει ό,τι εκλεκτότερο κοσμεί αυτή τη στιγμή τον ενδιάμεσο πατριωτικό χώρο. Ο αγωνιστής Σιζόπουλος, η μαχητική Θεοχάρους και ο δυναμικός Περδίκης, η ΕΔΕΚ, η Αλληλεγγύη, οι Οικολόγοι, ένωσαν τις δυνάμεις τους για να “σηκώσουν τον ήλιο πάνω από την” Κύπρο. Δε θα πρέπει την κρίσιμη και ιστορική αυτή στιγμή να διαχυθεί η φωνή της σωτηρίας της Κύπρου από τις ολέθριες παραχωρήσεις και τις δουλικές υποκλίσεις της τελευταίας δεκαετίας, σε άλλες υποψηφιότητες που αντικειμενικά και δημοσκοπικά δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα εισόδου στο 2ο γύρο των προεδρικών. Θα πρέπει λοιπόν με αποφασιστικότητα να αδράξει ο κάθε Κύπριος την ευκαιρία αποκατάστασης της αξιοπρέπειας, εξόδου από το τέλμα και σωτηρίας της πατρίδας. Οι καιροί ου μενετοί!