Παναγιώτης Φασούλας : «Ο αθλητισμός είναι το πιο αξιοκρατικό κομμάτι της κοινωνίας»
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Δεν σου δίνεται συχνά η ευκαιρία να συζητάς με τον κορυφαίο σέντερ της Ευρώπης τις δεκαετίες του 80 και του 90. Έναν πρωταθλητή που συνδύασε τον αθλητισμό στο υψηλότερο επίπεδο, με έντονη συνεισφορά στην κοινωνική και την πολιτική ζωή της Ελλάδας. Μία ημέρα πριν τα Χριστούγεννα, ο Παναγιώτης Φασούλας, εξηγεί πως το χρυσό μετάλλιο της εθνικής στο Ευρωμπάσκετ του 1987 αποτέλεσε ουσιαστικά εφαλτήριο των επιτυχιών για το σύνολο του ελληνικού αθλητισμού, ώστε να μην νιώθουν σήμερα, τριάντα χρόνια μετά, τα δώδεκα παιδιά του Κώστα Πολίτη πως πάνε σε «μνημόσυνο», όταν τους καλούν να τους τιμήσουν! Ο Παναγιώτης Φασούλας μιλά και για τα παιδιά, το ρόλο που επιτελεί ο αθλητισμός στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους, την ύψιστη τιμή να φορά κανείς τη φανέλα της εθνικής Ελλάδας.
Το «Ίδρυμα Φασούλας», δικό του «παιδί» εδώ και λίγους μήνες, γεννήθηκε εξάλλου από την επιθυμία του να διδάξει τα παιδιά πως πρέπει να δίνουν έναν αγώνα συνεχόμενο, πως να εκπληρώσουν τους προσωπικούς τους στόχους και να «πιάσουν» τα όνειρά τους. Κι όταν, το Αθηναϊκό Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων του ζήτησε να κάνει μια ευχή για τον ελληνικό αθλητισμό, ο Παναγιώτης Φασούλας, μας υπενθύμισε κάτι που συχνά ξεχνάμε: «Ο αθλητισμός είναι το πιο αξιοκρατικό κομμάτι της κοινωνίας μας. Έχω την εντύπωση ότι οι πιο άξιοι επικρατούν σχεδόν πάντα. Οπότε είμαι σίγουρος ότι θα βρεθούν οι άξιοι που θα ανεβάσουν ένα σκαλί παραπάνω τον αθλητισμό και το 2018 σε όλα τα αθλήματα. Εύχομαι ολόψυχα να είναι πάρα πολλοί αυτοί!»
Το 2017 ήταν η… χρονιά σας! 30 χρόνια μετά τον άθλο του 1987, η παρουσία όλων σας σε τιμητικές εκδηλώσεις δείχνει και τον βαθμό ευγνωμοσύνης;
«Είναι πολύ σημαντικό για εμάς να είμαστε εδώ τριάντα χρόνια μετά και είναι ακόμη πιο σημαντικό γιατί 30 χρόνια μετά το μπάσκετ συνεχίζει να είναι στην πρώτη γραμμή των επιτυχιών και σε εθνικό και σε συλλογικό επίπεδο. Αυτό είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα, ότι το ελληνικό μπάσκετ παραμένει ζωντανό ακόμη και παραμένει σε πολύ υψηλό επίπεδο. Μας χαροποιεί ιδιαίτερα, γιατί δεν έχει γίνει ένα «μνημόσυνο» το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 87, αλλά αναφέρεται ως η απαρχή όλων των επιτυχιών στο μπάσκετ, αλλά νομίζω και στον υπόλοιπο αθλητισμό. Έχει διαδραματίσει το ρόλο της η επιτυχία του 87 και στους αθλητές όλων των αθλημάτων».
Εσείς, οι πρωταγωνιστές αυτού του πρώτου χρυσού μεταλλίου σε ομαδικό άθλημα για την Ελλάδα, αισθάνεστε πως βάλατε το «πρώτο λιθαράκι»;
«Δεν αισθανόμαστε ότι βάλαμε το πρώτο λιθαράκι, αλλά ότι εμείς ξεκινήσαμε κάτι που έχει συνέχεια για 30 χρόνια. Αυτό είναι το κυρίαρχο στοιχείο, γι? αυτό και δεν βαριόμαστε να πηγαίνουμε στις εκδηλώσεις τιμής που μας κάνουν. Αλλιώς, επαναλαμβάνω, θα μας φαινόταν σαν «μνημόσυνο» να πηγαίνουμε σε κάτι το οποίο ήταν αστράκι το 1987 και μετά δεν θα είχε γίνει τίποτα γύρω από το μπάσκετ. Δεν είναι έτσι. Είναι κάτι που είναι ζωντανό, θα συνεχίσει να είναι ζωντανό και θα συνεχίσει να φέρνει επιτυχίες το μπάσκετ στην Ελλάδα. Κι όσο θα φέρνει επιτυχίες, τόσο θα παραμένει ζωντανό και το 87».
Η κόρη σας, Μαριέλλα, φορά κι εκείνη το εθνόσημο στο στήθος. Είναι όμορφο να βλέπουμε τα παιδιά μεγάλων αθλητών να είναι συνεχιστές τους στον χώρο του αθλητισμού.
«Είναι όμορφο να βλέπουμε τα παιδιά όλου του κόσμου να είναι μέσα στον αθλητισμό. Για όσους από εμάς είχαμε την τύχη να ζήσουμε επιτυχίες και χαρές με τις εθνικές ομάδες, ξέρουμε ακόμη περισσότερο τι σημαίνει για τα παιδιά να φορέσουν τη φανέλα της εθνικής ομάδας σε οποιοδήποτε άθλημα. Πραγματικά, το εύχομαι σε όλα τα παιδιά, κάτι που δεν μπορεί να γίνει βέβαια για όλα, αλλά πραγματικά είναι πολύ σημαντική υπόθεση στη ζωή ενός νέου παιδιού η συμμετοχή στην εθνική ομάδα».
Την ευαισθησία και την αγάπη σας για τα παιδιά τη δείξατε εξάλλου και με την ίδρυση του «Ιδρύματος Φασούλα». Ποιοι είναι οι σκοποί και οι στόχοι του;
«Δεν είναι θέμα μόνο ευαισθησίας ή αγάπης προς τα παιδιά. Είναι θέμα του πως ουσιαστικά δουλεύουμε γύρω από τα παιδιά για να κάνουν αυτό που αγαπούν, τον αθλητισμό. Και ο αθλητισμός δεν είναι πρωταθλητισμός. Στόχος δεν είναι να βγει ένα παιδί πρωταθλητής. Στόχος είναι να καταλάβει ότι πρέπει να δίνει έναν αγώνα συνεχόμενο. Δυστυχώς (γελάει). Θα ήθελα πάρα πολύ να ζούμε σε μία κοινωνία που ο αγώνας σταματάει κάποια στιγμή και ξεκουράζεσαι. Δεν υπάρχει αυτό. Ίσως και να ήταν και βαρετό. Είμαστε μια κοινωνία που πρέπει να αγωνίζεσαι συνεχώς και πρέπει να βγαίνεις κάθε μέρα πρωταθλητής. Για να το κάνεις αυτό, είτε στον αθλητισμό, είτε στο σχολείο, είτε σε ό,τι είναι το όνειρό σου να πετύχεις, πρέπει να καταβάλεις μεγάλη προσπάθεια. Και μέσα από το παράδειγμα της οικογένειάς μου, με τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζουμε, λίγο μεγαλύτερα, λίγο μικρότερα, δεν έχει σημασία, αλλά έχοντας μεγαλώσει παιδιά που ασχολούνται με τον αθλητισμό, έχω την εντύπωση ότι ξέρω τι χρειάζεται ένα παιδί. Ξέρω τι χρειάζεται ένας γονιός να γνωρίζει για να βοηθήσει το παιδί του. Πολλοί από εμάς νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα για το παιδί μας, ενώ δεν είναι έτσι. Χρειάζεται βοήθεια και επιστημόνων ακόμη, διατροφολόγων, ανθρώπων που σε μαθαίνουν πως θα διαχειρίζεσαι το άγχος σου, τις αναπνοές σου, πώς να αποκτάς ηγετικά χαρακτηριστικά. Αυτά είναι ζητήματα που πρέπει να τα μαθαίνουν τα παιδιά. Τα μαθαίνουν μέσα από τον αθλητισμό, αλλά είναι χρήσιμα για όλη τη ζωή. Γιατί όπως είναι και το μότο του ιδρύματος «Η ζωή είναι ένας αγώνας. Γίνε πρωταθλητής». Πρωταθλητής όχι πάντα με την έννοια του μεταλλίου, αλλά με σκοπό να εκπληρώσεις τους προσωπικούς σου στόχους και να φτάσεις τα προσωπικά σου όνειρα».
Τέλος, τι ευχή θα κάνατε για τις γιορτές, τα νέο έτος και τον ελληνικό αθλητισμό;
«Καλά Χριστούγεννα, Ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος, καλύτερος από τον προηγούμενο, ελπίζω. Για τον αθλητισμό τι να ευχηθώ; Ο αθλητισμός, νομίζω, πηγαίνει πάντα καλά. Ο αθλητισμός είναι το πιο αξιοκρατικό κομμάτι της κοινωνίας μας. Έχω την εντύπωση ότι οι πιο άξιοι επικρατούν σχεδόν πάντα. Οπότε είμαι σίγουρος ότι θα βρεθούν οι άξιοι που θα ανεβάσουν ένα σκαλί παραπάνω τον αθλητισμό φέτος σε όλα τα αθλήματα. Εύχομαι ολόψυχα να είναι πάρα πολλοί!
Ασπασία Βελονάκη, ΑΠΕ-ΜΠΕ