Το φαινόμενο της απειλητικής ενδυνάμωσης της Ακροδεξιάς, του κατ΄ ευφημισμό «δεξιού λαϊκισμού» και οι αιτίες του
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ο Μακρόν επιμένει: Δεν πρέπει να αποκλειστεί η αποστολή στρατευμάτων στην Ουκρανία αν η Ρωσία σπάσει τη γραμμή του μετώπου -Ο Πούτιν δεν πρέπει να κερδίσει
«Στις 9 Ιουνίου ανοίγει η πόρτα εξόδου της ΝΔ. Σας αξίζει μήνυμα αποδοκιμασίας»: Σφοδρή επίθεση Ανδρουλάκη στην κυβέρνηση από το βήμα της Βουλής
Την ανάγκη να υπάρχει διαρκής επαγρύπνηση απέναντι στους δεξιούς λαϊκιστές (ακροδεξιούς), τόνιζε στην αποκλειστική συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ στη Βιέννη, την παραμονή των αυστριακών βουλευτικών εκλογών, ο επί ένδεκα χρόνια πρώην ομοσπονδιακός καγκελάριος της Αυστρίας και μεγάλος φίλος της Ελλάδας, Φραντς Βρανίτσκι, για να επιβεβαιωθεί ο ίδιος κατόπιν, από το αποτέλεσμά τους.
Γιατί, το 26 %, που πέτυχε το αυστριακό ακροδεξιό εθνικιστικό Κόμμα των Ελευθέρων, ελάχιστα απέχει από το πρωτοφανές 27 % στις εκλογές τον Οκτώβριο του 1999 με τον τότε αρχηγό του τον διαβόητου, Γεργκ Χάιντερ, και που είναι, όπως και τότε, το υψηλότερο ποσοστό για ένα τέτοιο κόμμα στην Ευρώπη. Όπως πρωτοφανές για την Αυστρία και την Ευρώπη ήταν και το 49,7 % του υποψήφιου των Ελευθέρων στο δεύτερο γύρο των αυστριακών προεδρικών εκλογών πέρυσι τον Μάιο, ή ακόμη και το 46,2 % κατά την επανάληψή τους στις 4 Δεκεμβρίου, όταν ο Νόρμπετ Χόφερ ηττήθηκε οριστικά από τον σημερινό Αυστριακό πρόεδρο Αλεξάντερ Βαν ντερ Μπέλεν, προς μεγάλη τότε ανακούφιση της Ευρώπης. Μετά τις τωρινές βουλευτικές εκλογές, το εντυπωσιακό αποτέλεσμα του Κόμματος των Ελευθέρων, θα το οδηγήσει, εκ νέου, όπως και στην περίοδο 2000 με 2006, στη διακυβέρνηση της Αυστρίας, πιθανότατα σε συνασπισμό με τον νικητή των εκλογών, το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα του απερχόμενου υπουργού Εξωτερικών και εντολοδόχου καγκελάριου Σεμπάστιαν Κουρτς.
Δύο κυρίως λέξεις αναφέρονται από τους ερευνητές και αναλυτές ως εξηγήσεις για το “φαινόμενο” της ενδυνάμωσης και της ενίσχυσης του, κατ΄ ευφημισμό, “δεξιού λαϊκισμού” και σε καθαρή γλώσσα, της “Ακροδεξιάς”, έπειτα από εκλογές, και αυτό όχι μόνον στην Αυστρία, αλλά γενικότερα στην Κεντρική Ευρώπη, λέξεις οι οποίες είναι “οι ξένοι” και “η αλλαγή”. Οι ίδιοι διαπιστώνουν πως οι επιπλέον ψήφοι για το Κόμμα των Ελευθέρων ήταν εξαιτίας της πολιτικής του στο θέμα του “ασύλου” και της ρητορικής του στο θέμα της “μετανάστευσης”, όπου κατηγορεί τον Σεμπάστιαν Κουρτς ότι οικειοποιήθηκε της πολιτική τους στο πλαίσιο της “αλλαγής” που εκείνος ευαγγελίζεται.
Είναι δεδομένες οι στενές και θεσμικές διασυνδέσεις του Κόμματος των Ελευθέρων με τα ακροδεξιά, συγκαλυμμένα ή όχι, κόμματα της Ευρώπης, όπως και οι συνάξεις στις οποίες τα έχει προσκαλέσει στην Αυστρία, για έναν συντονισμό της πολιτικής τους απέναντι στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση και σε μία σειρά άλλων θεμάτων. Όπως είναι γνωστές πλέον οι στρατηγικές και οι μέθοδοι όλων αυτών για την προώθηση μιας ξενοφοβικής, αντισημιτικής — προσφάτως δε και ισλαμοφοβικής — σοβινιστικής, αντιευρωπαϊκής ρητορικής, πρωτοφανούς για τα ευρωπαϊκά πολιτικά πράγματα, μέσα από την οποία δημιουργούν κλίμα για εσωτερική πολιτική κατανάλωση, υποδαυλίζοντας και διασπείροντας το μίσος.
Στο πλαίσιο αυτό εκμεταλλεύονται στο έπακρο τη δυσαρέσκεια από τις έως τώρα διακυβερνήσεις, μαζί με τις ανησυχίες και τους φόβους, τους οποίους τα ίδια δημιουργούν και καλλιεργούν στους ανθρώπους, ακόμη μάλιστα και σε μία χώρα όπως η Αυστρία, μία από τις πλουσιότερες της Ευρώπης, με ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά κατανομής του πλούτου και με ένα κράτος πρόνοιας, που εξακολουθεί να λειτουργεί, παρά την συνεχώς επιχειρούμενη και προχωρημένη αποδόμηση του.
Την πολιτική τους αυτή την στηρίζουν στο γεγονός πως οι άνθρωποι σήμερα — με τις αιτίες να βρίσκονται και στα σφάλματα και στις πολλές παραλείψεις των άλλων πολιτικών δυνάμεων — έχουν χάσει την αυτονόητη σε παλαιότερες εποχές, αισιοδοξία τους και διακατέχονται από φόβο για το μέλλον τους, από φόβο πως θα χάσουν τα αποκτήματα τους, τις αυτονόητες έως τώρα εξασφαλίσεις τους, και πως για όλα αυτά την ευθύνη φέρουν οι ξένοι, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες.
Ειδικότερα στις γειτονικές πρώην σοσιαλιστικές χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης, οι δεξιοί λαϊκιστές, δηλαδή οι συγκαλυμμένοι ή όχι, ακροδεξιοί, καλλιεργούν επιπλέον μία αντικομμουνιστική υστερία, ενώ αναλαμβάνουν ταυτόχρονα συνήγοροι και προστάτες των δυσαρεστημένων και των χαμένων από τη μετάβαση στη δημοκρατία και στην οικονομία της αγοράς, μετά την κατάρρευση των εκεί καθεστώτων το 1989.
Οι ίδιοι, τόσο στην Αυστρία όσο και αλλού, εμφανιζόμενοι ως αντισυστημικοί, δήθεν εναντίον του παλιού κατεστημένου, χρησιμοποιώντας, κατά το δοκούν, ψεύδη και μύθους, επικαλούμενοι την απώλεια της ταυτότητας της χώρας, διακηρύσσοντας την αξία του έθνους, πλαισιωμένου με τον νόμο, την τάξη και την ασφάλεια, την οποία οι ίδιοι ευαγγελίζονται με το κλείσιμο των συνόρων, υψώνουν φράκτες και τείχη, αλλά και προπαγανδίζουν μία ιδεολογία του μίσους, με πρόσχημα την καταπολέμηση της εγκληματικότητας, που βέβαια, σύμφωνα πάντα με τις θεωρίες τους, προέρχεται σχεδόν αποκλειστικά και μόνον από τους ξένους.
Με τις λέξεις “η Αυστρία είμαστε όλοι εμείς”, στην ομιλία του κατά την ορκωμοσία του τον περασμένο Ιανουάριο ο Αυστριακός πρόεδρος Αλεξάντερ Βαν ντερ Μπέλεν είχε τονίσει επανειλημμένα την ανάγκη συνοχής στην κοινωνία — ανεξάρτητα από πού προέρχονται οι άνθρωποι της — ως ιδιαίτερα σημαντικό σε εποχές αλλαγών, με προκλήσεις στην αγορά εργασίας, με την προσφυγιά και τη μετανάστευση, με τον εθνικισμό και την τρομοκρατία ή την κλιματική αλλαγή.
Έμμεση αναφορά είχε κάνει στο γεγονός πως ήλθε στην Αυστρία ως προσφυγόπουλο και τώρα είναι ο νέος ομοσπονδιακός πρόεδρος της, διαμηνύοντας πως θα είναι πρόεδρος για όλους τους πολίτες της χώρας ανεξάρτητα από την προέλευσή τους και δίνοντας με τον τρόπο αυτό το στίγμα της θητείας του, το οποίο προσδοκάται πως θα τηρήσει πλήρως, ενόψει και των αποτελεσμάτων των πρόσφατων πρόωρων εκλογών.
Δημήτρης Δημητρακούδης, ΑΠΕ-ΜΠΕ