Τα ταμπού του πολιτικού κατεστημένου: Εκδόθηκε «απαγορευτικό» ότι «δεν μπορεί κανείς να αγγίξει» τη διζωνική
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
Ο θόρυβος που έχει ξεσπάσει στον προεκλογικό για τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (ΔΔΟ) αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη πως, σαράντα τρία χρόνια μετά την εισβολή και τη συνεχιζόμενη κατοχή, το Κυπριακό τυγχάνει διαχείρισης με πρόδηλη απουσία στρατηγικής και οράματος. Υπάρχει, ασφαλώς, η στρατηγική των συνθημάτων και μιας ρητορικής χωρίς περιεχόμενο. Κοντολογίς, κούφια λόγια.
Εάν διαφορετικά είναι τα όσα ισχύουν και περιγράφονται, δεν θα παρουσιαζόταν αυτή η εικόνα, να είναι δηλαδή ψηλά στις αντιπαραθέσεις στον προεκλογικό το ερώτημα ποιος είναι υπέρ και ποιος εναντίον της ΔΔΟ. Το χειρότερο είναι ότι το περιεχόμενο αυτής της μορφής λύσης παραμένει θολό, γιατί σε κάποιους συμφέρει αυτό το ομιχλώδες τοπίο. Σαράντα τρία χρόνια μετά, πίσω από την ταμπέλα έχουν συσσωρευτεί πολλές πρόνοιες και προπαντός όλες οι υποχωρήσεις στις οποίες έχει προβεί η ελληνική πλευρά στην Κύπρο για να… διευκολύνει τη διαδικασία.
Πέραν από την ιστορική πτυχή για πότε έκανε την εμφάνισή της η ΔΔΟ, ποιος την επινόησε, ποιος την αποδέχθηκε, θα πρέπει επιτέλους να φθάσουμε στο διά ταύτα. Το πρώτο και βασικό ερώτημα είναι κατά πόσο αυτό που συζητείται σήμερα μπορεί να εφαρμοστεί και θα είναι λειτουργικό. Το δεύτερο ερώτημα είναι εάν υπάρχει κάποιος που μπορεί να περιγράψει με ακρίβεια το περιεχόμενο αυτού του μοντέλου. Εάν αποδεχθούμε πως τούτο προέβλεπε το σχέδιο Ανάν και πως αυτή είναι η διζωνική, τότε έχει απορριφθεί συντριπτικά από τους πολίτες. Εάν είναι κάτι διαφορετικό, τότε δεν υπάρχει ενώπιόν μας κάτι συγκεκριμένο. Υπενθυμίζεται συναφώς πως στο σχέδιο Ανάν δεν υπήρχε απλά ένας διοικητικός διαχωρισμός των ζωνών, αλλά προχωρούσε στον διαχωρισμό των πολιτών πάνω σε εθνική/φυλετική βάση. Διαχώριζε και τις ιδιοκτησίες με τρόπο ώστε να διαμορφωθούν μόνιμα πλειοψηφίες πληθυσμού και περιουσιών αντίστοιχα στα δύο συνιστώντα κράτη.
Είναι σαφές πως έχει δημιουργηθεί ένα ταμπού γύρω από τη ΔΔΟ. Είναι όπως το… απαγορευμένο φρούτο. Έχει εκδοθεί ένα «απαγορευτικό» ότι «δεν μπορεί κανείς να την αγγίξει». Την ίδια ώρα, εάν κάποιος από τους δογματικά υποστηρικτές της ΔΔΟ κληθεί να την περιγράψει θα αναφερθεί σε ένα γενικό πλαίσιο, που παραπέμπει σε κανονική ομοσπονδία και όχι στο υπό συζήτηση μόρφωμα. Άγνοια ή εσκεμμένη παραπλάνηση;
Είναι προφανές πως το θέμα της διζωνικής ή οποιωνδήποτε άλλων υποχωρήσεων πρέπει να κρίνεται και να αξιολογείται στη βάση δύο παραμέτρων. Πρώτο, εάν εξυπηρετεί τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του Ελληνισμού στην Κύπρο. Δεύτερο, εάν μπορεί να εφαρμοσθεί και να είναι βιώσιμο. Να είναι ταυτόχρονα και εναρμονισμένο πλήρως με το κοινοτικό κεκτημένο και τους κανόνες λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Εάν όλα γύρω μας αλλάζουν (πολιτικά, γεωπολιτικά κ.ά.) μπορεί το ζήτημα αυτό να παραμείνει το ίδιο; Υπάρχει η δυνατότητα απεμπλοκής από τη διζωνική; Υπάρχει πολιτική ηγεσία που θα αποδεσμευθεί; Η εύκολη απάντηση είναι πως εάν «τολμήσουμε» να συζητήσουμε αποδέσμευση θα αντιδράσει η διεθνής κοινότητα. Να αντιδράσει γιατί; Επειδή η μόνη έγνοια που έχει είναι εάν στην Κύπρο θα εφαρμοστεί η ΔΔΟ διαφορετικά θα καταστραφεί το σύμπαν; Η προσπάθεια απεγκλωβισμού από τις υποχωρήσεις, που οδηγούν σε μη βιώσιμο μοντέλο, προϋποθέτει πολιτική βούληση και τόλμη. Μπορούμε, βέβαια, να συζητούμε για άλλα 43 χρόνια επειδή δεν μπορούμε να αγγίξουμε το «θείο δώρο». Η διαχείριση του εθνικού θέματος δεν μπορεί να γίνει με φοβικά σύνδρομα και αδυναμία αξιολόγησης νέων δεδομένων στην περιοχή αλλά και ευρύτερα.
