Αν θέλουμε να επιβιώσουμε: Τρόποι υπάρχουν, αρκεί να υπάρξει ορθή ιεράρχηση προτεραιοτήτων
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Νίκου Κατσουρίδη
Οι αριθμοί, λένε οι υπεύθυνοι, βελτιώθηκαν. Οι στατιστικές προχωρούν. Οι οίκοι των διεθνών αξιολογήσεων μαλάκωσαν. Το ποσοστό ανάπτυξης του (κυπριακού) ΑΕΠ ανέβηκε.
Τα «κόκκινα» δάνεια όμως δεν λένε να «πρασινίσουν». Το ένα τέταρτο (25%) και πλέον του πληθυσμού (της Κύπρου) υποφέρει. Πού και πού μαθαίνουμε για κάποιο δυστυχή συμπολίτη μας ότι απεβίωσε μόνος σε κάποιο πεζοδρόμιο ή παγκάκι. Από καιρού εις καιρό συγκλονιζόμαστε από ένα τέτοιο ή παρόμοιο περιστατικό και μετά ξεχνιόμαστε. Την ίδια ώρα οι πύργοι (ουρανοξύστες) φυτρώνουν ο ένας μετά τον άλλο. Το κράτος διαθέτει εκατομμύρια για ποδοσφαιρικούς σκοπούς, δηλαδή κρατά στη ζωή σωματεία και χώρους άθλησης (ορθή γενικά στάση) χωρίς όμως να προωθεί την εξυγίανση και εξορθολογισμό των οικονομικών τους.
Πολύ πρόσφατα αναστάτωσαν την καθημερινότητα μας δύο ακόμα συγκλονιστικά γεγονότα. Η νεαρή έφηβη (14-15 χρονών) που λιποθύμησε στους δρόμους της Λευκωσίας. Μόνη, χωρίς κανένα δικό της πρόσωπο να την φροντίζει. Χωρίς τις «έγνοιες» του τι θα διαβάσει, ποιο ρούχο ή παπούτσια θα φορέσει, ποιο καφέ ή κατάστημα να επισκεφθεί, και άλλα παρόμοια που βασανίζουν τους συνομήλικους της. Αλλά με τις έγνοιες για τη δόση ναρκωτικών που χρειάζεται, το φαγητό της, τα φάρμακα της κ.λπ., αλλά κυρίως με την ανάγκη για λίγη αγάπη, στοργή και τρυφερότητα.
Με την έγνοια να χαράξει μια αυγή και ο ήλιος να ανατείλει και γι’ αυτή. Μέχρι τότε θα περιφέρεται μόνη. Θα λιποθυμά, θα πέφτει και θα σηκώνεται σε ένα ατελείωτο φαύλο κύκλο, έως ότου, είτε ένα θαύμα τη σώσει ή ένα πρωϊνό δεν θα αντέξει και το λουλούδι της ζωής θα κοπεί. Και καθ΄ οδόν θα την εκμεταλλεύονται κάθε λογής – λογής επιτήδειοι.
Το ίδιο σαρανταοχτάωρο ένα οκτάχρονο παιδάκι δέχεται επίθεση από την μητέρα του, και αυτή παιδιόθεν βασανισμένη ψυχή από διάφορα.
Μερικά μόνο ενδεικτικά παραδείγματα από τα πολλά, που αποδεικνύουν ότι δεν ευσταθεί το δόγμα όταν οι αριθμοί ευημερούν, ευημερούν και οι άνθρωποι. Γιατί τα κατά καιρούς μεμονωμένα παραδείγματα που έρχονται στην επιφάνεια είναι πολλαπλάσια στην πραγματικότητα. Και αποδεικνύουν την αναλγησία Πολιτείας και Κοινωνίας. Αποδεικνύουν ότι οι προτεραιότητες μας είναι λάθος. Ξαφνικά βρέθηκαν, χρήματα, όπως συμβαίνει τακτικά για πολλά και διάφορα, αλλά δεκαετίες τώρα δεν υπάρχουν κονδύλια για τα τμήματα Ευημερίας. Για την ενίσχυση των ιδρυμάτων προστασίας ανηλίκων και εφήβων και άλλων συνανθρώπων μας που κυριολεκτικά δίνουν μάχη επιβίωσης. Δεκαετίες τώρα οι κρατικές δομές αντιμετώπισης παρόμοιων περιστατικών μένουν και αυτές ουσιαστικά ορφανές. Δεκαετίες τώρα, οι κατά καιρούς εξαγγελίες ακόμα και από το βήμα της Βουλής, για Ταμείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης μένουν ουσιαστικά εξαγγελίες.
Κι΄ όμως θα μπορούσε και μπορεί έστω σιγά-σιγά, αυτό το Κράτος, αυτή η κοινωνία να κτίσει τις απαραίτητες δομές. Δεν αρκούν και δεν θα λύσουν το πρόβλημα, ομαδικές ή ατομικές, πρωτοβουλίες φιλανθρωπιάς. Η συνεργασία όμως Πολιτείας, Εκκλησίας, Κοινωνίας και Ιδιωτών στα πλαίσια ενός επεξεργασμένου σχεδίου συνεργασίας όλων αυτών, μπορούμε παρά τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης να οικοδομήσουμε ένα ικανοποιητικό σύστημα Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Τρόποι υπάρχουν, αρκεί να υπάρξει ορθή ιεράρχηση προτεραιοτήτων. Αν δεν το κάνουμε θα αποδείξουμε την έλλειψη ανθρωπιάς και την αναλγησία μας και θα επιτρέψουμε να υπονομεύεται η συνοχή και η ίδια η ύπαρξη της κοινωνίας. Ενώ έχουμε ανάγκη μια εύρωστη από κάθε άποψη κοινωνία, ώστε να μπορεί να δώσει και τις μάχες ζωής και επιβίωσης, τόσον στο Κυπριακό όσον και στην Οικονομία. Να ένα θέμα να απασχοληθούν στα σοβαρά οι υποψήφιοι και τα επιτελεία τους. Αν θέλουμε βέβαια να επιβιώσουμε ως Λαός και Τόπος.
