Οικονομία και κυπριακές προεδρικές εκλογές: Τα κύρια κριτήρια για να αξιολογηθούν οι υποψήφιοι
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Τονωτική ένεση ενός εκατομμυρίου ευρώ στα ταμεία της Κυπριακής Δημοκρατίας: «Χρυσάφι» τα παράβολα των 6.594 υποψηφίων για την Ευρωβουλή και την Τοπική Αυτοδιοίκηση
Ετοιμο εντός των επόμενων ημερών το τεχνητό λιμάνι στη Γάζα: Θα μεταφέρει την ανθρωπιστική βοήθεια μέσω της Κύπρου ανακοίμωσε ο Λευκός Οίκος
Του Νίκου Κατσουρίδη
Απόλυτα δικαιολογημένα όποτε έχει προεκλογική περίοδο συζητείται, και πρέπει να συζητείται, η οικονομική κατάσταση της χώρας. Η οπτική με την οποία συζητείται είναι ανάλογη της θέσης των συζητούντων στην προεκλογική κονίστρα.
Αν είναι δηλαδή ο αντίδικών, γιατί πάντα είναι αντιδικία, ταγμένος στο κάστρο της κυβερνητικής πλευράς ή στις πολεμίστρες της αντιπολίτευσης. Δυστυχώς κάθε φορά η μια πλευρά τα βλέπει βασικά θετικά και η άλλη βασικά αρνητικά τα οικονομικά δεδομένα. Η μάχη των δεικτών της οικονομίας, οι αξιολογήσεις των διεθνών οίκων (αμφισβητούμενης αντικειμενικότητας) οι εκτιμήσεις του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας και άλλων ευρωπαϊκών και διεθνών οργανισμών (που και αυτές δεν είναι εντελώς απαλλαγμένες σκοπιμοτήτων) και οι αριθμοί των ντόπιων υπηρεσιών, αποτελούν πεδίο σύγκρουσης και διαφορετικής μεθοδολογικής αντίκρισης.
Κύρια όμως διαφέρουν, συνήθως κονταροχτυπιούνται, οι ερμηνείες για τα συγκεκριμένα αριθμητικά αποτελέσματα, τα αίτια που τα προκάλεσαν και οι προοπτικές που διανοίγονται. Καθόλου εύκολο μέσα απ΄ αυτόν τον κυκεώνα αριθμών και ερμηνειών να αποκρυσταλλώσει άποψη ο μέσος ο πολίτης. Γι΄ αυτό κύριο κριτήριο για τον πολίτη αποτελεί η προσωπική του κατάσταση και προοπτική.
Τεράστια σημασία φυσικά ενέχει και η οπτική αντίκρισης της πορείας της οικονομίας. Αν π.χ. την κρίνεις από την πλευρά των τραπεζών <κράτος εν κράτει στο σύγχρονο κόσμο> ή των καταθετών. Από την πλευρά των διοικούντων τα δημοσιονομικά ή την πλευρά των φορολογουμένων. Των επιχειρηματιών ή των εργαζομένων. Και πάνω απ΄ όλα από το κοινωνικό κριτήριο, άρα από την κοινωνική όχθη που είσαι ταγμένος καθώς και το συμφέρον του τόπου από τη μια ή το ατομικό (ομαδικό) από την άλλη.
Αυτό το τελευταίο μπορεί να συμπίπτει μπορεί και όχι με το συμφέρον του τόπου, μπορεί να συμπίπτει ή όχι με το συμφέρον του διεθνούς παράγοντα που επιχειρεί στην Κύπρο. Ιδανικό είναι στην κάθε περίπτωση η τομή εκείνη η οποία εξυπηρετεί στο καλύτερο δυνατό βαθμό το πατριωτικό με το διεθνές και το συλλογικό με το ατομικό (ομαδικό). Εδώ έγκειται ο ρόλος του δημοσίου τομέα και της Κεντρικής Τράπεζας που οφείλουν να διαδραματίζουν τον ρόλο εξισορρόπησης όλων αυτών των συμφερόντων, υπο το πρίσμα ενός και μοναδικού απόλυτου κριτηρίου. Η οικονομική ανάπτυξη στοχεύει στην ευημερία του τόπου και του λαού. Δεν είναι αυτοσκοπός. Δεν είναι εργαλείο εξυπηρέτησης των λίγων. Στην περίπτωση μας δε εκτός από εργαλείο εξυπηρέτησης του οικονομικού και πολιτισμικού συμφέροντος του λαού, των πολιτών κατ΄ επέκταση της Πατρίδας (και Πατρίδα είναι ο τόπος, και ο τόπος οι άνθρωποι του ) είναι και εργαλείο προώθησης της λύσης του κυπριακού. Της απελευθέρωσης και επανένωσης της Κύπρου. Είναι ως εκ τούτου απαράδεκτο το 30% του λαού να ζεί σε συνθήκες φτώχιας.
Είναι άδικο εφόσον υπάρχει και υπάρχει πρόοδος, αυτήν να την καρπούται μικρή μερίδα του πληθυσμού , της κοινωνίας και να μην διάχεται σ΄ολόκληρη την κοινωνική δομή. Και δυστυχώς μέχρι στιγμής η όποια πρόοδος έχει εξυπηρετήσει και εξυπηρετεί τη διάσωση των τραπεζών και του χρηματοπιστωτικού τομέα γενικά, άρα τα συμφέροντα περιορισμένου αριθμού ατόμων.
Εκείνων δηλαδή οι οποίοι έχουν συντελέσει τα μέγιστα στην οικονομική καταστροφή. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα αποτελεί το μεγαλύτερο εργαλείο διαχείρισης της οικονομίας, η οποία όμως όταν τίθεται στην υπηρεσία αποκλειστικά, των διαχειριστών, οδηγεί σε φαινόμενα όπως αυτά που έχουμε ζήσει. Βέβαια δεν είναι, για να είμαστε αντικειμενικοί, κυπριακό και μόνο φαινόμενο. Δυστυχώς όμως είναι και κυπριακό. Σε πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ αναφέρεται: «Μεταξύ του 1985 και του 1995, η αναδιανομή των φόρων πέτυχε να αντισταθμίσει το 60% της αύξησης της ανισότητας στο εισόδημα. Αντίθετα η μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης στα υψηλά εισοδήματα μεταξύ του 1995 και το 2010 σήμαινε μόνο αύξηση του χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών, ενώ το σύστημα φόρων/επιδοτήσεων, δεν ήταν σε θέση να το γεφυρώσει». Διαδικασία η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Εξ΄ ού και η συνεχής διεύρυνση του χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών και η αύξηση του παγκόσμιου μεριδίου των ελάχιστων, συγκριτικά, ισαρίθμων πλουσίων στο παγκόσμιο εισόδημα σε βάρος των δισεκατομμυρίων πολιτών της γης. Αυτό το χάσμα εισοδημάτων, σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές στατιστικές αυξάνεται σταθερά τα τελευταία χρόνια και στην Κύπρο. Κατά συνέπεια κύρια κριτήρια για να αξιολογηθούν οι υποψήφιοι στις Προεδρικές Εκλογές του 2018 στην οικονομία είναι κατά πόσον η πρόταση τους διασφαλίζει:
α) Σταθερότητα στην ανάπτυξη και
β) Μείωση αυτού του κοινωνικού χάσματος.
