Οι κατοχικοί «αυθορμητισμοί» είναι χρήσιμοι: Θυμίζουν τι ακριβώς συμβαίνει σε συνθήκες διαρκούσας κατοχής…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Οι Times του Λονδίνου αποκαλύπτουν συγκλονιστικά έγγραφα: Το σχέδιο της Χαμάς για μυστική βάση στην Τουρκία – Εκπαίδευση πυρήνων για επιθέσεις σε Ισραήλ – Έκθετος ο Ερντογάν
Σκάνδαλο Αββακούμ: Καταθέτουν οι Μοναχοί Ησαΐας και Τιμόθεος, το απόγευμα ο Ιερομόναχος Αββακούμ, χθες ολοκληρώθηκε του Νεκτάριου
Του Κυριάκου Τσιμίλλη
Η απαγόρευση των κατοχικών αρχών για την πραγματοποίηση του εσπερινού στο Άγιο Μάμα στην κατεχόμενη Μόρφου δικαιολογημένα εξόργισε αλλά δεν θα΄πρεπε να εκπλήσσει. Η κατοχή έχει τους δικούς της στόχους και προτεραιότητες, τους δικούς της τρόπoυς και …ιδιοτροπίες – κατοχή είναι αυτή.
Το καθεστώς που τη διαχειρίζεται και την εκφράζει αναζητεί και αξιοποιεί κάθε ευκαιρία υπόμνησης αυτής ακριβώς της κατοχικής πραγματικότητας.
Έχει, ακόμα, και τα δικά της «επιχειρήματα» όπως το τελευταίο περί χρονικής σύμπτωσης με το Κουρμπάν Μπαϊράμ που (δήθεν) καθιστούσε αδύνατη τη λειτουργία στον Άγιο Μάμα. Άλλωστε οι απαγορεύσεις τέλεσης λειτουργίας σε διάφορες εκκλησίες είναι συχνές το ίδιο και οι …ποσοστώσεις που επιβλήθηκαν τον τελευταίο χρόνο και υπογραμμίζουν την ψευδαίσθηση για διασφάλιση (μιας κάποιας) θρησκευτικής ελευθερίας που δημιουργεί η αποσπασματική και κατά περίπτωση έγκριση που παραχωρεί το καθεστώς.
Είχε προηγηθεί η απαγόρευση της λειτουργίας του Επιταφίου στον Άγιο Γεώργιο τον Εξορινό, δηλωτική κι εκείνη της στάσης του κατοχικού καθεστώτος στα «ανώδυνα» θέματα των θρησκευτικών ελευθεριών.
Είναι κατανοητό πως οι προσερχόμενοι στις κατεχόμενες εκκλησίες για να λειτουργηθούν, πέρα από θρησκευτικό συναίσθημα, οι μεγαλύτεροι ενεργοποιούν τις μνήμες και τους συνειρμούς ενώ οι μικρότεροι γίνονται κοινωνοί τους (κι ας ήταν τότε μικρότεροι από δέκα χρονών…). Αυτό είναι πράγματι ενοχλητικό για το καθεστώς… Ανεξάρτητα από αυτό, είναι αναμφισβήτητο πως η τέλεση θείας λειτουργίας από το 2004 στον Άγιο Μάμα και το 2014 στον Άγιο Γεώργιο είχαν αξιοποιηθεί σαν εργαλεία προβολής του ψευδοκράτους.
Μάρτυράς μας ο Ταλάτ με τις δηλώσεις του την πρώτη χρονιά στον περίβολο του Αγίου Μάμα καθώς και η προσέλευση πολλών ξένων διπλωματών στον Άγιο Γεώργιο στον πρώτο Επιτάφιο. Τώρα αυτοί δεν μίλησαν… Είναι όμως σημαντικό το γεγονός πως υπήρξαν αντιδράσεις και από Τουρκοκύπριους ενάντια στην απαγόρευση που διακωμώδησαν την «επιχειρηματολογία» στην οποία στηρίχτηκε.
Εύλογη ήταν η διαμαρτυρία των Μορφιτών που δεν περίμεναν πως θα χρειαζόταν να στείλουν και νέες επιστολές στον Γενικό Γραμματέας του ΟΗΕ, τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα Μόνιμα Μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας μετά από εκείνες της 16 Αυγούστου, επέτειο της κατάληψης της πόλης τους.
Αυτοί οι κατοχικοί «αυθορμητισμοί» είναι σε τούτο χρήσιμοι. Μας θυμίζουν τι ακριβώς συμβαίνει σε συνθήκες διαρκούσας κατοχής. Την ίδια όμως ώρα βοηθούν και στον προβληματισμό για βασικά στοιχεία της επιδιωκόμενης λύσης και τις εγγενείς αδυναμίες τής παρούσας διζωνικής συνταγής.
Αν τελικά, πέρα από τα με ρατσιστικό τρόπο κουρεμένα πολιτικά δικαιώματα των «αλλόθρησκων εσωτερικών ιθαγενών», τα άλλα τους δικαιώματα, τα πολιτιστικά, τα εκπαιδευτικά και τα θρησκευτικά θα τίθενται υπό την αίρεση όχι της κεντρικής κυβέρνησης αλλά της «εθνικά καθαρής» κυβέρνησης του συνιστώντος κρατιδίου, τότε το (επικίνδυνα μεταλλαγμένο;) κράτος, παρά την «επανένωση», θα παραμένει εν κινδύνω.
Την ίδια ώρα ο εθνικισμός θα βρίσκει εύφορο έδαφος, το ίδιο και οι χωριστικές τάσεις. Τους κινδύνους αυτούς πρέπει να τους συνειδητοποιούν όλοι όσοι δηλώνουν πως είναι ενάντια και στον εθνικισμό και τον διαχωρισμό. Δεν αρκεί τους κινδύνους αυτούς να τους συγκρίνουμε με τους υπαρκτούς κινδύνους της σημερινής κατάστασης και των προεκτάσεών της.
Μας ανησυχεί ιδιαίτερα η από καιρό διατυπωμένη (και επαναλαμβανόμενη) θέση πως επιδίωξη της πλευράς μας είναι πως μέσα από τον χάρτη (του διαχωρισμού, μην το ξεχνάμε!) που ετοιμάστηκε και κατατέθηκε (έμειναν άραγε οι χάρτες σε εκείνη τη μυστική θυρίδα του κ. Έϊντε στις Ελβετίες ή τους πήρε μαζί του σαν ενθύμιο;) επιδιώκεται όπως οι σημαντικοί θρησκευτικοί και πολιτιστικοί χώροι βρίσκονται στην περιοχή υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση.
Τι να σημαίνει άραγε και ποιες παραδοχές εμπεριέχει τούτη εδώ η «διεκδίκηση»; Σε ποια βάση οι θρησκευτικοί και άλλοι σημαντικοί χώροι μπορούν να μπουν σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας; Ποια θα είναι η τύχη των τελευταίων και ποια η σχέση των ανθρώπων με αυτούς μέσα από τη «διζωνική επανένωση»; Και πώς θα αντιμετωπιστεί η μέσα από την πορεία αιώνων χωροθέτησή τους με τρόπο που δεν βολεύει τους χάρτες που κάποια ώρα θα βγούν από εκείνη τη μαγική θυρίδα; Με άλλα λόγια, άλλα δικαιώματα θα έχει ο Άγιος Μάμας αν είναι στην πρώτη ή τη δεύτερη κατηγορία;
