Πρέπει να ξανάρθεις ελπίδα… Ακούς; Έχουμε αμέτρητους επιδέσμους να βάλουμε πάνω στα τραύματα…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Απειλεί την Κύπρο ο Τούρκος υπουργός Άμυνας, που εκτέλεσε παράνομη επίσκεψη στα κατεχόμενα: Προστατεύουμε την (παράνομη) “γαλάζια πατρίδα” χωρίς δισταγμό!!! Ακούει η Αθήνα;
Στην Κύπρο την 1η Μαΐου η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν: Σημαντικό μήνυμα και για το Κυπριακό η παρουσία της, λέει ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης
Του Πόλυ Κυριάκου
Πρέπει να ξανάρθεις, ελπίδα. Πρέπει και πάλι να σπρώξεις ουρανό στο παραθύρι μας, ακόμα μια φορά. Μη μας εγκαταλείπεις. Είμαστε όλοι εδώ. Αυτοί που θυμόμαστε, αυτοί που ξεχάσαμε, αυτοί που ξεχαστήκαμε, αυτοί που κουραζόμαστε και προχωράμε, αυτοί που κουραστήκαμε και σταματήσαμε…
Αυτοί που κουραστήκαμε και παίρνουμε δυνάμεις και ανάσες για να προχωρήσουμε. Αλήθεια σου λέω. Είμαστε όλοι εδώ! Χωρέσαμε δειλά δειλά σε δυο μέτρα γης. Στριμωχτήκαμε άρον άρον στο Νότο γιατί η αδικία μας ανάγκασε . Γιατί η δύναμη των όπλων του οχτρού μας σημάδεψε στο κούτελο μήνα Ιούλη και μήνα Αύγουστο κατακαλόκαιρα.
Πρέπει να ξανάρθεις, ελπίδα. Αύριο, ημέρα Δευτέρα, θα ηχήσουν ξανά οι μνήμες για τις δεκατέσσερις του Αυγούστου. Μετράμε σαράντα τρεις φορές. Κανονικά θα έπρεπε, ίσως, να είχαμε κουραστεί. Θα έπρεπε να πούμε ότι δεν πάει άλλο, ότι τούτο το παιχνίδι δεν το κερδίζουμε, τούτη τη μάχη δεν την κερδίζουμε. Θα έπρεπε να πούμε ότι είμαστε οι ανίσχυροι, οι μικροί, οι χαμένοι. Ότι είμαστε αυτοί που χάσαμε τη γη κάτω απ’ τα πόδια μας. Ίσως, με βάση τη λογική θα έπρεπε να εγκαταλέιψουμε τον αγώνα.
Μα πρέπει να ξανάρθεις, ελπίδα. Πρέπει να ξανάρθεις γιατί είσαι η μόνη διάβαση που θα μας οδηγήσει να φτάσουμε μια μέρα εκεί που η δικαιοσύνη προστάζει. Εκεί που πρέπει πάση θυσία να καταλήξουμε, έστω κι αν χιλιάδες δεκανίκια θα χρειαστούν για να σταθούμε ξανά στα πόδια μας.
Σαράντα τρία χρόνια τώρα, χαθήκαμε στη διαδρομή. Δεν είναι; Προφανώς δεν καταφέραμε να δούμε την επόμενη μέρα. Δεν είδαμε με καθαρά μάτια το δικό μας χάρτη, έτσι όπως θα έπρεπε να τον έχουμε έτοιμο και καλοσιδερωμένο. Δεν είχαμε μια κοινή ματιά στα σημεία στα οποία θα έπρεπε να ονειρευτούμε καθάριες τις γραμμές. Τις γραμμές που θα έπρεπε να διαφυλάσσονται και να παραμένουν σαν κόρη οφθαλμού δικές μας, κατάδικές μας.
Τα χρόνια πέρασαν. Τα χρόνια κούρασαν. Τα χρόνια μας κούρασαν. Έπρεπε λοιπόν να χτίσουμε πάνω στα ερείπια. Και χτίσαμε. Και ανορθώσαμε τα εναπομείναντα υπάρχοντά μας μέσα στην αγωνία, μέσα στο άγνωστο, μέσα στο φόβο για το αύριο. Πέρα απο τα καινούρια σπίτια όμως, οι παλιές πληγές ζουν και βασιλεύουν στα θεμέλια της μνήμης μας. Τίποτα δεν ξεχάστηκε. Οι πληγές γέμισαν ποτάμια απο αίμα. Οι αδικίες χάραξαν ουλές στα πρόσωπά μας. Τίποτα δεν μπορεί να ισοφαρίσει τούτη την αδικία, παρά μόνον η δικαίωση και η επιστροφή όσων χάθηκαν.
Γι αυτό πρέπει να ξανάρθεις, ελπίδα. Δεν θα σ΄αφήσουμε να αποχωρήσεις τόσο εύκολα και τόσο ηττημένα. Με νύχια και με δόντια θα σε φέρουμε ξανά μες στην καινούρια μας αυλή. Να μας δώσεις αισιοδοξία και όραμα. Και κυρίως να μας ενώσεις. Οι πέντα, οι δέκα, οι εκατό, οι χίλιοι να γίνουμε ένα. Να σμίξουμε την αγάπη μας για τον τόπο, να βρούμε απ’ την αρχή το βάλσαμο της αισιοδοξίας. Θα ψηφίσουμε ενότητα και ομόνοια! Γιατί τούτη η γη σφαδάζει μέρα νύχτα. Τούτη η γη περιμένει την ώρα και τη στιγμή που θα την αγγίξουμε έτσι όπως της αξίζει.
Πρέπει να ξανάρθεις, ελπίδα. Έχουμε πολλά να κάνουμε, ακόμα. Έχουμε αμέτρητους επιδέσμους να βάλουμε πάνω στα τραύματα. Έχουμε υποσχέσεις που δεν κρατήσαμε. Έχουμε να ετοιμάσουμε την ιστορία της αυριανής μέρας. Πρέπει να χαρίσουμε στα εγγόνια μας κάτι αληθινό και όμορφο. Κι όταν μας φλερνουν στη μνήμη τους να είναι γεμάτα περηφάνεια.
Γι αυτό, πρέπει να ξανάρθεις ελπίδα. Να ξανάρθεις.
Ακούς;
