Η βιωσιμότητα της λύσης περνά μέσα από όλα τα κεφάλαια, όχι μόνο την ασφάλεια και τις εγγυήσεις
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Οι ειρωνείες του υπουργού Άμυνας της Τουρκίας για τα μαχητικά F-35 που αγοράζει η Ελλάδα: Τι λέει ο Γιασάρ Γκιουλέρ για το Κυπριακό και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις
Ο νεοσουλτάνος επιχειρεί να πλήξει την ισραηλινή οικονομία, διακόπτει όλες τις εμπορικές συναλλαγές: “Εμείς κερδίζουμε και αυτοί χάνουν”, απαντά η Ιερουσαλήμ…
Του Πάρη Μ. Σπανού
Τους τελευταίους μήνες, και κατ’ ακρίβεια, από την Διάσκεψη της Γενεύης του περασμένου Ιανουαρίου, το κεφάλαιο «ασφάλεια – εγγυήσεις» παρουσιάζεται από την πλευρά μας ως να είναι το «κλειδί» για κατάληξη σε συνολική συμφωνία.
Ο Πρόεδρος μας (Νίκος Αναστασιάδης) διαμηνύει προς πάσα κατεύθυνση και με κάθε ευκαιρία ότι αν καταλήξουμε σε λύση στο εν λόγω κεφάλαιο, τότε, λύνονται τα χέρια της πλευράς για να προχωρήσει σε «παραχωρήσεις» προς την άλλη πλευρά στα υπόλοιπα κεφάλαια ώστε να καταλήξουμε σε μια συνολική διευθέτηση.
Δεν μπορώ να γνωρίζω αν αυτή η θέση του Προέδρου της Κύπρου αποτελεί μια σκόπιμη προσπάθεια υποβάθμισης της σημασίας των υπόλοιπων κεφαλαίων ή μια λανθασμένη προσέγγιση. Το σίγουρο πάντως είναι ότι τα υπόλοιπα κεφάλαια είναι εξ’ ίσου σημαντικά σε σχέση με την βιωσιμότητα της λύσης όσο είναι και το κεφάλαιο της ασφάλειας και, με αυτή την στρατηγική που ακολουθεί ο Πρόεδρος, σε περίπτωση ενός τουρκικού ελιγμού στο θέμα της ασφάλειας, θα βρεθεί εγκλωβισμένος και δέσμιος των διαβεβαιώσεων του αναγκαζόμενος να προβεί σε απαράδεκτες υποχωρήσεις στα υπόλοιπα κεφάλαια οι οποίες θα καθιστούν την συνολική διευθέτηση μη βιώσιμη.
Όση σημασία έχει το κεφάλαιο της ασφάλειας, άλλη τόση, αν όχι περισσότερη, έχει το κεφάλαιο της διακυβέρνησης. Διότι, αν η κατάργηση των τουρκικών εγγυήσεων μας απαλλάττει από τον έμμεσο στρατιωτικό έλεγχο της Τουρκίας, τυχόν αποδοχή των τουρκικών απαιτήσεων στο κεφάλαιο της διακυβέρνησης θα μας καθιστά εσαεί διοικητικά ελεγχόμενους από την Τουρκία. Για παράδειγμα, η τουρκική απαίτηση για μία τουλάχιστον τουρκική ψήφο σε κάθε απόφαση του κράτους σημαίνει ότι, για να παρθεί μια απόφαση, θα πρέπει πρώτα να λαμβάνουμε την έγκριση της Τουρκίας. Tί άλλο παρα ένα τουρκικό προτεκτοράτο θα είμαστε αν αποδεχτούμε αυτή την τουρκική απαίτηση που προβάλλεται στα πλαίσια της δήθεν αποτελεσματικής συμμετοχής των Τ/Κ; Τι θα κερδίσουμε αν απαλλαγούμε από τον έμμεσο τουρκικό στρατιωτικό έλεγχο αλλά θέσουμε τους εαυτούς μας υπο τον άμεσο τουρκικό διοικητικό έλεγχο;
Επίσης, όση σημασία έχει το κεφάλαιο της ασφάλειας, άλλη τόση, αν όχι περισσότερη έχει και το κεφάλαιο της οικονομίας. Είναι ήδη γνωστό ότι απαιτούνται πέριξ των 25 – 35 δισεκατομμυρίων ευρώ για να μπορέσει το νέο κράτος να λειτουργήσει αποτελεσματικά την πρώτη ημέρα της λύσης(αλήθεια γιατί δεν μας παρουσιάζουν εκείνη την μελέτη που θα διενεργούσε το Δ.Ν.Τ για το κόστος της λύσης;). Αυτός ο υπολογισμός γίνεται χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν μια πολύ σημαντική παράμετρος που είναι οι τράπεζες που λειτουργούν στα κατεχόμενα. Είναι γνωστό ότι οι Τούρκοι αρνούνται να επιτρέψουν τον έλεγχο των τραπεζών που λειτουργούν στα κατεχόμενα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αδυναμία υπολογισμού των δισεκατομμυρίων που θα απαιτηθούν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και την αδυναμία εκτίμησης της δυνατότητας των εν λόγω τραπεζών να συμμορφωθούν με τις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Τι θα πετύχουμε, λοιπόν, αν καταφέρουμε να απαλλαγούμε από τις τουρκικές εγγυήσεις αλλά βρεθούμε, εν μία νυκτί, προ του φάσματος οικονομικής κατάρρευσης του νέου οικοδομήματος; Μήπως , αναμένουμε ότι σε μια τέτοια περίπτωση Ε/Κ και Τ/Κ θα συστρατευθούν αδελφωμένα όλοι μαζί για να αντιμετωπίσουν τον οικονομικό όλεθρο; Ή μήπως αναμένουμε τους Ε/Κ για μία ακόμα φορά, αδιαμαρτύρητα, να επωμιστούν όλα τα δεινά μιας νέας οικονομικής καταστροφής; Ούτε το ένα θα συμβεί ούτε και το άλλο. Θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε την απόλυτα δικαιολογημένη αγανάκτηση των Ε/Κ με πολύ προβλεπτούς τρόπους και συνέπειες.
Μήπως, όμως, το κεφάλαιο του εδαφικού και του περιουσιακού έχουν λιγότερη σημασία από το κεφάλαιο της ασφάλειας; Ο τρόπος επίλυσης των δύο αυτών κεφαλαίων θα καταδείξει τον βαθμό στον οποίο η πλευρά μας είναι διατεθειμένη να αποδεχτεί την νομιμοποίηση των τετελεσμένων της κατοχής. Διότι, δια της συμφωνίας στο κεφάλαιο του εδαφικού και του περιουσιακού θα νομιμοποιήσουμε την παράνομη σήμερα κατοχή συγκεκριμένου εδάφους από την τουρκική πλευρά και την παράνομη σήμερα κατοχή συγκεκριμένων περιουσιών από παράνομους χρήστες. Όλοι γνωρίζουμε ότι για να φθάσουμε σε λύση θα πρέπει να αποδεχτούμε σε κάποιο βαθμό την νομιμοποίηση της παρανομίας αλλά αναμένουμε, τουλάχιστον, η συνολική διευθέτηση να μας παρέχει τα ίδια δικαιώματα που θα έχουν στο έδαφος της «νέας Κύπρου» όλοι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι πολίτες. Τι θα κερδίσουμε αν απαλλαγούμε από τις τουρκικές εγγυήσεις αλλά καταστήσουμε τους εαυτούς μας δεύτερης κατηγορίας ευρωπαίους πολίτες με περιορισμένα ανθρώπινα δικαιώματα;
Είναι, λοιπόν, ξεκάθαρο ότι κάθε ένα από τα εναπομείναντα κεφάλαια έχει την δική του σημαντικότητα και κανένα κεφάλαιο, ούτε αυτό της ασφάλειας, δεν μπορεί από μόνο του να οδηγήσει σε λύση. Τοποθετήσεις όπως αυτές του Προέδρου, ότι «πρόοδος στο κεφάλαιο της ασφάλειας θα ανοίξει τον δρόμο προς την λύση» περνούν λανθασμένα μηνύματα τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό και το μόνο αποτέλεσμα που μπορεί να έχουν είναι να μας φέρουν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση μπροστά στον παραμικρό τουρκικό ελιγμό στο θέμα της ασφάλειας.