Για να καταπολεμήσει τη βαρβαρότητα, το Κράτος έχει ανάγκη την κοινωνία: Απαιτείται εθνική ενότητα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Tου Ερίκ Ντελμπέκ(*)
Το Μάντσεστερ ήταν μια επανάληψη του Μπατακλάν. Μια συναυλία, ένας νέος άνθρωπος που σκότωσε παιδιά. Ο σαλαφισμός των τζιχαντιστών μας έδειξε για άλλη μια φορά τον οπορτουνισμό του: όλες οι μέθοδοι μπορεί να χρησιμοποιηθούν, σε ένα είδος μακάβριου κύκλου.
Άλλοτε είναι ένας παρανοϊκός που επιτίθεται σε αστυνομικούς ή στρατιώτες με μαχαίρι, άλλοτε κάποιος που επιτίθεται στο πλήθος με ένα αυτοκίνητο ή ένας καμικάζι που ανατινάζεται μέσα στο πλήθος. Η τρομοκρατία low cost έχει πολλά πρόσωπα.
Μπροστά στην τζιχαντιστική βαρβαρότητα στην εποχή των δικτύων και της διαδικτυακής προπαγάνδας, θα πρέπει να ξεκινήσουμε μια πνευματική, και πολιτισμική, επανάσταση. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι το Κράτος δεν μπορεί πλέον να τα βγάλει πέρα μόνο του. Ο νέος υπουργός Εσωτερικών της Γαλλίας ζητά από τους νομάρχες να ενισχύσουν την παρουσία της αστυνομίας κοντά στους χώρους των θεαμάτων, αλλά δεν πρέπει να λησμονούμε ότι οι αστυνομικοί και οι στρατιώτες μας δέχονται διαρκή πίεση και βρίσκονται στα όριά τους.
Οι κρατικές αρχές πρέπει να δημιουργήσουν μια αλυσίδα ασφαλείας που περιλαμβάνει τέσσερις κατηγορίες: το Κράτος (τις δυνάμεις ασφαλείας), τις επιχειρήσεις (τις αίθουσες θεαμάτων, τους οργανισμούς που διαχειρίζονται τα φεστιβάλ και τους μεγάλους ομίλους), τις ιδιωτικές εταιρείες ασφαλείας και τους πολίτες. Με άλλα λόγια, πρέπει να ξεκινήσει μια γενική κινητοποίηση, όχι στη βάση της υστερίας, του φόβου και του πανικού που οδηγούν στην απομόνωση, αλλά στη βάση της ευθύνης και της πρόληψης.
Από την άποψη αυτή, η ισραηλινή πραγματικότητα είναι διδακτική, έστω κι αν μια ξένη εμπειρία δεν μπορεί για διάφορους λόγους να εξαχθεί στο σύνολό της. Αυτό που πρέπει να συγκρατήσουμε είναι ότι οι πολίτες της χώρας αυτής αποτελούν το πρώτο ανάχωμα της δημοκρατίας. Ο εντοπισμός μιας ύποπτης συμπεριφοράς, η ειδοποίηση των αρχών, ακόμη και ο αφοπλισμός ενός υπόπτου, αποτελούν παραδείγματα αντίστασης στη βαρβαρότητα. Απαραίτητη είναι παράλληλα η εκδήλωση ψυχικού σθένους, η ηθική μάχη κατά των τζιχαντιστών: είναι ένας τρόπος να τους δείξουμε ότι η στρατηγική ψυχολογικού τρόμου την οποία ασκούν είναι καταδικασμένη να αποτύχει.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ, οι επιχειρήσεις πρέπει να εκπαιδεύσουν τους εργαζόμενους στην ασφάλεια και να διαθέσουν πόρους για τη μεγιστοποίηση της πρόληψης και της προστασίας. Παράλληλα, πρέπει να ενισχυθούν η έννοια και η πραγματικότητα της εθνοφρουράς, ώστε να εδραιωθεί μια συνεργασία ανάμεσα στους θεσμούς ασφαλείας και τους πολίτες: άνδρες και γυναίκες που εργάζονται τον υπόλοιπο καιρό σε επιχειρήσεις, στον δημόσιο τομέα ή στα μέσα ενημέρωσης, προσφέρουν για λίγες ημέρες τον μήνα στη χώρα τους, στους συμπολίτες τους, στο κοινωνικό σύνολο. Ο δρόμος αυτός είναι πολλά υποσχόμενος: ας τον αξιοποιήσουμε.
Επείγον είναι επίσης να ενισχυθεί η ιδέα της αστυνομίας της γειτονιάς, η οποία μπορεί να συλλέγει και να αξιοποιεί πληροφορίες. Στον τομέα αυτόν πρέπει να εφαρμοστεί η ιδέα της επικουρικότητας. Οι κεντρικές υπηρεσίες πληροφοριών δεν μπορούν να βλέπουν και να προλαβαίνουν τα πάντα: κάτι τέτοιο είναι ανθρωπίνως αδύνατο. Το έργο που επιτελούν είναι μακρύ, δύσκολο, άχαρο και αβέβαιο. Το κάνουν με αφοσίωση και αποτελεσματικότητα. Όταν λοιπόν επέρχεται το μοιραίο, πρέπει να αναζητούμε πώς θα βελτιώσουμε ό, τι μπορεί να βελτιωθεί και να μην ψάχνουμε αποδιοπομπαίους τράγους. Κάτι τέτοιο δεν έχει νόημα.
Η ιδέα του Εμανουέλ Μακρόν για μια task force κατά της τρομοκρατίας δεν μπορεί να στηριχθεί παρά στη λογική της συνεργασίας ανάμεσα στο δημόσιο και το ιδιωτικό, της εμπλοκής των πολιτών στην υπεράσπιση του εαυτού τους, αλλά και της κοσμικής Δημοκρατίας. Αν το όργανο αυτό στελεχωθεί μόνο από τους συνήθεις ανώτατους αξιωματούχους, αστυνομικούς, δικαστικούς και στρατιωτικούς, θα μετατραπεί γρήγορα σε μια συντονιστική δομή όπως τόσες που υπάρχουν ήδη στον διοικητικό μηχανισμό.
Αν, αντίθετα, αυτή η task force προσελκύσει ανθρώπους από τις επιχειρήσεις και την κοινωνία των πολιτών, αν δεχθεί ειδικούς από δομές που κινούνται εκτός του Κράτους, θα μπορέσει να εφαρμόσει στην πράξη τις αρχές της αλληλεγγύης και της εθνικής ενότητας που επικαλείται ο νέος πρόεδρος από τότε ακόμη που ήταν υποψήφιος.
- (*) Ο Ερίκ Ντελμπέκ είναι ειδικός σε στρατηγικά και οικονομικά θέματα
- Πηγή: Le Monde